Arachnofobie

Ieeeeeeeeh! gilt mijn jongste dochter Merle telkens bij het bekijken van een boekje met dierenplaatjes, als ze de pagina met de spin openslaat. Trots laat ze het boekje aan ons zien en giert er tegelijk bij van het lachen.
Het is herfst. De laatste wesp pakt zijn koffers na een slechte zomer (ik wacht eigenlijk nog steeds tot die eens gaat beginnen) om plaats te maken voor een ander beest in de tuin. Ik houd niet van spinnen, hoewel ik niet echt last heb van arachnofobie. De film Arachnophobia ('scariest movie ever') heb ik echter nooit helemaal willen zien.
Als vader word ik geacht dapper in te grijpen als mijn vrouw en vier dochters geconfronteerd worden met zo'n achtpotig monsterje in huis. Die trage hooiwagens lukt nog wel, maar zo'n dikke razendsnelle en harige huisspin is toch even spannend om te pakken te krijgen. En met de verbouwing en veelvuldig lang openstaande deuren hebben we al diverse exemplaren in ons huis mogen begroeten. Gij zult niet doden, maar ik zet er toch altijd maar mijn voet op.
Het meest irritant zijn echter de spinnewebben, zeker als je zoals ik degene bent die 's ochtends als eerste door de tuin loopt om de fietsen uit de schuur te halen. Lekker fris na de douche en in je nette pak meteen weer door die draden lopen, daar word ik niet blij van. Net zomin als van die vaste kleine bewoner van de buitenspiegel van mijn eigen Italiaanse spinnetje, die iedere ochtend weer een nieuw prachtig webje van de spiegel naar de deur heeft weten te bouwen. Een kunstwerkje op zich, zeker als het wit glanst in de ochtendzon. Jammer dan, hup weg ermee, rotbeest! Maar de volgende morgen zit het er weer, op die natte Spider. De herfst is begonnen.