Trots

Ze slaapt nog. Haar prachtige donkere krullen liggen in een knot op het kussen, waarop ook een paar vegen donkerrood bloed zitten. Ze ademt rustig. Heel af en toe doet ze even haar ogen iets open en zakt dan weer weg. De narcose is nog niet uitgewerkt.

Vroeg in de ochtend is dochter A. voor de tweede keer geopereerd. Er zat nog een uitzaaiing in een lymfeklier, die bij de eerste ingreep was gemist. Gelukkig konden ze erbij via de al eerder gemaakte snee in haar hals, dat scheelt een extra litteken.

Na de diagnose schildklierkanker, in de warme zomer van vorig jaar, heeft ze het ziekenhuis veelvuldig van binnen gezien. Van het Antonius ging het naar het UMC. Alsof het zo moest zijn kwam ze daar terecht bij misschien wel de beste specialist van Nederland, als het gaat om schildklieroperaties. Geen zorgen, zei hij monter tegen haar bij het eerste bezoek. “Je bent knetterjong, je gaat echt niet dood.” Een beetje lomp, maar wel duidelijk.

Inmiddels loopt ze rond in de enorme ziekenfabriek alsof ze er werkt. Moeiteloos vindt ze haar weg, rustig en volwassen doorstaat ze menig onderzoek, dapper slaat ze zich door de behandeling, nu al ruim een half jaar. Een stevige, urenlange operatie, waarbij de schildklier en vijftien lymfeklieren zijn weggehaald; nooit geweten dat je er zoveel hebt. Een behandeling met radioactieve jodium, inclusief enkele dagen eenzame opsluiting achter een loden deur. En steeds weer naar die prikpoli. Zonder gemor. 

De noodzaak van een tweede operatie was een flinke domper, maar ook daar kwam ze snel overheen. Vooruit maar, op naar de eindstreep. Woensdagochtend om zeven uur lopen we de afdeling op, voor de vervolgoperatie. Twee uur later belt de altijd enthousiaste chirurg, om te zeggen dat alles goed is gegaan.

Daarna ligt ze in het ziekenhuisbed, te midden van onrustige patiënten, in en uit lopende verplegers en piepende apparaten. Maar ze slaapt. Soms draait ze haar hoofd even de andere kant op, verder is ze stil.

Ik eet een broodje onderin het grote ziekenhuis en keer weer terug naar haar afdeling, C4 Oost. Ze is wakker. Hoe gaat het, vraag ik. Goed, antwoordt ze. Ze wil naar huis en snapt inmiddels de criteria: eten, drinken, toiletbezoek, zelf aankleden. Het mag, aan het eind van de dag. Ik wil je niet nog een keer zien, zegt de montere arts bij het afscheid. Om zes uur ‘s avonds stapt ze thuis naar binnen, alsof ze even naar de stad is geweest voor een boodschap. Het zit er op, afgezien van het balanceren van de medicatie en een regelmatige controle. Sterk, rustig en zelfbewust van begin tot eind. Ik ben nog nooit zo trots op mijn dochter geweest als in het afgelopen halfjaar.

Beer is terug

Ooit begon ik met deze weblog als een soort therapie, in het jaar dat mijn lieve jongste broer in hoog tempo uit het leven werd gerukt. Alweer acht jaar geleden inmiddels. Te midden van allerlei stukjes over trivialiteiten mocht ik daarna ook schrijven over een mooi huwelijk, de nodige paarse krokodillen, vakantieperikelen en het verlies van mijn ouders. Maar tegelijk liep het aantal berichten de laatste jaren flink terug. Ik schreef niks over de dolende politiek, over het haastige afscheid van het referendum (schande D66, ik schaam me dat ik dertig jaar geleden ooit posters voor jullie plakte) en amper over die blonde proleet in het Witte Huis. Dat krijg je als schrijven ook al je journalistieke dagtaak is.
Ik schreef dit voorjaar zelfs niks bij het vertrek van mijn prachtige oudste dochter uit het ouderlijk huis, richting de grote boze stad. Toch wel een ijkpunt in het leven van een vader van vier dochters. En wat doet ze het goed daar, in die studentenwoning in 030.

Ook over de naderende once in a lifetime vakantie van ons hele gezin samen in de VS zette ik nog niks op het digitale papier, terwijl we daar toch al een half jaar flink mee bezig zijn. New York, Las Vegas, met een RV door de grote parken, met een minivan via Death Valley naar Los Angeles en tot slot via de kust omhoog naar San Francisco. Drie geweldige weken in het verschiet, een passende bestemming van een deel van de erfenis van mijn ouders. 'Ik ben stikjaloers', kreeg ik van diverse collega's en kennissen te horen, als ik over dat reisschema vertelde.
Die jaloezie is niet meer nodig. Op donderdagochtend zit ik met mijn ex-echtgenote en mijn mooie twintigjarige dochter A. in het Sint Antonius ziekenhuis in Leidsche Rijn. Even de uitslag horen van het onderzoek naar die opgezette klieren in de hals van mijn dochter. Ik ga op zwart, als de eerste woorden uit de mond van de vriendelijke vrouwelijke internist rollen. Naast mij barsten dochterlief en haar moeder in tranen uit. 'Papillaire schildklierkanker'. Nooit te oud om nieuwe woorden te leren. Endocrinoloog, ook zo'n woord.
De rest van de donderdag is een achtbaan van emoties. Familie, vrienden, vriendinnen: de tuin zit vol met mensen die A. komen troosten en bijstaan. Hoe meer je moeilijk nieuws deelt met anderen, hoe minder zwaar het op je schouders rust. Wat is ze flink. 's Middags gaan we langs bij het reisbureau, dat net enthousiast had gemeld dat de tickets klaar lagen. De droomvakantie schuift een jaartje op.
's Avonds appt A. een fotootje door: 'hulp van een oude bekende ook maar ingeschakeld'. Op de foto staat het kleine beertje, dat ze drie jaar geleden van mij kreeg toen ze te lang in een ziekenhuisbed moest verblijven wegens een moeizame blindedarmoperatie. Beer is terug. Het wordt een andere zomer dan gedacht.

Van oranje naar groen

Het ING-bankkantoor in mijn dorpje aan de Vecht maakt een plezierige indruk. Het is er ruim en licht en het vele oranje geeft een warme sfeer. De medewerkers zijn vriendelijk, behulpzaam en denken met mij mee. Ik kwam er voor het eerst rondom het afscheid van mijn ouders, omdat die er ook een rekening aanhielden. De bank deed niet moeilijk en zorgde er voor dat ik zonder problemen noodzakelijke betalingen kon blijven doen. Aan de overkant van de straat bij de Rabobank, waar ik al decennialang bankier, mijn hypotheek betaal en alle andere financiële zaken doe, ging dat een stuk moeizamer. "Uw vader is overleden? Dan is nu de rekening geblokkeerd." Bij de ING ging dat anders: "heeft u nog geen akte van overlijden? Dan weten wij nog even van niets, dan kunt u nog gewoon betalingen doen. Komt u maar langs als u alle nodige documenten heeft." Wellicht niet helemaal volgens de genadeloze bankregels van nu, maar wel zo aardig.
Ik heb er daarom zelf een rekening geopend en ook wat spaargeld neergezet. Stuivers weliswaar, maar soms handig als je dingen doet die niet echt passen in het familiebudget. Klassieke autootjes oplappen en zo.
Toch ga ik nu weg bij diezelfde aardige oranje bank. In de top van de ING hebben ze namelijk niet begrepen dat een bank geen gewoon bedrijf is, maar een instelling waar je als eenvoudige particulier je geld onderbrengt met de vraag er goed op te passen. Een instelling die vertrouwen met hoofdletters hoort te schrijven, omdat dat de basis is van hun bestaan. Een instelling die tien jaar geleden nog met vele miljarden door de staat gered moest worden, omdat omvallen tijdens de kredietcrisis nu eenmaal geen optie was. Ook van mijn belastinggeld. Goed, die tien miljard heeft ING inmiddels terugbetaald, met een stevige rente bovendien. Maar dat maakt ze nog altijd geen gewoon bedrijf.
Ondernemers mogen van mij de wereld verdienen, mits ze fatsoenlijk zakendoen en anderen niet beschadigen. Daarvoor nemen ze immers risico's. Maar een topman van een bank is geen ondernemer, die is gewoon in dienst en wordt nog gered door de staat ook als het spannend wordt. Die moet niet zomaar opeens een miljoen extra salaris per jaar krijgen, omdat hij anders misschien elders aan de slag gaat. Dat de raad van commissarissen van ING de regels voor goed ondernemingsbestuur zorgvuldig gelezen heeft, wil nog niet zeggen dat je tot het gaatje moet gaan.
Heel Nederland valt over de beloning van ING-topman Ralph Hamers heen, maar de bank is geen overheidsinstelling. Hoe hard alle politici ook schande roepen, het maakt ING niks uit, net zomin als al die boze commentaren in de media. Allemaal keurig ingecalculeerd vooraf, want ING heeft uitstekende communicatiemensen, pr-adviseurs, strategen en hoe ze ook mogen heten. Even laten overwaaien en dan vrolijk elk jaar drie miljoen euro overmaken naar meneer Hamers. Voor de vorm komt straks de president-commissaris nog even langs in de Tweede Kamer, glimlacht vriendelijk, mompelt wat over marktconforme beloning en dat is het dan.
Het enige wat ING zeer doet is stemmen met de voeten. En dus hef ik mijn rekening bij dat vriendelijke, lichte, warm-oranje kantoor in ons dorp op en stap over naar een duurzame bank met een lelijk logo. Het zijn maar stuivers, het is geen opoffering. Maar het is het enige wat ik kan doen. Een bank is geen gewoon bedrijf, een bank moet je vertrouwen. Dag oranje, ik ga naar groen.

Update13 maart: dreigen met nieuwe wetgeving helpt, ING door de bocht. Maar ik ga niet terug.