Knopjes

Sinds bijna 15 jaar heb ik een mobiele telefoon op zak. Na het voorbij laten gaan van de eerste generatie draagbare telefoons (een accukast met daaraan een hoorn met een snoer, voor tussen de stoelen van de auto) en de tweede (armdikke draagbare telefoons met een apart uitschuifbare antenne, zoals ze langskomen in de film Wall Street) kocht ik in 1997 voor het eerst een gsm. Voor die tijd een heel compact ding van Siemens, de S6, met een kleiner, nieuw type accu. Naar huidige maatstaven een koelkast. Ik kon er mee bellen via Libertel, de eerste concurrent van KPN in Nederland, later overgenomen door Vodafone. Verder kon je niks met die telefoon, maar de bereikbaarheid, overal en altijd, was een groot goed. Ik was er de koning te rijk mee, want ik ben nog van een generatie die een telefooncel moest gebruiken om ergens te kunnen bellen. De rust en de privacy waren voorgoed voorbij sinds die aanschaf, maar dat wist ik toen nog niet.
Inmiddels kunnen we ons geen wereld zonder mobiele telefonie meer voorstellen. Ik bel vanuit de auto naar de secretaresse van onze voorzitter, omdat ik een kwartiertje later kom voor zijn interview (het regent, dus dikke file). Ik merk niet eens meer dat ze zelf ook nog lang niet op kantoor is en een headsetje gebruikt in haar eigen auto; ik bel immers op haar vaste nummer.
Maar met bellen alleen houdt het niet meer op. Vandaag kreeg ik een nieuwe smartphone van de baas, opnieuw van Blackberry. Kleiner dan de vorige, dus nog meer graaien in de binnenzak van je pak om op tijd je telefoon aan te nemen. De knopjes zijn ook nog wat kleiner dan voorheen; een nummer kiezen of een mailbericht intikken is weer even wennen. Het destijds zo bejubelde wieltje aan de zijkant, waarmee je alles bediende, is vervangen door een klein ´genotsknobbeltje´ voorop. Maar afgezien van koffie zetten kan het ding zo ongeveer alles: foto´s maken, internetten, twitteren, muziek afspelen, bellen, mailen, sms-en, spelletjes spelen en ga zo maar door. Ik sta er nog altijd van te kijken, al die mogelijkheden op een paar vierkante centimeter. Mijn dochter heeft me net uitgelegd hoe alle knopjes werken.
Die eerste gsm was destijds zo gek nog niet. Ik snap best dat de oude dikke Nokia 6310 nog altijd een groot aantal fans heeft, die niks anders willen. Niet kapot te krijgen en alle ruimte voor je vingers om een telefoonnummer in te tikken. Maar goed, dat hoeft zelfs niet meer bij dit nieuwe apparaat. Gewoon de naam roepen en hij kiest het nummer al. Benieuwd wat ik over nog eens 15 jaar op zak heb...

Mijn eerste gsm, gefotografeerd door de nieuwste.