30 augustus 2012

Gebogen lijn

Tussen de vakantiefoto's zat er één die rap in de digitale prullenbak is verdwenen. Een opname van de pater familias zelf, aan de rand van het aangename zwembad in het Italiaanse Tignale. Ik had al eerder in de spiegel moeten vaststellen dat alle jaarlijkse voornemens om lengte en gewicht meer in balans te brengen tot nu toe jammerlijk zijn mislukt. De vakantiefoto gaf die waarneming nog wat onbarmhartiger door. Een dikke bleekneus met grijs haar in een grote blauwe zwembroek. Achteraf is het goed te begrijpen dat dochter Merle zo graag monstertje met mij wilde spelen in het water. Haar beleving moet zeer realistisch geweest zijn.
De confrontatie met de groeiende Heinekenspoiler rondom het middenrif speelde opnieuw op nadat ik, bevangen door de zware parfumwalm, de aantrekkelijke nietsnuttende dansmeisjes en de schaarse verlichting, in de Milanese winkel van Abercrombie & Fitch een kek maar niet al te goedkoop T-shirt had aangeschaft. Maat XXL, dat moest toch passen. Er stond wel ergens 'Muscle' in de kraag, maar dat kon geen probleem zijn. Thuisgekomen bleek het model bedoeld voor breedgebouwde spierbundels met een sixpack rond hun navel, niet voor de peervorm die mijn fysiek momenteel typeert. Ooit, een kwart eeuw geleden, had ik zo'n strak figuur; resultaat van vier keer per week een bezoek aan een sportschool. Tot mijn veertigste levensjaar heb ik daar redelijk op kunnen teren. Toen gaven de buikspieren het op. Als je ons niet onderhoudt, zoek je het zelf maar uit.
Iemand zei ooit, bij commentaar op zijn ronde gestalte 'een gebogen lijn is ook een lijn en mathematisch veel interessanter dan een rechte'. Ik heb echter niets met wiskunde. Er moet, kortom, iets gebeuren om het uitdijende lichaam enigszins terug in model te krijgen. Minder eten is de eerste voor de hand liggende oplossing. Matigen bij de lunch in het bedrijfsrestaurant. Alle tussendoortjes schrappen. En vooral 's avonds wegblijven van de verleidingen in de koelkast. Het helpt om minder laat naar bed te gaan, want het vlees is zwak zo rond elf uur in de avond. Ik wacht dit jaar maar niet tot de eerste dag van het nieuwe jaar met goede voornemens. Het lichaam van een eenenvijftigjarige is immers een tikkende tijdbom. Al etend wachten tot die afgaat is niet de beste optie.


15 augustus 2012

We zijn weer thuis

De eerste editie van het FD die maandagochtend thuis op de mat valt laat het nog verse vakantiegevoel direct weer verdwijnen. Komkommertijd, voor de plaatsvervangende journalist een kans om lekker op de voorpagina uit te pakken met opgewarmd oud nieuws over accountants, waarbij ook nog eens zaken aan elkaar worden geknoopt die niks met elkaar te maken hebben. Dus zoemt vanaf half acht 's ochtends de mobiele telefoon en knippert het lampje van de inbox tot ver na werktijd.
Na de nachtelijke terugrit van het Gardameer naar ons dorpje aan de Vecht had ik me ingesteld op voorzichtig opstarten, nog nagenietend van herinneringen aan twee warme weken in Noord-Italië. De file op de Brennerpas. De eerste blik op het Gardameer bij Riva. De reeks tunnels langs het water. De kronkelende bergweg omhoog. Een huisje in het groen. Het zwembad glinsterend in de zon. Het enthousiaste gejoel van de dochters bij het springen in het koude water. De boulevard van Limone. Mijn oudste dochter met haar rode koffer arriverend op Malpensa. Het balkon in Verona. De maandagochtendmarkt in Torri del Benaco. De smaak van verse pasta met truffel. Parkeerboefjes bij het San Siro in Milaan. De parfumlucht van de Abercrombiewinkel. Mooie klassiekers in het Mille Miglia museum aan de rand van Brescia. Het gele huis van D.H. Lawrence in Gargnano. Dat eindeloos blauwe meer.
De BlackBerry knippert. We zijn weer thuis.