30 september 2010

Fanmail

Bij thuiskomst na een lange dag op kantoor ligt er post uit Leeuwarden op me te wachten. Het Centraal Justitieel Incassobureau verwent me met een beschikking, omdat ik enkele weken geleden in Amsterdam-Zuid-Oost de maximumsnelheid op wel zeer grove wijze heb overtreden. Tweeenzestig kilometer per uur gereden, waar je maar vijftig mocht. Na aftrek van de correctie waar ik blijkbaar recht op heb, blijven er negen kilometers per uur te hard over. Dat levert een sanctie op van 48 euro. Ik vraag me meteen af wat ik die dag in Amsterdam-Zuid-Oost te zoeken had. 10 september, toen kwam ik terug van de speciale dag voor jonge accountants. Ik zat vast in 26 (!) kilometer file tussen Amsterdam en Utrecht. En inderdaad heb ik geprobeerd tussendoor een stukje af te snijden via Amsterdam-Zuid-Oost. Tevergeefs overigens, want met mij probeerde heel Nederland dat te doen. Ik kan me dus nauwelijks voorstellen dat ik überhaupt te hard heb kunnen rijden, want ik heb die middag eigenlijk alleen maar stil gestaan. Blijkbaar waren er toch jongens van de Hermandad die het nodig vonden om filerijdende snelheidsovertreders te fotograferen, in plaats van - ik noem maar iets - te helpen het vastzittende verkeer te regelen. Vroeger, in de tijd dat ik bij Deloitte werkte en 40.000 kilometer per jaar reed in een leaseauto, kreeg ik met enige regelmaat post uit Leeuwarden. Nu blijft dat beperkt tot hooguit twee tot drie keer per jaar. Het is evengoed zondegeld.

Ergens aan het hoofd van het bureaucratische apparaat van snelheidsoppassertjes staat de landelijke verkeersofficier Koos Spee, ook bekend als professor Flitspaal. Ik zie hem wekelijks op de buis bij Wegmisbruikers, als ik te vroeg inschakel op Veronica, me verheugend op een nieuwe aflevering van Top Gear. Koos Spee ziet er uit als een humorloze ambtenaar, met een kinderlokkerachtige foute regenjas en een uitgestreken gezicht. Zijn missie in dit leven is om alle weggebruikers geleidelijk aan al het plezier in het autorijden te ontnemen, door de verkeershandhaving tot onmenselijke proporties op te blazen. Met zijn Rijswijkse stemgeluid declameert hij wekelijks over nieuwe vormen van gelegaliseerde uitbuiting van de automobilist, in een programma dat gepresenteerd wordt door een kabouter met krulhaar, die op een krat moet staan om professor Spee te kunnen interviewen. Binnenkort mogen we met ons handje ook niet meer naar de radio wijzen in de auto, of de verwarming bedienen. Dan is een gehersenspoelde waterdrager van rijksmaarschalk Spee er meteen als de kippen bij om ons een stevige boete op te leggen. Ik hoop van harte dat heer Spee ooit zelf nog eens op video wordt vastgelegd, terwijl hij in zwaar beschonken toestand met honderd door een woonwijk raast waar vijftig is toegestaan.
Gelukkig is er na dat betweterige programma vol zaken die niet mogen altijd weer een uurtje ruimte voor drie mannen die net als ik graag nog genieten van een stukje lekker autorijden. Op een lege weg liefst, met wat bochten, in een auto die gemaakt is om veel harder te gaan dan je mag. Met een brullende motor in het vooronder, die zich niks aantrekt van milieulabels, hybride technieken en brandstofbesparing. Gewoon, even lekker genieten, omdat het nog kan. Liever dat dan Koos Spee. Die keren dat mijn auto in het verleden is opengebroken, leeggestolen of beschadigd heb ik hem en zijn trawanten ook niet gezien. Ga dus lekker boeven vangen, professor Flitspaal. En de groeten aan het CJIB.

25 september 2010

Verliefd

Ik ga lekker zwemmen met Tamar. Ze is vijf en zit op zwemles. Een blond spichtig meisje met grote blauwe ogen en een grote mond - in alle opzichten. Het is om half tien op zaterdagmorgen nog rustig in het locale zwembad. Ze springt vooral veel van de kant in het water en spant zich nog niet echt in om zich de zwemtechniek meester te maken. Het ravotten staat voorop. Even quality time met mijn dochter.
Maar halverwege ben ik opeens vergeten. ´Pap, ik zie Jelle!´ Een jongetje uit groep 3, één klas hoger dan zij. ´Hij is verliefd op mij´, aldus mijn dochter. Dat zal best, ze speelt graag met een aantal jongens. Thomas is haar nummer 1, hij heeft haar al ten huwelijk gevraagd. Tobias en Sem komen daarna. Maar Jelle is ook niet mis. Voor een meisje dat dagelijks aan haar voortanden voelt of ze al los zitten, moet een jongetje zonder bovenste voortanden wel zo ongeveer het absolute schoonheidsideaal zijn. Het maakt dat hij een beetje een hamsterachtige uitstraling heeft. Maar het is wel een leuk jochie. Met stoere kurkjes op zijn rug, al een stap verder dan de opblaasbandjes om haar bovenarmen.
Zodra ze elkaar ontdekt hebben zijn de wederzijdse ouders opeens bijzaak. Ze zwemmen en hollen achter elkaar aan. ´Ben jij ook een beetje verliefd op Jelle?´, vraag ik haar tussendoor. ´Heel erg´, bekent de kleine hartenbreker. De tweede helft van de ochtend in het zwembad laten ze elkaar niet meer los. Als hij in de grote glijbaan gaat, gaat zij meteen mee, telkens weer. En dat terwijl ze eerst niet wilde. Zelfs bij het douchen na afloop staan ze gelukzalig kijkend naast elkaar. Bij het verlaten van het zwembad vergeet ze bijna dat ze van papa nog een zakje chips mocht. Want Jelle liep ook gewoon naar buiten. Echte liefde. Hoeveel Jelles zullen er nog volgen voordat ze het huis uit is?

23 september 2010

Arachnofobie

Ieeeeeeeeh! gilt mijn jongste dochter Merle telkens bij het bekijken van een boekje met dierenplaatjes, als ze de pagina met de spin openslaat. Trots laat ze het boekje aan ons zien en giert er tegelijk bij van het lachen.
Het is herfst. De laatste wesp pakt zijn koffers na een slechte zomer (ik wacht eigenlijk nog steeds tot die eens gaat beginnen) om plaats te maken voor een ander beest in de tuin. Ik houd niet van spinnen, hoewel ik niet echt last heb van arachnofobie. De film Arachnophobia ('scariest movie ever') heb ik echter nooit helemaal willen zien.
Als vader word ik geacht dapper in te grijpen als mijn vrouw en vier dochters geconfronteerd worden met zo'n achtpotig monsterje in huis. Die trage hooiwagens lukt nog wel, maar zo'n dikke razendsnelle en harige huisspin is toch even spannend om te pakken te krijgen. En met de verbouwing en veelvuldig lang openstaande deuren hebben we al diverse exemplaren in ons huis mogen begroeten. Gij zult niet doden, maar ik zet er toch altijd maar mijn voet op.
Het meest irritant zijn echter de spinnewebben, zeker als je zoals ik degene bent die 's ochtends als eerste door de tuin loopt om de fietsen uit de schuur te halen. Lekker fris na de douche en in je nette pak meteen weer door die draden lopen, daar word ik niet blij van. Net zomin als van die vaste kleine bewoner van de buitenspiegel van mijn eigen Italiaanse spinnetje, die iedere ochtend weer een nieuw prachtig webje van de spiegel naar de deur heeft weten te bouwen. Een kunstwerkje op zich, zeker als het wit glanst in de ochtendzon. Jammer dan, hup weg ermee, rotbeest! Maar de volgende morgen zit het er weer, op die natte Spider. De herfst is begonnen.

22 september 2010

Pensioen

Ik heb wel iets met het koningshuis, het heeft iets gezellig kneuterigs en het alternatief van een republiek is ook niet alles. Presidenten die de helft van hun ambtstermijn besteden aan het zichzelf promoten voor een volgende termijn, daar schiet een land ook niet mee op. Nee, dat koningshuis mag van mij best blijven.
Onze koningin is inmiddels al vijf jaar ouder dan de opgerekte pensioenleeftijd van 67 jaar, waar ik zelf maar vast rekening mee ga houden. Als je functie inhoudelijk verder gaat dan alleen lintjes doorknippen en handen schudden, zul je op zeker moment ruimte moeten bieden voor een nieuwe generatie. Liefst nog voordat je zichtbaar aan aftreden toe bent. Dat geldt niet voor iedereen van die leeftijd overigens, ik ken een hele jeugdige en actieve 72-jarige die ieder jaar het beste congres van Nederland organiseert. En dat mag hij nog jaren blijven doen wat mij betreft.
Maar de koningin had vandaag haar dag niet. Een idioot die kort tevoren weer iets naar de Gouden Koets gooit helpt niet bij de concentratie. Of ze moet aan de leesbril maar dat is haar eer te na, waardoor ze de tekst niet meer helemaal scherp ziet. Hoe dan ook, ze hakkelde meer dan ooit tevoren, tijdens deze weinig spannende troonrede van een kabinet zonder agenda, dat moet regeren over een land in verwarring. Jammer, want de pers is in dit soort gevallen genadeloos. In de journaals en actualiteitenrubrieken worden de versprekingen kunstig achter elkaar geplakt, zodat Bea als een ware Philip ´de hakkelaar´ Freriks overkomt. Tijd om het stokje door te geven aan Wim-Lex, zelfs al is die af en toe nog wel eens een beetje dom, als er een vakantiehuisje gekocht moet worden of zo. De koningin mag gaan genieten van haar welverdiende rust. Het verstopte acrostichon in de tekst en de opmerkelijke hoedjes maakten gelukkig weer wat goed tijdens deze Prinsjesdag. Een beetje pracht en praal hoort bij een koningshuis. Maar dan moet de regerend vorst tegelijk wel stevig in de schoenen staan.


20 september 2010

Verwarmingsmeneer

Maandag is papadag. De twee grootste meiden (ze zijn weer even allebei hier) de deur uit naar school en papa op de mamafiets met twee zitjes richting basisschool, Tamar wegbrengen. Onderweg terug samen met Merle een snel mandje met boodschappen bij de Appie, voor de lasagne van vanavond. Merle thuis daarna een ontbijtkoek met een flesje sap en even een half uurtje Teletubbies, dan kan papa de mail bijlezen. Het Nieuwe Werken is soms een beetje plooien. De meeste werkstress komt van de combinatie van werk en privé; bij mij wel tenminste.
Vandaag komt de verwarming: twee nieuwe strakke radiatoren om de temperatuur in de huiskamer aangenaam te houden. De met de verbouwing gesneuvelde convectorput (stofnest en afvalput bij ons) moet immers gecompenseerd worden. De internetleverancier heeft netjes vooraf gemeld dat ze komen, maar hoe laat was niet bekend. Altijd bang dat je zo´n bestelling dan precies mist, als je net even heen en weer naar school moet. Dus een briefje gemaakt voor aan de deur, om te zorgen dat ik straks niet zonder verwarming in de kou zit. ´Beste verwarmingsmeneer´, begint het. Maar dat blijkt een vergissing. Uit de grote vrachtwagen stappen geen twee grote, sterke mannen, maar één blond, frèle meisje. Kordaat opent ze de klep van de laadruimte, manoevreert binnenin wat met een steekwagen en rolt vervolgens twee grote ingepakte radiatoren voor onze deur. De lege pallet tilt ze daarna luchtig met de hand (girlpower) de laadruimte in. En weg is ze weer, met dat grote witte gevaarte. Maar goed dat ik gewoon thuis was, heeft ze dat briefje niet hoeven zien. Stoer meisje.

19 september 2010

Webwinkeltje

In vroeger tijden hing je een briefje bij de supermarkt, als je schaatsen te klein waren geworden of als je op zoek was naar een eettafel. In negen van de tien gevallen werd er niet op gereageerd. Maar met Marktplaats kan alles. Voor mij is het één van de grootste winnaars van het world wide web, dat volgens sommige trendsetters zijn beste tijd overigens alweer gehad heeft. Marktplaats is het briefje van de supermarkt op ieders computer. Het levert mooie voorbeelden op van duurzaam hergebruik van zaken die een ander niet meer nodig heeft. Kort voor de komst van onze nieuwe keuken plaatsten we de oude voor enkele honderden euri op Marktplaats en prompt stonden er een paar dagen later drie kleine mannen uit Kameroen voor de deur, woonachtig in Rotterdam en voorzien van een lege bestelbus en enkele schroefboormachines. Drie uur later was onze oude keuken keurig verwijderd, de waterleiding afgedopt en alles leeg en gereed voor de nieuwe. Geen eigen gedoe met afvoeren van oud materiaal, geen verspilling. Dat kan tegenwoordig allemaal met een paar muisklikken en ik vind dat een groot goed. In een wereld die in hoog tempo haar natuurlijke hulpbronnen opgebruikt en bovendien in een economische crisis verkeert, doen we er goed aan meer zaken een mogelijkheid tot hergebruik te bieden.
Nu we ons huis na de verbouwing weer herinrichten komen we genoeg tegen dat hier niet meer nodig is. Dus runt Mirjam, die daar veel beter in is dan ik, momenteel een waar webwinkeltje. Kinderkleding, boeken, de oude Playstation, een paar gedateerde camera´s met lenzen: alles staat op het digitale prikbord. En met grote regelmaat gaan er pakketten de deur uit, op weg naar een tweede leven. TNT Post is er blij mee, zo hoeven tenminste niet alle postbodes op zoek naar een nieuwe baan. En wij zijn verlost van zaken die hier vooral stof stonden te eten. Een hele hoop stof bovendien, de afgelopen maanden. Leve Marktplaats!

17 september 2010

Meisjes van 13

Mijn tweede dochter Amber wordt vandaag dertien jaar. Ze weet precies wat ze wil, loopt erbij als was ze zeker zestien, kleedt zich met zorg en staat ´s ochtends langdurig voor de spiegel. Het wordt een mooie meid. Ze lijkt op haar moeder, mijn Portugese ex-echtgenote. Amber heeft al een vriendje, een jongen uit de derde klas. Zelf zit ze een klas lager. Ik hoop dat hij zijn handen nog een beetje thuishoudt.
Voor haar verjaardag krijgt ze nieuwe Uggs van haar moeder, want de vorige zijn alweer opgesleten. Ze woont ook bij haar moeder, bij ons slaapt ze af en toe als ze daar zin in heeft. Het liefst logeert ze bij vriendinnen, dus regelmatig gaat ze door het leven als een nomade, met een tas met kleding en persoonlijke bezittingen. Een mobieltje met oplader is het belangrijkste in die tas.
Op het wensenlijstje voor haar verjaardag dat ze aan ons heeft gegeven staan kledingstukken van Abercrombie & Fitch. Een merk uit de VS dat hier eigenlijk niet te krijgen is. Toch loopt de halve school er mee rond. Al die ouders zijn dus blijkbaar ook zo gek dat ze pakketten met kleding uit New York laten overvliegen, inclusief fiscale naheffing via FedEx. Meisjes van dertien. Paul van Vliet schreef er ooit een liedje over, maar dat is aardig gedateerd volgens mij.

16 september 2010

Scheiden

Sinds tweeëneenhalf jaar, vanaf de verhuizing naar ons nieuwe kantoorpand, zit ik tegenover Dennis. Ik doe de pers, hij doet de politiek. Zijn werkterreinen zijn de wandelgangen van de Tweede Kamer en de bar van perscentrum Nieuwspoort. Dennis is public affairs adviseur.
Ik mag hem graag. Buiten werktijd verschillen onze werelden nogal: hij leeft met zijn Daniëlle in de wereld van de betere restaurants en tropische vakantieverblijven. Ik leef in de wereld van poepluiers en Landal vakantieparken. Maar we begrijpen elkaar en delen onze passie voor de sportieve automobiel. Dennis met zijn klassieke Porsche 911, ik met mijn Alfa Spider 916. We klagen elk over de noodzaak van regelmatig garagebezoek, maar bezwijken toch voor de mooie lijnen van auto´s die niet alleen maar praktisch zijn. In de weekends hebben we meerdere autobeurzen samen bezocht. En ook op andere momenten snappen we elkaar. Een korte blik van verstandhouding is genoeg als er een goedgelukte vrouwelijke collega langsloopt richting koffieautomaat. Helaas zijn er op onze verdieping niet zo veel vrouwelijke collega´s die het waard zijn om te bekijken in een spijkerbroek (altijd een belangrijk criterium). Twee maar, wat mij betreft.
Dennis en ik zijn de druktemakers van de etage. Op onze laptops spelen filmpjes van YouTube, televisieprogramma´s, radiouitzendingen, kamerdebatten. Dat hoort bij ons vak, maar we staan daardoor bekend als lawaaischoppers. Prima.
Maar nu gaan Dennis en ik scheiden. Nog enkele weken samen op een tijdelijke locatie elders in het kantoor en dan worden we uit elkaar gehaald. Ik krijg mijn nieuwe werkplek binnen de gefuseerde afdeling Communicatie van onze nieuwe organisatie, Dennis blijft bij Beleid, een etage lager. Niet onlogisch, maar wel jammer.
Deze week begint fase 1 van onze scheiding. Alle zaken die we mee willen nemen zijn gestickerd, tot en met de prullemand. We verlaten onze mooie plek aan het raam, met zicht op de wereld om ons heen en kruipen even dieper het kantoor in. In de toekomst ga ik af en toe wel flexwerken, aan het bureau tegenover mijn gewaardeerde collega. Bijpraten over auto´s. Met een beetje mazzel komt er dan ook nog een goedgelukte spijkerbroek langs.


15 september 2010

OV

Ik moet naar de Autoriteit Financiële Markten. Een strenge organisatie vol met ernstige mannen en vrouwen die onder andere toezicht houden op accountants. Als ze fouten constateren houden ze ´normoverdragende gesprekken´ met de overtreder. In gewoon Nederlands betekent dat: je moet doen wat wij zeggen. Ik probeer met mijn dochters ook nog wel eens een normoverdragend gesprek te houden. Maar dat lukt me toch minder goed dan de AFM.
Het grote maar wat onooglijke pand van de AFM ligt aan de Vijzelgracht, vlak bij het Weteringcircuit in Amsterdam. Voor de deur wordt gewerkt aan de Noord-Zuidlijn, een miljardenproject dat mede onder het toeziend oog van Job Cohen volkomen uit de hand is gelopen. Even verderop is een aantal panden daardoor onbewoonbaar geworden. Maar de AFM staat nog onwrikbaar op zijn plaats.
Ik ga er heen met de tram. Met de auto het centrum van Amsterdam bezoeken is volkomen zinloos, zelfs voor een bijna principiële automobilist zoals ik. Dus moet ik voor het eerst gebruik maken van de nieuwe OV-chipkaart. Licht zenuwachtig geef ik me over aan de automaat bij station RAI, vanwaar ik richting Vijzelgracht zal reizen. Gelukkig heeft er iemand goed nagedacht over de simpele bediening van de automaat en ik krijg na het kiezen van wat buttons op het aanraakscherm zowaar een pasje met een saldo van twintig euro in handen. Het reizen gaat ook zoals het moet. Even bij het instappen de kaart voor de lezer houden en niet vergeten dat bij het uitstappen ook weer te doen, anders is je OV-saldo meteen weer op want dan loopt de meter door. Ik voel me helemaal van deze tijd. Het OV is soms zo gek nog niet, afgezien van de verplichte laatste meters door de regen die weer eens met bakken naar beneden komt. Maar waarom dat pasje zelf opeens € 7,50 moet kosten, dat is me nog een raadsel.

14 september 2010

Gebak

13 september 2010. Mijn broertje is jarig vandaag. 45 jaar. We zijn er allemaal, ook mijn oudste broer, die 1000 km verderop woont, in de Auvergne. Wel gebak, maar even geen slingers of ballonnen. En toch die iPad, gevonden bij de MediaMarkt Arena. Jort ziet er beter uit dan twee dagen geleden. Hoop doet leven. Van harte broertje, hou vol en op naar 46!

12 september 2010

Vliegtuigje

Ooit, op een avond in februari 2001, stond ik aan de voet van het WTC in New York. Bezig met een videoreportage filmden we die twee enorme torens de dag erna hoog vanaf het Empire State Building. Zeven maanden later waren ze weg, onbegrijpelijk als je ze op ware grootte hebt kunnen zien.
Ik weet, net als zovelen, nog precies waar ik was toen dat gebeurde. Ik vertrok net vanaf mijn toenmalige werkplek in Rotterdam naar een vergadering bij MKB Nederland, dat toen nog in Delft zetelde. ´Er is een vliegtuigje tegen het WTC in New York gevlogen´, zei mijn collega van de webredactie vlak voordat ik in de auto stapte. Dat stond toen net op nu.nl. Die vergadering in Delft werd vervolgens al meteen bij het begin afgebroken. Met stijgende ontzetting zaten we in plaats daarvan samen voor de televisie.
Inmiddels zijn we negen jaar verder. Ik heb niet te veel gekeken naar alle 9/11 films en documentaires op de televisie zaterdag. In mijn herinnering zie ik nog die enorme gebouwen, waarvan je van onderaf amper de hoogste etages kon zien. Volgend jaar is het alweer tien jaar geleden, dan wordt er ongetwijfeld nog veel meer aan gedaan. Die briefjes op de muren en hekken met al die gezichten van vermiste geliefden, die nooit zijn teruggevonden, dat deed me altijd het meest. Ook die heb ik later live gezien, bij een bezoek aan Ground Zero. Onbegrijpelijk, nog altijd.

Speeltje

Helaas was er gisteren weer geen spontane bijdrage van de Staatsloterij om de rekening wat aan te zuiveren. ´s Lands meest succesvolle verkoper van teleurstelling scheept me af met een tientje en juicht desondanks bij het storten op de rekening steevast van ´gefeliciteerd met uw prijs´. Maak eens een ton over, mevrouw de overbetaalde loterijdirecteur, ik doe al een kwart eeuw mee en heb nooit meer dan honderd gulden gewonnen. Niet zo gek ook; u schuift zelf elk jaar het half miljoen naar uw eigen rekening door.

Maar ook zonder lot uit de loterij lijkt het of het in Nederland niet op kan; kredietcrisis of niet. Dat bleek vandaag maar weer. Mijn broertje is maandag jarig en we hebben een passend kado voor hem bedacht: een iPad. Ideaal voor iemand die met zijn gezondheid tobt, minder mobiel wordt, niet te lang achter zijn vaste pc kan zitten en toch op de hoogte wil blijven en virtuele spelletjes spelen.
Ik bied zijn vrouw aan een exemplaar van het ding op te halen bij de Saturn-vestiging in De Wall langs de A2 bij Utrecht. Grote borden met een afbeelding van de iPad doen vermoeden dat we hier kunnen vinden wat we zoeken. Maar nee, het apparaat is volkomen uitverkocht, in alle beschikbare versies. Volgende week komen ze pas weer. En dat met een vanafprijs van 500 euro. Goed, het is een ongelofelijk hebbeding, dat voel ik ook wel als ik het demoexemplaar in mijn handen heb in die enorme elektronica-snoepwinkel voor mannen. Maar het blijft veel geld voor een schermpje op A5-formaat. Zo slecht gaat het in ons landje nog niet...

11 september 2010

Nieuw Amsterdam

Een speciale dag voor jonge accountants in Amsterdam. Het moet jong en cool wezen, dus is de locatie Pakhuis de Zwijger aan de Piet Heinkade. Een nieuw stukje Amsterdam dat in een paar jaar tijd uit de grond is gestampt en waar trendsettende bedrijven tegen elkaar aan schurken in stevige panden aan het IJ, tussen het Centraal Station en het Java Eiland. De Docklands van Mokum. Parkeren kan in de even verderop gelegen garage, die zonder blikken of blozen vier euro vraagt voor een uurtje onderdak voor je automobiel. Na een dagje staan mag ik 32 euro afrekenen. Ik had toch de trein en de tram moeten nemen, dat had me op de terugweg ook nog eens 26 kilometer file gescheeld. Maar de gedachte aan het eerst moeten organiseren van een OV-chipkaart deed me anders besluiten. Dom.
Gelukkig is de dag zelf de moeite waard, met memorabele bijdragen van prominente accountants, toezichthouders en cfo´s en een FD-journalist als dagvoorzitter, die ´s middags ook nog eens als spelleider moet optreden. Dat is even wennen. Hoogtepunt van de dag is voor mij echter de deelsessie met Kees de Kort, de meest amusante en meest directe beleggingsanalist van Nederland. Een man die in klare taal zijn vaak weinig vriendelijke oordeel velt over de wereld om hem heen. Bankiers, accountants, adviseurs, onderwijsinstellingen, overheden: De Kort neemt ze graag op de korrel. Hij weet waar hij over praat, want al in 2006 voorspelde hij als één van de zeer weinigen de aanstormende kredietcrisis. Verfrissend, zo´n nuchtere man. Hij kan gelukkig zijn mening ventileren op BNR Nieuwsradio, maar verdient eigenlijk een veel groter podium. De politiek, met alle bijbehorende draaikonterij, kan wat van hem leren.

10 september 2010

Fore!

Via vroegere werkgever Deloitte een uitnodiging gekregen voor het bijwonen van het KLM Open, Neerlands belangrijkste internationale golftoernooi, in Hilversum. Een evenement dat al met borden op de snelweg wordt aangekondigd en langs diezelfde snelweg A1 een extra reuzenparkeerplaats nodig maakt. Maar ik heb een VIP-parkeerkaart en mag tot naast het promodorp doorrijden. Het elf jaar oude Spidertje parkeer ik tussen de donkergrijze, zwarte en donkerblauwe leasebakken, vooral van Audi en BMW.
Een golftoernooi als dit wordt anno nu opgeluisterd door een aantal witte paviljoens, gebouwd door De Boer Tenten, die van binnen ogen als luxe restaurants of grand cafe´s. Het promodorp is een winkelcentrum op zich, waar de liefhebber golfspullen kan kopen, golfreizen kan boeken, wijn en espresso uitkiezen, horloges aanschaffen en ga zo maar door. De bezoekers kleden zich in business casual, door velen uitgelegd als een bleekrode broek onder een sportief colbertje. De Eagle- en Albatroslounges bieden luxe lunches, met verse pasta, salades en koude Chardonnay. De obers lopen af en aan en dringen ons het ene toetje na het andere op. Ik geloof dat ik er uiteindelijk zeven gegeten heb. Maar ze zijn elk ook maar drie happen groot.

Er worden zaken gedaan, kijken naar het golfspel is bijzaak. Vanaf de tribunes is er zicht op de green van de 18e hole, maar daar komen we natuurlijk niet voor. De op het terras gestationeerde marshall moet zijn best doen om de bezoekers stil te krijgen als de spelers zich opmaken voor het putten naar de laatste hole. De discussies zijn immers veel belangrijker.
Ik kuier met oud-Deloitte-collega Mireille en vriend en ontwerper Dick langs de baan naar een afslagpunt, toch iets boeiender om naar te kijken dan dat precisiespel op de greens. Leuk om weer even bij te praten over ons communicatievak en de zaken die er over en weer spelen. Golf is voor Deloitte een serieus gebeuren, dat veel geld kost maar ook veel moet opleveren; intern en extern. Voor ons is het vooral een aangename middag in de zon. Leuk spelletje om naar te kijken, maar je kunt het nog beter zelf doen. Jammer dat ik daar zo weinig tijd voor heb.

9 september 2010

Zoveel te doen

Het wat lomere tempo van de zomermaanden maakt dat je weer even moet wennen aan de hectiek die de overige tien maanden van het jaar zo bepalend is voor ons dagelijks bestaan. Inmiddels sluiten we weer aan in de file, ratelt de mailbox de hele dag en stapelt het werk zich in hoog tempo op. Ook privé is er weinig ruimte meer voor ontspanning en begint de agenda zich te vullen met nieuwe afspraken. Vanavond moet ik een interview uitschrijven voor mijn werk, een presentatie voorbereiden voor de startzondag van ons kerkje komend weekend, een reportage afronden voor mijn Alfa Spiderblad, een offerte van zwager Ruben vertalen naar het engels en een advertentietekst opstellen voor mijn eigen autodealertje. Dat lukt natuurlijk nooit. Ik heb het nog niet eens over het verder herinrichten van ons huis, het eindelijk eens poetsen van de auto´s en het op Marktplaats zetten van het een en ander aan huisraad waar we nu wel van af willen. In dat laatste is Mirjam overigens veel handiger dan ik.
Tegelijk is ook het nieuws- en actualiteitenseizoen op de beeldbuis weer in alle hevigheid begonnen. Nieuwe formats, nieuwe omroepen, nieuwe gezichten. PowNed Nieuws, Nieuwsuur, Uitgesproken en natuurlijk P&W en DWDD. Zou ik eigenlijk allemaal moeten volgen, want nieuws is een deel van mijn werk. Maar een avond is ook niet oneindig. Zoveel te doen, en dan moet ik ook nog eens wat jatten van een Italiaan. Een mens heeft tegenwoordig eigenlijk altijd haast, dat kan niet gezond zijn.

7 september 2010

Knopjes

Sinds bijna 15 jaar heb ik een mobiele telefoon op zak. Na het voorbij laten gaan van de eerste generatie draagbare telefoons (een accukast met daaraan een hoorn met een snoer, voor tussen de stoelen van de auto) en de tweede (armdikke draagbare telefoons met een apart uitschuifbare antenne, zoals ze langskomen in de film Wall Street) kocht ik in 1997 voor het eerst een gsm. Voor die tijd een heel compact ding van Siemens, de S6, met een kleiner, nieuw type accu. Naar huidige maatstaven een koelkast. Ik kon er mee bellen via Libertel, de eerste concurrent van KPN in Nederland, later overgenomen door Vodafone. Verder kon je niks met die telefoon, maar de bereikbaarheid, overal en altijd, was een groot goed. Ik was er de koning te rijk mee, want ik ben nog van een generatie die een telefooncel moest gebruiken om ergens te kunnen bellen. De rust en de privacy waren voorgoed voorbij sinds die aanschaf, maar dat wist ik toen nog niet.
Inmiddels kunnen we ons geen wereld zonder mobiele telefonie meer voorstellen. Ik bel vanuit de auto naar de secretaresse van onze voorzitter, omdat ik een kwartiertje later kom voor zijn interview (het regent, dus dikke file). Ik merk niet eens meer dat ze zelf ook nog lang niet op kantoor is en een headsetje gebruikt in haar eigen auto; ik bel immers op haar vaste nummer.
Maar met bellen alleen houdt het niet meer op. Vandaag kreeg ik een nieuwe smartphone van de baas, opnieuw van Blackberry. Kleiner dan de vorige, dus nog meer graaien in de binnenzak van je pak om op tijd je telefoon aan te nemen. De knopjes zijn ook nog wat kleiner dan voorheen; een nummer kiezen of een mailbericht intikken is weer even wennen. Het destijds zo bejubelde wieltje aan de zijkant, waarmee je alles bediende, is vervangen door een klein ´genotsknobbeltje´ voorop. Maar afgezien van koffie zetten kan het ding zo ongeveer alles: foto´s maken, internetten, twitteren, muziek afspelen, bellen, mailen, sms-en, spelletjes spelen en ga zo maar door. Ik sta er nog altijd van te kijken, al die mogelijkheden op een paar vierkante centimeter. Mijn dochter heeft me net uitgelegd hoe alle knopjes werken.
Die eerste gsm was destijds zo gek nog niet. Ik snap best dat de oude dikke Nokia 6310 nog altijd een groot aantal fans heeft, die niks anders willen. Niet kapot te krijgen en alle ruimte voor je vingers om een telefoonnummer in te tikken. Maar goed, dat hoeft zelfs niet meer bij dit nieuwe apparaat. Gewoon de naam roepen en hij kiest het nummer al. Benieuwd wat ik over nog eens 15 jaar op zak heb...

Mijn eerste gsm, gefotografeerd door de nieuwste.

Ambulance

Terug naar de realiteit. Op maandag zou Jort uit het ziekenhuis komen, na opnieuw een buikpunctie te hebben ondergaan. Maar in de auto op weg naar huis krijgt hij geen lucht. Thuis komt meteen de huisarts en gaat het per ambulance direct weer terug naar de grote ziekenfabriek aan de rand van Utrecht. Mogelijk zit er nog steeds vocht bij zijn longen. Of opnieuw, dat zou niet best zijn.
´s Avonds laat haal ik zijn vrouw Sjoukje op als die lange ziekenhuisdag er voor haar even op zit en ze praat haar zorgen in de auto van zich af. Jort is aan alle kanten lekgeprikt, wat een rotbehandeling is het toch. En dan krijgt hij nog niet eens chemo of bestraling, want dat heeft geen zin. De haard van zijn ziekte is immers niet te vinden. Ik hoop zo dat hij hier weer even bovenop komt. Maar we weten dat het uiteindelijk niet zo zal zijn. Het is niet eerlijk. Waarom mag zo´n lief en goed mens niet oud worden?

Update 7 september: Jort is weer thuis. Gesloopt, maar toch. Sterkte broer.

Sturen

De aannemer, de reclamemaker, de IT-consultant, de zorgverlener: het ledenbestand van ons Alfa Spiderclubje is zo divers als maar kan. En toch is het altijd gezellig, ongedwongen en zonder onderlinge rivaliteit of show. Wat ons bindt is de onvoorwaardelijke liefde voor dat iets te krappe, krakende en piepende en soms wat onbetrouwbare Italiaanse autootje met open dak. In klassieke of iets modernere vorm (zoals bij mij), dat maakt niet echt uit. Het ding barst van het karakter en weet zich aanbeden door een schare fans die door die liefde alle ratio al lang uit het oog zijn verloren. Ik ook.
We kwamen dit weekend weer samen in de Eifel, in exact het gebied waar ik ook net mijn zomervakantie had gevierd. Maar dat gaf niks. De uitvalsbasis was net als vorig jaar een sfeervol hotel bij Daun, dat wordt gerund door een Nederlands echtpaar met hun twee dochters. Moeder Marlou is de nog altijd smakelijk ogende eigenaresse, hoewel haar oudste dochter haar qua looks inmiddels is voorbijgestreefd. Eigenaar Tom was zichtbaar wat ouder geworden dan een jaar terug. Dat hij iedere avond aan de bar tot sluitingstijd blijft om de drankomzet bij de gasten op te krikken helpt niet om er fleurig uit te blijven zien.
De Eifel, op zo´n korte afstand van ons landje, is bijna onwerkelijk mooi. Spannende kronkelweggetjes vol haarspeldbochten slingeren door een lieflijk groen heuvellandschap en dus is het gebied zeer geliefd bij motorrijders en autoclubs die lekker een weekendje willen sturen. Ook bij ons en we kregen zomaar prachtig weer mee, dit weekend. De meest opmerkelijke ervaring was zonder meer de tour door het locale wildpark. Daar kom je met je open autootje tussen een flinke groep gemoedelijke Lama´s te staan. Gekke grote beesten; ze mogen wel eens naar de orthodontist ook. Twee dagen vol ronkende autootjes, lekker eten en schuimende Bitburgers, daar was ik wel aan toe. Even nieuwe energie opdoen.

2 september 2010

Een ei hoort erbij

Aan het eind van de middag ruk ik me los van de hectiek rondom de vele perscontacten vandaag, spring in de auto (dikke file, natuurlijk), haal Rebecca op en ga met haar naar het AZU in Utrecht . Daar ligt Jort.
Het AZU is een ziekenfabriek met lange gangen en verwijsborden die op Schiphol niet zouden misstaan. Een enorm hospitaal vol knappe koppen. Maar Jort kunnen ze niet beter maken. Hij ligt op de afdeling Oncologie. In zijn lijf groeien kwaadaardige cellen, in het vocht bij zijn buik. Al meerdere keren heeft hij liters van dat vocht laten afnemen, een vervelende en pijnlijke behandeling. Nu wordt ook het vocht bij zijn longen weggehaald, om hem lucht en uithoudingsvermogen terug te geven. Een doorzichtige slang vanuit zijn rug is gekoppeld aan een mobiel opvangkastje, waarin het opgevangen vocht roodgekleurd zichtbaar is. Na de behandeling plakken ze zijn longvlies dicht, om de aanmaak van nieuwe boze cellen tegen te gaan. Ik hoop en bid dat dat lukt. Maar bij zijn buik kan zoiets niet, helaas.
Mijn immer vrolijke, stevige en blozende broertje is een magere man geworden. In zijn vermoeide ogen lees ik de onrust over de weg die hij moet gaan. Ik wil hem knuffelen, maar geef hem een warme hand en zoen zijn zorgzame vrouw. We praten over de behandeling, natuurlijk. Maar vooral over het eten. In een ziekenhuis met de omvang van een heel dorp, waarin de beste artsen ter beschikking staan, blijkt een passend dieet voor mijn zieke broertje een onmogelijkheid. Eiwit is nodig voor het herstel van zijn conditie. Dus is hij gebaat bij vis en kan hij een dagelijks ei goed gebruiken. Heel veel andere zaken verdraagt hij niet. Maar het restaurant dat het eten verzorgt kan schijnbaar niets anders produceren dan smakeloze maaltijden die voor alle patiënten hetzelfde moeten zijn. Onbegrijpelijk. In een ziekenhuis lig je toch om beter te worden. Of houdt de behandeling op bij alleen het snijwerk van de chirurgijns? Dat klinkt als auto onderhoud door de beste monteurs, waarna je de benzinetank besluit te vullen met kraanwater. Dat helpt ook niet.
Natuurlijk, de zorgsector heeft te weinig mensen en te weinig budget voor optimale zorgverlening. Het zal wel. Een passend dieet voor een ernstig ziek mens is niet te veel gevraagd. Dan maar een zorgmanager minder die lak heeft aan de Balkenendenorm.
Na een dik uur gaan we terug naar huis, door de lange gangen, langs het ziekenhuiswinkeltje vol tijdschriften en lastminute kadootjes voor patiënten. Kleine muziekdoosjes stonden er bij de kassa, met verschillende muziekjes: ´Yesterday´, of ´Stairway to heaven´. Lekker subtiel voor een zieke geliefde.

1 september 2010

Theetijd

Gedonder tussen de Autoriteit Financiële Markten en de accountants. Stevige kritiek van de AFM, dus ook stevig terugslaan. Hele dag weer journalisten aan de lijn: NOS Radio, RTL, BNR, vakpers. Rommelige dag, haastig broodje tussendoor. Maar nu is de ergste storm alweer voorbij. Theetijd en even bijlezen over de rest van het nieuws. Het CDA krijgt het steeds moeilijker met de kabinetsformatie. Hoe zou Geert Wilders het liefste zijn thee drinken: met Turkish Apple of Minty Morocco....?