30 november 2012

Wolken

Oom Ton was een stoere, blozende man. Een echte Rotterdamse jongen. Recht door zee, een beetje bluf, een beetje branie, maar goudeerlijk, vrolijk en gezellig. Gezegend met veel humor. Een favoriete oom. Opgegroeid na de oorlog en door hard werken en 's avonds leren doorgegroeid naar een managementfunctie bij wat uiteindelijk KPN ging heten. In het laatste deel van zijn werkzame leven was hij druk met de opzet van een mobiel netwerk; niet alleen in de regio Rotterdam, maar ook een aantal maanden in Indonesië. Daar konden ze wel een manager gebruiken die van aanpakken hield. Toen zijn zonen op eigen benen stonden werd Ton vooral een levensgenieter. Gek op reizen, cruises maken en fanatiek in de golfsport. Zijn volgende cruise stond al gepland voor februari; zesenvijftig dagen lang genieten op zee. Maar die cruise is afgezegd.
Twee maanden geleden reed hij nog gewoon na een familiebijeenkomst naar huis. Hij was moe, dat wel, en had last van zijn rug. Woensdag hebben we hem gezien, een magere man in een wit T-shirt in een ziekenhuisbed, met overal slangen uit zijn lijf. Geen schim meer van die blozende Rotterdammer. Kanker blijft een onbegrijpelijke sloper. Vanmorgen is hij overleden in het Maasstad Ziekenhuis. Mijn prachtige broer, die alweer twee jaar geleden ook zo snel uit het leven gleed, heeft er een golfmaatje bij daarboven. Een vrolijke Rotterdammer, ongetwijfeld spelend met een beetje branie. Maar Jort laat hem alle hoeken van de wolken zien. Dag oom Ton.


26 november 2012

Een blauw podium

De Accountantsdag is een vast hoogtepunt in mijn werkjaar. De voorbereidingen beginnen in februari met de keuze van het thema, de ruwe opzet van een programma en een longlist van mogelijke sprekers. Daarna zijn we driekwart jaar bezig met invulling en organisatie. Het moest anders dit jaar; de formule werd weliswaar gewaardeerd, maar stilstand is achteruitgang. Peter van Ingen, onze geroutineerde dagvoorzitter, maakt uit eigen beweging plaats voor een jongere collega. Bij een nieuwe opzet hoort een nieuw gezicht. Het jonge vrouwelijke boegbeeld van het leukste radiostation van Nederland, eerder gelauwerd met de toch niet heel vriendelijke eretitel RadioBitch, zegt meteen ja tegen onze uitnodiging.
Accountants moeten nieuwe inzichten opdoen, van buiten het vak zelf. Daarom kiezen we voor enthousiaste jonge denkers en doeners, in plaats van de gevestigde orde. Een flink deel van de deelsessies wordt ingevuld met inspirerende sprekers die hun podium normaal vinden bij PINC, TEDx of in de kolommen van de krant. Alleen de middag biedt onderdelen die meer met de dagelijkse praktijk van de bezoekers van doen hebben. Het is wennen voor die bezoekers, de aanmeldingen gaan moeizamer dan het jaar ervoor. De crisis helpt niet. Cursussen en congressen behoren tot de eerste zaken waarop kan worden bespaard.
Onze ambitie is om de vorm van de dag ieder jaar naar een hoger niveau te tillen, maar dat wordt ook ieder jaar lastiger. De tijd begint te dringen. Zes weken tevoren komt de oplossing langs bij gesprekken met bureaus die gespecialiseerd zijn in de vormgeving van evenementen. Vanaf het eerste moment dat we aan tafel zitten met Ad de Haan van Livelab weten we dat de vorm geen zorg meer is. Hij vertaalt onze wensen naar een prachtig podium, met een enorme iPad als centraal punt, mooie lichtzuilen die voor diepte zorgen en een digitaal werkende cartooniste als luchtige tegenhanger van de serieuze thematiek.
Op de grote dag zelf loopt het op rolletjes. Alle sprekers zijn op tijd. Er lopen geen computers vast zoals vorig jaar. De dagvoorzitter doet haar werk vaardig, met hulp van een enthousiaste co-host. De jonge sprekers op het podium zorgen voor onrustig gezoem bij de toehoorders. De zaal zit toch nog prachtig vol. Sommige deelnemers voelen zich in de deelsessies wat unheimisch bij de verhalen van de externe sprekers. Dat was ook de bedoeling; alles wat anders is vraagt gewenning.
Tijdens de laatste pauze zit ik even in het auditorium. De technici rommelen wat ter voorbereiding van de slotact. Ad heeft het podium in prachtig blauw licht gezet. Uit de speakers klinkt healing music, vol kabbelende beekjes, fluitende vogels en zacht ruisende bomen. Om mij heen lezen enkele deelnemers hun e-mail. Hoe graag had ik daar nog uren zo gezeten. Het is zo'n zeldzaam momentje in het leven waarop alles klopt.



12 november 2012

Full throttle

Na bijna vier jaar dagelijks gebruik heb ik mijn kleine zwarte Alfa Spider ingewisseld voor een meer praktische auto. Met gepaste tegenzin, dat wel. Niet langer die prachtige neus met zijn kleine koplampjes voor de deur, niet langer dat knusse gevoel bij het rijden met dak dicht en vooral: niet langer genieten van verfrissend open rijden na een pittige werkdag. Maar het moest, want een cabrio met maar twee stoeltjes is echt te klein voor het vervoer van twee dochtertjes van vier en zeven. We hebben daarnaast nog wel de familieauto maar die is vaak weg, samen met een echtgenote met een volle agenda. Bovendien was de Spider dringend toe aan groot en dus kostbaar onderhoud. Een goed moment voor vervanging.  
Ik ben besmet met het Alfa Romeo-virus en dus kwam een ander merk niet ter sprake. Ik ken de reputatie van Italiaanse automobielen en inderdaad, er zijn ongetwijfeld betrouwbaarder auto's. Maar die doen me niks. Een Alfa wel.
Voor de deur staat nu een Alfa 156 V6 Q-tronic. Metaalzwart, met mooie wielen, verwarmde stoelen met elektrisch verstelbare lendesteunen en een dashboard als een feest. Hij stond op me te wachten bij Het Autohuis in Koog aan de Zaan, een specialist in een onooglijk straatje. De kleine showroom volgeperst met alleen maar fraaie Alfa's, waaronder zelfs een zeer zeldzame supersportwagen, de 8C. De proefrit met de 156 duurt niet lang; na de eerste kilometer ben ik al verkocht. Op de tweede zaterdag van november neem ik in Koog aan de Zaan afscheid van mijn kleine zwarte geliefde. Met bloedend hart, maar blij met haar vervanger. Met een donkere grom onder de motorkap rijd ik in alle comfort naar huis. De nieuweling biedt ruimte voor vier, het gemak van een automaat in de dagelijkse file vanuit de hoofdstad en daarna de cruise control op de door trajectcontroles lamgelegde A2 richting Utrecht. Maar in deze tijd van nivelleren en torenhoge benzineprijzen is een ronkende 2.5 liter V6 met dito verbruik natuurlijk geen keus met het hoofd, maar met het hart. Nog even full throttle tot de Dag des Oordeels, schreef NRC dit weekend bij een testverslag van een saaie ecoauto. Een Alfa met V6-motor bezitten, dat stond nog op mijn lijstje van things to do before I die.

8 november 2012

Lachen

PvdA-principaal Hans Spekman, een man met het uiterlijk van een verlopen docent maatschappijleer die sinds 1972 geen moeite heeft gedaan om zijn kledingkast te actualiseren, heeft samen met oud-Greenpeace-activist Diederik Samsom een briljant spel gespeeld. Breed lachend is Mark Rutte met open ogen in de val gelopen die beide socialisten hadden opengezet. Nog dronken van zijn overwinningsroes is Rutte met zijn belangrijkste rivaal om de tafel gaan zitten en heeft vlot en pragmatisch zaken gedaan. PvdA-sidekick Wouter Bos heeft als gepokt en gemazeld consultant letterlijk de speelkaarten op tafel gelegd: kies maar heren. Jij krijgt dit, dan krijg ik dat.
Voor de gelegenheid had Samsom zich een vlot-zakelijk uiterlijk aangemeten. Hij heeft een handvol goede shirts en soepele zijden dassen gehaald bij Oger. Zijn getailleerde pak droeg hij of nooit anders gedaan had. Rutte, die zich over zijn geaardheid nog altijd in nevelen hult, viel als een blok voor de charmes van zijn goed gebouwde kale opponent. En dus verkwanselde hij vlak na zijn verkiezingszege alles waarvan hij vooraf had beloofd er aan te zullen vasthouden. De beste maatjes presenteerden hun resultaat als de aankondiging van een verloving, met als hoogtepunt het nogal homo-erotisch getinte optreden bij Pauw & Witteman.
Daarna trok Samsom zich slim terug in de Kamerbanken. Zijn belangrijkste interne PvdA-rivaal mag samen met Rutte de komende jaren de omstreden plannen in concreet beleid omzetten. Zo vormt ook de gewaardeerde Lodewijk Asscher geen bedreiging meer voor Diederik. Na zijn ministerschap kan die gewoon doorschuiven naar het bedrijfsleven. Rutte ziet ondertussen zijn verkiezingswinst in ijltempo verdampen. In de jongste peilingen is zijn aanhang gehalveerd; de hardwerkende burger voelt zich door de VVD in het pak genaaid. De PvdA is de grootste partij, Samsom heeft gewonnen.
De docent maatschappijleer wrijft het 'nivelleringsfeestje' er nog even in tijdens het PvdA-congres. Na afloop babbelen de salonsocialisten boven een koele Chablis nog wat na over de afgesproken bezuiniging op ontwikkelingssamenwerking. Toch wel erg zuur voor die arme negertjes in Afrika. Ach, die hebben tegenwoordig ook last van obesitas door te frequent bezoek aan de lokale McDonalds, dus zo erg is dat ook weer niet. En ons kost het gelukkig niks. We blijven lachen.