31 juli 2011

Brainstorm

In het centrum van het Zuid-Hollandse Oudewater, vlak bij de Heksenwaag, woont Dick. Ik ken hem al bijna dertig jaar. Onze werkrelatie is vriendschap geworden. Tegenwoordig denk ik af en toe met hem mee over de communicatie voor zijn eigen ontwerpstudio in Rotterdam. Dat doen we vanuit het atelier onder zijn woning, temidden van zijn schildersmaterialen. Een plek die creativiteit uitstraalt, dat helpt bij het brainstormen. Ik kom er graag. Naast de tafel waar we zitten staat op de schildersezel een portret-in-wording van zijn vader.
Dick is ondernemer, maar zijn hart ligt nog altijd bij het ontwerpwerk zelf. Onzekerheid hoort bij ondernemen, daarom vindt hij het fijn om regelmatig te sparren; met mij en ook met anderen. We overleggen over opzet en inhoud van zijn vernieuwde website, over de inzet van social media om zijn activiteiten onder de aandacht te brengen, over wat zijn studio onderscheidt van de concurrentie, over zijn plannen voor de toekomst.
Zijn zoon, die bezig is in zijn voetsporen te treden, schonk hem dit voorjaar als afstudeerproject van de kunstacademie een ontroerend en integer gemaakt videoportret. Het toont een gepassioneerd ontwerper, schilder en ondernemer, met zijn sterke en zwakke kanten. Een verhaal over passie, obsessie en onzekerheid, heet het. Ik heb het al drie keer bekeken, met een brok in mijn keel. Zoonlief is er terecht cum laude mee geslaagd. Een mooier kado kun je een vader niet geven.

24 juli 2011

Plusje

Als communicatiemens monitor ik de wereld om mij heen zo goed mogelijk, voor zover de tijd dat toelaat. Op de laptop staat altijd een nieuwssite open en daarnaast zorgen de social media voor snelle updates van het nieuws. Als Amy-ik-doe-mijn-naam-graag-eer-aan-Whinehouse opstijgt naar haar oneindige Gall&Gall in de wolken, of als een conservatieve idioot het anders zo rustige Noorwegen tot wereldnieuws maakt, komt dat het eerst op Twitter langs. Degenen die nog menen dat het microblogjesnetwerk alleen gaat over het koekje bij de koffie of je jongste toiletbezoek vergissen zich. Twitter is de handigste manier om zaken snel te signaleren. Mijn talentvolle collega Sanne, die half zo oud is als ik, volgt geen websites meer. Haar twitteraccounts zorgen ervoor dat ze niets mist, alle updates komen daarin langs.  En ze is de enige niet. Zelf volg ik naast een groep vernieuwende accountants ook een aantal social media-profeten. Elke dag ga ik een aantal keren schuin door hun twitterbombardementen heen. Dat levert veel boeiende linkjes op: naar websites, relevante artikelen, blogs en meer.
De hang naar erkenning van deze zelfbenoemde social media-goeroes is overigens opvallend. Ze schrijven gretig over hun gestegen posities op ranglijsten van gezichtsbepalende bloggers, twitteraars en meer. Ieder bericht waarin ze zelf worden genoemd retweeten ze ongegeneerd door. Stel je voor dat je vroeger al je kennissen, vrienden en collega's een kaartje had gestuurd om te melden dat je ergens in een artikel werd genoemd. Dat had je de hoon van velen opgeleverd. Anno nu is zulke ijdeltuiterij geen probleem.

Om te weten waar ik over praat doe ik uit principe aan alle social media mee die invloedrijk zijn of dat dreigen te worden: LinkedIn, Facebook, Twitter, FourSquare en nu ook Google+.
De eerste berichten over dat jongste netwerk geven aan dat Facebook en Twitter zich zorgen moeten maken. Zien is geloven, maar Google is de machtige Big Brother van deze digitale samenleving en dus kun je als inmiddels erkend medium niet tevreden achterover leunen en denken dat het wel zal meevallen. Immers, waar is Ilse.nl gebleven, kent iemand die zoekmachine van het eerste uur nog? Hoe verging het MySpace.com, het sociale netwerk dat nog maar een paar jaar geleden de dienst leek te gaan uitmaken? Waar is het ooit zo'n hype zijnde Second Life? Al die sites bestaan nog, maar zijn geen schim meer van destijds. Hoe zal het gaan met Hyves, dat nu nog roept dat het in ons land groter is dan Facebook? Benieuwd hoeveel slapende accounts er zitten bij de 'tien miljoen vrienden' waar Hyves graag over spreekt. Dat van mij is er één van, ik doe er niks meer mee. Op Hyves zitten, ruw gezegd, kinderen en huisvrouwen; de rest is naar Facebook overgestapt. En omdat actieve social netwerkers graag nieuwe ontwikkelingen volgen, zitten ze straks ook op Google+. Eerst nog naast Facebook en Twitter, maar vraag is hoe lang dat duurt. Als Plus goed bevalt en je komt er genoeg relaties tegen, dan droogt een ander medium wellicht langzaam op. Google is immers vertrouwd dankzij de zoekmachine, GMail, Maps, Picasa en YouTube. Ook deze Bloggersite is er onderdeel van. Dus staat onderaan elke nieuwe blog nu dat je die een plusje kunt geven; Google's alternatief voor de bekende Like-button van Facebook.

Inmiddels komt er al regelmatig een melding voorbij dat de maximumcapaciteit van Google+ even is bereikt, wat aangeeft dat er veel belangstelling is om in te stappen. Google heeft de tijd genomen om het goede van de bestaande netwerken te gebruiken en waar nodig zaken te verbeteren. Net als bij de populaire zoekmachine zou dat straks zomaar de social media-standaard voor de komende jaren kunnen opleveren. Als ik Mark Zuckerberg was sliep ik de laatste weken toch iets onrustiger. Zelfs al hoef je voor het geld geen dag in je leven meer te werken.

19 juli 2011

Even geduld aub

Vandaag is voor de tweede keer in korte tijd de ontvanger van de interactieve tv omgeruild. Goed, je moet even een flink menu door aan de telefoon (kies een 1, kies een 4, kies een 3), maar de medewerkers van de KPN-helpdesk zijn attent, servicegericht en zorgen dat mijn probleem wordt opgelost. Valt het beeld steeds uit? Heeft u alle stekkers al opnieuw vastgezet en de boel opnieuw opgestart? En toch gaat het fout? Dan ligt het aan het kastje, overmorgen heeft u een nieuwe.
En inderdaad stond vanmorgen de pakketdienst weer aan de deur. TV-ontvanger nummer 3 lijkt het inmiddels te doen, na de nodige opstartprocedures met blauwe schermen, abonneenummers en pincodes. Ondertussen komt via mail de nieuwe factuur van KPN binnen voor het internet-plus-tv-plus-bellen. De enige hoge bedragen op de specificatie van de telefoonkosten zijn voor het bellen naar het betaalde servicenummer van KPN dit weekend. Zo komt alles weer in het bakje van de provider.

Vroeger was alles veel eenvoudiger. Kort na mijn geboorte droeg mijn vader, begin jaren zestig, de eerste zwartwit televisie ons huis binnen. Er was één zender, pas later kwam er keus uit Nederland 1 en 2. Ik keek ademloos naar series als Floris en Thierry de Slingeraar. Zwartwit, anno nu erg traag, met curieuze geluidseffecten en knullig in elkaar gezet, maar destijds niet te missen. In de jaren zeventig, terwijl ik keek naar Q&Q (revenge of the nerds), werd de tv aangesloten op het kabelnet. En nu, veertig jaar en honderden tv-zenders later, klaagt nog menigeen dat een grote aanbieder van tv eindelijk de finale keus maakt voor digitale televisie. Vertrouwde zaken verander je niet zo snel.

Zelf zijn we ook pas anderhalf jaar geleden van analoog overgestapt op alles-in-één digitaal via KPN. Draadloos internet via het kastje naast het wandmeubel, waar ook de telefoon en de tv op aangesloten staan. Een zwarte Motorola ontvanger met rare groene knoppen onder de televisie voor het interactieve kijken. Daarbij een flinke harde schijf als digitaal archief. Mooi allemaal, maar inmiddels ben ik honderd uur opgenomen televisie kwijt, omdat het eerste exemplaar van het kastje de geest gaf. En de kersverse afleveringen van TopGear (eindelijk weer een nieuwe reeks bij de BBC) zijn met kastje nummer twee verloren gegaan. Dat zeggen ze er niet bij, als je wordt gepaaid om nu eindelijk eens op een moderne manier tv te gaan kijken. Dat er nog wel eens een zender even niet beschikbaar is komt ook pas in de praktijk boven. En de afstandsbediening heeft moeite met zappen.
We wennen er wel aan, al die nieuwlichterij. Maar mijn verloren opnames doen zeer. Als filmfan houd ik het daarom nog bij die brede lade vol DVD's. Nu alleen nog de tijd vinden om ze af te kijken.

14 juli 2011

Vis moet zwemmen

Ik ben slecht in het onderhouden van mijn kennissenkring. Een dag heeft maar 24 uur en naast een drukke baan en dito gezinsleven blijven er niet zoveel uurtjes over. Dat maakt dat je sommige vrienden en kennissen minder vaak ziet dan je zou willen, of dat ze geleidelijk uit beeld verdwijnen. Gelukkig zijn er tegenwoordig LinkedIn en Facebook, waarmee je contacten makkelijker weer kunt aanhalen.
Kort geleden reageerde oud-collega JP op één van mijn schrijfsels op deze weblog. We belden en spraken af om samen een broodje te eten.
Vandaag was het zover. 14 juli, maar buiten lijkt het wel herfst. Het KNMI geeft een waarschuwing af voor wateroverlast. De regen en wind beuken op mijn kleine Italiaanse autootje, als ik mij spoed richting de rand van Rotterdam, voor een afspraak bij accountants- en adviesorganisatie Mazars. De ventilatie is niet opgewassen tegen al dat water, waardoor het uitzicht langzaam aan wat mistig wordt. En halverwege valt de TomTom uit, lege accu. Gelukkig ken ik het opmerkelijk gevormde Mazarspand nog van een eerder bezoek.
Ik ken JP van mijn jaren bij Deloitte, toen we samen deel uitmaakten van de marketing- en communicatie unit op het Rotterdamse hoofdkantoor.  Hij en ik zijn nog uit de tijd dat die afdeling klein en flexibel was en er veel ruimte werd geboden om zaken op te zetten naar eigen inzicht. Later werd dat anders; groter, professioneler. Maar wellicht ook minder uitdagend. Niet voor niets zijn we allebei elders in dienst getreden. JP is gespecialiseerd in marketinginformatie en rolt binnen Mazars een geavanceerd CRM-systeem uit. Ik heb hem zeker vijf jaar niet gezien. Maar er zijn van die relaties die ook na lange tijd meteen vertrouwd aanvoelen. Nog druipend van de regen sta ik bij de receptie als hij met zijn bekende grijns de lift uitstapt. We begroeten elkaar alsof we gisteren nog samen aan de bar hebben gezeten. Daarna hollen we de luttele meters door de gietregen naar het Zalmhuis, dat naast het Mazarspand is gelegen. Vis moet zwemmen, maar dit is overdreven.
Boven een smakelijk broodje met garnalen praten we bij, over werk en privé. Ik ken weinig mensen met zo'n geweldig gevoel voor humor. JP kan je laten huilen van het lachen; iets wat we bij Deloitte ook heel veel gedaan hebben. Zijn echtgenote is in verwachting. Wanneer is ze uitgerekend, vraag ik. Eind oktober gaan we live, antwoordt hij stoïcijns.
JP leverde een grote bijdrage aan de organisatie van mijn afscheid, begin 2005, waarvoor zelfs een hele aflevering van Debiteuren Crediteuren door collega's werd nagespeeld en op video gezet. Er was aandacht voor mensen, constateren we samen; ook als ze de organisatie verlieten. Het was fatsoenlijk volk, die afdeling van toen.
In september doen we dat broodje in Amsterdam nog eens dunnetjes over. Met beslagen ramen gaat de Spider terug naar mijn werkplek in de hoofdstad. Goed om oude vrienden weer te zien. Goed dat er tegenwoordig Facebook is.

10 juli 2011

Plopperdeplop

De vakantie van de twee jongste dochters begint met drie daagjes aan de Belgische kust. Westende, een badplaats die vastzit aan Middelkerke, iets onder Oostende. De eenvormige appartementenblokken aan de boulevard ogen wat gedateerd, net als de rest van het stadje. Een beetje rommelig ook, wat mede veroorzaakt wordt door de nodige bouwactiviteiten in de regio. Onze uitvalsbasis is er één uit de categorie 'voordelig arrangementje inclusief toegang tot Plopsaland'. Een voormalig asielzoekerscentrum is omgebouwd tot 'aparthotel': appartementen met hotelfaciliteit. Apart zijn ze zeker; de vorige functie van het gebouw is duidelijk nog niet zo lang geleden. Begin deze eeuw introduceerde men hier het zgn. 'asieltoerisme': een mogelijkheid voor toeristen om te verblijven temidden van asielzoekers. NOVA maakt er destijds een reportage over. Dat soort dingen google je altijd pas achteraf bij elkaar, dat schrijven ze niet op de website van Peter Langhout Reizen. Het personeel heeft mogelijk die periode nog meegemaakt, hoewel de asielzoekers al jaren verdwenen zijn; ze hebben nog niet helemaal door dat hotelgasten zich graag welkom voelen. De 'hotelfaciliteit' bestaat uit een wat kale eetzaal voor het ontbijt.
Het maakt niet uit, we zijn er maar twee nachtjes en overdag op stap. Het hoofdgerecht van de trip heet uiteraard Plopsaland, gelegen bij De Panne. Het eerste themapark van Studio 100, een onderneming die in vijftien jaar tijd is uitgegroeid tot een respectabele amusementsmachine met activiteiten in verschillende landen. Oprichter Gert Verhulst heeft het begrepen: het hele park staat in het teken van de helden uit de Studio 100-programma's, inclusief de merchandising in de shops, de muziek uit de speakers en de aankleding van de attracties. De prijzen zijn stevig, ook als je eenmaal binnen bent. Het kindermenu van het frietkot in het park is twee keer zo duur als het Happy Meal van de marktleider. Maakt niet uit, het is vakantie. De dochters hebben een topdag. En ik weet weer waarom ik de Efteling zo bijzonder vind.
Daags erna, op weg naar huis na het opbreken uit ons asielzoekerhotel, stoppen we voor een bezoek aan Brugge. De auto vindt makkelijk een plekje in een immense parkeergarage die onder het hart van de stad ligt. Het is jaren geleden dat ik Brugge heb bezocht, maar het is er nog altijd genieten. Je komt tijd tekort om de vele historische locaties goed in je op te nemen. De winkels zijn een feestje, zeker als je van chocolade houdt. Mirjam vindt eindelijk een nieuwe tas die naar haar zin is. Alleen op de terrassen snappen ze niet echt wat een kind is. Of zouden Belgische kinderen van twee jaar geen moeite hebben met een halve liter ijsthee?

4 juli 2011

Klein Venetië

Met twee kleine kinderen rijd je niet zomaar even naar Italië. Ik niet tenminste, wetende dat ze bij Utrecht vragen of we er al bijna zijn en daar de rest van de reis niet meer mee ophouden. Jammer, want de laars van Europa is mijn favoriete vakantiebestemming. Ooit, te lang geleden, verbleef ik drie weken lang in het hart van Umbrië, de iets ruigere buurman van Toscane. Ik wilde er niet meer weg. Meteen boekte ik opnieuw voor het jaar erna, iets wat ik nog nooit had gedaan. Maar in dat jaar lag ik in scheiding en moest met pijn in het hart de vakantie annuleren. Ik ben er nog niet teruggeweest. Onze recente trip naar Rome is sindsdien het enige bezoek aan mijn geliefde vakantieland.
Ik houd van Italië. Het landschap vormt op veel plaatsen een ultieme mix van ruige natuur en bescheiden menselijke interventie. Het leven is er ontspannen, het eten en drinken weinig minder dan hemels. Maar ook dit jaar blijven we voor onze vakantie dichter bij huis. Volgend jaar misschien, dan zijn de kinderen weer wat groter.

Ik compenseer het gemis een klein beetje met het bijwonen van het lustrumweekend van het Alfa Romeo Spider Register, de club van liefhebbers van open autootjes van Italiaanse makelij. Zo'n zestig equipes komen samen in de Reehorst in Ede, voor een jubileumfeest in Italiaanse sfeer. Op zaterdagavond blijkt hoeveel moeite sommige deelnemers zich getroost hebben, nadat in de uitnodiging is gesproken over een feestavond in Venetiaanse stijl. De verhuurders van feestkleding hebben goed verdiend. Ik voel me ietwat underdressed met mijn katoenen zomerkostuum in Italiaanse snit en een klein masker. Maar dat mag de pret niet drukken. Het Italiaanse buffet is perfect, de livemuziek gevarieerd en het gezelschap aangenaam. Wie bij een autoclub als deze alleen mannen verwacht met zwarte handen, die in overalls rondlopen en slechts praten over het uitboren van cilinders of het verlagen van onderstellen, vergist zich. De spiderclub kent een boeiend ledenbestand, waarin veel ondernemers verenigd zijn. Creatieve, hardwerkende mannen en vrouwen, die hun zakelijk succes beloond hebben met een klassiek autootje om in de schaarse vrije uren van te genieten. En daar hoort van tijd tot tijd ook een mooi feest bij. Pas ver na middernacht zoeken de meeste feestgangers hun hotelkamers op.

De tweede dag biedt een fraaie puzzelrit door het Gelderse landschap, met een laatste samenkomst en een concours d'elegance rondom kasteel Hoekelum bij Bennekom, opnieuw in mediterrane sfeer. Via een toerclub leer je je eigen land beter kennen. Maar zo mooi als Italië is het toch niet helemaal. Volgend jaar, misschien.

1 juli 2011

Careermove

Vandaag was de laatste werkdag van collega Dennis Koot. Hij vertrekt na ruim drieeneenhalf jaar bij de NBA naar verzekeraar ASR, om daar als public affairs manager aan de slag te gaan. Tijd voor de snelle wereld van grote glazen kantoorpanden en glanzende leaseauto's. Het is hem van harte gegund. Dennis was toe aan iets nieuws, een ander dossier dan dat van het accountantsberoep. Over ons was het meeste wel verteld in Den Haag, zelfs al moet er nog een nieuwe accountantswet door het parlement worden aangenomen. Je moet voor jezelf kiezen als er iets goeds voorbij komt en dat heeft Dennis gedaan. Verzekeraars hebben sinds de kredietcrisis genoeg uit te leggen en enkele grotere spelers achten de tijd rijp om zich niet alleen collectief via hun verbond te presenteren richting de politici. ASR is één van de voorlopers in dat proces en dus hadden ze een Dennis nodig. Iemand die in Den Haag makkelijk vrienden maakt en op wie je niet snel boos kunt worden, namens wie hij ook langskomt. Dennis is goed in zijn lobbyvak, want hij heeft belangstelling voor mensen. Hij kent dossiers op hoofdlijnen, maar weet vooral goed hoe de politiek werkt. Hij vindt ingangen via naaste medewerkers van kamerleden, zorgt voor heldere en compacte samenvattingen van ingewikkelde dossiers en presenteert standpunten op het juiste moment.
Ik zag hem al iets minder dan vroeger, sinds onze werkplekken werden gescheiden in september vorig jaar. Maar toch liepen we elke dag wel bij elkaar aan. Dat is na vandaag verleden tijd. Geheel passend bij zijn relaxte en nonchalante stijl heeft hij zijn vertrek gevierd tijdens de zomerbarbeque van ons kantoor, inclusief een door hem voorgeschreven zomerse dresscode en Mojito's bij binnenkomst. Dennis zag er zelf uit als een cocaïnedealer die leek te zijn weggelopen uit een aflevering van Miami Vice.
Ik zal de dagelijkse aanblik van dat vrolijke hoofd gaan missen op ons kantoor in Amsterdam. Van de handvol waardevolle vrienden die ik heb is hij er één. Ik weet dat dat zo blijft. Succes vriend.