31 december 2010

Voorbij

We leven in een strak gereguleerd landje. Je mag geen drie kilometer te hard rijden, je moet een helm op, een gordel om, de arboregels zorgen dat je niet te zwaar tilt en ga zo maar door. De overheid is graag erg voorzichtig voor ons. Maar op de laatste dag van ieder jaar wordt dat even helemaal vergeten. Tientallen miljoenen mogen we in drie dagen tijd uitgeven aan vuurwerk, om dat in een tijdsbestek van enkele uren letterlijk in rook op te laten gaan. Dus schuimen groepjes jongetjes, zo tussen tien en vijftien jaar, vandaag weer het dorp af. Tasje op de rug of om de schouder, geheel gevuld met knalvuurwerk. Lekker bommetjes naar elkaar gooien, of in putten, prullenbakken of bushokjes vol mensen. Lachen!
De brievenbussen zijn door TNT gisteren maar weer verwijderd, nadat ze al twee weken lang zijn voorzien van smallere gleuven. Morgen, op nieuwjaarsdag, horen we weer berichten over tientallen gewonden, een enkele vuurwerkdode (zelf een explosief gemaakt, meestal) en voor vele miljoenen aan schade. Dat alles gepresenteerd als 'een rustige jaarwisseling'. Ik snap daar helemaal niks van. Hoe kan zo'n overbezorgde overheid het nog altijd goedvinden dat we een dag lang kleine handgranaten naar elkaar mogen gooien, raketten naar elkaar schieten en ga zo maar door? Dat kost iedere jaarwisseling weer ogen, afgerukte vingertjes, brandwonden en erger.
Alweer twee jaar terug was er even een mooie poging voor een burgerinitiatief, om een einde te maken aan deze onzinnige situatie. Vuurwerk kan veel beter centraal door gemeentes worden afgestoken op een aantal plaatsen, zodat we er allemaal gewoon van kunnen genieten. Maar dat initiatief, waar toch tienduizenden steunbetuigingen voor kwamen (ook van mij) haalde het niet eens tot wetsvoorstel. Om vage bureaucratische redenen werd het niet ontvankelijk verklaard, of zoiets. De lobby van de vuurwerkindustrie zal wel stevig achter de schermen zijn tanden hebben laten zien. Dus verandert er niets en blijft het ieder jaar op 31 december tussen de kanonslagen doorlopen.
Zelf heb ik een pakketje met vuurpijlen klaarstaan, als ieder jaar geregeld door zwager Ruben. Goed voor een kwartiertje kijken, om middernacht. Dat is wat mij betreft genoeg qua vuurwerk.
Gelukkig is het morgenochtend voorbij, dan zit 2010 er op. Maar goed ook, want het was onder aan de streep gewoon een rotjaar, al heeft dat niks met vuurwerk te maken. Op naar een hopelijk beter 2011!

30 december 2010

Ballenbak

Aan de rand van Utrecht, op een onaanzienlijk industrieterrein, staat een grote hal. Ernaast een parkeerterrein, voor de deur een bushalte. Een bord met felgekleurde letters boven de ingang. Bij binnenkomst beklim je eerst een aantal stalen trappen. Daarna kom je binnen in wat bedoeld is als het paradijs voor twee-tot-twaalfjarigen. KidzCity, de ultieme ballenbak.
Nog een paar dagen, dan zit de kerstvakantie er op en dus was het hoog tijd voor een bezoekje aan de speelhal, om de twee jongste kids een paar leuke uurtjes te bezorgen. Vriendinnetje van Tamar mocht mee ter verhoging van de feestvreugde.
Ik ken de hal nog uit de tijd dat ik in scheiding lag, in 2001. Het is een typisch gescheiden-mannen-toevluchtsoord, een soort natuurlijke habitat voor weekendpapa's. De manier om je rol als lieve vader waar te maken en tegelijk de markt van nieuwe mogelijke levenspartners te verkennen. Je kiest een stoel aan een tafeltje temidden van de attracties, gunt de kids een paar uur speelplezier en beziet ondertussen het jachtterrein van jonge vruchtbare moedertjes om je heen.
Inmiddels zijn we bijna tien jaar verder en heeft de speelhal ook de functie van flexkantoor gekregen. FD of NRC Next mee, kinderen laten spelen en hup: de BlackBerry uit de binnenzak. Bellend en mailend brengen de ouders hun tijd door in het speelparadijs. Zelf ben ik geen uitzondering, want ik gebruik de tijd om ook eens wat apps te downloaden voor mijn eigen RIM-smartphone. De functie van ontmoetingsplek heeft KidZCity voor ondergetekende allang niet meer, want ik ben goed voorzien met mijn veel jongere echtgenote. Niet dat ik destijds echt scoorde hier overigens, maar toch.

Vroeg komen is het toverwoord bij dit soort attracties in vakantietijd. Vlak na opening om 10 uur staan we binnen, waarna de hal zich in razend tempo vult met kleine aardbewonertjes en hun ouders. Utrecht is een grote stad, dus het gros van de rondrennende kindertjes is inmiddels van allochtone afkomst. Volop Fatima's met hoofddoekjes ter begeleiding om me heen. Het jachtterrein van vroeger is niet meer wat het geweest is.
Na drie uurtjes vol glijbanen, klimattracties, mini-autootjes en een patatje met kroket staan we weer buiten. De kleintjes gewapend met een suikerspin, goed voor kleverige handjes en een roze baard op de terugweg, maar dat mag de pret niet drukken. Dochter Tamar is overtuigd: hier wil ze straks haar verjaardagsfeestje vieren. Maar dat duurt nog drie maanden; niets veranderlijker dan een kind.

29 december 2010

Oogapple

We hebben de kerst achter de rug. Een verplicht nummer met gepaste tegenzin dit jaar. Ik heb geen kerstkaarten gestuurd, kon me er niet toe brengen om iedereen een vrolijk kerstfeest te wensen. We kijken liever vooruit naar een hopelijk beter 2011. Toch viel het uiteindelijk mee. Eerste kerstdag met Mirjam's familie; druk maar gezellig met wat inspanningen vooraf in de keuken om knappe amuses op tafel te krijgen. Tweede kerstdag met Sjoukje en mijn ouders. Veel praten over Jort en ondertussen een redelijk bescheiden maal. Met na afloop een stevige whisky - voor mij en pa dan - om de pijn wat te verzachten.

Maar goed, we stomen op naar een nieuw jaar, waarin ik hoop op wat nieuwe inspiratie en energie, want dat kan ik wel gebruiken. Deze week wat tijd voor het gezin en hopelijk nog gelegenheid om een flinke administratieve achterstand weg te werken.
Vandaag naar de Amsterdam Arena gegaan: Tamar en Mirjam naar een bioscoopfilm in 3D, dat gaf mij de kans om met Merle in de buggy een dik uurtje rond te struinen in de MediaMarkt. Sinds ik mezelf als ouder een keer terugvond in de Arenabios, al kijkend naar Spongebob The Movie, kies ik er soms voor de bioscoopzaal te laten voor wat hij is, al houd ik nog zo van films. Dit keer voor mij dus ook liever gadgets kijken en vooral trek krijgen in een Apple MacBook in het elektronicawarenhuis aan de overkant. Vanaf januari wil ik me wat serieuzer storten op het vrije schrijfwerk, daarbij past een computer voor creatieven. Deze blog, het kinderboek dat nog altijd in de pen zit, de inspirerende copyklussen samen met vriend Dick, de redactie van ons clubblaadje Spiderama: genoeg te doen naast de dagtaak. En toegegeven, ik wil gewoon graag weer een Mac.
 
Het is lekker druk in de MediaMarkt tussen de feestdagen. Nederland heeft wel wat te besteden; nog wel. Benieuwd hoe lang dat zo blijft, want volgens sommige economen wordt het in de toekomst niet meer wat het was; in ons land niet en in Europa niet. Een volgende generatie zal alle zeilen moeten bijzetten om op het zelfde niveau uit te komen als hun ouders, aldus een recent verhaal in Elsevier. Het was verontrustend om te lezen.
Kinderen netjes grootbrengen is moeilijk genoeg, dat merk ik bij het groter worden van mijn oudste dochters. Maar de maatschappij waarin ze terecht komen is een vraag op zich. Die wordt er niet fraaier op in de komende jaren, ben ik bang.
Gelukkig is mijn kleine oogappeltje Merle zich nog nergens van bewust. Temidden van al het MediaMarkt-elektronicageweld kan ze zich gewoon overgeven aan een klein slaapje.

23 december 2010

Christmas

Vandaag was mijn laatste werkdag van het jaar. Morgen is het kantoor dicht, net als op Oudejaarsdag; beetje compensatie voor het in het weekend vallen van alle feestdagen tijdens het Holiday Season van dit jaar. Holiday Season, zo moet je dat tegenwoordig noemen in de VS, want je mocht eens een bepaalde religie voor het hoofd stoten als je het over Christmas hebt. Kerst gaat anno nu over kerstbomen, overvloedig boodschappen doen bij de Appie en de dikke broer van Sinterklaas met een arreslee met rendieren.
Op tv werd vorig weekend zomaar Jezus Christ Superstar uitgezonden, want Kerst, dat was toch iets met Jezus? Ik ben niet erg van het houtje, maar zelfs ik weet dat die film toch echt rond Pasen op tv zou moeten komen. Maar ach, weet zo'n tv-baas veel.

Ik ben blij dat dit jaar er bijna opzit. Ik ben toe aan een verse start, want al had 2010 ook een aantal lichtpunten, toch blijft het onder aan de streep gewoon een rotjaar. Als je al in het voorjaar moet horen dat je je broertje gaat verliezen, staat de rest van het jaar toch vooral in het teken van dat naderende verdriet. Ik wil graag aan 2011 beginnen; ongetwijfeld nog met een hol gevoel en boosheid over het verlies van Jort, maar hopelijk ook met nieuwe energie. Eerst maar eens een weekje lekker uitslapen en samen met de kids genieten van de nog altijd rijkelijk aanwezige sneeuw. Zorgen dat Merle niet overal blijft snoepen van dat witte goedje. Dat levert een dag later niet zo'n gezellige luier op...

15 december 2010

Uitwaaien

Ik krijg op kantoor een hart onder de riem gestoken na mijn vorige blogje. Dat doet een mens goed. En de zon schijnt vandaag zowaar, een beetje waterig weliswaar, maar toch. Er is een God. Dat wil ik graag al langer geloven, maar sinds ik mijn broertje heb gezien vlak nadat zijn geest het lichaam had verlaten, weet ik zeker dat er meer is tussen hemel en aarde. Jort was er niet meer, wat achterbleef was een lege huls. Dan moet die geest wel ergens anders zijn.
Mijn geloof gaat van links naar rechts en naar boven en beneden, ik twijfel over alles. Geloof heeft wat mij betreft niks te maken met elkaar kleinburgerlijke leefregeltjes voorschrijven, zoals ik te vaak om me heen zie gebeuren. Ik geloof voorlopig maar op mijn eigen manier en vraag God elke dag om een mooie plek voor mijn broertje. Die golfbaan op de wolken, inderdaad. Als Jort daar niet welkom zou zijn, omdat hij nooit bewust gekozen heeft voor het geloof, dan hebben al die kleingelovigen er in ieder geval ook niks te zoeken. Want ik ken geen vriendelijker en vergevingsgezinder mens dan hij. En dat lijkt me onder aan de streep toch het belangrijkste.

Maar goed, de zon scheen vandaag, als een kleine opsteker na de winterdepressie van gisteren. De Spider stond droog en warm in de parkeergarage bij kantoor, dus was de kap droog. Ik besluit lekker met het dak open terug naar huis te rijden, aan het eind van de middag. Sjaal om, jas dicht, petje en twee ouwe handschoenen opgediept uit het vak achter de stoelen (dus daar waren die handschoenen al die tijd). Verwarming vol op de voeten en gassen maar. Ik krijg de nodige meewarige blikken onderweg op de A2, niet zo gek bij een buitentemperatuur van een graad of 3. Maar wat mij betreft is er niks aangenamers dan uitwaaien in een Italiaanse cabrio, ook als het buiten aan de frisse kant is. Cabriorijden kan het hele jaar. In de file geniet ik van de rood ondergaande zon. Even de geest verzetten. Zou Jort het zien daarboven?

Winterdepressie

Het is amper half december en we hebben er al een behoorlijke wintertijd opzitten. Sneeuwval, gladheid, elke dag de auto schoonkrabben, blauwbekken op de fiets bij het naar school brengen van de kids. Hebben de pogingen van de mensheid om de aardbol kaal te vreten en te verpesten inmiddels echt effect, of krijgen we een nieuwe mini-ijstijd zoals dat een paar honderd jaar geleden ook al het geval was? Ik weet het niet en alle geleerden zijn het toch met elkaar oneens (afhankelijk van hun sponsors), maar zeker is dat ons klimaat meer pieken en dalen kent dan vroeger. Ik ben in ieder geval al zo ongeveer klaar met deze winter. Maar hij moet officieel nog beginnen.
Zeker is ook dat het donkere dagen zijn, in alle opzichten. Gezien de mentale gesteldheid had een zonnig seizoen welkom geweest, maar nu verdwijn ik 's ochtends als een dief in de nacht richting werkgever en kom in het duister weer thuis, als was ik een mol. De schaarse uren met daglicht gaan grotendeels aan me voorbij, gezeten als ik ben aan een bureau in een kantoorgebouw aan de Amsterdamse Zuidas. Dat helpt niet.
Ik ben de enige niet die last heeft van een teneergeslagen gevoel. Oudste dochter Rebecca zit even niet lekker in haar velletje, al praat ze er liever niet zo over. Sjoukje probeert het gemis van Jort te verdringen met allerhande praktische opruimwerkzaamheden in huis. En mijn ouders omringen zich meer en meer met zaken die de herinnering aan hun jongste zoon levend moeten houden.
Het besef van het verliezen van mijn broertje maakt dat ik me vermoeid voel en lusteloos. Ik hoop dat dat gauw iets beter zal worden. Eerst maar de feestdagen uitzitten, dit jaar natuurlijk met gemengde gevoelens. We hebben toch een kerstboompje gehaald en het huis wat versierd, want er lopen ook nog een paar kleine kinderen rond die amper weet hebben van mijn verdriet. Maar erg uitbundig maken we het niet.
Winterdepressie, normaal heb ik er geen last van. Nu wel. Maar ik ben gelukkig in goed gezelschap. Zelfs een fraaie vrouwelijke collega, gezegend met een glimlach die normaal alleen al goed is voor een stijging van de gevoelstemperatuur, liet zich vandaag ontvallen dat ze wat somber wordt van die donkere winterdagen. Niet zo raar, als je uit Portugal komt. Warmbloedig karakter. Daar weet ik alles van...

8 december 2010

Op slot

Mijn laatste blog is al de nodige dagen geleden. Ik heb niks geschreven over een familieweekend in Duitsland (nou ja, tien kilometer over de grens bij Oldenzaal), hoe prima dat ook was. Niets over de glibberige laatste kilometers van de terugreis op zondagavond, of het geglibber naar school de maandagochtend erna. Ik zat even op slot, het bloggen wilde niet lukken. De privé mailbox liep vol met zaken die ik nog moest bekijken, maar 's avonds had ik geen energie.
Nog steeds heb ik bij de meeste dingen het gevoel dat het belang ervan ondergeschikt is aan het verdriet dat ik voel over het verlies van Jort. Dus zijn er maar weinig zaken waar ik enthousiast van wordt. Op kosten van de baas krijg ik vanaf vandaag elke ochtend de beste krant van Nederland op de deurmat, voor het (in deze digitale tijd belachelijk hoge) bedrag van € 450 per jaar. Handig, maar is het echt belangrijk? Wikileaks dat de grenzen van de persvrijheid verkent, toch niet onbeduidend voor het werk dat ik doe: ik volg het maar half. Ik moet me dubbel concentreren om een goede presentatie te maken voor mijn voorzitter, of een originele tekst voor de uitnodiging voor onze nieuwjaarsreceptie.
Nog een paar dagen, dan zitten de echt belangrijke werkzaken voor dit jaar er gelukkig op. Maar goed ook, dat geeft wat ruimte om mijn hoofd een beetje op te ruimen. Of blog ik onbewust minder, omdat ik nog niet wil dat het bericht over het overlijden van Jort van mijn eerste pagina af valt? Daarvoor voelt het nog veel te vers.

3 december 2010

Koud!

Op de temperatuurmeter van de auto was het min 9, maar toch staan we zomaar drie kwartier op een schoolplein te wachten op de komst van Sinterklaas. Blauwe neusjes van de kou, bevroren voeten, koude oren. Waarom laat zo'n oude katholieke bisschop (tegenwoordig vooral bekend als goedgeiligman) bij zulk weer zo lang op zich wachten? Daar kunnen enthousiast zingende juffen en twee dito pieten (tegenwoordig met headset microfoontjes om) niks aan veranderen. Sint zelf houdt het na aankomst met een brandweerauto na twee minuten buiten alweer voor gezien. Arme kleumende kleintjes. Ik zal blij zijn als het na dit weekend weer gedaan is met de Sint. Alleen qua marsepein zit ik nog lang niet aan mijn tax...

Gat in je lijf

Drie echte werkdagen gehad deze week, na de maandag met alleen de openingsactiviteit van de NBA. Vrijdag neem ik een vrije dag, rond het middaguur gaan we even een weekend weg met de familie van Mirjam, richting Duitsland. Natuurlijk vooral om Sinterklaas te vieren met de kleintjes, maar ik vind het ook wel lekker om mijn zinnen wat te verzetten. Via Marktplaats snel nog winterbanden gekocht, anders mag je Duitsland niet eens meer in met de winterse omstandigheden van deze week. Mooie deal: vier weinig gebruikte Pirelli SnowSport winterbanden voor de prijs van één nieuwe band. Zwager Jerry heeft het monteren van de banden meteen geregeld op zijn werk, goeie vent is het toch.
Op mijn eigen werk was het nog een beetje moeizaam soms. Ik denk veel aan Jort. De eerste roes van het verlies maakt plaats voor leegte, een onbestemd gevoel van missen. Dat maakt het lastiger om je te concentreren. Tegelijk is het ook wel weer goed om aan het werk te gaan. Jort wilde dat we door zouden gaan met ons leven, ook zonder hem. Ik probeer bewust extra tijd in te ruimen voor mijn ouders en Sjoukje. Mijn moeder vooral heeft het heel moeilijk. Sjoukje is erg dapper en zorgt er voor niet stil te gaan zitten. Maar allemaal zitten we met een gat in ons lijf. Dat wordt de komende tijd alleen maar groter. Zijn horloge om mijn pols herinnert me er continu aan dat Jort er niet meer is. Gat of niet, ik doe het niet af.