25 september 2011

Strike

Dochter Amber is in hoog tempo van kind een jonge vrouw geworden. Ze draagt een chique handtas en een goudkleurige Ray Ban zonnebril. Zoals meestal is ze niet zuinig geweest met mascara. Een zorgvuldig gekozen topje en spijkerbroek presenteren haar kersvers verkregen rondingen. Ze is net 14, maar lijkt makkelijk twee, drie jaar ouder. Haar gesleten witte BlackBerry heeft ze in haar topje gestoken, tussen het bandje van haar beha.
We halen haar op bij haar moeder, waar ze woont. Voor haar verjaardag gaan we samen bowlen en dan naar een bekend hamburgerrestaurant; een plan van de zesjarige Tamar dat goed viel bij haar oudere zus. Het bowlingcentrum is gevestigd in een winkelcentrum in Maarssen en speelt nadrukkelijk in op de verwachtingen van een jongere doelgroep. Bij binnenkomst is het discobowlen aan de gang. De bowlingbanen zijn schaars verlicht door gekleurde discoverlichting. Rapmuziek pompt uit de speakers. Als wij aan de beurt zijn is de verlichting normaler, maar nog steeds klinkt de muziek stevig en tonen beeldschermen videoclips met rappers vol gouden sierraden, omringd door schaarsgeklede meisjes. Blijkbaar is het geluid van rollende bowlingballen en vallende kegels anno nu niet meer spannend genoeg. Helaas hapert de techniek op de baan, zodat we tot twee keer toe moeten verkassen. Ook de hamburgerketen is daarna niet op haar best. Mijn American Classic 1955-burger komt veel te laat en is minder lekker dan verwacht. Het maakt Amber niet uit, ze heeft het naar de zin met haar kleine zusjes. Kan ik om half acht weer thuis zijn pap, vraagt ze aan het eind van het fastfoodmaal. Dat kan precies. Wat ga je doen, vraag ik. Naar het dorp met een vriendin, antwoordt ze. Op straat rondhangen, betekent dat eigenlijk. Kleine kinderen worden groot. Maar zo snel hoeft ook weer niet.

21 september 2011

Speelboekje

Net als veel andere organisaties werkt mijn werkgever met BlackBerry smartphones van RIM. Goed in e-mail en pingen, reden waarom ook alle middelbare scholieren er mee rondlopen. Maar verder is een BlackBerry bagger, zeker vergeleken met de iPhone of diens Koreaanse kloon, de Galaxy. Grafisch matig, traag, een onhandige en beperkte appstore en ga zo maar door.
ICT-ers roemen graag de beveiliging van de BlackBerry. In hun ogen zijn de producten van de fruitwinkel uit Cupertino lekke werktuigen van Satan. En dus hebben mijn computercollega's geen iPad maar een BlackBerry-tablet laten komen, als testexemplaar.
Ik mag hem een paar dagen proberen. Hij is half zo groot als een iPad, maar zwaar, dik en ondanks het beperkte schermformaat ook precies te breed voor de binnenzak van het colbert. Erger is dat je er eigenlijk niks mee kunt. Goed, je kunt hem koppelen aan je BB-smartphone, als dat tenminste lukt. De benodigde koppelsoftware voor je telefoon is niet zomaar te vinden en ook het scannen van een QR-code werkt bij mij niet. Dus kan ik alleen op WiFi met de tablet, zonder werkmail, contacten of agendafunctie. Hoopvol stort ik me vervolgens op de digitale winkel met applicaties, maar daar ontbreken alle eerste levensbehoeften: Buienradar, Telegraaf, FD, Angry Birds, Nu.nl, Marktplaats, IMDB, Shazam en ga zo maar door. Niets van dat alles is er te vinden. Je kunt een beetje rommelen op je social media, of kiezen uit vier varianten van boter-kaas-en-eieren; opmerkelijk in verhouding tot het totale aantal games. Al snel leg ik het apparaat verveeld opzij.
In het afgelopen kwartaal verkocht Apple wereldwijd negen miljoen exemplaren van de iPad. Concurrent RIM wist niet meer dan tweehonderdduizend stuks van de Playbook te slijten. Dat verbaast me niks. Zelfs de naam is verkeerd gekozen. Morgen geef ik hem weer terug aan de ICT-vrienden. Doe mij maar een stukje fruit.

17 september 2011

Appels met peren

Mijn bleke kantoorhanden steken schril af tegen de gebruinde, grove en gerimpelde handen van de eigenaar van Drogenbroek's fruit. Hij heeft nog steeds rood haar, hoewel hij rond de zestig jaar zal zijn. De man zit op een kleine tractor en voert bezoekers rond op een treintje van fruitkarren, waarin normaal zijn appels en peren worden verzameld. Het bedrijf langs het kanaal tussen Loenen en Nigtevecht is achttien hectare groot; een pijpenla van een kilometer naar achteren het land in. De vijftigduizend fruitbomen zijn jaarlijks goed voor achthonderd ton appels en peren. We komen voor de appelplukdagen, om onze dochters enig idee te geven waar een appel vandaan komt. Ze genieten met volle teugen en plukken elf kilo prachtige appels en peren bij elkaar.
Er zijn steeds meer kinderen die menen dat melk uit een pak komt en niet uit een koe. Via boerderijdagen en zelfplukdagen spant de landbouwsector zich in om daar verandering in te brengen. De innovatie heeft ook bij Drogenbroek niet stilgestaan. Inmiddels weet ik dat iedere appel volautomatisch wordt gewassen, gedroogd en gescand op kleur, vorm en formaat. Dat levert uiteindelijk de fraaie bakken met appels op in de locale supermarkt. Maar het beste verdienen doet de roodharige tuinder aan het bedrijfsfruit: op maat samengesteld voor een gezond tussendoortje op de werkvloer. Via internet te bestellen en geleverd door heel Nederland. Voor bleekneuzen met kantoorhanden zoals ik.

13 september 2011

Man in black

Mijn getailleerde zwarte Italiaanse shirt is eigenlijk iets te krap om het middel. Begin dit jaar gekocht in Rome, toen mijn voornemen om een paar kilo af te vallen nog vers was. Ik ben sindsdien anderhalve kilo aangekomen. Mijn lichte embonpoint is niet meer zo licht als voorheen. Maar het is het enige zwarte shirt dat ik heb en vandaag kleed ik me in het zwart. Jij ziet er strak uit, hoor ik bij binnenkomst op kantoor. Ik ben in de rouw, antwoord ik. Vandaag zou Jort 46 jaar oud geworden zijn. Gisteravond heb ik met zijn vrouw en mijn ouders zijn verjaardag herdacht boven een etentje in zijn geliefde eetcafé in Loosdrecht. Mijn ouders zijn brozer geworden dit afgelopen jaar. De glans is uit hun ogen verdwenen. Allemaal verwerken we ons verdriet op onze eigen manier. Ik slaap slechter dan voorheen, een uur of vijf hooguit. 's Avonds als de kinderen op bed liggen ontbreekt me vaak de energie om meer te ondernemen dan wat afleiding zoeken voor de televisie.
Vandaag was een drukke werkdag. Vergaderingen, persbericht, diverse projecten tegelijk. Volop afleiding. Maar in stilte heb ik de hele dag om mijn jarige broertje gehuild.

10 september 2011

Twee bruiden

Vrijdagmiddag, Amsterdam-Centrum. We zijn net op tijd in de Westerkerk. Meteen als we zitten klinkt trompetmuziek. Achter de vrouwelijke dominee lopen onze twee vriendinnen. Twee bruiden, in roomwitte jurken gehuld. Vrouwelijk, aantrekkelijk, Hollands welvaren. W, de rustige, bedachtzame, verstandige. E, de spontane spring-in-het-veld. Ze zijn een beetje gespannen nog. Na jaren van stilzwijgen hebben ze hun liefde voor elkaar openbaar gemaakt. Ze zijn gevlucht uit hun gemeente in ons dorp aan de Vecht, weg van de rigide uitleg van Gods woord. Weg van de afkeuring, de ontkenning of de pogingen om ze te genezen. Hun geloof was sterk genoeg om uit te wijken naar een andere gemeente. In de Westerkerk vonden ze begrip en ruimte voor hun liefde voor elkaar. De kleine vrouwelijke voorganger verwoordt het prachtig in haar overpeinzing. Ze spreekt van de context van de Bijbel toen en nu, van het doorbreken van starre conventies en van de kracht van de liefde. Er zijn de ringen. Vier roomwitte hooggehakte pumps naast elkaar, als ze knielen voor de zegen. Stralend, zonder een spoor van de aanvankelijke spanning lopen ze hand in hand na de dienst weg. Er is taart en champagne en warm applaus bij het instappen in de zilvergrijze open Audi TT. Een enkele toerist maakt foto's van het tafereel. Blij toeterend rijden ze samen de Rozengracht op, richting het aansluitende feest.
Ons resten geloof, hoop en liefde, deze drie, maar de grootste daarvan is de liefde. Ik heb zelden meer liefde tussen twee mensen gezien.

5 september 2011

Chips en wafels

Ik moet naar Veldhoven voor een video-interview met de cfo van ASML. Voor vertrek monteer ik de TomTom GO 630 op de voorruit van mijn kleine Alfa Spider. Mooi op tijd ga ik weg, volgens de digitale routewijzer zal ik zeker een kwartier tevoren arriveren. Maar de vorige keer dat ik bij Eindhoven reed was de aanpassing van de rondweg nog in volle gang. En mijn TomTom is er ook duidelijk al even niet meer geweest. Hij dirigeert me naar waar vroeger de afslag Veldhoven aan de A2 was. Maar nu niet meer, want bij aanvang van de rondweg splitsen de wegen zich en moet je kiezen voor de snelle rechtdoor-route zonder afslagen, of de rondweg waarmee je Eindhoven en zijn randgemeenten kunt bereiken. De TomTom wijst me daar zelfverzekerd de verkeerde kant op. Tandenknarsend rijd ik op de rechtdoorweg, terwijl ik de afslag van mijn eindbestemming onbereikbaar op de rondweg rechts zie langsflitsen. Pas bij Geldrop kan ik de hoofdroute weer verlaten en omkeren. Inmiddels ben ik niet meer een kwartier te vroeg, maar gewoon vijf minuten te laat bij het indrukwekkende ASML-complex. Na wat gehaast rondrijden voor een parkeerplaats vind ik uiteindelijk de bezoekersplek naast het grijze hoofdkantoor, dat hoog boven de andere gebouwen uittorent.

Cfo Peter Wennink ken ik nog uit mijn jaren bij Deloitte, waar hij eerder partner was. Hij is in twaalf jaar tijd nauwelijks veranderd. Nog steeds een innemende persoonlijkheid met de looks van een Amerikaanse presidentskandidaat. Hij draagt een mooi horloge; een Panerai zo te zien. Tussen de interviewvragen door verhaalt hij graag over het prachtbedrijf waar hij financieel leiding aan mag geven. Zesduizend mensen, die jaarlijks tweehonderd superslimme machines bouwen van soms meer dan vijftig miljoen euro per stuk. Wafelbakmachines, waarmee de Intels en Samsungs van deze wereld hun computerchips kunnen maken; toptechniek op de nanometer. ASML is een bedrijf waar Nederland trots op mag zijn. Dankzij de wizzkids uit Veldhoven lopen wij rond met smartphones, tablets en laptops die telkens weer sneller, kleiner en slimmer zijn. In mijn TomTom zit ook een Samsung-chip gemaakt met een machine uit Veldhoven. Maar af en toe een update binnenhalen helpt wel natuurlijk...