23 oktober 2017

Sunset

Het partyseizoen is over. Alleen de grote billboards met namen van dj’s als Martin Garrix, Afrojack en Armin van Buuren herinneren nog aan de recente end-of-season-weken van de grote clubs. In ons hotel hangen vooral getatoeëerde Britse huisvaders aan de bar; hun oranje all-inclusive bandjes maken onbeperkte inname van bier en andere alcoholische geneugten mogelijk. Ze vermaken zich met potjes darts, luchtbuks- en boogschieten, georganiseerd door het animatieteam. ‘s Avonds doet een coverbandje zijn best de hotelgasten te vermaken met imitaties van de Four Tops.
Maar het weer is half oktober nog heerlijk, afgezien van een enkele wolk en één ochtend Pluvius. Het hotel is aangenaam, het eten in buffetvorm prima, het kamermeisje verzorgt onze verblijfplaats op haar best en zingt nog bovendien. Ibiza in oktober is relaxed en vriendelijk. De overjarige hippies verzamelen zich op woensdag in hun kraampjes op de markt in Punta Arabi, waar een inmiddels wat beverige mevrouw niet al te beste henna tattoos tekent op de armen van mijn jongste dochters. Gelukkig wassen die er binnen tien dagen wel weer af.
Op donderdagavond beleef ik mijn geluksmomentje op het terras van Café del Mar in San Antonio. Boven een rondje dure drankjes zien we de zon feloranje wegzinken achter de horizon. Als de allerlaatste zonnestralen verdwijnen aan de einder klinkt applaus vanuit de rijen toegestroomd publiek. “How I wish you were here”, klinkt Pink Floyd uit de luidsprekers.  Mijn kinderen en mijn echtgenote zitten aan mijn zij om van het schouwspel te genieten. De natuur biedt ons onbetaalbaar vermaak. En de volgende dag komt de zon gewoon weer op. 
Die volgende dag lees ik in één middag aan het zwembad eindelijk het veelgeroemde boekje van Mitch Albom ‘Mijn dinsdagen met Morrie’, over een voormalig student die in een aantal weken afscheid neemt van zijn aan ALS stervende vroegere sociologiedocent. Een eigenzinnige man die leraar blijft tot de laatste dag, college gevend over het leven zelf. Met tranen in mijn ogen haal ik de laatste bladzij. Wat het leven ook nog brengt, dat feestje van moeder natuur de dag ervoor, dat neemt niemand mij meer af. 



30 april 2017

Waggie

Vanuit het keukenraam van onze doorzonwoning zie ik hem staan, in helder wit met zwart, hoog op zijn grote, stoere wielen. De zijkanten en de randen van de wielkasten zijn beschermd met zwarte kunststof. Op het dak staan zwarte draagrelings, bedoeld om surfplanken of mountainbikes mee te vervoeren. De half in zwart uitgevoerde pronte bumpers zijn extra versterkt met lichtgrijze urban stootranden, om je makkelijker een weg door de stadsjungle te kunnen banen. Achter het stuur kijk je uit over een brede, geribbelde neus en zit je hoog verheven boven je mede-weggebruikers. Alsof je met een witte Jeep op pad bent als onderdeel van een VN-missie in een ver conflictgebied. De naam van ons nieuwe familievervoer verwijst niet zomaar naar een nomadenstam uit Iran.
Moderne huisvaders verplaatsen zich in automobielen die zich bedienen van aanduidingen als Sports Utility Vehicle of 'crossover'. Pronte voertuigen die hinten op een avontuurlijk leven, vol fysieke uitdaging en verkenning van gebieden where no man has gone before, ver weg van onze vaderlandse rubberentegelmaatschappij. De MPV, het busjesachtige familietransport van weleer dat stond voor ruim en praktisch, komt alleen nog voorrijden bij de gereformeerde kerk. Hij is ingeruild voor een vervoermiddel dat de kantoorklerk van nu weer het gevoel moet geven man te zijn. Niet alleen een brave chauffeur van zijn broedsel, maar een coole gast wiens leven alleen tijdens kantooruren is gevuld met laptops, spreadsheets en scrum meetings. Daarna is het tijd voor brandingsurfen, paragliden of kanovaren. Daarom kies je anno nu niet langer voor een Renault Grand Scenic, maar voor een Toyota C-HR.
De realiteit is dat onze witte Qashqai, door Nissan tien jaar terug gelanceerd als grondlegger van de huidige generatie crossovers, ook gewoon 's ochtends en 's avonds aanschuift in de file op de A2 tussen Utrecht en Amsterdam, of geparkeerd staat bij een basisschool in een braaf klein dorpje. Dat de steile oprit van de parkeergarage waarschijnlijk zijn spannendste te nemen hindernis wordt. En dat de achterbank niet bestemd is voor een surfoutfit, maar voor het vervoer van twee dochters die net als voorheen hun koekkruimels over de zetels uitstrooien. Maar toch, het voelt anders bij het instappen. De oude trouwe zwarte Peugeot, met desnoods plek voor zeven of een berg bagage, die ons twaalf jaar lang door Europa bracht, is voor een appel en een ei ingewisseld voor een avontuurlijk statement op achttien inch wielen. Op naar de urban jungle!


10 maart 2017

House for sale

Geschakeld herenhuis in hart van Nederland, eigendom van koninklijk onderscheiden oorlogsveteraan annex begenadigd journalist en zijn muze; inmiddels 47 jaar in familiebezit. In oorspronkelijke staat, nooit gerestaureerd, veel originele elementen. Met genoeg ruimte voor het opvoeden van drie kinderen. Knusse salon, zeer geschikt voor de liefdevolle opvang van kroost na een lange schooldag. Ook passend voor gloedvolle vergaderingen van lokale politieke partijen en voor inspirerende middernachtelijke tekstproductie. Ruim genoeg voor het herbergen van vele meters lezenswaardige boekwerken.
Praktische keuken, optimaal ingericht voor het bereiden van de lekkerste nasi goreng van Nederland en voor goede gesprekken tijdens de afwas, want niet voorzien van afwasmachine.
Eerste etage met drie slaapkamers, vol mogelijkheden voor het inrichten van meerdere puberale man caves met zitzakken, stereo installaties en visnetten met opgezette krabben aan het plafond. Decennialang tevens gebruikt als privémuseum, vol herinneringen aan donkere perioden uit de vaderlandse geschiedenis in de twintigste eeuw, zowel in Nederland als in overzeese gebiedsdelen. 
Zolderetage goed geschikt voor parttime bewoning door familieleden woonachtig in het buitenland of tijdens moeizame echtscheidingen. Ook handig als logeerruimte voor 24-uurs-zorghulpen. Nog altijd voorzien van klassieke donkere kamer.
Voor- en achtertuin jarenlang vol aandacht verzorgd door deskundige natuurgids. Rustgevende antieke grasmaaier nog aanwezig. Huis wordt geleverd inclusief vriendelijke buren. Parkeerhaven voor de deur zeer bruikbaar voor oude Citroëns of als vaste verblijfplaats van niet langer in gebruik zijnde Ford Fiësta. 
Woning wordt met tegenzin aangeboden wegens overcompleet. Voorwaarde voor overname is belofte van goed huisvaderschap, met respect voor heritage.

Het bord staat in de tuin, het ouderlijk huis is te koop. Ik heb weer even gehuild.



13 januari 2017

Emo-tv

Het is stil in het ouderlijk huis. Ik sta tussen verhuisdozen vol boeken, fotoalbums en serviesgoed. Langzaam worstel ik me door het afscheid nemen van de spullen die mijn ouders gedurende heel hun huwelijk hebben verzameld. Ik vind bankafschriften uit 1968, kopjes en glazen uit de jaren vijftig. Ze gooiden nooit iets weg, maar nu moet het toch.
Om de stilte te verdrijven zet ik de televisie aan, die er nog staat. Het abonnement is al opgezegd, maar bij de Ziggo's van deze wereld gaat dat nooit meteen goed, dus hij werkt nog. Het is daags na de eerste persconferentie van president elect Donald Trump, die bij die gelegenheid een CNN-reporter grof de mond snoerde wegens het verspreiden van 'fake news'. Ergens kan ik me The Donald veel beter voorstellen in een protserig Russisch hotel, met zijn uitgezakte witte billen te midden van enkele dure prostituees die hem trakteren op een golden shower, dan als president van het machtigste land ter wereld. Maar goed, de tijd zal het leren.

Op CNN filosoferen de verslaggevers nog wat na over dat opstootje daags ervoor, als er live wordt overgeschakeld naar president Obama, die afscheid neemt van zijn vice-president Joe Biden. Dat gaat op een manier die alleen Obama gegeven is: een prachtige speech vol verwijzingen naar hun hechte samenwerking, hun families en het vele goede werk dat de vice-president heeft verricht. Een verhaal doorspekt van persoonlijke herinneringen, humor en waardering, waarin ook Biden's echtgenote en nazaten niet worden vergeten. "To know Joe Biden is to know love without pretense, service without self-regard and to live life fully".
De tranen stromen de vierenzeventigjarige Biden over de wangen, zeker als de president hem daarna eert met de hoogste burgermedaille die hij kan uitdelen: de Presidential Medal of Freedom. Ook het dankwoord van de VP mag er wezen. Ik vergeet de dozen vol kopjes en glazen en kijk een half uur naar de mooiste emo-tv die ik in lange tijd zag.
De Obama's stonden acht jaar lang voor inhoud, stijl en klasse, zonder incidenten en schandalen. Het doet zeer om afscheid te moeten nemen van The Coolest President Ever. Wat een mooie televisie, in dat verder zo stille ouderlijk huis.