Sturen

De aannemer, de reclamemaker, de IT-consultant, de zorgverlener: het ledenbestand van ons Alfa Spiderclubje is zo divers als maar kan. En toch is het altijd gezellig, ongedwongen en zonder onderlinge rivaliteit of show. Wat ons bindt is de onvoorwaardelijke liefde voor dat iets te krappe, krakende en piepende en soms wat onbetrouwbare Italiaanse autootje met open dak. In klassieke of iets modernere vorm (zoals bij mij), dat maakt niet echt uit. Het ding barst van het karakter en weet zich aanbeden door een schare fans die door die liefde alle ratio al lang uit het oog zijn verloren. Ik ook.
We kwamen dit weekend weer samen in de Eifel, in exact het gebied waar ik ook net mijn zomervakantie had gevierd. Maar dat gaf niks. De uitvalsbasis was net als vorig jaar een sfeervol hotel bij Daun, dat wordt gerund door een Nederlands echtpaar met hun twee dochters. Moeder Marlou is de nog altijd smakelijk ogende eigenaresse, hoewel haar oudste dochter haar qua looks inmiddels is voorbijgestreefd. Eigenaar Tom was zichtbaar wat ouder geworden dan een jaar terug. Dat hij iedere avond aan de bar tot sluitingstijd blijft om de drankomzet bij de gasten op te krikken helpt niet om er fleurig uit te blijven zien.
De Eifel, op zo´n korte afstand van ons landje, is bijna onwerkelijk mooi. Spannende kronkelweggetjes vol haarspeldbochten slingeren door een lieflijk groen heuvellandschap en dus is het gebied zeer geliefd bij motorrijders en autoclubs die lekker een weekendje willen sturen. Ook bij ons en we kregen zomaar prachtig weer mee, dit weekend. De meest opmerkelijke ervaring was zonder meer de tour door het locale wildpark. Daar kom je met je open autootje tussen een flinke groep gemoedelijke Lama´s te staan. Gekke grote beesten; ze mogen wel eens naar de orthodontist ook. Twee dagen vol ronkende autootjes, lekker eten en schuimende Bitburgers, daar was ik wel aan toe. Even nieuwe energie opdoen.