30 mei 2012

Twitterfeestjes

Iedereen twittert inmiddels. Dankzij de sterke signaleringsfunctie heeft Twitter een belangrijke plek verworven in communicatieland. Maar steeds vaker wordt samen twitteren ook gezien als de gezellige omlijsting van ieder zichzelf respecterend evenement. Afgelopen week had ik weer zo'n feestje; achthonderd good looking reclamejongens en -meisjes in Studio 21 in Hilversum voor de uitreiking van de jaarlijkse SAN Accenten. Mooie reclameprijzen, vooraf beoordeeld door deskundige marketing- en communicatiemensen uit de praktijk. Het slotfeest mag wat kosten: Ali B en zijn vriendjes op het toneel, Ellen ten Damme met een gitaar en een duopresentatie door oud-reclamejongen Kluun en tv-meisje Eva Jinek. Goed nieuws, want het was tropisch warm die dag maar als Eva binnenkomt daalt de temperatuur altijd enkele graden. Kluun voelde zich duidelijk thuis tussen zijn voormalige vakbroeders, maar heeft inmiddels een ruige baard en is daarmee ook visueel een Echte Schrijver geworden.
Een mooi feestje, met goed eten bovendien. Maar we moesten wel twitteren! Op metershoge schermen aan weerszijden van de zaal kwamen uitverkoren tweets voorbij en bij aanvang werd zelfs een doel gesteld: vorig jaar waren er 3400 tweets met de aangegeven hashtag verzonden, dat moest nu toch meer kunnen worden. Ik zat aan tafel met boeiende vakbroeders en -zusters, die ik tot dan toe niet kende. We converseerden over het vak, maar wel met de smartphone (van Apple, vooral) onder handbereik. Daarmee rammelden wij allen tussendoor onze twitterberichtjes de wereld in. Na iedere pauze nam Kluun enkele vermeldenswaardige tweets met de zaal door. Waar zit die meneer die iets ondeugends heeft getwitterd over Eva en de belastingschuld van haar geliefde sterrenadvocaat Bram? Hier, zwaaide ik vrolijk. En zo ging het een avond lang door.
Vandaag kreeg ik de bevestiging van een nieuw feestje in de mailbox. Het thema is iets met 3.0 erachter. Dat hoort zo anno nu, 2.0-feestjes zijn een gepasseerd station. 'Passend in het thema is het mogelijk om tijdens de bijeenkomst te twitteren', juicht de uitnodiging. 'Neem dus vooral uw smartphone of tablet mee met daarop de twitterapplicatie en tweet mee'. De sprekers in het programma staan allemaal vermeld met hun eigen twitternaam. Dat wordt weer een goed feestje. #zinin!




21 mei 2012

Explicateur

De laatste jaren betekent ons bioscoopbezoek op naar Pathé Arena, de XXL-bioscoop in Amsterdam-Zuidoost op de hoek van een winderig plein naast treinstation Bijlmer, tegenover de Mediamarkt. Hier draaien alle bekende films. De kassa's zijn vervangen door scanapparaten, waar je je smartphone voor houdt en dan komen je tickets eruit. Meestal gaan we met en voor de dochtertjes: met een emmer popcorn tussen de stoelen kijken naar cinematografische meesterwerken als Spongebob The Movie of Alvin en de Chipmunks 3, met nagesynchroniseerde Nederlandse stemmetjes bovendien. Een enkele keer ga ik met mijn zwager wel eens naar een lekkere blockbuster in die bioscoop. Dat vind ik al een stuk leuker.
Maar het kan ook anders. Op een zonnige zaterdagmiddag rijden mijn lief en ik naar de Tolsteegbrug aan de achterkant van Utrecht centrum. Parkeren kan om de hoek op het Nicolaaskerkhof, waarbij we zomaar de parkeerkaart van een net vertrekkende meneer met een Range Rover aangereikt krijgen. Dertig euro kost zo'n dagkaart, zonde om niks meer mee te doen. Er zijn nog aardige mensen.
We eten smakelijk in het prima restaurantje dat onderdeel is van het Louis Hartlooper Complex. Een filmhuis genoemd naar een beroemde vaderlandse explicateur: de man die in de hoogtijdagen van de stomme film live toelichting gaf op de gebeurtenissen op het scherm. Louis Hartlooper deed dat zo succesvol dat hij populairder werd dan de films waarop hij commentaar gaf. Hij was dan ook acteur.
Het complex dat zijn naam draagt heeft de traditie van een eeuw geleden in ere hersteld. Voorafgaand aan de voorstelling komt een explicateur een toelichting geven op de film die wordt vertoond. Daarna geen reclames, geen trailers van te verwachten films, geen vervelende spotjes om te zorgen dat je je telefoon uitzet. De film begint meteen. Intouchables, een Franse productie die zowaar weer eens een groot internationaal succes mag heten. En terecht, want hij vermengt elementen die je in een film graag aantreft: humor, ontroering, liefde, vriendschap. En als bonus voor een petrolhead als ik ook nog een ode aan een Italiaanse superlimousine. Zo wil ik wel vaker naar de bioscoop. Met uitleg vooraf.


11 mei 2012

De generaal

De Bagijnestraat in Den Haag is een klein, onopvallend straatje achter het gebouw van de Tweede Kamer. Tussen grote gele containers van bouwbedrijf Heijmans is hier de ingang van 'de bunker', het Operatiecentrum van het Ministerie van Defensie. Eerder was het twee etages diep en kernbombestendig onder de grond gevestigd, maar dat mocht niet langer van de Arbowetgeving, want er zaten geen ramen in. Zoiets kan alleen in ons land. Om naar binnen te mogen moet een identiteitsbewijs worden getoond en je gsm wordt opgeborgen in een kluisje. De bunker zelf is niet heel indrukwekkend meer. Een vergaderzaal met tafel in U-vorm en wat losse stoelen daaromheen. Een digitaal bord dat de actuele tijd toont in plaatsen als Khartoum, Goa en Kabul. Een aparte deur die toegang geeft tot een ruimte van waaruit de audiovisuele techniek wordt bediend. Die techniek hapert wat, aan het begin van de bijeenkomst. Defensie moet bezuinigen.
Commandant der strijdkrachten Peter van Uhm heeft geen AV-ondersteuning nodig. Aan ons clubje van speechschrijvers geeft hij een toelichting op zijn succesvolle bijdrage aan TEDx Amsterdam, eind 2011. Inmiddels is het filmpje van zijn speech op internet al bijna een miljoen keer bekeken. Het toont de kracht van een sterk en persoonlijk verhaal en onderstreept het belang van gedegen voorbereiding op een toespraak of presentatie. Van Uhm heeft twee brainstormsessies gehad met zijn inmiddels prijswinnende speechschrijfster over de inhoud. Daarna heeft hij de presentatie ervan stevig gerepeteerd. Hij schuwt het theatereffect niet bij zijn toespraken. De impact van het geweer op het podium is zorgvuldig afgewogen. En hij heeft bewust gekeken naar de wijze waarop het verhaal op internet overkomt. Niet te veel gesticuleren met zijn handen, wat hij normaal wel doet. In de zaal zaten immers een paar honderd mensen, op internet een miljoen. Zo hoort het.
Ook de grote tragedie uit zijn eigen leven wordt tijdens zijn verhaal aan ons niet geschuwd. Hij bezoekt alle ouders van in Afghanistan gesneuvelde militairen zelf, met zijn vrouw. Gewone mensen overlijden, soldaten sneuvelen. Een droevig maar mooi woord, zegt Van Uhm. Ook na afloop neemt hij ruim tijd voor een persoonlijke toelichting aan de toehoorders, terwijl hij een blikje cola verorbert. Uiteindelijk maant zijn vrouwelijke adjudant, ook in uitbundig versierd uniform, hem tot vertrek.
Van Uhm gaat eind juni met pensioen, 57 jaar oud. Na veertig jaar moet hij dan voor het eerst nadenken wat hij zal aantrekken. Hij gaat voorlopig niks doen, zegt hij. Tijd inhalen die hij zijn vrouw en dochter verschuldigd is. Begrijpelijk, maar jammer. Een speech van de generaal zelf, daar kan geen dure wervingscampagne van defensie tegen op. De sprekersbureaus hebben hem vast al op de korrel.



5 mei 2012

Brocante


Heen en terug staat het verkeer flink vast bij de wegwerkzaamheden in Maastricht. En de wegen in dit arme deel van België zijn zo slecht onderhouden dat je af en toe om de gaten heen moet sturen om geen beschadigde velgen te krijgen. Langs de weg staan overal schuurtjes die bij ons al lang door bemoeienis van een strenge welstandscommissie zouden zijn gesneuveld. Maar daarmee houdt het slechte nieuws wel zo'n beetje op. Verder is het een week lang aangenaam verblijven in een ruim en comfortabel vakantiehuis in de prachtige Ardennen, amper een uurtje voorbij Luik. We komen er samen voor het vijfendertigjarig huwelijk van de schoonouders. Het jubilerende bruidspaar, kinderen, aanhang en nageslacht maakt zeventien personen, elf mobiele telefoons, vier laptops en vier iPads. Ik ben niet de enige die graag een beetje contact houdt met de rest van de wereld. Maar er staan ook enkele plaatsjes, een dierenpark, een chocolademuseum en een zwemparadijs op het programma.
Het weer is beter dan in Nederland, ook op de dag van de arbeid, als de Zuiderburen feest vieren. Om negen uur 's ochtends gaat de biertap in het gehuchtje van onze vakantievilla al open. 'Brocante' wordt er overal in de omgeving op de borden aangekondigd. Dus bezoeken ook wij de traditionele rommelmarkt, die doet denken aan de vrijmarkt een dag eerder in eigen land, al ligt het accent meer op antiek en zie je bij ons geen standhouder die zomaar oude SS-uniformen verkoopt.
De mailbox geeft de hele week weinig vuurwerk, het is vakantietijd. Een enkel telefoontje van een journalist verwijs ik door naar collega Fred, zoals afgesproken. Even de boel de boel laten. We genieten  gezamenlijk van een heerlijke week.
Bij thuiskomst vrijdagmiddag ligt er een flinke stapel kranten te wachten. Op zaterdagochtend graaf ik me er door heen en scheur uit wat zorgvuldig lezen vraagt. Het is voor de collega-persvoorlichters bij de grote accountantskantoren niet echt vakantie geweest, zo te zien...