OV

Ik moet naar de Autoriteit Financiële Markten. Een strenge organisatie vol met ernstige mannen en vrouwen die onder andere toezicht houden op accountants. Als ze fouten constateren houden ze ´normoverdragende gesprekken´ met de overtreder. In gewoon Nederlands betekent dat: je moet doen wat wij zeggen. Ik probeer met mijn dochters ook nog wel eens een normoverdragend gesprek te houden. Maar dat lukt me toch minder goed dan de AFM.
Het grote maar wat onooglijke pand van de AFM ligt aan de Vijzelgracht, vlak bij het Weteringcircuit in Amsterdam. Voor de deur wordt gewerkt aan de Noord-Zuidlijn, een miljardenproject dat mede onder het toeziend oog van Job Cohen volkomen uit de hand is gelopen. Even verderop is een aantal panden daardoor onbewoonbaar geworden. Maar de AFM staat nog onwrikbaar op zijn plaats.
Ik ga er heen met de tram. Met de auto het centrum van Amsterdam bezoeken is volkomen zinloos, zelfs voor een bijna principiële automobilist zoals ik. Dus moet ik voor het eerst gebruik maken van de nieuwe OV-chipkaart. Licht zenuwachtig geef ik me over aan de automaat bij station RAI, vanwaar ik richting Vijzelgracht zal reizen. Gelukkig heeft er iemand goed nagedacht over de simpele bediening van de automaat en ik krijg na het kiezen van wat buttons op het aanraakscherm zowaar een pasje met een saldo van twintig euro in handen. Het reizen gaat ook zoals het moet. Even bij het instappen de kaart voor de lezer houden en niet vergeten dat bij het uitstappen ook weer te doen, anders is je OV-saldo meteen weer op want dan loopt de meter door. Ik voel me helemaal van deze tijd. Het OV is soms zo gek nog niet, afgezien van de verplichte laatste meters door de regen die weer eens met bakken naar beneden komt. Maar waarom dat pasje zelf opeens € 7,50 moet kosten, dat is me nog een raadsel.