31 januari 2011

Scooters en piazza's

Ik heb in drie dagen tijd ruim 250 foto's gemaakt in de Italiaanse hoofdstad. Plus vijf korte filmpjes, dat kan ook op een fototoestel tegenwoordig. Er zitten prima beelden tussen, maar de beleving van Rome is amper in foto's te vatten. Het Vaticaan, het Colosseum, de Trevi fonteinen: prachtig, maar niet wat als eerste bovenkomt als je terugdenkt aan de stad. Eerder het drukke verkeer, de veelheid aan stadsgeluiden, de eindeloze reeks straatventers, de prachtige piazza's met overal die herdenkingsnaalden, de overdaad aan historische gebouwen. Het echte beeld blijft in je hoofd, niet op de foto's.
Twee schokkerige filmpjes, gemaakt al zittend achterin een fietstaxi terwijl we richting Pantheon rijden, geven nog de beste indruk. De bestuurder van ons vervoermiddel, met het voorkomen van een geschiedenisleraar met baard, stuurt onverschrokken tussen alle auto's en scooters door en brengt ons, stuiterend over de kinderhoofdjes in de smalle straatjes, uiteindelijk bij het aangegeven monument in het hart van de stad. Afgezien van die enerverende fietstocht en drie keer een bus hebben we alles gelopen in Rome. Dat is ook de beste manier om als toerist de stad te doorkruisen. De Romeinen zelf bedienen zich graag van kleine autootjes, waarbij vooral de Smart een verkoophit mag heten. Dwars geparkeerd liefst, op een miniem plekje tussen andere voertuigen in. En natuurlijk zijn er die ontelbare scooters, die je aan alle kanten de vouwen uit je broek rijden. Het draagt allemaal bij aan de intense beleving van een wereldstad.

In de dik negen jaar dat we samen zijn hebben we weinig tijd gehad voor weekenden zoals deze. Het is een heel geregel om kleine kinderen drie dagen lang onder te brengen en zelf op reis te gaan. De lichte onrust vooraf, wetende dat je je kroost gaat verlaten om in een vliegtuig te stappen richting een verre bestemming, er maar van uitgaande dat je veilig terug zult keren, hebben we allebei gevoeld. Evengoed smaakt een stedentrip als die van afgelopen weekend naar meer. Er is nog genoeg te ontdekken in Europa samen.


26 januari 2011

Rijmelarij

Ik lees te weinig boeken. De niet al te grote boekenkast in onze huiskamer puilt weliswaar uit, maar aan lezen kom ik onvoldoende toe. Ik maak er geen tijd voor, dat is een eerlijker verklaring. In het verleden heb ik van een aantal vooraanstaande schrijvers wat bekende werken gekocht, om in ieder geval een boekenkast te hebben die enigszins intellectueel verantwoord is. Het lezen van al die boeken is een voornemen dat elke keer weer de kop opsteekt. In de praktijk pak ik sneller een tijdschrift; over auto's, fotografie of computers vooral. Ik consumeer nog wel eens een paar stukjes van A.L. Snijders, maar dat is dan ook 'de meester van het éénharig penseel', schrijver van Zeer Korte Verhalen.
We gaan een weekend naar Rome, dus zal ik zoals altijd een niet al te dik boek in de koffer gooien. Benieuwd of het dit keer lukt om er een deel van te consumeren. Mirjam heeft voor de vlucht de iPod Touch al geclaimd, dus wie weet.
Morgen eerst de landelijke Gedichtendag. Tussen de middag op het werk een uurtje over poëzie, voor wie er zin in heeft. Zelf meedoen mag. Ik heb een gedicht gevonden dat past bij het jaarthema 'nacht'. Beetje gepast voordragen, want het is van de nachtburgemeester van Rotterdam. Leuk initiatief van de werkgever, in het kader van een nieuw intern programma 'broodje cultuur'. Misschien moet ik zelf maar eens proberen een paar gedichten uit de Mac te krijgen. Moeilijk zat, want het mag geen Sinterklaas-rijmelarij wezen en ook geen Candlelight. Maar een leuke uitdaging is het wel. Ik heb zin in dat uurtje morgen en begin de dag met een oproep op Twitter om een gedicht in 140 tekens te schrijven. Benieuwd of de accountants die ik volg een verborgen poëtische kant blijken te hebben...

22 januari 2011

Abraham

Pushing fifty, stond er maandenlang onder mijn fotootje op deze blog. Dat zinnetje is verwijderd. Want ik duw niet meer richting vijftig, vandaag ben ik het geworden. Al om zeven uur 's ochtends hebben mijn zwagers Ruben en Jerry er voor gezorgd dat het niemand in onze wijk kon ontgaan. Een bijna vijf meter hoge Abrahampop met compressor heeft het grootste deel van de dag voor onze deur gestaan. Mooie stunt. Ik krijg een heerlijk weekend Rome van Mirjam, fijn vooruitzicht. Op het werk ben ik flink verwend, thuis idem dito. Vanavond lekker met de familie gegeten. Iedereen zorgt er de hele dag voor dat ik me echt jarig voel. Een mooie dag. Ik heb Jort erg gemist.

20 januari 2011

Inquisitie

Ik woon sinds 1 januari niet meer in de gemeente Breukelen, maar in de gemeente Stichtse Vecht. Ons dorpje aan de rivier is bestuurlijk samengevoegd met andere dorpen als Loenen en Maarssen. Een behoorlijk grote gemeente, onder regie van een niet onaantrekkelijke vrouwelijke burgemeester. Het zal allemaal wel nodig zijn: efficiency, krachtenbundeling, kostenbesparing, meer bestuurlijke invloed op provincieniveau, ik geloof het onmiddellijk. Maar of we er blij mee moeten zijn valt nog maar te bezien.
In ieder geval worden sommige zaken er niet echt makkelijker op. Het bureau Burgerzaken van de nieuwe gemeente is niet langer gevestigd in het statige gemeentehuis dat midden in ons dorpje staat, maar in een strak nieuw kantoorgebouw aan de overzijde van de Vecht, aan de rand van Maarssen. Door allerlei verkeersmaatregelen niet zo simpel bereikbaar, maar goed.

Vandaag ging Mirjam haar nieuwe paspoort halen. Dat had enige haast, want eind deze week word ik zomaar vijftig jaar en dus heeft ze iets gepland waarvoor een geldig reisdocument nodig is. Ik wacht in spanning; daarover in een komend blogje ongetwijfeld meer.
In haar vorige paspoort stonden onze jongste twee kinderen bijgeschreven. Dat moest dus ook worden verwerkt in de nieuwe versie. Dat had u gedacht mevrouwtje, dat gaat zomaar niet! Zijn die twee leuke blonde meisjes eigenlijk wel van u? En wat vindt uw man er van dat ze weer bij u zouden moeten worden bijgeschreven? Voor hetzelfde geld wilt u er vandoor met uw kinderen! Daar heeft u een schriftelijke verklaring van hem voor nodig!

Inmiddels heeft Mirjam zich gewapend met die schriftelijke toestemming van ondergetekende en met volgens de regels gemaakte pasfoto's van twee wat treurig kijkende meisjes (lachen mag niet). Dus toog ze op de fiets richting het nieuwe gemeentehuis, om ook voor de kinderen weer geldige reisbescheiden te kunnen laten maken. Maar handtekeningen en pasfoto's alleen zijn daarvoor inmiddels niet meer genoeg. Beide kleine dochters moesten niet alleen mee, ze werden ook nog aan een verhoor onderworpen, als was het de Spaanse inquisitie. Hoe heet je vader? Hoe heet je moeder? Waar woon je? Op welk adres? En ga zo maar door. Tamar moest haar eigen naam schrijven, precies in een klein vakje. Ze is vijf jaar oud. Volgende keer moet ze dat opnieuw doen, bij het ophalen. En dat moet op elkaar lijken! Zelfs Merle, amper twee jaar en vijf maanden, werd geacht een passende getuigenis af te leggen. Gelukkig slaagden de jongste dames van ons gezin voor de test. Vingerafdrukken waren nog net niet nodig voor ze. Volgende week liggen hun eigen reispapieren klaar, want bijschrijven in het paspoort van een ouder wordt sowieso helemaal afgeschaft. De gemeente weet nu zeker dat ze kroost van ons zijn. Voor ons was dat geen nieuws.

17 januari 2011

043

Klassieke auto's zijn leuker dan moderne. Ze vormen een weerspiegeling van een tijd waarin het leven zorgelozer was, de wegen minder vol en emissieregels of benzineverbruik nog geen issue. Vier jaar lang reed ik een Alfa Spider die weliswaar uit 1992 kwam, maar qua opzet nog helemaal gebaseerd op een model uit de jaren zestig. En hoewel ik nu iets moderner vervoer gebruik, is de liefde voor auto's uit die zorgeloze jaren alleen maar sterker geworden.
Net als vorig jaar ga ik daarom samen met collega Dennis naar de Interclassics tentoonstelling in het MECC in Maastricht. Eindje rijden, maar het evenement is het meer dan waard. Dit jaar reizen we al op vrijdagavond af, door de regen en met wat restanten van de vrijdagmiddagfile onderweg. Na dik tweeeneenhalf uur rijden checken we in bij het aangename designhotel Eden in de Stationsstraat van Maastricht.
Dennis trakteert vervolgens op een copieus diner bij een prima locale Italiaan. Tot na middernacht hebben we nodig voor vijf gangen plus amuse vooraf en espresso na afloop. Heerlijk maal, waarna we nog een Limburgs biertje nemen om de hoek bij het hotel. Lang geleden dat ik een Gulpen Dort heb gedronken. De afzakker nemen we in café Zondag, een etablissement dat een verzamelplaats lijkt voor designers en andere creatieven uit 043. Kekke brillen, stoppelbaarden, kale hoofden. Iets te vol met drank en spijzen rollen we onze hotelbedden in. Maar goed dat de auto 's avonds niet nodig was.

De volgende ochtend het ontbijt in het hotel gelaten voor wat het was, nog geen honger. Wel een verfrissend rondje door de stad, even kijken naar de hoge waterstand van de Maas en genieten van de fraaie straatjes in het Stokstraatkwartier. Maastricht is de mooiste stad van Nederland.

Vanaf het hotel is het amper tien minuten binnendoor naar het tentoonstellingsgebouw. Bij het MECC staan, amper een kwartier na opening van de tentoonstelling, al lange rijen voor de kassa. Maar Dennis benut als lobbyist graag zijn relaties en dus zijn er vrijkaarten voor ons geregeld. Mooie beurs weer, vol glanzende automobielen; ruwweg uit de jaren vijftig tot tachtig vooral. Van peperduur en exclusief tot betaalbaar en destijds behorend tot het normale straatbeeld. Na vier uur rondkijken is het genoeg geweest. De zwarte Spider ronkt iets meer dan gebruikelijk (gaatje in de uitlaat, zo te horen), maar brengt ons in dik anderhalf uur weer terug. Het kan nog, filevrij door Nederland rijden. Lekker dagje, volgend jaar weer.


10 januari 2011

Flinterdun

Het nieuwe jaar begint met wisselende emoties. Een lid van onze kerk, die op de tweede dag van het nieuwe jaar iedereen na de ochtenddienst nog het beste wenst, wordt diezelfde middag tijdens het hardlopen getroffen door een hartstilstand en overlijdt drie dagen later. 55 jaar, altijd gezond levend en energiek. Afgelopen jaar nog een koninklijke onderscheiding gekregen voor zijn jarenlange inzet als pleegouder. Moeilijk te bevatten en natuurlijk brengt het gevoelens boven over mijn veel te jong overleden broertje. Wij hebben in ieder geval nog afscheid van Jort kunnen nemen, dat was de familie van Theo niet gegund. De grens tussen leven en dood is soms flinterdun.

Hoe contrasterend ook, blijer word ik later in de eerste januariweek van de bezorging van mijn MacBookje. Levertijd volgens de website zo'n twee weken, maar het ding is er al binnen twee dagen. Mooi speeltje, ik verheug me er op hier de komende jaren leuke dingen mee te gaan maken. Precies op de dag dat hij binnenkomt opent Apple de deuren van haar virtuele appstore ook voor laptop- en desktopgebruikers; dus gooi je nu met hetzelfde gemak programmaatjes naar binnen als op de iPod, iPhone en iPad. Een paar euro voor een tekstverwerkingsprogramma, helemaal niks voor een spelletje of een wat simpeler applicatie. Dit wordt de komende jaren de norm in software downloaden. Binnen een dag had de fruitfabrikant uit Cupertino al meer dan een miljoen downloads. Ook van mij. Nu nog een pakket Office software erop (of gewoon de eigen iWorks variant van Apple), een stevige sleeve ter bescherming en ik kan voluit met mijn eigen Macje.


                                

5 januari 2011

Koude start

Vandaag was de eerste echte werkdag van het nieuwe jaar. Maandag alleen even langsgegaan voor de nieuwjaarsreceptie, want dat is mijn thuiswerkdag. Maar vandaag gewoon de hele dag op kantoor. Helaas besluit de nog nieuwe HP-laptop van de zaak bij aanvang van de dag niet op te starten. Als ik het nogmaals probeer meldt hij niet volgens de spelregels afgesloten te zijn (dat heb je snel, als je pc vastloopt) en adviseert mij om te kiezen voor 'systeemherstel'. 'Aanbevolen', staat daar tussen haakjes zelfs achter. Op het moment dat ik op enter druk, voel ik al dat ik iets doms heb gedaan. Prompt besluit het monster om zichzelf helemaal terug te zetten naar de beginstand die hij had toen hij de HP-fabriek verliet. Alles, maar dan ook alles, is weg. Geen Officesoftware meer, geen netwerkomgeving, geen virusscanner, helemaal niets.
Martijn, de helpdeskmedewerker van dienst, heeft vervolgens van tien uur 's ochtends tot drie uur 's middags nodig om de boel weer een beetje te herstellen. Dan pas valt op hoe weinig je nog kunt zonder computer anno nu. Ik hark de kranten van de afgelopen twee weken nog even door voor het media-overzicht, praat wat bij met collega's en volg mijn mailtjes zo goed mogelijk via de Blackberry. Maar het blijft een verloren dag; een koude start van het nieuwe jaar. En nog werkt niet alles naar behoren. Ik mis al mijn persoonlijke mappen in Outlook, hoop van harte dat die nog terug te vinden zijn. En vanavond thuis online gaan via het draadloze thuisnetwerkje lukt ook niet. Dom apparaat.
Goed, ik lette vanmorgen misschien even niet scherp genoeg op, maar al diverse collega's gingen mij voor op dezelfde manier. Ongelofelijk dat 's werelds grootste softwareboer niet zorgt voor een duidelijker instructie bij opstartproblemen. Of op zijn minst voor een extra waarschuwing na het maken van een keuze. 'Weet u zeker dat u deze computer weer helemaal wilt terugzetten naar zijn fabrieksinstellingen?', zoiets. Bedankt, meneer Gates en consorte. Wat ben ik blij dat ik net een nieuwe Apple MacBook heb besteld voor privégebruik. Een kado voor mijn snel dichterbij komende vijftigste verjaardag, gelukkig met stevige sponsorbijdragen van de familie. Misschien dat de werklaptop daarom even een statement wilde maken: als je mij niet blieft zoek je het zelf maar uit. Hij is natuurlijk al langer niet blij met die Apple-sticker die ik als stil protest op zijn buitenkant heb geplakt. Windows-computers zijn je slechtste vrienden.

1 januari 2011

Voornemens

Herinneringen aan 2010:
Het eindeloze bouwstof van onze verbouwing, tot op de zolderverdieping. Maanden bezig geweest, mooi eindresultaat. Niet te geloven hoeveel kleiner onze huiskamer vroeger was. Twee meter extra, het voelt als meer.
Het laatste rondje golf dat ik met Jort liep, begin mei, in Vlagtwedde, tijdens een vakantie in Groningen. Ik speelde als een krant, maar het was leuk. Ik wist toen nog niet dat het het laatste rondje zou zijn. Jort wel.
Het onverwachte bezoek van Jort, met Sjoukje en mijn ouders aan ons vakantieadres in de Eifel, begin augustus. Ook toen besefte ik nog amper hoe waardevol dat dagje samen zou zijn.
Twee keer een bezoek aan een wildpark in diezelfde Eifel, eerst met het gezin, vlak daarna met de Spiderclub. Lekker met open autootjes tussen de lama's en de wilde zwijntjes doorsturen.
De scheiding van vriend en collega Dennis, die nu op een andere etage werkt binnen het pand van onze gezamenlijke werkgever. Jammer, dat dagelijkse geklets over niks mis ik wel.
De laatste week met Jort in het UMC in Utrecht: van het moeizame weekend ervoor tot aan het laatste levende beeld van hem, donderdagavond 18 november. Zijn opgestoken duim bij het verlaten van zijn kamer.
De wandeling naast zijn kist richting crematorium; broer Frank aan de andere kant, samen tussen vier in stemmig grijs geklede dragers, lopend in een lichte regenbui. 'Hoed op, heren', waarop de dragers gelijktijdig hun kachelpijpen opzetten.
Mijn huilbui in de auto, afgelopen oudejaarsdag bij het ophalen van oliebollen in Maarsen, op de parkeerplaats bij bakkerij Olink. Dat krijg je als er opeens Queen uit je speakers komt. Who wants to live forever?

Voornemens voor 2011:
Gezonder eten. Ik zal het niet meer over lijnen hebben, zoals de afgelopen jaren. Ik ben in 2010 welgeteld een kilo afgevallen. En niet door minder eten. Maar een goede gezondheid is meer waard dan wat ook.
Regelmatig golfen. Heb ik Jort beloofd, in onze laatste minuten samen. Doen dus. Met drie keer per jaar kom ik niet meer weg. Wekelijks op de drivingrange en tenminste maandelijks een rondje lopen.
Vroeger gaan slapen. Mirjam gaat veel vroeger op stok dan ik, het wordt bij mij meestal na middernacht. Te veel gammele nachtjes, zeker als zo'n klein wurm zich tijdens de nacht ook nog tussen ons in worstelt.
Meer tijd voor Mirjam maken. Druk gezin, drukke baan, genoeg zorgen. Een relatie vraagt om goed onderhoud. Believe me, I know.
Mijn eerste kinderboek schrijven. Idee ligt klaar. Nu moet het er van komen. 2011 moet weer een creatief en inspirerend jaar worden. Ik ga mijn best doen.