19 september 2012

Kate's knopjes

Wat doen koningen en koninginnen? Die staan op postzegels. Ze knippen lintjes door, zijn eregast op evenementen, lezen een door anderen geschreven troonrede voor en richten rond Kerst wat wijze woorden tot de heffe des volks. Ze vertegenwoordigen een land in den vreemde en nemen daarbij soms wat handelsreizigers mee, die dan hun garen en band kunnen slijten aan een bevriende natie. Koningshuizen zijn gezellig en minder onhandig dan een president die je elke vier jaar moet kiezen. 
Voor hun bijdrage ontvangen de koningen en koninginnen een riante vergoeding uit de ruif van de staat. Ze leven een rijk leven vol kastelen, sportwagens en limousines, luxe buitenverblijven, motorjachten en exclusieve skivakanties.
Koningen en koninginnen ontlenen hun bestaansrecht aan de continue media-aandacht voor al hun handelen. Dat is vaak leuk. En soms ook niet. Bijvoorbeeld als je als jonggehuwd prinselijk paar even wat tijd voor elkaar hebt, op het terras van een chateau in de Zuid-Franse zon. En als je als nieuwbakken prinses dan besluit om even je bovenstukje van je bikini uit te doen.

De media berichten gretig over de gefotografeerde borstjes van Kate Middleton, maar zijn tegelijk huiverig om de gewraakte foto's af te beelden. Op televisie wordt zelfs de cover van het Franse magazine Closer, dat de primeur had, vervaagd getoond. Sinds de ondergang van News of the World zit de schrik er goed in bij de boulevardjournalisten. Ondertussen stapt het echtpaar Mountbatten-Windsor naar de rechter en krijgt gelijk in hun stelling dat er een 'grens is overschreden'. Publicatieverbod voor Closer en hoge dwangsommen bij overschrijding. Kranten schrijven ronkende taal over mogelijke gevangenisstraffen en torenhoge boetes. Dat helpt niks, want op het internet zijn de foto's allang verspreid en met een enkele muisklik terug te vinden. De pdf van de volledige fotoreportage uit het Italiaanse blad Chi staat inmiddels op mijn iPad en daar heb ik niet voor hoeven zoeken. Via Twitter kwam het rechtstreekse linkje gewoon langs.
Ook als kersverse prinses had Kate beter moeten weten. De camera's zijn altijd en overal op leden van koningshuizen gericht. Zelfs als ze verblijven in een kasteel in de Provence dat gelegen is op een riant landgoed. Want ze zijn publieke persoonlijkheden, die als gezegd zeer goed betaald worden om in de bladen te staan. De fotojournalist heeft zijn opnames vanaf de openbare weg gemaakt, zonder in een boom te hoeven klimmen of het landgoed te betreden. Natuurlijk deed hij dat met een spectaculair lange telelens, maar toch.
Ongevraagde media-aandacht is de donkere kant van de medaille van het leven als prinses. Dat betekent dat je zelf altijd moet waken voor je waardigheid. Geen doorzichtige jurkjes, geen te korte rokjes bij het uitstappen uit een auto, geen kans op nippleslips. Dus is het laten vallen van de laatste centimeters textiel bij een prinses voorbehouden aan de douche of de echtelijke sponde. Als je toch besluit om topless op een onbeschermd terras van een kasteel te gaan zitten ben je aan de beurt; eigen schuld.
Kate had gewoon haar topje aan moeten houden om zich een gang naar de rechter te besparen. Gelukkig is het bij foto's van haar boezem gebleven. Als ze zich op dat terras op de kroonjuwelen van haar echtgenoot had gestort (er moet nog een stamhouder worden geproduceerd) waren de rapen pas echt gaar geweest. Nu ging het fysiek niet verder dan wat onschuldig rugjes insmeren met zonnebrandolie.

In Nederland hebben we een mediacode voor de contacten tussen de pers en het koningshuis. Daarmee wordt de koninklijke familie gevrijwaard van paparazzi tijdens privé-activiteiten, in ruil voor een keurig fotomomentje af en toe. Maar als er een prins in een ziekenhuis ligt verschijnen er toch foto's van de gegroefde gezichten van zijn naasten bij het verlaten van het hospitaal. De code is niet in beton gegoten, maar het journaille gedraagt zich netjes. Als Máxima echter besluit om ook oben ohne in de tuin te gaan liggen loopt ze een risico. Dus doet ze dat niet, voor zover wij weten. Kate heeft ongetwijfeld geleerd van haar topless momentje. Naar de rechter stappen is een ander de schuld geven van je eigen onvoorzichtigheid, ook al geeft die rechter het prinselijk paar gelijk. Je bent twentyfourseven prinses en daar krijg je veel voor terug. If you can't stand the heat, get out of the kitchen.
Rest nog de vraag hoe boeiend die wat onscherpe foto's eigenlijk zijn. Niet zo erg, want de prinses is een beetje dunnetjes. Ik vind bikinifoto's van Kate's naamgenote veel spannender; ook met een bovenstukje aan.



 

16 september 2012

Vijfje

Het voelde tijdens de verkiezingsnacht hier wellicht anders, maar de presentatie van de iPhone 5 was die dag veel belangrijker voor de wereld dan de zege van Mark Rutte. Het toestel zorgt weer voor miljarden aan inkomsten; bij 's werelds grootste techonderneming zelf, bij toeleveranciers, telecomproviders, webwinkels en producenten van accessoires.
In de weken voor de lancering van de nieuwe generatie iPhone waren eigenlijk alle details al uitgelekt: een iets groter scherm, iets lichter en dunner, anders uitziende achterzijde, kleiner stekkertje voor het opladen. En natuurlijk een weer wat snellere processor. Maar dat was het wel. Enthousiaste Apple adepten hadden - vaak met hulp van eigengemaakte videofilmpjes - in de afgelopen maanden veel wildere voorspellingen gedaan over de kwaliteiten van de iPhone 5. Hij zou helemaal doorzichtig worden, het eigen toetsenbord op een tafel kunnen projecteren om sneller te kunnen typen en ga zo maar door. Dat is allemaal niet gebeurd. Apple heeft gewoon een update van de bestaande telefoon uitgebracht. Netjes, vergelijkbaar met de beste toestellen van de concurrentie, maar niet adembenemend zoals voorheen. De pers is wat teleurgesteld, vindt het nieuwe toestel een beetje saai. En de concurrent, die nog een miljard bij Apple moet aftikken wegens schaamteloos kopieerwerk, plaatst meteen advertenties waarin ze laten zien dat hun telefoon veel meer te bieden heeft. Niet helemaal eerlijk, want ze vergeten voor het gemak de features te noemen die de iPhone wel heeft en hun Galaxy SIII niet. Maar toch. Tot voor kort durfde geen fabrikant de rechtstreekse vergelijking met een iPhone aan. Inmiddels bieden ze evenveel, of meer.
Ik ben een Applefan sinds ik mijn eerste iMac kocht, twaalf jaar terug. Hij was sneller, mooier, innovatiever en stabieler dan de saaie grijze Windows-PC's die de wereld toen domineerden. Apple was cool, geliefd bij ontwerpers en andere creatieve types. Een nichespeler, vooral voor de grafische markt. Het aandeel Apple stond eind 2000 op dertien dollar. Toen kwam de mobiele revolutie en veroverde Apple de wereld met de iPod, iPhone en iPad. Inmiddels staat de koers van het aandeel op bijna zevenhonderd dollar. Als ik voor de aanschafprijs van die eerste iMac aandelen Apple had gekocht, stond er nu een halve ton op mijn rekening. Gemiste kans.
Iedereen houdt inmiddels van de mooi vormgegeven gadgets met een appeltje achterop. Het is de vraag hoe lang dat zo blijft. Apple moet oppassen voor de wet van de remmende voorsprong. Zei daar iemand Nokia? 's Werelds grootste electronicaconcern heeft genoeg kracht en kennis in huis om ons telkens te blijven verbazen. Maar dat vraagt om dezelfde mentaliteit als destijds bij de presentatie van de eerste iPhone. Ik ben nog altijd gek op het merk. Maar mijn eigen iPhone 4S hoeft nog niet te worden ingeruild. Hup Cupertino, waar is de geest van Steve Jobs? Stay hungry. Stay foolish.






10 september 2012

Zwevende kiezer

Het verkiezingsbord bij de ingang van onze woonwijk staat er wat treurig bij. Door de regen is zelfs het perzikhuidje van Marianne Thieme rimpelig geworden. Posters zijn ongegeneerd over elkaar heen geplakt. Het pamflet van de SGP is onbarmhartig weggescheurd, om plaats te maken voor de iets gematigder vrienden van de Christen Unie. De onbeholpen poging van Kees van der Staaij om het behoud van het ongeboren leven tot een thema van de verkiezingsstrijd te maken is hem duur komen te staan.
PvdA-boegbeeld Diederik Samsom mist op de partijposter het bovenste deel van zijn hoofd. Tegelijk ogen zijn slapen behaarder dan op televisie. De communicatieadviseurs van de PvdA hebben blijkbaar geadviseerd zijn vleespet niet al te prominent in beeld te brengen. De voormalig Greenpeace-activist lijkt zijn partij inmiddels richting regeringspluche te kunnen duwen en steekt zich daarom in strakke pakken, met dikke stropdassen van Oger. Geleerd van een eveneens kale politicus die tien jaar geleden vlak voor de stembusgang tegen een kogel van een dierenactivist opliep. Fortuyn koos zijn kostuums richting de verkiezingsdatum behoudender, om meer de uitstraling van een premier te verwerven.
NRC Next besteedde afgelopen week twee hele pagina's aan het uiterlijk van de lijsttrekkers. Terecht, want in deze visueel georiënteerde samenleving is het beeld voor de kiezer bepalender dan de inhoud - of we dat nou leuk vinden of niet. Dus wordt het niks met die slungelige looks, te grote neus en tanden en veel te lange naam van CDA-lijsttrekker Sybrand Buma. Ook niet met de wat feeksachtige uitstraling van Jolande Sap, die de vrouwelijke charme van haar Groen Links-voorgangster niet kan evenaren. Niks met de kleurloosheid van CU-principaal Arie Slob. Ook de pedante D66-voorman Alexander Pechtold oogt wat vermoeid op zijn poster. En nu vooruit, staat er onder zijn hoofd te lezen. Ja, nogal wiedes, achteruit is niet echt een optie.
Ik ben een zwevende kiezer. Ooit plakte ik postertjes voor D66, toen Jan Terlouw die partij aanvoerde. Het redelijk alternatief, luidde de slogan. Dat vond ik wel een mooie kreet. En Terlouw schreef leuke kinderboeken. Maar al zeker tien jaar weet ik het niet meer. Het politieke landschap is versnipperd; iedere idioot is zijn eigen partij begonnen. Ik probeer me vast te klampen aan de inhoudelijke boodschap van de partijen. Maar tijdens ontelbare tv-debatten komen de lijsttrekkers amper verder dan ingestudeerde holle oneliners, ingeklemd als zij zitten in genadeloze formats vol korte statements, een-op-een gesprekjes, rode lopers en ieders eigen afsluitende zestig-seconden-boodschap voor de kijker; om nog maar te zwijgen van het 'we gaan er even tussenuit voor de reclame'. De presentator is steevast het meest aan het woord. Ik kan er niets mee, net zomin als met de digitale stemwijzer, die ik samen met twee komma zeven miljoen landgenoten heb ingevuld. Het stemadvies komt telkens uit bij partijen die volgens de peilingen zullen worden weggevaagd, of die op het stemformulier aangeven dat ze best een lijstverbinding willen met de stijve mannenbroeders van Van der Staaij. De gezellig-mollige Brabander Roemer is geen optie; onder zijn regie wordt alles in dit land inkomensafhankelijk, tot de prijs van een liter benzine aan toe. PVV-regent Wilders duwt ons landje in hoog tempo richting de rand van het Europese continent en zijn lijst van kandidaat-Kamerleden telt bovendien zorgwekkende types als Dion Graus. En de altijd lachende premier heeft ook bij mij krediet verspeeld met zijn zwalkende gedoogregering. Zijn hoofd is op de VVD-posters vervangen door puntige oneliners. Dat bevalt me als tekstschrijver in ieder geval beter dan al die fletse gezichten op een rimpelig verkiezingsbord. Qua affiche kies ik voor de VVD. Maar verder weet ik het echt niet. 'De verkiezingen zijn een Voice of Holland op de ruïnes van de verzuiling', schreef de Volkskrant. Ik ga stemmen. Maar geef mij maar zo'n mooie speech van Michelle Obama, als het om kiezers trekken gaat.


Update 12 september: vanmorgen gestemd met hulp van de briljante Stembreker, ideetje van de G500-denkers. Met hulp van een sms-je met een dwingend stemadvies richting stembus, om te stemmen op de Groenechristenarbeidsvolks66-coalitie. Hoop dat het werkt.