29 november 2013

No country for old men

Ik ben nooit ziek. Inmiddels werk ik ruim acht jaar bij mijn huidige werkgever, zonder één dag ziekteverlof. Daarvoor tien jaar bij een veeleisende Big Four-organisatie, zonder één dag ziekteverlof. Als ik al een besmette hamburger tref, of een overjarige Apfelstrudel, waardoor ik een dag onwel ben, dan is dat altijd net in het weekend of op vakantie. 
Dat is geen prestatie, geen reden om trots op mezelf te zijn. Ik steek blijkbaar in een redelijk gezond vel, afgezien van een brilletje sinds mijn zevende levensjaar en af en toe een hooikoortspilletje tegen overmatig gesnotter in het voorjaar. Ik ben de natte droom van iedere zorgverzekeraar: wel betalen voor grote glazen kantoorpanden en graaiende topmannen, maar niks terugvragen. 
Tot voor kort althans. Want ik begin uit elkaar te vallen. De aftakeling van het lichaam, die na het vijfentwintigste levensjaar inzet, begint merkbaar te worden bij deze tweeënvijftigjarige. Het zittend werk achter de laptop, sowieso reden voor vroegtijdig overlijden, vraagt meer en meer zijn tol. De multifocale bril fungeert niet optimaal voor het beeldschermwerk, wat ik corrigeer met nek en schouders, in combinatie met een oud leesbrilletje. Dat moet misgaan. En het gaat ook mis, dus loop ik twee maanden bij een vriendelijke fysiotherapeut, die me weer enigszins oplapt. Eindelijk een bonnetje voor de Ohra. Ondertussen doet er ook een duim pijn en zo zijn er nog meer kleine tekenen van verval, afgezien van het grijze hoofd en de heinekenspoiler rond het middenrif.
 
Ik heb een keurige werkgever, dus die situatie met dat beeldschermwerk is vast op te lossen. Ik meld me bij een grote glazen kantoorpaal in Amsterdam Zuid-Oost voor een visustest, die nodig is om via de baas voor weinig een beeldschermbril te bemachtigen. Human Capital Care heet het winkeltje waar ik me moet vervoegen. Een adviestoko die op zijn website ronkende zinnen schrijft over preventie, verzuimbegeleiding en re-integratie, samen ook wel 'gezondheidsmanagement' genoemd. Ter illustratie zie ik op de homepage een nogal blote mevrouw achter een laptopje liggen. 
De assistente van Human Capital Care die mijn gezichtsvermogen onderzoekt is allerliefst en optimistisch over de uitkomst. Drie weken later ploft het oordeel van de bedrijfsdokter op de ruwharige deurmat. Helaas, u komt niet in aanmerking voor vergoeding. Opmerkelijk. De Human Capital Care-consultants van deze wereld zitten er toch om te zorgen dat werkgevers geen last hebben van ziek en dus duur personeel. Als je kunt kiezen tussen een brilletje van pakweg tweehonderd euro, of een medewerker die uiteindelijk uitvalt door klachten als gevolg van beeldschermwerk, dan weet je het wel. Of gaan we toch voor de snel bespaarde euro's op de korte termijn? Hoe dan ook, ik ga de boefjes van de zorgsector de komende jaren vast en zeker meer geld kosten. Verzekeraars houden niet van klanten die ouder worden.