30 augustus 2010

Ondernemerszin

Ondernemen moet je liggen. Ik heb veel respect voor ondernemers die met succes een eigen bedrijf weten op te bouwen, of dat nou groot of klein is. Maar niet iedereen gaat voor die uitdaging, gelukkig zijn er ook nog altijd genoeg typische loonslaven. De jongen die hier nu de vloer aan het leggen is, is er zo één. Leuk joch, afgezien van de tattoos op zijn pols en vinger. Kundig bezig voor een prima parketleverancier. Maar hij maakt zich liever niet heel moe. Neemt graag regelmatig pauze waarbij hij zich, na een eerste suggestie mijnerzijds, gretig stort op de Nespresso koffiemachine. Hij blijkt sowieso nogal vrij: de cola uit de koelkast wordt opengetrokken, de gevulde koeken smaken naar meer. Als het schafttijd is pakt hij de Autovisie van onze stapel post. En tijdens het werk speelt nadrukkelijk de gele klusradio van DeWalt.
Ik maal er niet zo om, als hij zijn werk maar goed doet. En tot nu toe gaat dat met grote zorgvuldigheid. Maar rustig aan. Het salaris komt toch wel. Dat een heel gezin even geen huiskamer heeft om in te leven maakt hem schijnbaar niet veel uit. Net na drie uur maakt hij aanstalten om op te ruimen. En inderdaad, als ik even voor half vier met Tamar terugkom van school, is de zwarte klusbus van de parketmeneer verdwenen. De werkdag zit er op. Morgen begint hij om half acht, zei hij nog. Of in ieder geval acht uur.

Vlak na zijn vertrek verschijnt Dennis, de elektricien die de stopcontacten en plafondspots heeft aangelegd. Hij moet nog wat kleinigheden afronden. Dennis heeft zijn eigen installatiebedrijfje. Ik twijfel er niet aan of dat succesvol is. Hij is de vriendelijkheid zelf, werkt snel en vakkundig, vraagt nog even naar de gezondheid van Rebecca (die bij zijn vorige bezoek ziek was) en maakt dat ik met vreugde kies voor de duurdere ledlampjes in de spotjes die hij heeft aangelegd. Bij zijn vertrek schudt hij mij hartelijk en welgemeend de hand. Volgende keer vraag ik hem gegarandeerd nog eens. Hij komt er wel, die jonge ondernemer.

Zomer in Nederland

Windhozen, omgevallen bomen, boerderijen zonder dak, afgerukte takken, ondergelopen kelders, straten die blank staan, overstroming op de A1 door een dijkdoorbraak, wateroverlast door heel Nederland. Heeft augustus weer eens stuivertje gewisseld met november? Je zult maar een caravan of tent hebben staan op de Veluwe. Vanmorgen weer een nat pak op de fiets bij het naar school brengen van Tamar. Hoe gecharmeerd ik ook ben van weervrouw Helga van Leur, het zou goed zijn als ze eindelijk weer eens weer mocht voorspellen dat past bij augustus. Ik smacht naar een biertje op een zonovergoten terras, naar lekker fietsen in het weekend, voor mijn part zelfs naar hinderlijke wespen bij het buiten eten. Voorbij met de zondvloed die augustus heet. Ik ben het ZAT!

28 augustus 2010

Schilderwerk

Het huis is leeg, op de schrijver van dit verhaaltje na dan. Mirjam en de meiden zijn een weekend gevlucht naar een leuk vakantiehuisje net over de Belgische grens, weg van het kale beton en de verflucht. Want dit weekend staat in het teken van schilderen en daarbij passen geen grijpgrage kinderhandjes. Vanaf maandag wordt de nieuwe houten vloer gelegd en dus moet het schilderwerk gedaan zijn. Gelukkig heb ik een schoonfamilie die dat soort zaken gezamenlijk oplost. Een paar telefoontjes een week tevoren en dan staat er een stel schilders voor je deur, die in twee avonden en een zaterdag een huiskamer strak in de verf zetten: plafond, wanden, houtwerk en dat allemaal twee keer. Het eindresultaat doet niet onder voor het werk van een professional, maar kost me slechts een paar emmers verf, wat rollers, koffie en een fles cola. Daar zijn we blij mee en dankbaar voor.
Inmiddels is de verfploeg weer weg en kan ik met een biertje even bijlezen over de belangrijkste gebeurtenissen van de afgelopen 24 uur. Een avond en een dag geen tv of internet is afzien voor iemand die min of meer leeft van het nieuws. Anton Geesink dood, Paris Hilton in de cel en Webber op pole position voor Spa-Franchorchamps. Volgend jaar toch eens proberen de F1-race daar mee te maken, mooi circuit. Nu eerst maar dat huis klaar. Nog een paar dagen, dan wordt het hier weer leefbaar en kunnen we aan andere dingen gaan denken.

27 augustus 2010

Hemelwater

Pluvius heeft de sluizen boven vol open gezet, om een passende sfeer te bieden tijdens de 555-actie voor de Taliban Pakistan. Volgens mij hoor je in augustus lekker op een terras of in een strandstoel van de zon te genieten, maar net als de afgelopen jaren is het ook nu weer vooral nat deze maand. Je kunt het dus niet meer echt een vakantiemaand noemen, tenzij je afreist naar zonniger oorden in Zuid-Europa. Vandaag viel er genoeg regen voor een hele maand. Ook bij mijn kantoor staan de straten blank en hebben we op enkele plaatsen stevige lekkage. Thuis is de regenpijp gelukkig precies op tijd aangebracht en die werkt prima.
Mijn kleine Italiaanse autootje met open dak is net weer geschikt gemaakt om al dat hemelwater te weerstaan. Eerder deze week stortte het elektrische raam opeens met een stevige bonk naar beneden en kwam niet meer omhoog. Alfa Romeo´s hebben een gevoelige relatie met electronica. Ik houd naar de buitenwacht en op forums graag vol dat ze minstens zo betrouwbaar zijn als ieder ander merk, maar liefde maakt een beetje blind. Ze mankeren nog wel eens wat.
Het onwillige raampje kwam me op een rekening van bijna 400 euri te staan, dat doet zeer zo vlak na de vakantie. En ik moet ermee terug ook, want het raam sluit minder goed dan voorheen; ik heb er een extra ventilatiekier bij gekregen, zogezegd. Goed, dat lossen ze bij mijn merkspecialist wel op. Duur autootje af en toe. Maar wat mij betreft toch de meest aangename remedie tegen de penopauze. Een Harley, een paardestaart in mijn nek en een scharrel van amper twintig lentes gaan me iets te ver. Dat kost bovendien nog veel meer. En zeg nou zelf, dit liefje is toch om in te bijten?

26 augustus 2010

Radio

BNR Nieuwsradio is het leukste radiostation van Nederland. Een fulltime nieuwszender, die ooit scharrig begon op de middengolf frequentie van no-budget-zendertje TalkRadio maar inmiddels een stevige plek heeft verworven in het medialandschap. Het format is lekker vlot, met veel afwisseling, regelmatig weer en verkeer en leuke items tussendoor. Op weg naar het werk een plezierige presentator (Bas van Werven, groot autoliefhebber, dat scoort bonuspunten bij mij) en op weg terug idem (Niels Heithuis). Mannen die de spits wat dragelijker maken. Ik geniet altijd van rubriekjes als Internet Vandaag en Eten in 1:20. Radio 1 kan nog wat leren van BNR.
Mede-oprichter Michiel Bicker Caarten is recent vertrokken naar WNL, de nieuwe omroep van De Telegraaf, die vanaf september op de publieke omroep gaat uitzenden. Woensdagavond mocht hij die overstap uitleggen bij On Air. Benieuwd of hij er spijt van krijgt om aan de leiband van Jules Paradijs te moeten lopen, de man die de ´Televaag´ nog ongeloofwaardiger heeft gemaakt dan hij altijd al was. De berichtgeving op BNR is toch subtieler dan de chocoladeletters van de krant van wakker Nederland. 

Het radiostation huist in het fraaie kantoor van de FD Mediagroep; een gebouw naast het Amstelstation dat vroeger gewoon een Renaultgarage was. Vandaag mocht ik er de uitzending bijwonen van BNR Carrière, waarin het accountantsberoep centraal stond. Leuk om de hectiek in de kleine opnamestudio en de regiekamer weer eens mee te maken. Het programma zit overvol door alle extra bumpertjes, reclameblokjes en nieuwsitems die ook aan de orde moeten komen. De enthousiaste presentatrice laveert daar handig tussendoor en heeft continu via een chatbox contact met de regie. De technicus van dienst knoopt ondertussen met behulp van computerschermen alle stukjes aan elkaar. Voor je het weet is het programma alweer voorbij. Prima gegaan en een mooi kijkje in de keuken. Uit de speakers van de auto klinkt het zo vanzelfsprekend, maar bij een uurtje nieuwsradio komt heel wat kijken. Mooi vak, radio maken.

Update 26 augustus: Bas van Werven gaat binnenkort op tv een ontbijtprogramma presenteren bij de Tros. Ik hoop op gepaste vervanging bij BNR...

25 augustus 2010

Stapeltjes

We wonen even op het kale beton, omdat de woonkamer wordt uitgebouwd. Er zit al een nieuwe open keuken in en de uitbouw is nu vrijwel klaar. Deze week samen verven, volgende week de nieuwe parketvloer erin en dan moet het ergste leed geleden zijn. Gelukkig maar, want ik ben de verbouwing inmiddels meer dan zat. Misschien kijk ik teveel home-make-over-programma´s, waarin binnen een dag of een week een huis volkomen wordt veranderd. Wij zijn al sinds Koninginnedag bezig. Het eindresultaat maakt straks hopelijk veel goed.
Het is dus kamperen in de woonkamer, met alleen het hoognodige: drie oude stoelen, de eettafel en natuurlijk de computer en de tv. De andere meubels zijn opgeslagen in het verlaten huis van de buurman, die sinds kort in een verzorgingshuis zit. Allerlei kleinere zaken zijn tijdelijk elders in ons huis gestald: opgestapelde administratie rondom het echtelijk bed, dozen met allerlei rommeltjes in het kleine kantoorhoekje naast de slaapkamer van Tamar, dozen met boeken op zolder.
Nu pas besef je wat je in de dagelijkse praktijk echt nodig hebt van al die spullen. Dat is niet zo veel. Wat af te handelen post, een paar nog te betalen rekeningen, de sleutels van het huis en van de fietsen. Dat roept de vraag op wat er straks nou echt terug moet naar de huiskamer, als we de boel weer op orde hebben. Mijn belangrijkste streven is om te stoppen met onze eeuwige stapeltjes, die zich overal in korte tijd weten op te bouwen: wat schoolmaterialen van Mirjam, een werkboek van Rebecca en twee kleurplaten van Tamar opgestapeld op een hoek van de eettafel. Een geel memoblokje, pennen en enkele oude kassabonnen op de hoek van het keukenblad. Drie haarclipjes, een doosje pleisters en een potje nagellak op het boekenkastje. Een stapel folders en tijdschriften op de salontafel (ouderwets woord) en ga zo maar door. Overal stapeltjes. Van tijd tot tijd proberen we ze weer op te ruimen, maar in de praktijk maken ze dan vooral plaats voor nieuwe stapeltjes.
Na deze verbouwing beginnen we dapper opnieuw. Wat mij betreft geen stapeltjes meer, alleen één bakje met af te handelen zaken naast de PC. Dat moet toch lukken. Maar waar laten we dan de rest?

24 augustus 2010

All we know is...

Als woordvoerder van de beroepsorganisatie van accountants mag ik met regelmaat het journaille van repliek dienen bij hun pogingen de hooggeschoolde rekenmeesters in een kwaad daglicht te stellen. In tijden van crisis is het goed gebruik om een zondebok aan te wijzen en het accountantsberoep is in dat opzicht regelmatig aan de beurt. Ze doen hun werk m.i. zorgvuldig en integer, maar het helpt niet dat ze door hun geheimhoudingsplicht weinig mogen zeggen over alles wat er achter de deuren van bestuurskamers besproken wordt. En natuurlijk hebben ze sinds de dagen van Enron, Parmalat en Ahold de schijn een beetje tegen. Reputatie komt te voet en gaat te paard.
Vandaag was weer zo´n dag, die dankzij een artikel in het FD heel anders liep dan gepland. Redacteuren van BNR Nieuwsradio, NOS Journaal en diverse kranten aan de lijn met verzoeken om commentaar. Dus trachten zo snel mogelijk een helder standpunt te formuleren en ze daarover informeren. De dorstige Blackberry tussendoor continu aan de oplader want leeg is vandaag geen optie. En temidden van dat onrustige telefoonverkeer ook nog proberen een dochter naar school te brengen en een andere te verschonen, te voeden en op bed te leggen. Het Nieuwe Werken heet dat en het heeft zijn voors en tegens, zogezegd.

De dag vol kritiek op mijn broodheren eindigt gelukkig met een luchtig bericht dat de meerwaarde van gedegen boekhouding maar weer eens onderstreept. Het best bewaarde geheim van het Verenigd Koninkrijk lijkt niet lang meer houdbaar, nu het jaarverslag van stuntrijder Ben Collins iets te openhartig bericht over de aard van zijn inkomsten bij de BBC. Beetje jammer, want hoewel het leukste tv-programma ter wereld inmiddels wat in herhaling begint te vervallen, mag de identiteit van The Stig wat mij betreft nog wel even een mysterie blijven. ´Some say his accountants have been cooking the books of some stuntdriver as well. All we know is....´

22 augustus 2010

Mobiele eenheid (2)

De bemoeizucht van de overheid gaat soms te ver, daarom heb ik ook een klein polletje op deze site gezet. Dit najaar start namelijk een nieuwe campagne om ook het handsfree bellen in de auto te ontmoedigen, want dat leidt af. Wat zullen ´professor flitspaal´ Koos Spee en zijn veertig rovers straks nog meer bedenken: niet meer mogen praten in de auto of niet meer aan de radio zitten?
Een nieuw punt van zorg blijkt het gebruik van sms achter het stuur. Ik kan me amper voorstellen dat je dat doet, maar in Engeland was er blijkbaar genoeg reden om daarover een rauw filmpje te maken. Wie dat heeft bekeken laat het voortaan wel uit zijn of haar hoofd. Misschien hier ook af en toe vertonen, tussen de clips door op TMF en MTV?

Mobiele eenheid

De zomervakantie zit er ook op voor mijn twee oudste dochters, die komende week weer naar hun middelbare school gaan. Enigzins tot hun ongenoegen kozen we last minute als vakantiebestemming voor de Eifel; zo´n vakantiepark met een met plexiglas overkapt hoofdgebouw met zwembad, automatenhal en matige restaurants. En of de waterpartij met vissen en het regelmatige live optreden van het illustere Duo Ivana nog niet erg genoeg waren, was er ook nog eens Geen Internet. Of eigenlijk was dat er wel, maar alleen betaald via de KPN Hotspot op het Parc Center. Wij hebben die hotspot niet benut, in tegenstelling tot flink wat andere gasten op het park. Op hun laptops zag ik in het voorbijgaan vooral websites van Marktplaats, Habbo Hotel en Facebook. Je moet ook tijdens je vakantie immers voor je farm zorgen.

Mijn dochters waren die twee weken dus redelijk afgesneden van al hun virtuele contacten en dat viel ze zwaar. Tijdens de rest van de zomervakantie hebben ze dat nadrukkelijk goedgemaakt. Ik wil liever niet weten hoeveel procent van die acht weken vrij zijn doorgebracht achter de schermpjes van hun mobieltjes. Te veel, dat is zeker. Geen moment was de gsm buiten handbereik en zelfs midden in de nacht werd er nog druk over en weer gehyved en gepingd.

Amber is nog geen dertien jaar en inmiddels voorzien van misschien al haar tiende mobieltje; een prachtige witte Blackberry van een type dat mijn baas te veel eer vindt voor zijn werknemers. Camera, video, MP3, mobiel internet, mail: alles zit er op. En dus vergeet ze meteen dat ze nog ergens een splinternieuwe iPod Touch heeft liggen, die ook via WiFi op internet kan. Rebecca gebruikt haar iPod nog wel, maar het vernieuwen van haar mobiele abonnement gaat discussie opleveren, want ook zij wil nu het liefst zo´n smartphone met permanente internetverbinding. 
Het is maar goed dat de school weer begint en dat die school het gebruik van mobieltjes tijdens de lesuren streng verbiedt. Want de verslaving van mijn mobiele eenheid begint ernstige vormen aan te nemen. Of word ik gewoon oud?

20 augustus 2010

Handyman

Ooit schreef Youp van ´t Hek een memorabele column, na het lezen van een advertentie op een prikbord in Amerika. ´Rent a husband´, stond er op: klussers die zichzelf als handige echtgenoot verhuren. Na een romantische start en het met succes doneren van zijn zaad wordt de ideale echtgenoot in de beleving van vrouwen immers vooral een handige man, die het weekend gebruikt om allerhande klusjes te doen in en om de echtelijke woning. Ik kan amper een hamer van een nijptang onderscheiden, dus mijn meerwaarde is na zeven jaar huwelijk en het verwekken van (wederom) twee dochters ongetwijfeld zeer beperkt geworden. Ik kan een aardig stukje schrijven, maar daar wordt het huis niet mooier van.
Voor onze verbouwing vertrouwen we op een aannemer die past in het profiel van de handige echtgenoot. Hij kan alles maken, is zeer precies en laat zich niet opjagen door planningen of urenverantwoordingen. Bovendien is het een filosoof, die zijn ideeën graag met ons deelt. Hij leest de NRC Next! bij het ontbijt en de Bijbel na het avondeten. Als bouwkundig ingenieur valt hij languit voor de vele gadgets die zijn leven als klusser kunnen veraangenamen. Dus piepen tijdens het kluswerk continu de lasers en komt er telkens een nieuw wonderapparaatje uit zijn grote gele bus: kekke boormachientjes waarmee je om een hoek kunt schroeven, minizaagjes die in het kleinste hoekje een buis kunnen afkorten en ga zo maar door.
Inmiddels zijn we toe aan de afwerking van onze uitbouw, nadat eerder de badkamer en de keuken door hem zijn vernieuwd. Nog even en dan daalt na maanden leven in een bouwput voor het laatst het bouwstof neer. Dan is het even voorbij met de kleurrijke bespiegelingen van onze handyman. ´Ik kan hem heel goed hebben om het huis´, liet mijn echtgenote zich al enkele keren ontvallen. Moet deze husband zich soms zorgen maken...?

Over schrijven gesproken

Ik schrijf graag, maar dit is overdreven!

Klompen

Meneer Verbeek gaat verhuizen. Er is voor onze hoogbejaarde buurman een plek in het verzorgingstehuis, in het dorpje waar hij zijn hele leven heeft gewoond. Dus verlaat hij nu de doorzonwoning waar hij de afgelopen paar jaar zijn dagen heeft gesleten.
Meneer Verbeek had liever tot zijn dood gebleven op de boerderij waar hij geboren is. Maar zijn zoon maakte aanspraak op de hofstede die inmiddels zijn eigendom was. Op latere leeftijd had hij, met dank aan internet, alsnog een vrouw gevonden en een gezin gesticht. Toen was er voor opa en oma geen plaats meer op de boerderij.

Ze vertrokken naar een rijtjeshuis in een nieuwbouwwijk. Het werd voor alles het huis waarin meneer Verbeek zijn vrouw verloor. Mevrouw Verbeek was de actieve van de twee: zeer betrokken bij de locale politiek en het verenigingsleven. Ze voelde zich op haar gemak in een woonwijk met veel jonge mensen om zich heen. Maar haar gezondheid liet haar in de steek. Nadat ze al eens door een ambulance met grote spoed naar het ziekenhuis was gebracht, bleek er een volgende keer geen redden meer aan.
Meneer Verbeek begroef haar vanuit de kerk en bracht de jaren die volgden in eenzaamheid door. Na meer dan zestig jaar was zijn maatje hem ontvallen. Hij wandelde wat door de nieuwbouwwijk, wat steeds meer schuifelen werd. Zijn huis was meestal donker, hoewel hij in de kamer zat. De auto voor de deur werd weggehaald door zijn familie. Opa was aan het stuur een gevaar voor zichzelf en zijn omgeving geworden. Ook op de fiets stappen werd een brug te ver. Steeds minder kwam hij naar buiten, steeds frequenter werd de zorg voor hem aan huis.
Nu gaat hij weg, naar een gesloten plek in een verzorgingsinstelling. De laatste gang voor een man die zoveel jaren in de buitenlucht als boer gelukkig was. Na de gesloten kamer volgt straks nog slechts de zwarte auto. En de hereniging met zijn vrouw, onder een steen.

In zijn kliko, die ik even wil misbruiken om mijn eigen overschot aan afval te dumpen, vind ik zijn oude klompen. De zool is volkomen weggesleten, bij de ene klomp zelfs zover dat er een gat bij de hiel is ontstaan. Dat heeft meneer Verbeek ongetwijfeld nog wat sokken gekost. Twee stokoude, kapotte klompen, prachtig in al hun sleetsheid. Ik kijk er lang naar, voordat ik mijn afval in zijn kliko gooi. Boer Verbeek bestaat niet meer.

Marc schrijft zich af

2010. Jaar waarin je nog net geen vijftig wordt. Jaar waarin je moet horen dat je broertje heel ernstig ziek is. Jaar waarin je je huis besluit te verbouwen en vervolgens maanden onder het bouwstof zit. Jaar waarin je alweer (itch) zeven jaar getrouwd bent en dat voor de tweede keer. Jaar waarin je alweer vijf jaar bij je huidige werkgever verblijft terwijl in je achterhoofd nog steeds dat idee speelt om voor jezelf te beginnen. Jaar waarin je voelt dat je soms wat kwijt wilt, van je af wilt schrijven. Over dagelijkse dingen of grote zaken. Tijd om te bloggen!