27 december 2012

Cybercrimineel

Qua computergebruik ben ik een degelijk mens. Ik bestel mijn muziek en ringtones netjes via iTunes, koop speelfilms liever bij Hans Breukhoven op DVD (kost toch bijna niks meer) en blijf ver van BitTorrent sites, zelf binnengeharkte films of illegaal verkregen software. Ik doe niet aan jailbreaken van de iPhone en zelfs Spotify vind ik nog een beetje eng.
Toch ben ik nu een cybercrimineel. Zomaar, per ongeluk. Op verzoek van mijn zevenjarige dochter probeerde ik een YouTube-filmpje van het Junior Songfestival toch eens om te zetten naar een MP3-muziekbestandje voor haar nieuwe muziekspeler. Het internet loopt over van sites waar dat kan. Via Google kies ik een degelijk uitziende, heldere en Nederlandstalige site. Maar bij het plakken van de YouTube-url gaat het mis: een dreigende boodschap vult mijn hele beeldscherm. Bovenaan een logo van de politie, met daaronder Eenheid Voor de Bestrijding Cybercrime. Dat is een woordje de teveel of een woordje van te weinig, denk ik automatisch. 'Het opereren van uw computer is gestopt ten gevolge van ongeoorloofde cyber-activiteiten' lees ik vervolgens. En inderdaad, ik kan nergens meer bij, de pagina is niet weg te klikken en verschijnt bij opnieuw opstarten van de computer ook weer meteen. Links een opsomming van mogelijke wetsovertredingen met daarbij de mogelijke strafmaat, eronder mijn eigen hoofd in beeld via de blijkbaar geactiveerde webcam en rechts de mogelijkheid om mijn cybercrime-activiteiten af te kopen door het meteen voldoen van een boete van honderd euro. Te betalen via 'Ukash' of 'Paysafecard'. Yeah right.
Opmerkelijk, zo'n aanval op de werklaptop. Die is immers van boven tot onder voorzien van beveiligingssoftware. En het draadloze signaal komt thuis binnen via een beveiligd netwerk van KPN, dat mij elke maand een extra bedrag in rekening brengt voor een degelijke virusscanner. Blijkbaar allemaal voor niks. Ik vloek en verzucht tegen mijn dochtertje dat papa's computer niets meer doet. Jammer, geen muziek voor je spelertje.
Met wat gerommel via taakbeheer kom ik alsnog voorbij het boze scherm en kopieer mijn meest actuele werkbestanden snel naar een usb-stick. Ik lees op de iPad over het politievirus en de redelijk complexe manier om het weer weg te krijgen. Maar de systeemherstelmogelijkheden zijn vanuit de werkgever onbereikbaar gemaakt. Dus gaat de werklaptop op Eerste Kerstdag dicht en pas op 2 januari weer open. Klusje voor de collega's van ICT. Het is vakantie. En mijn MacBook heeft nergens last van.


23 december 2012

Meteoriet

Ik had het einde der tijden toch maar even in de agenda gezet. Wel zo belangrijk immers, afgezet tegen de gemiddelde vergadering. 12.10 uur 's middags op 21 december netjes als waarschuwing ingesteld op de iPhone, precies één minuut voor het volgens de experts geplande slotakkoord. Net genoeg om je schrap te zetten voor de inslag. Vooraf 's ochtends beide oudste dochters nog maar even via een Whatsappje extra laten weten hoeveel ik van ze houd en de twee kleintjes en mijn vrouw een wat steviger knuffel gegeven bij vertrek naar de werkplek. Je weet maar nooit met die voorspellingen.
Als het dan toch moest gebeuren, dan liefst een stevige meteoriet bovenop het hart van de Amsterdamse Zuidas; dat zal ze leren, al die bovenmatig declarerende advocaten. En aan het raam van ons kantoor zit ik dan eerste rang. Maar er gebeurde niets, we werden niet weggevaagd tijdens het eten van de gebruikelijke vrijdagse Kwekkeboomkroket in het bedrijfsrestaurant van de werkgever. Nog even dachten we dat we ons vergist hadden in de tijd en dat het toch GMT-tijd moest zijn, maar ook om elf minuten over één 's middags geen Armageddon. Mogelijk heeft de VS in stilte toch tijdig ingegrepen en Bruce Willis ingezet om korte metten te maken met een aanstormend rotsblok uit de ruimte. Of de Maya's hadden het eind van die kalender toch anders bedoeld destijds.
Het bleef dus bij communicatief geweld op de Twittertijdlijn. Toch was het weer zo'n momentje waarbij een bijna tweeënvijftigjarige zich opnieuw afvraagt waartoe hij op aarde is, wat er goed is gegaan en wat minder en welke zaken er nog op het verlanglijstje staan allemaal. Dat zijn er genoeg. Misschien heet zoiets ook wel gewoon penopauze. Maar ik ben toch blij dat onze mooie aardkloot er nog is.

6 december 2012

Parklasten

Heel intellectueel en politiek correct Nederland had dit jaar iets te mekkeren over het fenomeen zwarte Piet. In deze tijden van imagoschade voor de Katholieke kerk lijkt een bejaarde bisschop die graag kindertjes op schoot neemt en ze paait met snoep en kadootjes me kwalijker. Als ze niet gehoorzamen krijgen ze ook nog met een werktuig dat naadloos past in Vijftig tinten grijs. Voor mij hoort Sinterklaas bij de onschuldige tradities van ons kneuterlandje en kunnen we onze tijd wel beter besteden. Maar volgend jaar is de discussie over racisme er ongetwijfeld weer, oplaaiend tussen begin september en pakjesavond zelf. Daarna hoor je er niemand meer over.
Wij vierden Sinterklaas met de hele familie in Zeeland in het eerste decemberweekend. Gelokt met een spotgoedkope aanbieding: tachtig euro voor een lang weekend in een vakantiebungalow. Dus huren we er drie naast elkaar. Maar als iets te mooi klinkt om waar te zijn is dat meestal ook zo. En inderdaad: bij het inchecken komt er zomaar honderdvijftig euro per huisje bij voor reservering, 'parklasten', beddengoed en de verplichte eindschoonmaak. Vijfenvijftig euro schoonmaakkosten, daarvoor kun je zo'n vakantiehuisje na afloop met een tandenborstel tot achter het fornuisje laten schoonpoetsen. Toch ligt er voor huurders een lange lijst van eisen klaar die allemaal opgevolgd moeten worden om kans te maken op het terugkrijgen van de bij aankomst ook nog betaalde borgsom. Het beddengoed bij de buitendeur verzamelen in een kussensloop. De koelkast op stand twee, de vaatwasser uitgeruimd, het hele huis gestofzuigd. En zo nog veel meer; iedere overtreding van de regels betekent inhouding van een deel van de borg. Wat doet die schoonmaakdienst straks nog, vroegen wij ons af. De toeristensector heeft soms nog wat te leren als het om service en transparantie gaat.
Evengoed was het er gezellig Sinterklaas vieren. De locaal actieve Pieten zorgden bij de kinderen voor verhoging van de feestvreugde. Ze waren flink zwart, daar zitten ze in Zeeland blijkbaar niet mee.




30 november 2012

Wolken

Oom Ton was een stoere, blozende man. Een echte Rotterdamse jongen. Recht door zee, een beetje bluf, een beetje branie, maar goudeerlijk, vrolijk en gezellig. Gezegend met veel humor. Een favoriete oom. Opgegroeid na de oorlog en door hard werken en 's avonds leren doorgegroeid naar een managementfunctie bij wat uiteindelijk KPN ging heten. In het laatste deel van zijn werkzame leven was hij druk met de opzet van een mobiel netwerk; niet alleen in de regio Rotterdam, maar ook een aantal maanden in Indonesië. Daar konden ze wel een manager gebruiken die van aanpakken hield. Toen zijn zonen op eigen benen stonden werd Ton vooral een levensgenieter. Gek op reizen, cruises maken en fanatiek in de golfsport. Zijn volgende cruise stond al gepland voor februari; zesenvijftig dagen lang genieten op zee. Maar die cruise is afgezegd.
Twee maanden geleden reed hij nog gewoon na een familiebijeenkomst naar huis. Hij was moe, dat wel, en had last van zijn rug. Woensdag hebben we hem gezien, een magere man in een wit T-shirt in een ziekenhuisbed, met overal slangen uit zijn lijf. Geen schim meer van die blozende Rotterdammer. Kanker blijft een onbegrijpelijke sloper. Vanmorgen is hij overleden in het Maasstad Ziekenhuis. Mijn prachtige broer, die alweer twee jaar geleden ook zo snel uit het leven gleed, heeft er een golfmaatje bij daarboven. Een vrolijke Rotterdammer, ongetwijfeld spelend met een beetje branie. Maar Jort laat hem alle hoeken van de wolken zien. Dag oom Ton.


26 november 2012

Een blauw podium

De Accountantsdag is een vast hoogtepunt in mijn werkjaar. De voorbereidingen beginnen in februari met de keuze van het thema, de ruwe opzet van een programma en een longlist van mogelijke sprekers. Daarna zijn we driekwart jaar bezig met invulling en organisatie. Het moest anders dit jaar; de formule werd weliswaar gewaardeerd, maar stilstand is achteruitgang. Peter van Ingen, onze geroutineerde dagvoorzitter, maakt uit eigen beweging plaats voor een jongere collega. Bij een nieuwe opzet hoort een nieuw gezicht. Het jonge vrouwelijke boegbeeld van het leukste radiostation van Nederland, eerder gelauwerd met de toch niet heel vriendelijke eretitel RadioBitch, zegt meteen ja tegen onze uitnodiging.
Accountants moeten nieuwe inzichten opdoen, van buiten het vak zelf. Daarom kiezen we voor enthousiaste jonge denkers en doeners, in plaats van de gevestigde orde. Een flink deel van de deelsessies wordt ingevuld met inspirerende sprekers die hun podium normaal vinden bij PINC, TEDx of in de kolommen van de krant. Alleen de middag biedt onderdelen die meer met de dagelijkse praktijk van de bezoekers van doen hebben. Het is wennen voor die bezoekers, de aanmeldingen gaan moeizamer dan het jaar ervoor. De crisis helpt niet. Cursussen en congressen behoren tot de eerste zaken waarop kan worden bespaard.
Onze ambitie is om de vorm van de dag ieder jaar naar een hoger niveau te tillen, maar dat wordt ook ieder jaar lastiger. De tijd begint te dringen. Zes weken tevoren komt de oplossing langs bij gesprekken met bureaus die gespecialiseerd zijn in de vormgeving van evenementen. Vanaf het eerste moment dat we aan tafel zitten met Ad de Haan van Livelab weten we dat de vorm geen zorg meer is. Hij vertaalt onze wensen naar een prachtig podium, met een enorme iPad als centraal punt, mooie lichtzuilen die voor diepte zorgen en een digitaal werkende cartooniste als luchtige tegenhanger van de serieuze thematiek.
Op de grote dag zelf loopt het op rolletjes. Alle sprekers zijn op tijd. Er lopen geen computers vast zoals vorig jaar. De dagvoorzitter doet haar werk vaardig, met hulp van een enthousiaste co-host. De jonge sprekers op het podium zorgen voor onrustig gezoem bij de toehoorders. De zaal zit toch nog prachtig vol. Sommige deelnemers voelen zich in de deelsessies wat unheimisch bij de verhalen van de externe sprekers. Dat was ook de bedoeling; alles wat anders is vraagt gewenning.
Tijdens de laatste pauze zit ik even in het auditorium. De technici rommelen wat ter voorbereiding van de slotact. Ad heeft het podium in prachtig blauw licht gezet. Uit de speakers klinkt healing music, vol kabbelende beekjes, fluitende vogels en zacht ruisende bomen. Om mij heen lezen enkele deelnemers hun e-mail. Hoe graag had ik daar nog uren zo gezeten. Het is zo'n zeldzaam momentje in het leven waarop alles klopt.



12 november 2012

Full throttle

Na bijna vier jaar dagelijks gebruik heb ik mijn kleine zwarte Alfa Spider ingewisseld voor een meer praktische auto. Met gepaste tegenzin, dat wel. Niet langer die prachtige neus met zijn kleine koplampjes voor de deur, niet langer dat knusse gevoel bij het rijden met dak dicht en vooral: niet langer genieten van verfrissend open rijden na een pittige werkdag. Maar het moest, want een cabrio met maar twee stoeltjes is echt te klein voor het vervoer van twee dochtertjes van vier en zeven. We hebben daarnaast nog wel de familieauto maar die is vaak weg, samen met een echtgenote met een volle agenda. Bovendien was de Spider dringend toe aan groot en dus kostbaar onderhoud. Een goed moment voor vervanging.  
Ik ben besmet met het Alfa Romeo-virus en dus kwam een ander merk niet ter sprake. Ik ken de reputatie van Italiaanse automobielen en inderdaad, er zijn ongetwijfeld betrouwbaarder auto's. Maar die doen me niks. Een Alfa wel.
Voor de deur staat nu een Alfa 156 V6 Q-tronic. Metaalzwart, met mooie wielen, verwarmde stoelen met elektrisch verstelbare lendesteunen en een dashboard als een feest. Hij stond op me te wachten bij Het Autohuis in Koog aan de Zaan, een specialist in een onooglijk straatje. De kleine showroom volgeperst met alleen maar fraaie Alfa's, waaronder zelfs een zeer zeldzame supersportwagen, de 8C. De proefrit met de 156 duurt niet lang; na de eerste kilometer ben ik al verkocht. Op de tweede zaterdag van november neem ik in Koog aan de Zaan afscheid van mijn kleine zwarte geliefde. Met bloedend hart, maar blij met haar vervanger. Met een donkere grom onder de motorkap rijd ik in alle comfort naar huis. De nieuweling biedt ruimte voor vier, het gemak van een automaat in de dagelijkse file vanuit de hoofdstad en daarna de cruise control op de door trajectcontroles lamgelegde A2 richting Utrecht. Maar in deze tijd van nivelleren en torenhoge benzineprijzen is een ronkende 2.5 liter V6 met dito verbruik natuurlijk geen keus met het hoofd, maar met het hart. Nog even full throttle tot de Dag des Oordeels, schreef NRC dit weekend bij een testverslag van een saaie ecoauto. Een Alfa met V6-motor bezitten, dat stond nog op mijn lijstje van things to do before I die.

8 november 2012

Lachen

PvdA-principaal Hans Spekman, een man met het uiterlijk van een verlopen docent maatschappijleer die sinds 1972 geen moeite heeft gedaan om zijn kledingkast te actualiseren, heeft samen met oud-Greenpeace-activist Diederik Samsom een briljant spel gespeeld. Breed lachend is Mark Rutte met open ogen in de val gelopen die beide socialisten hadden opengezet. Nog dronken van zijn overwinningsroes is Rutte met zijn belangrijkste rivaal om de tafel gaan zitten en heeft vlot en pragmatisch zaken gedaan. PvdA-sidekick Wouter Bos heeft als gepokt en gemazeld consultant letterlijk de speelkaarten op tafel gelegd: kies maar heren. Jij krijgt dit, dan krijg ik dat.
Voor de gelegenheid had Samsom zich een vlot-zakelijk uiterlijk aangemeten. Hij heeft een handvol goede shirts en soepele zijden dassen gehaald bij Oger. Zijn getailleerde pak droeg hij of nooit anders gedaan had. Rutte, die zich over zijn geaardheid nog altijd in nevelen hult, viel als een blok voor de charmes van zijn goed gebouwde kale opponent. En dus verkwanselde hij vlak na zijn verkiezingszege alles waarvan hij vooraf had beloofd er aan te zullen vasthouden. De beste maatjes presenteerden hun resultaat als de aankondiging van een verloving, met als hoogtepunt het nogal homo-erotisch getinte optreden bij Pauw & Witteman.
Daarna trok Samsom zich slim terug in de Kamerbanken. Zijn belangrijkste interne PvdA-rivaal mag samen met Rutte de komende jaren de omstreden plannen in concreet beleid omzetten. Zo vormt ook de gewaardeerde Lodewijk Asscher geen bedreiging meer voor Diederik. Na zijn ministerschap kan die gewoon doorschuiven naar het bedrijfsleven. Rutte ziet ondertussen zijn verkiezingswinst in ijltempo verdampen. In de jongste peilingen is zijn aanhang gehalveerd; de hardwerkende burger voelt zich door de VVD in het pak genaaid. De PvdA is de grootste partij, Samsom heeft gewonnen.
De docent maatschappijleer wrijft het 'nivelleringsfeestje' er nog even in tijdens het PvdA-congres. Na afloop babbelen de salonsocialisten boven een koele Chablis nog wat na over de afgesproken bezuiniging op ontwikkelingssamenwerking. Toch wel erg zuur voor die arme negertjes in Afrika. Ach, die hebben tegenwoordig ook last van obesitas door te frequent bezoek aan de lokale McDonalds, dus zo erg is dat ook weer niet. En ons kost het gelukkig niks. We blijven lachen.


30 oktober 2012

Landleven

Het is nog geen twaalf uur 's middags, maar de fles Loupiac op de simpele witte buitentafel is al bijna leeg als we worden uitgenodigd om aan te schuiven. De bewoner, een grijze vikingachtige man met grove eelthanden, snijdt plakken zelfgebakken brood. Hij draagt een smoezelige trui en een spijkerbroek met een groot gat bij de knie. Midden op tafel staat een schaal met verse geitenkazen. Twee locale horecaondernemers tegenover ons nemen de tijd om ze te keuren en te onderhandelen over dagelijkse levering van kaas door de geitenboerin en haar viking.
Na een ochtend het landschap van de Auvergne van boven te hebben bekeken vanuit de luchtballon van broer Frank zijn we geland op een kale akker en vervolgens door de geitenboerin uitgenodigd voor een glas wijn. Ze kwam even helpen bij het inpakken van de ballon, vandaar. Frank kent haar, ze zorgt voor regelmatige verstrekking van geitenmelk en kaas. Hun begroeting is hartelijk.

In de Combrailles, het hart van de Auvergne, op negenhonderd kilometer rijden van huis, woont mijn broer met zijn vrouw, hun twee ezels en een bende katten. Het leven is er minder jachtig dan bij ons. Geen overvolle mailboxen of nerveus zoemende smartphones, wel veel aandacht voor primaire levensbehoeften. Werk is er niet in overvloed, dus de eindjes moeten soms aan elkaar worden geknoopt. Groenten uit eigen tuin, een mooie kip van de buurvrouw. Geitenmelk van de boerin. De ezels laten grazen op een nabijgelegen veld, want daar staat nog wel gras en op het eigen terrein bijna niet meer. Het winterseizoen komt er aan, al zitten we nog enkele dagen heerlijk in de zon. De bewoners hamsteren voor een lange koude winter: voedsel, hooi, brandstof. Zonder zoemende smartphones wonen in de Auvergne; het lijkt relaxed, maar het is niet alleen maar rozengeur en maneschijn. Daags na onze terugreis naar huis valt de eerste sneeuw.


22 oktober 2012

Vrije val

A giant leap for mankind, zei Neil Armstrong toen hij in 1969 het laatste treetje van zijn maanlander afstapte. Midden in de nacht wakker gemaakt door een vader met gevoel voor historische gebeurtenissen, keek ik als achtjarig jongetje slaperig naar het vage zwartwitbeeld van de eerste mens op de maan. Inderdaad, een sprong voorwaarts voor de mensheid.
Drieënveertig jaar later stapte Felix Baumgartner uit het ronde deurtje van zijn gondel onder een grote transparante zak vol helium. I'm going home now, zei hij en stortte zich naar beneden. Dat was als statement genoeg, want hoe dapper en knap uitgevoerd ook, Felix heeft de mensheid met zijn vrije val vanaf negenendertig kilometer hoogte niet verder geduwd. NRC omschrijft zijn stunt als een teken van armoe. 'Dit 'ultimate scientific experiment' had de kenniswaarde van een wasmiddelreclame. Bevestigd werd dat de zwaartekracht werkt', aldus redacteur Arjen van Veelen. Sponsor Red Bull heeft vooral een ultimate marketing experiment gerealiseerd. Er zijn geen echte grenzen verlegd, al heeft Felix enkele records scherper gesteld die al sinds augustus 1960 (!) op naam van Joe Kittinger stonden. Hij is nu de snelste mens op aarde, zonder hulpmiddelen dan. En het was mooie feel good televisie, al had ik anno nu gehoopt op snaarstrakke HD-beelden van de vrije val zelf; we zagen een klein vaag wit propje door de lucht buitelen, van heel ver weg. De helmcamera van Felix hielp niet zo veel. Ik vond de beelden van de Legoversie, een dag later op YouTube, minstens zo mooi.
Evengoed: een prachtige marketingstunt. Baumgartner's vrije val, gesponsord door een stimulerend middel, steekt wel heel schrijnend af tegen de vrije val van een andere Armstrong in dezelfde week, wegens gebruik van stimulerende middelen. Lance mag zijn zeven tourtitels teruggeven en is geschorst voor het leven, reputatie leeggelopen als een grote heliumballon na de landing. De renners die uiteindelijk openheid gaven over zijn zorgvuldig opgezette dopingnetwerkje komen weg met een milde straf. Ik vind het eigenlijk een beetje raar. Van alle dopinggebruikers in de tour was Armstrong toch de beste. En als vervolgens een bank zich als sponsor uit de wielrennerij terugtrekt 'omdat het geen schone en eerlijke sport is' kun je me helemaal wegdragen. Hij die zonder zonden is werpe de eerste steen. Kan Red Bull geen wielrensponsor worden?






4 oktober 2012

Lowballing

Mijn Alfa Romeo-specialist rekent voor een uurtje sleutelen als werkplaatstarief ruim vijftig euro. Exclusief inmiddels eenentwintig procent BTW en uiteraard nog zonder onderdelen, olie of het bekende 'klein materiaal'. Veel reguliere garages zitten op anderhalf keer dat tarief en laten evengoed veel van het standaardwerk verrichten door een leerlingmonteur die op vrijdag nog naar school moet.
Ik moest daar aan denken toen ik in Nieuwspoort deelnam aan de Nacht van de Journalistiek, jaarlijks evenement van de NVJ en vooral bezocht door jonge journalisten en zij die daar nog voor studeren.
Eén van de workshops die ik volgde ging over succesvol freelance werken als journalist, redacteur of tekstschrijver. Altijd handig om wat adviezen op te tekenen; ik heb een broer in Frankrijk die best wat nieuw werk kan gebruiken als uitstekend wetenschapsjournalist. En een mens weet nooit wat de toekomst brengen zal.
Een enthousiaste freelance redacteur verhaalde over haar drukke werkzaamheden voor bladen als Opzij, Esta, Santé en Medisch Contact. Haar suggesties voor het benaderen van nieuwe opdrachtgevers klonken verstandig en logisch. Maar ik schrok van haar toelichting op de tarieven voor freelance werk. Haar uurtarief begon bij dertig euro en als bodemprijs voor een hele dag werk ging ze uit van tweehonderdvijftig euro. Ze vertelde het met trots en de jonge beroepsgenoten in de zaal schreven het gretig op. Ik vond het vooral getuigen van weinig vertrouwen in de eigen kwaliteiten. Tenminste twee keer dat bedrag zou het minimum moeten zijn. If you pay peanuts, you get monkeys.
Al eerder heb ik op LinkedIn gezien hoe freelance schrijvers aan nieuw werk proberen te komen via lowballing, het aanbieden van tarieven waarvoor je eigenlijk niet kunt werken. Recent onderzoek naar de tariefstelling van freelancers toont aan dat uurtarieven in een jaar tijd dramatisch zijn gedaald. Het maakt daarbij weinig uit of je tekstschrijver, communicatie-adviseur of accountant bent: dertig tot vijftig euro per uur moet maar genoeg zijn. Voor zo'n uurtarief komt een garagehouder zijn bed niet uit. De crisis wordt onderhuids steeds nadrukkelijker voelbaar.






19 september 2012

Kate's knopjes

Wat doen koningen en koninginnen? Die staan op postzegels. Ze knippen lintjes door, zijn eregast op evenementen, lezen een door anderen geschreven troonrede voor en richten rond Kerst wat wijze woorden tot de heffe des volks. Ze vertegenwoordigen een land in den vreemde en nemen daarbij soms wat handelsreizigers mee, die dan hun garen en band kunnen slijten aan een bevriende natie. Koningshuizen zijn gezellig en minder onhandig dan een president die je elke vier jaar moet kiezen. 
Voor hun bijdrage ontvangen de koningen en koninginnen een riante vergoeding uit de ruif van de staat. Ze leven een rijk leven vol kastelen, sportwagens en limousines, luxe buitenverblijven, motorjachten en exclusieve skivakanties.
Koningen en koninginnen ontlenen hun bestaansrecht aan de continue media-aandacht voor al hun handelen. Dat is vaak leuk. En soms ook niet. Bijvoorbeeld als je als jonggehuwd prinselijk paar even wat tijd voor elkaar hebt, op het terras van een chateau in de Zuid-Franse zon. En als je als nieuwbakken prinses dan besluit om even je bovenstukje van je bikini uit te doen.

De media berichten gretig over de gefotografeerde borstjes van Kate Middleton, maar zijn tegelijk huiverig om de gewraakte foto's af te beelden. Op televisie wordt zelfs de cover van het Franse magazine Closer, dat de primeur had, vervaagd getoond. Sinds de ondergang van News of the World zit de schrik er goed in bij de boulevardjournalisten. Ondertussen stapt het echtpaar Mountbatten-Windsor naar de rechter en krijgt gelijk in hun stelling dat er een 'grens is overschreden'. Publicatieverbod voor Closer en hoge dwangsommen bij overschrijding. Kranten schrijven ronkende taal over mogelijke gevangenisstraffen en torenhoge boetes. Dat helpt niks, want op het internet zijn de foto's allang verspreid en met een enkele muisklik terug te vinden. De pdf van de volledige fotoreportage uit het Italiaanse blad Chi staat inmiddels op mijn iPad en daar heb ik niet voor hoeven zoeken. Via Twitter kwam het rechtstreekse linkje gewoon langs.
Ook als kersverse prinses had Kate beter moeten weten. De camera's zijn altijd en overal op leden van koningshuizen gericht. Zelfs als ze verblijven in een kasteel in de Provence dat gelegen is op een riant landgoed. Want ze zijn publieke persoonlijkheden, die als gezegd zeer goed betaald worden om in de bladen te staan. De fotojournalist heeft zijn opnames vanaf de openbare weg gemaakt, zonder in een boom te hoeven klimmen of het landgoed te betreden. Natuurlijk deed hij dat met een spectaculair lange telelens, maar toch.
Ongevraagde media-aandacht is de donkere kant van de medaille van het leven als prinses. Dat betekent dat je zelf altijd moet waken voor je waardigheid. Geen doorzichtige jurkjes, geen te korte rokjes bij het uitstappen uit een auto, geen kans op nippleslips. Dus is het laten vallen van de laatste centimeters textiel bij een prinses voorbehouden aan de douche of de echtelijke sponde. Als je toch besluit om topless op een onbeschermd terras van een kasteel te gaan zitten ben je aan de beurt; eigen schuld.
Kate had gewoon haar topje aan moeten houden om zich een gang naar de rechter te besparen. Gelukkig is het bij foto's van haar boezem gebleven. Als ze zich op dat terras op de kroonjuwelen van haar echtgenoot had gestort (er moet nog een stamhouder worden geproduceerd) waren de rapen pas echt gaar geweest. Nu ging het fysiek niet verder dan wat onschuldig rugjes insmeren met zonnebrandolie.

In Nederland hebben we een mediacode voor de contacten tussen de pers en het koningshuis. Daarmee wordt de koninklijke familie gevrijwaard van paparazzi tijdens privé-activiteiten, in ruil voor een keurig fotomomentje af en toe. Maar als er een prins in een ziekenhuis ligt verschijnen er toch foto's van de gegroefde gezichten van zijn naasten bij het verlaten van het hospitaal. De code is niet in beton gegoten, maar het journaille gedraagt zich netjes. Als Máxima echter besluit om ook oben ohne in de tuin te gaan liggen loopt ze een risico. Dus doet ze dat niet, voor zover wij weten. Kate heeft ongetwijfeld geleerd van haar topless momentje. Naar de rechter stappen is een ander de schuld geven van je eigen onvoorzichtigheid, ook al geeft die rechter het prinselijk paar gelijk. Je bent twentyfourseven prinses en daar krijg je veel voor terug. If you can't stand the heat, get out of the kitchen.
Rest nog de vraag hoe boeiend die wat onscherpe foto's eigenlijk zijn. Niet zo erg, want de prinses is een beetje dunnetjes. Ik vind bikinifoto's van Kate's naamgenote veel spannender; ook met een bovenstukje aan.



 

16 september 2012

Vijfje

Het voelde tijdens de verkiezingsnacht hier wellicht anders, maar de presentatie van de iPhone 5 was die dag veel belangrijker voor de wereld dan de zege van Mark Rutte. Het toestel zorgt weer voor miljarden aan inkomsten; bij 's werelds grootste techonderneming zelf, bij toeleveranciers, telecomproviders, webwinkels en producenten van accessoires.
In de weken voor de lancering van de nieuwe generatie iPhone waren eigenlijk alle details al uitgelekt: een iets groter scherm, iets lichter en dunner, anders uitziende achterzijde, kleiner stekkertje voor het opladen. En natuurlijk een weer wat snellere processor. Maar dat was het wel. Enthousiaste Apple adepten hadden - vaak met hulp van eigengemaakte videofilmpjes - in de afgelopen maanden veel wildere voorspellingen gedaan over de kwaliteiten van de iPhone 5. Hij zou helemaal doorzichtig worden, het eigen toetsenbord op een tafel kunnen projecteren om sneller te kunnen typen en ga zo maar door. Dat is allemaal niet gebeurd. Apple heeft gewoon een update van de bestaande telefoon uitgebracht. Netjes, vergelijkbaar met de beste toestellen van de concurrentie, maar niet adembenemend zoals voorheen. De pers is wat teleurgesteld, vindt het nieuwe toestel een beetje saai. En de concurrent, die nog een miljard bij Apple moet aftikken wegens schaamteloos kopieerwerk, plaatst meteen advertenties waarin ze laten zien dat hun telefoon veel meer te bieden heeft. Niet helemaal eerlijk, want ze vergeten voor het gemak de features te noemen die de iPhone wel heeft en hun Galaxy SIII niet. Maar toch. Tot voor kort durfde geen fabrikant de rechtstreekse vergelijking met een iPhone aan. Inmiddels bieden ze evenveel, of meer.
Ik ben een Applefan sinds ik mijn eerste iMac kocht, twaalf jaar terug. Hij was sneller, mooier, innovatiever en stabieler dan de saaie grijze Windows-PC's die de wereld toen domineerden. Apple was cool, geliefd bij ontwerpers en andere creatieve types. Een nichespeler, vooral voor de grafische markt. Het aandeel Apple stond eind 2000 op dertien dollar. Toen kwam de mobiele revolutie en veroverde Apple de wereld met de iPod, iPhone en iPad. Inmiddels staat de koers van het aandeel op bijna zevenhonderd dollar. Als ik voor de aanschafprijs van die eerste iMac aandelen Apple had gekocht, stond er nu een halve ton op mijn rekening. Gemiste kans.
Iedereen houdt inmiddels van de mooi vormgegeven gadgets met een appeltje achterop. Het is de vraag hoe lang dat zo blijft. Apple moet oppassen voor de wet van de remmende voorsprong. Zei daar iemand Nokia? 's Werelds grootste electronicaconcern heeft genoeg kracht en kennis in huis om ons telkens te blijven verbazen. Maar dat vraagt om dezelfde mentaliteit als destijds bij de presentatie van de eerste iPhone. Ik ben nog altijd gek op het merk. Maar mijn eigen iPhone 4S hoeft nog niet te worden ingeruild. Hup Cupertino, waar is de geest van Steve Jobs? Stay hungry. Stay foolish.






10 september 2012

Zwevende kiezer

Het verkiezingsbord bij de ingang van onze woonwijk staat er wat treurig bij. Door de regen is zelfs het perzikhuidje van Marianne Thieme rimpelig geworden. Posters zijn ongegeneerd over elkaar heen geplakt. Het pamflet van de SGP is onbarmhartig weggescheurd, om plaats te maken voor de iets gematigder vrienden van de Christen Unie. De onbeholpen poging van Kees van der Staaij om het behoud van het ongeboren leven tot een thema van de verkiezingsstrijd te maken is hem duur komen te staan.
PvdA-boegbeeld Diederik Samsom mist op de partijposter het bovenste deel van zijn hoofd. Tegelijk ogen zijn slapen behaarder dan op televisie. De communicatieadviseurs van de PvdA hebben blijkbaar geadviseerd zijn vleespet niet al te prominent in beeld te brengen. De voormalig Greenpeace-activist lijkt zijn partij inmiddels richting regeringspluche te kunnen duwen en steekt zich daarom in strakke pakken, met dikke stropdassen van Oger. Geleerd van een eveneens kale politicus die tien jaar geleden vlak voor de stembusgang tegen een kogel van een dierenactivist opliep. Fortuyn koos zijn kostuums richting de verkiezingsdatum behoudender, om meer de uitstraling van een premier te verwerven.
NRC Next besteedde afgelopen week twee hele pagina's aan het uiterlijk van de lijsttrekkers. Terecht, want in deze visueel georiënteerde samenleving is het beeld voor de kiezer bepalender dan de inhoud - of we dat nou leuk vinden of niet. Dus wordt het niks met die slungelige looks, te grote neus en tanden en veel te lange naam van CDA-lijsttrekker Sybrand Buma. Ook niet met de wat feeksachtige uitstraling van Jolande Sap, die de vrouwelijke charme van haar Groen Links-voorgangster niet kan evenaren. Niks met de kleurloosheid van CU-principaal Arie Slob. Ook de pedante D66-voorman Alexander Pechtold oogt wat vermoeid op zijn poster. En nu vooruit, staat er onder zijn hoofd te lezen. Ja, nogal wiedes, achteruit is niet echt een optie.
Ik ben een zwevende kiezer. Ooit plakte ik postertjes voor D66, toen Jan Terlouw die partij aanvoerde. Het redelijk alternatief, luidde de slogan. Dat vond ik wel een mooie kreet. En Terlouw schreef leuke kinderboeken. Maar al zeker tien jaar weet ik het niet meer. Het politieke landschap is versnipperd; iedere idioot is zijn eigen partij begonnen. Ik probeer me vast te klampen aan de inhoudelijke boodschap van de partijen. Maar tijdens ontelbare tv-debatten komen de lijsttrekkers amper verder dan ingestudeerde holle oneliners, ingeklemd als zij zitten in genadeloze formats vol korte statements, een-op-een gesprekjes, rode lopers en ieders eigen afsluitende zestig-seconden-boodschap voor de kijker; om nog maar te zwijgen van het 'we gaan er even tussenuit voor de reclame'. De presentator is steevast het meest aan het woord. Ik kan er niets mee, net zomin als met de digitale stemwijzer, die ik samen met twee komma zeven miljoen landgenoten heb ingevuld. Het stemadvies komt telkens uit bij partijen die volgens de peilingen zullen worden weggevaagd, of die op het stemformulier aangeven dat ze best een lijstverbinding willen met de stijve mannenbroeders van Van der Staaij. De gezellig-mollige Brabander Roemer is geen optie; onder zijn regie wordt alles in dit land inkomensafhankelijk, tot de prijs van een liter benzine aan toe. PVV-regent Wilders duwt ons landje in hoog tempo richting de rand van het Europese continent en zijn lijst van kandidaat-Kamerleden telt bovendien zorgwekkende types als Dion Graus. En de altijd lachende premier heeft ook bij mij krediet verspeeld met zijn zwalkende gedoogregering. Zijn hoofd is op de VVD-posters vervangen door puntige oneliners. Dat bevalt me als tekstschrijver in ieder geval beter dan al die fletse gezichten op een rimpelig verkiezingsbord. Qua affiche kies ik voor de VVD. Maar verder weet ik het echt niet. 'De verkiezingen zijn een Voice of Holland op de ruïnes van de verzuiling', schreef de Volkskrant. Ik ga stemmen. Maar geef mij maar zo'n mooie speech van Michelle Obama, als het om kiezers trekken gaat.


Update 12 september: vanmorgen gestemd met hulp van de briljante Stembreker, ideetje van de G500-denkers. Met hulp van een sms-je met een dwingend stemadvies richting stembus, om te stemmen op de Groenechristenarbeidsvolks66-coalitie. Hoop dat het werkt.

30 augustus 2012

Gebogen lijn

Tussen de vakantiefoto's zat er één die rap in de digitale prullenbak is verdwenen. Een opname van de pater familias zelf, aan de rand van het aangename zwembad in het Italiaanse Tignale. Ik had al eerder in de spiegel moeten vaststellen dat alle jaarlijkse voornemens om lengte en gewicht meer in balans te brengen tot nu toe jammerlijk zijn mislukt. De vakantiefoto gaf die waarneming nog wat onbarmhartiger door. Een dikke bleekneus met grijs haar in een grote blauwe zwembroek. Achteraf is het goed te begrijpen dat dochter Merle zo graag monstertje met mij wilde spelen in het water. Haar beleving moet zeer realistisch geweest zijn.
De confrontatie met de groeiende Heinekenspoiler rondom het middenrif speelde opnieuw op nadat ik, bevangen door de zware parfumwalm, de aantrekkelijke nietsnuttende dansmeisjes en de schaarse verlichting, in de Milanese winkel van Abercrombie & Fitch een kek maar niet al te goedkoop T-shirt had aangeschaft. Maat XXL, dat moest toch passen. Er stond wel ergens 'Muscle' in de kraag, maar dat kon geen probleem zijn. Thuisgekomen bleek het model bedoeld voor breedgebouwde spierbundels met een sixpack rond hun navel, niet voor de peervorm die mijn fysiek momenteel typeert. Ooit, een kwart eeuw geleden, had ik zo'n strak figuur; resultaat van vier keer per week een bezoek aan een sportschool. Tot mijn veertigste levensjaar heb ik daar redelijk op kunnen teren. Toen gaven de buikspieren het op. Als je ons niet onderhoudt, zoek je het zelf maar uit.
Iemand zei ooit, bij commentaar op zijn ronde gestalte 'een gebogen lijn is ook een lijn en mathematisch veel interessanter dan een rechte'. Ik heb echter niets met wiskunde. Er moet, kortom, iets gebeuren om het uitdijende lichaam enigszins terug in model te krijgen. Minder eten is de eerste voor de hand liggende oplossing. Matigen bij de lunch in het bedrijfsrestaurant. Alle tussendoortjes schrappen. En vooral 's avonds wegblijven van de verleidingen in de koelkast. Het helpt om minder laat naar bed te gaan, want het vlees is zwak zo rond elf uur in de avond. Ik wacht dit jaar maar niet tot de eerste dag van het nieuwe jaar met goede voornemens. Het lichaam van een eenenvijftigjarige is immers een tikkende tijdbom. Al etend wachten tot die afgaat is niet de beste optie.


15 augustus 2012

We zijn weer thuis

De eerste editie van het FD die maandagochtend thuis op de mat valt laat het nog verse vakantiegevoel direct weer verdwijnen. Komkommertijd, voor de plaatsvervangende journalist een kans om lekker op de voorpagina uit te pakken met opgewarmd oud nieuws over accountants, waarbij ook nog eens zaken aan elkaar worden geknoopt die niks met elkaar te maken hebben. Dus zoemt vanaf half acht 's ochtends de mobiele telefoon en knippert het lampje van de inbox tot ver na werktijd.
Na de nachtelijke terugrit van het Gardameer naar ons dorpje aan de Vecht had ik me ingesteld op voorzichtig opstarten, nog nagenietend van herinneringen aan twee warme weken in Noord-Italië. De file op de Brennerpas. De eerste blik op het Gardameer bij Riva. De reeks tunnels langs het water. De kronkelende bergweg omhoog. Een huisje in het groen. Het zwembad glinsterend in de zon. Het enthousiaste gejoel van de dochters bij het springen in het koude water. De boulevard van Limone. Mijn oudste dochter met haar rode koffer arriverend op Malpensa. Het balkon in Verona. De maandagochtendmarkt in Torri del Benaco. De smaak van verse pasta met truffel. Parkeerboefjes bij het San Siro in Milaan. De parfumlucht van de Abercrombiewinkel. Mooie klassiekers in het Mille Miglia museum aan de rand van Brescia. Het gele huis van D.H. Lawrence in Gargnano. Dat eindeloos blauwe meer.
De BlackBerry knippert. We zijn weer thuis.


24 juli 2012

Al rijdend Whatsappen

Ik woon in Breukelen, één van de dorpjes langs de A2 die in de ogen van de Telegraaf schuldig zijn aan de invoering van martelende snelheidsmaatregelen tussen Utrecht en Amsterdam. De krant van wakker Nederland haalde een week lang de grootste chocoladeletters van stal om op de voorpagina het onrecht dat de automobilist wordt aangedaan aan de kaak te stellen.
Opmerkelijk, als je bedenkt dat er in de bijna twee jaar dat het nieuwe tienbaanstraject van de A2 wordt gebruikt amper gekrakeel is geweest over het gegeven dat je er maar honderd mag rijden, in plaats van honderdtwintig zoals voorheen. Geen woedende krantenkoppen, geen sappige items in het journaal. Tevreden reden wij als forensen heen en terug van huis naar onze werkplek, filevrij en dus veel vlotter dan al de jaren ervoor. Soms reden we een paar kilometer harder dan officieel mocht, gewoon omdat de rest dat ook deed en je niet zo scherp zat op te letten. Gaf niks. Af en toe werd er gecontroleerd op snelheid en dan kon je bekeurd worden. Dat hoorde bij het spel tussen automobilist en politie-apparaat.
Niemand in de omgeving klaagde over die paar kilometer snelheidsoverschrijding waar we ons af en toe aan schuldig maakten. Ik kan me althans geen boze brieven in het lokale sufferdje herinneren. Alles werkte, kortom, prima. Automobilisten blij, omwonenden blij.
Maar toen kwam de Genadeloze Trajectcontrole en opeens is alles anders. De gemeente Stichtse Vecht wordt bewoond door zelfzuchtige randdebielen die zeuren over lawaai en fijnstof, de forens wil opeens minstens honderddertig kunnen rijden en schreeuwt moord en brand met hulp van de Onderbuikbode van Sjuul Paradijs. En de wetgever is in de ogen van de kiezer weer eens het contact met de samenleving kwijt.
Het had, kortom, veel geld en negatieve energie gescheeld als die trajectcontrole niet was aangebracht. Want zonder ging alles goed. Nu niet meer. Ook in een ander opzicht niet, want de A2 is er opeens een stuk gevaarlijker op geworden. Precies een jaar geleden schreef Wired Magazine een uitstekend artikel over de gevaren van moderne automobiele veiligheidsvoorzieningen als adaptive cruise control en brake assist. Te veel vertrouwen op zelfstandig ingrijpende auto's maakt bestuurders luier, onoplettend en sneller versuft. Dat verhaal is niet voor niets geïllustreerd met een foto van een automobilist die al rijdend met zijn mobieltje in de weer is. Want wat doe je op een saaie brede snelweg, waar je gedwongen je cruise control moet gebruiken om maar geen kilometertje te hard te rijden? Precies, je gaat andere dingen doen. Even de smartphone erbij, een Whatsappje sturen, je mail checken, een filmpje bekijken desnoods. Kan makkelijk, de politie controleert toch niet want de trajectcontrole doet het werk al. Ik voorspel meer ernstige ongelukken op de A2. Omdat we nu honderd moeten rijden, in plaats van soms per ongeluk even honderdtien.

16 juli 2012

Medaille

In de krant staan twee foto's uit een per abuis opgeduikeld fotoalbum van een oud-militair, gemaakt in wat toen nog Nederlands-Indië heette. Gruwelijke zwartwit plaatjes van de executie van een stel Indonesische vrijheidsstrijders. Ze zijn het bewijs van wat we allemaal wel weten: dat oorlog een onaangename bedrijfstak is. Ook als die oorlog een politionele actie wordt genoemd. De media spreken er schande van en rakelen al eerder bekende misstanden uit die periode op, zoals het bloedbad van RawagedeHP/De Tijd schrijft over 'een orgie van geweld' op Zuid-Celebes. De beschreven excessen hadden nooit in de doofpot gestopt mogen worden. Oorlogsmisdaden vragen om passende straf.

Inmiddels worden de Nederlandse militairen van destijds collectief veroordeeld in de pers. Mijn vader is zo'n militair. Koud na de Tweede Wereldoorlog opgeroepen voor de dienstplicht en driekwart jaar later, in juli 1947, net eenentwintig jaar oud, op het troepenschip Volendam richting Java. Tot dat moment was hij nog nooit in het buitenland geweest. De missie was helder: herstel de orde in een verre kolonie. Afgezien daarvan hadden de jonge soldaten geen idee.
Net als tweehonderd anderen werd mijn vader aan boord doodziek. Paratyfus. Ruim voor het bereiken van de eindbestemming ging de eerste dode militair al 'één twee drie, in Godsnaam' overboord. Mijn vader moest op een brancard het schip af en een maand lang herstellen in een militair hospitaal op West-Java. Daarna sloot hij zich aan bij zijn Tweede Mitrailleurbataljon, als verkenner en radiotelefonist. Drie jaar lang in Oost-Java op patrouille tussen de rijstvelden, in de tropische hitte en vrijwel dagelijks onder vijandelijk vuur.


Naarmate de tijd vorderde werd de strijd grimmiger en sneuvelden diverse van zijn medesoldaten. In februari 1949 schreef hij aan zijn ouders en zijn verloofde 'waarom liegen en jullie in de waan laten dat alles mooi en goed is?' en daarna een beschrijving van de dagen ervoor, waarin hij diverse keren maar net aan de dood wist te ontsnappen. 'Houd moed. Ik doe het ook', besloot hij de brief; geschreven in de overtuiging dat hij de dagen die voor hem lagen niet zou overleven. Uiteindelijk keerde zijn bataljon met dertig man minder terug in Djakarta. Tussen 1947 en 1950 kwamen zo'n zesduizend jonge Nederlandse mannen om in de tropen.
Nog altijd springen de tranen in zijn ogen, als mijn vader vertelt over die jaren in een ver vreemd land. Hij heeft geen excessen ervaren, wel hevige strijd. Het tekende zijn verdere leven. Bij thuiskomst brak hij met zijn verloofde, kocht een zeilbootje en ging het water op om te vergeten. Later huwde hij een meisje dat met haar familie destijds ook in Nederlands-Indië had gewoond. Over twee jaar zijn ze zestig jaar getrouwd. In zijn fotoalbum huist de eremedaille voor orde en vrede met drie jaargespen; één voor ieder jaar onder vijandig vuur. Op 4 mei bij de dodenherdenking draagt hij hem steevast op zijn borst. Mijn vader, inmiddels zesentachtig jaar oud, is een held.


9 juli 2012

Nomofobie

Googlebaas Eric Schmidt riep kort geleden op tot momenten van rust in deze hectische wereld van eeuwige bereikbaarheid. Een uur per dag zonder te kijken op het scherm van de smartphone moet toch kunnen. Een verfrissend geluid van iemand die het moet hebben van al die internetgebruikers.
Vooral rond de start van het vakantieseizoen schrijven de media er de laatste jaren graag over: nomofobie, de angst niet mobiel bereikbaar te zijn die ons tegenwoordig in zijn greep heeft. We staan liever een nier af dan dat we een dag, een week of bewaar ons een hele vakantie zonder smartphone, tablet of laptop met bijbehorende verbinding moeten doen.
Ik heb zelf ook last van deze verslaving. Mijn door de werkgever verstrekte Blackberry is weliswaar achterhaald, maar zonder op pad gaan is geen optie. Pas overkwam me dat ik hem thuis aan zijn oplader had laten liggen. Bij kantoor aangekomen greep ik voor niets in de zak van het colbertje en maakte lichte paniek zich van mij meester. Er moest immers een persbericht uit met mijn naam en telefoonnummer eronder. En ik moest naar een beurs voor vastgoedmannen in de RAI. Dus buiten de deur, zonder telefoon en mailbox in de binnenzak. De ICT-collega's hadden een kleine Nokia gsm voor me liggen, dat was tenminste iets. Ik kon bellen. Maar het werd een lastige werkdag, die eindigde met het thuis afluisteren van de voicemail van de vergeten telefoon.
Dat gaat me niet nog eens gebeuren, want inmiddels heb ik mijzelf dubbel verzekerd van voortdurende bereikbaarheid. In de andere binnenzak van het colbertje huist een iPhone 4S, rijkelijk voorzien van apps die de Blackberry allemaal niet heeft. Niet echt handig, dat gesleep met twee telefoons, ondanks die extra zekerheid. Gelukkig is de werkgever nu druk doende te onderzoeken of het steeds gebruikelijker Bring Your Own Device-principe ook voor ons te realiseren is. Met gebruik van een applicatie als MobileIron moet dat kunnen, hoewel de berichten over daardoor extreem batterijgebruik verontrustend zijn.
Ondertussen realiseer ik me dat onze vakantiebestemming straks aan het Gardameer geen WiFi heeft, alleen internet bij de receptie van het vakantieparkje. En de geplande oplossing, een eigen WiFi-hotspot van Droam, is al lang uitverkocht. Misschien maar goed ook. In Italië is zoveel moois te zien, daar kan geen smartphone tegenop.

27 juni 2012

Schrijver

Op mijn nachtkastje, naast het Ikealampje, de telefoon en de wekradio, ligt een boek van A.L. Snijders.  Het heet Een handige dromer, zijn vierde bundel Zeer Korte Verhalen, kortweg ZKV's. Voordat ik ga slapen, meestal na middernacht, lees ik een verhaaltje. Of twee.
Een recensent noemde Snijders ooit de meester van het éénharige penseel. Ik ben een fan van hem sinds zijn eerste optreden op PINC, het inspiratiecongres dat ik ieder jaar bezoek. Hij las toen een paar ZKV's voor met zijn prachtige, donkere, doorleefde stem en zag er uit zoals een schrijver er uit moet zien, een wijs man met een ruwe baard en zachtmoedige ogen.
Ik weet dat Snijders een lijst heeft van fans die dagelijks een ZKV toegemaild krijgen. De graslijst, heet die lijst. Pas heb ik de schrijver gevraagd of ik op de graslijst mocht komen. Dat mocht. Natuurlijk had ik mijn verzoek gewoon met alleen mijn naam kunnen ondertekenen. Maar de hunkering naar enige erkenning voor mijn eigen schrijfsels maakte dat ik ook mijn website onder mijn naam opschreef. En mijn huisadres, zodat de website wat minder opviel, hoewel ik niet aannam dat Snijders zijn dagelijkse ZKV op de kopieermachine zou vermenigvuldigen en daarna een doos vol enveloppen met handgeschreven adressen op de post zou doen vanuit Klein Dochteren.
De schrijver antwoordt persoonlijk op mijn mailtje. Hij maakt beleefd gehakt van mijn ijdeltuiterij, maar wel in de vorm van een ZKV, waarin geen hoofdletter te vinden is: 'ik heb u op de graslijst gezet en uw www.marcschweppe.nl bezocht. u bent een belangrijk man, u staat in contact met kluun en ik vermoed dat u ook wel eens met ellen ten damme praat. ik blijf niet achter, ik groet wim t. schippers en praat wel eens met wim de bie en hugo brandt corstius. we komen niet bij elkaar thuis, maar ik ben dik tevreden. ik las bij u ook legoland verslaat egoland. ik wist niet dat onze topvoetballers zoveel geld verdienen. veel wist ik, zoveel wist ik niet. mijn eerste reactie was vreugde dat ze verloren hebben, mijn tweede ook. ik ben altijd een miezerige sociaal-democraat geweest, soms twijfel ik en stem ik op d66, maar nu ben ik het weer. hoewel ik het toch ook wel weer mooi vind dat die voetballers van verworpenen der aarde miljonair zijn geworden. u heeft mij met uw kennis onrustig gemaakt. ik heb gisteren op terschelling 3x voorgelezen in een ronde tent. alle keren uitverkocht, 15 bezoekers per keer. in mijn inleiding heb ik me laten ontvallen dat chaos en toeval de pijlers onder mijn intellectuele bagage zijn. naderhand vond ik dat potsierlijk, niet dat dat zo is, maar dat ik ermee te koop loop. bovendien vind ik het stilistisch een slechte combinatie, bagage en pijlers.'
Inmiddels krijg ik iedere dag een ZKV vanuit  Klein Dochteren. Het is een kadootje in de mailbox.


10 juni 2012

Leeuw

De Quote Top 100 van jonge miljonairs (tot veertig jaar) bestaat voor een belangrijk deel uit voetballers; de meeste zijn nog lang geen dertig jaar oud. Ze rijden in grote Mercedessen of BMW's, in een Porsche Panamera of een Range Rover. Populair is ook de Bentley Continental GT;  prijs vanaf twee ton. Ze zijn getrouwd met oogverblindende prinsessen, die hun nomadenbestaan verzachten met shoppen in de mooiste winkelstraten van Europa. Om de voetballende miljonairs heen zoemen zaakwaarnemers, persoonlijke assistentes, financieel adviseurs, communicatiemanagers, masseurs en mental coaches. Allemaal eten ze een graantje mee uit de welgevulde ruif van de sterspelers. En dus dragen ze die op handen.
Elevier publiceerde begin juni haar jaarlijkse onderzoek Wie verdient wat. Op de cover bekende gezichten, zoals DNB-baas Klaas Knot (€ 166.817), Eurocommissaris Neelie Kroes (€ 329.572) en prinses Máxima (€ 246.000). Mooie inkomens, maar een fooi vergeleken met Robin van Persie (€ 4.390.000) of Wesley Sneijder,  die vorig jaar bij Inter Milaan € 12.120.000 op zijn rekening mocht bijschrijven. Bert van Marwijk heeft dit EK voor tweehonderdtien miljoen euro in het veld staan.
Ik heb totaal geen verstand van voetbal, net als de meeste van de zeventien miljoen bondscoaches die dit landje telt ten tijde van een groot toernooi. Volgens mijn voorspelling in de voetbalpoule van mijn werkgever haalt Oranje de volgende ronde van het EK niet. Ik hoop van harte dat ik ongelijk krijg. Maar ik vrees het ergste. 'Legoland verslaat egoland', kopte de website van Der Spiegel na het verlies tegen de Denen. Alleen een hongerige leeuw kan echt scherp en geconcentreerd jagen. Met een volle maag spant hij zich liever niet in.




30 mei 2012

Twitterfeestjes

Iedereen twittert inmiddels. Dankzij de sterke signaleringsfunctie heeft Twitter een belangrijke plek verworven in communicatieland. Maar steeds vaker wordt samen twitteren ook gezien als de gezellige omlijsting van ieder zichzelf respecterend evenement. Afgelopen week had ik weer zo'n feestje; achthonderd good looking reclamejongens en -meisjes in Studio 21 in Hilversum voor de uitreiking van de jaarlijkse SAN Accenten. Mooie reclameprijzen, vooraf beoordeeld door deskundige marketing- en communicatiemensen uit de praktijk. Het slotfeest mag wat kosten: Ali B en zijn vriendjes op het toneel, Ellen ten Damme met een gitaar en een duopresentatie door oud-reclamejongen Kluun en tv-meisje Eva Jinek. Goed nieuws, want het was tropisch warm die dag maar als Eva binnenkomt daalt de temperatuur altijd enkele graden. Kluun voelde zich duidelijk thuis tussen zijn voormalige vakbroeders, maar heeft inmiddels een ruige baard en is daarmee ook visueel een Echte Schrijver geworden.
Een mooi feestje, met goed eten bovendien. Maar we moesten wel twitteren! Op metershoge schermen aan weerszijden van de zaal kwamen uitverkoren tweets voorbij en bij aanvang werd zelfs een doel gesteld: vorig jaar waren er 3400 tweets met de aangegeven hashtag verzonden, dat moest nu toch meer kunnen worden. Ik zat aan tafel met boeiende vakbroeders en -zusters, die ik tot dan toe niet kende. We converseerden over het vak, maar wel met de smartphone (van Apple, vooral) onder handbereik. Daarmee rammelden wij allen tussendoor onze twitterberichtjes de wereld in. Na iedere pauze nam Kluun enkele vermeldenswaardige tweets met de zaal door. Waar zit die meneer die iets ondeugends heeft getwitterd over Eva en de belastingschuld van haar geliefde sterrenadvocaat Bram? Hier, zwaaide ik vrolijk. En zo ging het een avond lang door.
Vandaag kreeg ik de bevestiging van een nieuw feestje in de mailbox. Het thema is iets met 3.0 erachter. Dat hoort zo anno nu, 2.0-feestjes zijn een gepasseerd station. 'Passend in het thema is het mogelijk om tijdens de bijeenkomst te twitteren', juicht de uitnodiging. 'Neem dus vooral uw smartphone of tablet mee met daarop de twitterapplicatie en tweet mee'. De sprekers in het programma staan allemaal vermeld met hun eigen twitternaam. Dat wordt weer een goed feestje. #zinin!




21 mei 2012

Explicateur

De laatste jaren betekent ons bioscoopbezoek op naar Pathé Arena, de XXL-bioscoop in Amsterdam-Zuidoost op de hoek van een winderig plein naast treinstation Bijlmer, tegenover de Mediamarkt. Hier draaien alle bekende films. De kassa's zijn vervangen door scanapparaten, waar je je smartphone voor houdt en dan komen je tickets eruit. Meestal gaan we met en voor de dochtertjes: met een emmer popcorn tussen de stoelen kijken naar cinematografische meesterwerken als Spongebob The Movie of Alvin en de Chipmunks 3, met nagesynchroniseerde Nederlandse stemmetjes bovendien. Een enkele keer ga ik met mijn zwager wel eens naar een lekkere blockbuster in die bioscoop. Dat vind ik al een stuk leuker.
Maar het kan ook anders. Op een zonnige zaterdagmiddag rijden mijn lief en ik naar de Tolsteegbrug aan de achterkant van Utrecht centrum. Parkeren kan om de hoek op het Nicolaaskerkhof, waarbij we zomaar de parkeerkaart van een net vertrekkende meneer met een Range Rover aangereikt krijgen. Dertig euro kost zo'n dagkaart, zonde om niks meer mee te doen. Er zijn nog aardige mensen.
We eten smakelijk in het prima restaurantje dat onderdeel is van het Louis Hartlooper Complex. Een filmhuis genoemd naar een beroemde vaderlandse explicateur: de man die in de hoogtijdagen van de stomme film live toelichting gaf op de gebeurtenissen op het scherm. Louis Hartlooper deed dat zo succesvol dat hij populairder werd dan de films waarop hij commentaar gaf. Hij was dan ook acteur.
Het complex dat zijn naam draagt heeft de traditie van een eeuw geleden in ere hersteld. Voorafgaand aan de voorstelling komt een explicateur een toelichting geven op de film die wordt vertoond. Daarna geen reclames, geen trailers van te verwachten films, geen vervelende spotjes om te zorgen dat je je telefoon uitzet. De film begint meteen. Intouchables, een Franse productie die zowaar weer eens een groot internationaal succes mag heten. En terecht, want hij vermengt elementen die je in een film graag aantreft: humor, ontroering, liefde, vriendschap. En als bonus voor een petrolhead als ik ook nog een ode aan een Italiaanse superlimousine. Zo wil ik wel vaker naar de bioscoop. Met uitleg vooraf.


11 mei 2012

De generaal

De Bagijnestraat in Den Haag is een klein, onopvallend straatje achter het gebouw van de Tweede Kamer. Tussen grote gele containers van bouwbedrijf Heijmans is hier de ingang van 'de bunker', het Operatiecentrum van het Ministerie van Defensie. Eerder was het twee etages diep en kernbombestendig onder de grond gevestigd, maar dat mocht niet langer van de Arbowetgeving, want er zaten geen ramen in. Zoiets kan alleen in ons land. Om naar binnen te mogen moet een identiteitsbewijs worden getoond en je gsm wordt opgeborgen in een kluisje. De bunker zelf is niet heel indrukwekkend meer. Een vergaderzaal met tafel in U-vorm en wat losse stoelen daaromheen. Een digitaal bord dat de actuele tijd toont in plaatsen als Khartoum, Goa en Kabul. Een aparte deur die toegang geeft tot een ruimte van waaruit de audiovisuele techniek wordt bediend. Die techniek hapert wat, aan het begin van de bijeenkomst. Defensie moet bezuinigen.
Commandant der strijdkrachten Peter van Uhm heeft geen AV-ondersteuning nodig. Aan ons clubje van speechschrijvers geeft hij een toelichting op zijn succesvolle bijdrage aan TEDx Amsterdam, eind 2011. Inmiddels is het filmpje van zijn speech op internet al bijna een miljoen keer bekeken. Het toont de kracht van een sterk en persoonlijk verhaal en onderstreept het belang van gedegen voorbereiding op een toespraak of presentatie. Van Uhm heeft twee brainstormsessies gehad met zijn inmiddels prijswinnende speechschrijfster over de inhoud. Daarna heeft hij de presentatie ervan stevig gerepeteerd. Hij schuwt het theatereffect niet bij zijn toespraken. De impact van het geweer op het podium is zorgvuldig afgewogen. En hij heeft bewust gekeken naar de wijze waarop het verhaal op internet overkomt. Niet te veel gesticuleren met zijn handen, wat hij normaal wel doet. In de zaal zaten immers een paar honderd mensen, op internet een miljoen. Zo hoort het.
Ook de grote tragedie uit zijn eigen leven wordt tijdens zijn verhaal aan ons niet geschuwd. Hij bezoekt alle ouders van in Afghanistan gesneuvelde militairen zelf, met zijn vrouw. Gewone mensen overlijden, soldaten sneuvelen. Een droevig maar mooi woord, zegt Van Uhm. Ook na afloop neemt hij ruim tijd voor een persoonlijke toelichting aan de toehoorders, terwijl hij een blikje cola verorbert. Uiteindelijk maant zijn vrouwelijke adjudant, ook in uitbundig versierd uniform, hem tot vertrek.
Van Uhm gaat eind juni met pensioen, 57 jaar oud. Na veertig jaar moet hij dan voor het eerst nadenken wat hij zal aantrekken. Hij gaat voorlopig niks doen, zegt hij. Tijd inhalen die hij zijn vrouw en dochter verschuldigd is. Begrijpelijk, maar jammer. Een speech van de generaal zelf, daar kan geen dure wervingscampagne van defensie tegen op. De sprekersbureaus hebben hem vast al op de korrel.



5 mei 2012

Brocante


Heen en terug staat het verkeer flink vast bij de wegwerkzaamheden in Maastricht. En de wegen in dit arme deel van België zijn zo slecht onderhouden dat je af en toe om de gaten heen moet sturen om geen beschadigde velgen te krijgen. Langs de weg staan overal schuurtjes die bij ons al lang door bemoeienis van een strenge welstandscommissie zouden zijn gesneuveld. Maar daarmee houdt het slechte nieuws wel zo'n beetje op. Verder is het een week lang aangenaam verblijven in een ruim en comfortabel vakantiehuis in de prachtige Ardennen, amper een uurtje voorbij Luik. We komen er samen voor het vijfendertigjarig huwelijk van de schoonouders. Het jubilerende bruidspaar, kinderen, aanhang en nageslacht maakt zeventien personen, elf mobiele telefoons, vier laptops en vier iPads. Ik ben niet de enige die graag een beetje contact houdt met de rest van de wereld. Maar er staan ook enkele plaatsjes, een dierenpark, een chocolademuseum en een zwemparadijs op het programma.
Het weer is beter dan in Nederland, ook op de dag van de arbeid, als de Zuiderburen feest vieren. Om negen uur 's ochtends gaat de biertap in het gehuchtje van onze vakantievilla al open. 'Brocante' wordt er overal in de omgeving op de borden aangekondigd. Dus bezoeken ook wij de traditionele rommelmarkt, die doet denken aan de vrijmarkt een dag eerder in eigen land, al ligt het accent meer op antiek en zie je bij ons geen standhouder die zomaar oude SS-uniformen verkoopt.
De mailbox geeft de hele week weinig vuurwerk, het is vakantietijd. Een enkel telefoontje van een journalist verwijs ik door naar collega Fred, zoals afgesproken. Even de boel de boel laten. We genieten  gezamenlijk van een heerlijke week.
Bij thuiskomst vrijdagmiddag ligt er een flinke stapel kranten te wachten. Op zaterdagochtend graaf ik me er door heen en scheur uit wat zorgvuldig lezen vraagt. Het is voor de collega-persvoorlichters bij de grote accountantskantoren niet echt vakantie geweest, zo te zien...


27 april 2012

Modern Times

Jij bent gek op gadgets, zei goede vriend Dick pas nog tegen me. Ik vond dat wel meevallen, mijn verzameling elektronische hulpmiddelen voor alledag is heus niet uitzonderlijk. Ik heb immers geen iPhone en maar één iPad en geen vijf, zoals ik kort geleden een relatie hoorde vertellen. Maar als je een paar dagen in een Belgisch vakantiehuis gaat verblijven met de schoonfamilie, dan moet je nederig bekennen dat er toch een grond van waarheid in die opmerking schuilt.
Op de avond voor vertrek verzamel ik de noodzakelijke apparaten voor de reis op twee stoelen in de huiskamer. Mijn MacBook, natuurlijk - met oplader en draadloze muis. De iPad, 'voor de spelletjes van de kids', met oplader. Twee iPods, een extra oplader, de kleine JBL-speaker, twee headsetjes (negen euro voor vier stuks, net geleverd via MiniintheBox), twee Nintendo spelcomputers met opladers, de Nintendo Wii inclusief spellen, twee controllers met racestuur en het Wii-fitbord - op speciaal verzoek van de schoonfamilie. Een mapje vol nog altijd af te kijken DVD's; zwager neemt een beamer mee, afspelen kan met de spelers die achterin de auto worden gemonteerd, of via de laptops die worden meegenomen. Een Canon spiegelreflexcamera met extra accu en lader. Een Kodak HD-videocamera, met lader. De TomTom met lader en autosnoer, want tegenwoordig al binnen een half uur leeg. Een verrekijker (zonder lader!), oplaadbare batterijen en nog een doosje gewone AA- en AAA-batterijen. Een BlackBerry met lader, de Samsung smartphone van mijn lief met lader.
Mijn kleding en toiletspullen in een tas gooien kost maar een paar minuten, maar de onmisbare hardware, daarmee ben je wel een avond zoet en het kost inmiddels ongeveer een tas extra. Vriend Dick heeft gelijk.


16 april 2012

Winkelen

Tien jaar terug kon Selexyz de internetboekhandel Bol.com kopen voor een lullige twee ton. Maar de bazen van de chique boekhandels sloten hun ogen voor de nieuwe tijd en lieten die buitenkans aan hun neus voorbij gaan. Vrolijk gingen ze met hun te grote winkels op te dure locaties de ondergang tegemoet. Albert Heijn kocht Bol.com kortgeleden alsnog, voor de lieve som van driehonderdvijftig miljoen euro. Veel geld, maar een schijntje vergeleken met de één miljard dollar die Facebook lachend betaalt voor Instagram, een appje waarmee je fotootjes kunt maken met je iPhone. Er werken twaalf mensen bij Instagram, dat amper twee jaar oud is. Ze zijn nu alle twaalf multimiljonair. De handel in appjes wordt de nieuwe internethype. Of bubbel, als we elkaar maar gek genoeg maken.
Bol.com is veel meer dan twaalf mensen en een lollig appje. Het is niet meer alleen een internetboekhandel, je kunt er ook speelgoed kopen, je camera of je laptop. En nu ook babyspullen, met als introductieaanbod een paar megapakken Pampers voor weinig. Dat voelt al aardig als de supermarkt. Ongetwijfeld komt er in de AH-winkels straks een ophaalplek voor je aankopen bij Bol, want ze zijn immers ook na reguliere werktijd nog open. Dan laat je je online bestelling gewoon daar bezorgen. Op de website van Bol.com kun je ondertussen makkelijk naar het bestellen van je dagelijkse boodschappen, via een hoekje dat je doorlinkt naar Appie. Prachtig allemaal. Ondertussen hol ik nog gewoon drie locale AH-vestigingen af, op zoek naar het laatste exemplaar van het kartonnen winkeltje dat de slimme marketeers van Ahold hebben bedacht om hun eigen jubileum kracht bij te zetten. Pas bij winkel nummer drie heb ik beet, in de andere filialen zijn de schappen met de opvouwbare winkeltjes (prijs € 12,99) en het bijbehorende speelgoed helemaal leeg, amper een week na het begin van de actie. Lullig met plakband bevestigde briefjes vragen de klant om 'excuses voor het ongemak'. Net als bij al die eerdere spaaracties. De inkopers in Zaandam snappen hun eigen succes nog steeds niet.
Het kartonnen winkeltje is in het kleine slaapkamertje van Merle opeens weer erg groot. Als mijn driejarige dochter voortaan 's ochtends wakker wordt ziet ze als eerste haar eigen winkel van Albert Heijn. De droom van supermarktmanager Harry is waarheid geworden. Daar heeft-ie helemaal geen internet voor nodig.

5 april 2012

Prepensioen

Afgelopen week ging collega Joke met prepensioen, na vijfendertig jaar trouwe dienst. Ze kwam in 1977 binnen; een kleine, aantrekkelijke directiesecretaresse. Zelfbewust en professioneel organiseerde ze haar baas en was niet bang hem waar nodig van repliek te dienen. En dat in een tijd dat bazen nog regenten waren. Zeker als ze een achtergrond hadden aan de Koninklijke Militaire Academie.
Joke zette zich veelvuldig in voor de goede werksfeer en onderlinge verstandhouding binnen 'het bureau', dat toen nog de nodige trekjes van Voskuil in zich droeg. Toen ze veertig werd richtte ze een golden girls-netwerkje op met enkele vrouwelijke collega's. De laatste jaren opereerde ze meer in de luwte, op de ledenadministratie, ondertussen fiscaal vriendelijk sparend voor een eerder pensioen. Anno nu heet een jarenlang dienstverband dat je bij het meubilair hoort en dat is niet vleiend bedoeld. Je kunt ook zeggen dat ze plichtsgetrouw vijfendertig van haar beste jaren schonk aan haar werkgever.
Prepensioen is een verworvenheid uit een tijd dat Nederland voorop liep met zijn stelsel van sociale voorzieningen. Die tijd is geweest. Het is goed dat we eindelijk besloten hebben langer door te werken, want we worden ouder en er zijn steeds minder mensen om ons langjarige pensioen op te hoesten. Ik ben bezorgd over de toekomst voor mijn kinderen. De volgende generatie erft de grote schuldenlast die wij hebben opgebouwd. Geen kans op een vast dienstverband, geen hypotheek bij de bank, een stevige studieschuld en een somber economisch perspectief, waarbij maar te bezien valt wat voor pensioen hen straks nog ten deel valt. Nederland wordt in hoog tempo van Europese voortrekker tot een onbetekenende en zuchtende natie. We maken niets meer, we hebben hooguit een paar hoofdkantoren. Bij het sluiten van NedCar in Born schreef een columnist raak 'Nederland is in toenemende mate een land dat gebakken lucht verkoopt en gelul exporteert, een natie van papierschuivers, vergadertijgers en muisridders. Maar in Born staan ze voor dag en dauw aan de poort, de mannen en vrouwen van de ochtendploeg'.
Joke stond vijfendertig jaar lang elke ochtend aan de poort van het bureau. Met haar Italiaanse echtgenoot toert ze nu in een klassieke auto door het door God geschonken landschap van Sicilië. Hopelijk doet ze dat nog flink wat jaren. Het is haar van harte gegund.