tag:blogger.com,1999:blog-20911787578499728432024-03-13T00:21:51.468+01:00Mar© schrijft zich afDe weblog van Marc SchweppeMarc Schweppehttp://www.blogger.com/profile/05390927521175379084noreply@blogger.comBlogger244125tag:blogger.com,1999:blog-2091178757849972843.post-15604634614884378892021-01-06T00:29:00.005+01:002021-01-09T13:13:29.962+01:00Collateral damage<p>De staatsgreep van Trump en zijn wilde horde is mislukt, dus we kunnen het weer gewoon over corona hebben. In juli van het rampjaar 2020 hoopte ik nog op snelle terugkeer naar het oude normaal. Maar ook dit venijnige virus voelt zich, net als de griep, thuis in de donkere maanden van het jaar. Na de intelligente lockdown kwamen de versoepelingen, de misdragingen, de incidenten, het verkeerde voorbeeld en de randjes van de weinig consistente regels. Nu zitten we in een niet langer intelligente lockdown, die dankzij halfslachtig beleid alsnog kwam op het moment dat heel Nederland eindelijk toe was aan warmte, familiebezoek en licht aan het eind van de tunnel die 2020 was. </p><p>Inmiddels is de gereedschapskist van de regering ongeveer uitgeput, op een avondklok en verplichte eenzame opsluiting na. Tot nu toe helpt het allemaal niks: het aantal besmettingen loopt amper terug, de druk op de zorg is ongekend hoog. Besmetting vindt vooral plaats in familiekring, zo lijkt het. En de murw geslagen bevolking laat zich het bezoek aan familie niet afnemen, ook al gaat dat veelal niet in grote groepen. Jongeren wanen zich onkwetsbaar, negeren de anderhalve meter regel en zorgen voor overdracht, vaak zonder zelf ziek te worden. Mensen met verschijnselen laten zich niet testen of blijven toch maar niet thuis. En zo blijven de cijfers te hoog. Een verlenging van de lockdown komt eraan, maar of die helpt is zeer de vraag. Wachten op een warm voorjaar lijkt kansrijker.</p><p>De bijkomende schade van het zo lang op slot houden van een heel land is onmeetbaar en onmetelijk. Recent luidde de bioscoopbranche de noodklok: vijftig procent minder bezoekers vorig jaar, terugloop van aanbod aan nieuwe films, exploitanten die zuchten onder vaste lasten. Nog even en er is geen film meer te zien op de manier zoals dat ooit bedoeld was: op een metersgroot scherm, in een donkere zaal met topgeluid. Straks worden films alleen nog direct voor Netflix geproduceerd. En straks kookt het restaurant vooral nog voor thuisdiners, niet meer voor de bezoeker die zich een avond smakelijk wil laten verwennen. Het klassieke orkest probeert wat met online concerten, net als het theater met optredens. De horeca, evenementen- en cultuursector zijn de wanhoop nabij. Zo zijn er talloze ondernemingen die op omvallen staan, maar nu nog als zombiebedrijven door de steunmaatregelen van de overheid kunstmatig in leven worden gehouden. Niet voor niets gaf de Blokker-topman in een interview in het FD een stevige waarschuwing af: straks staan 800.000 retailmedewerkers op straat en zijn de winkelstraten voorgoed uitgestorven.</p><p>Nog maar twee maanden en dan speelt ons leven zich al een jaar af achter de keukentafel of het thuiskantoor, op een scherm met alleen gezichten van mensen die op papier je collega’s zijn. Ik heb gewaardeerde collega’s na jarenlang dienstverband stilletjes zien vertrekken, zonder passend afscheid. En nieuwe collega’s alleen nog begroet via MS Teams. Wat doet dat met organisaties? De juichverhalen van het voorjaar, over de voordelen van het thuiswerken en de besparingen aan kantoorruimte, zijn ingeruild voor berichten over gezondheidsklachten, eenzaamheid, gemis aan sociaal contact, leerachterstanden van schoolgaande kinderen, het ontbreken van een studentenleven. Parallel aan de strijd tegen het virus woedt de strijd tegen gevolgschade in de vorm van depressies, huiselijk geweld, onvoldoende ruimte in de zorg voor essentiële behandelingen, mogelijk zelfs zelfmoord van ondernemers die hun levenswerk ten onder zien gaan. Hoe lang houdt een land dat vol?</p><p>Ik ben geen viruswappie. Om met een veelbesproken influencer te spreken: ‘ik heb veel respect voor corona’. Er is, in afwachting van massale vaccinatie, geen makkelijke uitweg. Het kabinet valt niet te benijden. Maar advisering vanuit een team van vooral virologen, zonder inbreng van verstandige denkers uit andere disciplines zoals economen of onderwijskundigen, lijkt vooralsnog niet goed te werken. Zeker niet als die virologen niet de durf hebben om hun gemaakte fouten ruiterlijk toe te geven, zoals de eerder op het schild gehesen Jaap van Dissel, wiens RIVM toch inmiddels bij herhaling aantoonbaar fout heeft geadviseerd. Niet alleen in het voorjaar (‘het lijkt op een griepje’), maar ook rondom de bescherming van zorgmedewerkers, wel of niet mondkapjes en de afstandsregels voor middelbare scholieren.</p><p>Is het geen tijd voor stevige oplossingen, die meer ruimte bieden voor de economie en het publiek om adem te halen? Bijvoorbeeld door winkels, horeca, theaters, bioscopen weer beperkt te openen, met respect voor de afstandsregels? Door kinderen weer onderwijs te geven, maar scholen strenger te laten zijn in hun coronabeleid? Door eerst de mensen met perspectief te vaccineren: leraren, hulpdiensten, verzorgenden, ondernemers, jongeren en de honderdjarigen pas later? Is het geen tijd voor een OMT met een bredere samenstelling? En voor erkenning dat het probleem mogelijk niet zit bij de sectoren die nu zo ongenadig getroffen worden? Of is dat voor de politiek verantwoordelijken een brug te ver?</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj_2XYKk_LcAvjiguAweFeeZ2EXTVAlCI05a7aOAyxXa0OPpMsf9HJWtq7mUJY1Hsv4shXqGDNP0gMNwY_7lu1f1rZNWwe0MClVruJ9Vd3ZbhUSoxTlSowbR6Jlw9mKTiGCC8T8QCe9BUDa/s4032/IMG_3660.HEIC" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3024" data-original-width="4032" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj_2XYKk_LcAvjiguAweFeeZ2EXTVAlCI05a7aOAyxXa0OPpMsf9HJWtq7mUJY1Hsv4shXqGDNP0gMNwY_7lu1f1rZNWwe0MClVruJ9Vd3ZbhUSoxTlSowbR6Jlw9mKTiGCC8T8QCe9BUDa/s320/IMG_3660.HEIC" width="320" /></a></div><br /><p><br /></p>Marc Schweppehttp://www.blogger.com/profile/05390927521175379084noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2091178757849972843.post-30377213099584924012020-07-05T14:26:00.000+02:002020-07-05T14:26:16.900+02:00Huidhonger<div style="caret-color: rgb(69, 69, 69); color: #454545; font-family: UICTFontTextStyleBody; font-size: 19px; text-decoration: -webkit-letterpress;">Ik zie ze al van een flinke afstand. Aan de rand van de wijk staan ze, op de plek waar het wandelpad de huizenrand verlaat om verder te gaan richting het dorpscentrum. Twee vrouwen in een intense, langdurige en vrijwel onbeweeglijke omhelzing. Alsof ze elkaar eeuwen niet gezien hebben. Alsof ze voor lange tijd afscheid van elkaar nemen. Ze vergeten hun omgeving en houden elkaar innig vast. Alsof ze nooit meer los willen laten.</div><div style="caret-color: rgb(69, 69, 69); color: #454545; font-family: UICTFontTextStyleBody; font-size: 19px; text-decoration: -webkit-letterpress;">Ik ken ze niet en ze zeggen niets, als ik langs hen heen de wijk uit loop. Ze blijven elkaar vasthouden. Het raakt me in deze tijd van afstandelijkheid, dat intense fysieke contact tussen twee mensen. Iets dat tot een aantal maanden geleden doodnormaal was, is opeens abnormaal geworden. </div><div style="caret-color: rgb(69, 69, 69); color: #454545; font-family: UICTFontTextStyleBody; font-size: 19px; text-decoration: -webkit-letterpress;">Natuurlijk, het moest. We werden geconfronteerd met een onzichtbare vijand, die elk ander mens als koerier kon gebruiken om bij onszelf afgeleverd te worden. En de mogelijke gevolgen waren en zijn, in sommige gevallen, zo gruwelijk dat ze elke beschrijving tarten. Dus verlieten we onze vertrouwde werkomgeving, horecagelegenheid, sportvereniging, vakantiebestemming. Stil en angstig sloten we onszelf op, onrustig wachtend en hopend op betere tijden.</div><div style="caret-color: rgb(69, 69, 69); color: #454545; font-family: UICTFontTextStyleBody; font-size: 19px; text-decoration: -webkit-letterpress;">Vier maanden verder zijn we nu en voorzichtig verkennen we weer de grenzen in wat een ander sociaal verkeer is geworden. Onrustig, ongemakkelijk vaak. Wat altijd vanzelfsprekend was, is opeens ongepast gedrag; strafbaar zelfs, als het aan de staat ligt. Inmiddels doet de minister van Volksgezondheid (een man met bloemschoenen, die altijd staat alsof er zojuist een pony tussen zijn benen vandaan is gereden; sinds ik dat las kan ik niet meer gewoon naar Hugo de Jonge kijken) pogingen om wetgeving te maken van wat toch echt noodmaatregelen moeten blijven. Anderhalve meter afstand houden tot de medemens als het nieuwe normaal. Terwijl het dat niet is. De mens is een sociaal wezen. We hebben huidhonger, betoogt psychiater Dirk de Wachter in het gelijknamige boek. Verbinding tussen mensen bestaat niet zonder soms ook aangeraakt te worden. We hebben behoefte aan een arm om ons heen, een welgemeende knuffel op zijn tijd. Een spontane zoen, als dat gepast is. </div><div style="caret-color: rgb(69, 69, 69); color: #454545; font-family: UICTFontTextStyleBody; font-size: 19px; text-decoration: -webkit-letterpress;"><br /></div><div style="caret-color: rgb(69, 69, 69); color: #454545; font-family: UICTFontTextStyleBody; font-size: 19px; text-decoration: -webkit-letterpress;">Deze week bekeek ik samen met mijn oudste dochters voor het eerst weer een speelfilm in de bioscoop. We zaten op drie stoelen naast elkaar, al wonen zij elk op zichzelf in de stad. Het zij zo, het is mijn eigen kroost, al 25 en 22 jaar. Voor ons kwam een gezelschap van vijf mensen samen binnen. In de zaal werden ze verdeeld: de twee stelletjes uiterst links en uiterst rechts naast elkaar, het vijfde wiel aan de wagen eenzaam in het midden, met naast zich links en rechts drie stoelen leeg. Gelukkig was het een prachtige film.</div><div style="caret-color: rgb(69, 69, 69); color: #454545; font-family: UICTFontTextStyleBody; font-size: 19px; text-decoration: -webkit-letterpress;">Later in de week namen wij op het werk afscheid van een geliefde collega, die ruim vier jaar lief en leed met ons had gedeeld. Aan het slot van de afscheidsspeech omhelsde hij, zich zeer bewust van deze nieuwe misdaad, zijn vrouwelijke baas om haar te bedanken voor de mooie woorden en de fijne samenwerking. Goed zo dacht ik, te midden van enkele ontzet kijkende collega’s. </div><div style="caret-color: rgb(69, 69, 69); color: #454545; font-family: UICTFontTextStyleBody; font-size: 19px; text-decoration: -webkit-letterpress;">Laten we, ondanks dat virus en in de wetenschap dat we voorzichtig moeten zijn, niet vergeten dat we ook mensen zijn. Die soms verlangen naar menselijk contact, warmte, intimiteit. Huidhonger. Die graag weer kleine stapjes vooruit willen zetten, terug naar wat altijd normaal was. En wat normaal is.</div><div style="caret-color: rgb(69, 69, 69); color: #454545; font-family: UICTFontTextStyleBody; font-size: 19px; text-decoration: -webkit-letterpress;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgYpc6sys_M3zl3z11gm88DqZV5ICNoeXDYGKM708AGmrgqlvSZJlXTkx-Sxxp3UgtjwKyC_0yYnfZ4n7RWGmgoMA1drvF4DK-lP3xJrMsqBp5zTps32BX7mC8fGpFqM5MDguRM6c3lD3k8/s3024/IMG_0911.HEIC" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3024" data-original-width="3024" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgYpc6sys_M3zl3z11gm88DqZV5ICNoeXDYGKM708AGmrgqlvSZJlXTkx-Sxxp3UgtjwKyC_0yYnfZ4n7RWGmgoMA1drvF4DK-lP3xJrMsqBp5zTps32BX7mC8fGpFqM5MDguRM6c3lD3k8/s320/IMG_0911.HEIC" /></a></div><div style="caret-color: rgb(69, 69, 69); color: #454545; font-family: UICTFontTextStyleBody; font-size: 19px; text-decoration: -webkit-letterpress;"><br /></div>Marc Schweppehttp://www.blogger.com/profile/05390927521175379084noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2091178757849972843.post-68832568826470065352019-12-31T17:52:00.001+01:002019-12-31T20:08:58.327+01:00Een droevig decennium‘No day shall erase you from the memory of time’, las ik afgelopen zomer in het 9/11 memorial museum in New York. Op de rand van 2020 kijken we met zijn allen terug op een decennium dat ik persoonlijk in veel opzichten liever zou uitwissen.<br />
De jaren tien werden technologisch gedomineerd door de smartphone, die als het zo doorgaat een nieuwe menssoort tot gevolg zal hebben: standaard met gebogen hoofd en overontwikkelde duim aan de (meestal) rechterhand. Slechthorend vanaf de tienerjaren door overmatig gebruik van earpods en matig ziend op alle afstanden groter dan een halve meter. Wat niet wegneemt dat ook ik te veel kijk op mijn iPhone. En dit jaar kreeg ik vast niet zomaar een operatie aan mijn rechterduim.<br />
Het was het decennium van de verharding in de samenleving, de polarisatie, het groeiend populisme, de steeds kortere lontjes en de onverbloemde haat richting andersdenkenden, anders gelovenden, anders geaarden. Het decennium van Charlie Hebdo (geen cartoonist meer te vinden inmiddels), van Bataclan, van MH17 en van Christchurch. Van het totale verlies aan vertrouwen in instituties, in de politiek en zelfs in de wetenschap (klimaatverandering is ook maar een mening). Van ongezouten meningen vanuit de onderbuik die, met dank aan sociale media, luider klinken dan ooit; al mag je je afvragen of de negentien volgers van Droeftoeter81 op Twitter ook werkelijk voor #ophef zorgen. Hoewel... de machtigste man van de westerse wereld voert zijn beleid ook via dat medium en dat stemt meestal niet hoopvol voor de mensheid. Steeds vaker valt ook in ons land de term ‘burgeroorlog’, steeds makkelijker nemen boze burgers de A12 richting het Malieveld. Leuk, die door de rechter afgedwongen klimaatmaatregelen van het kabinet, maar ze gelden natuurlijk niet voor mij.<br />
Zelf kijk ik vooral terug op een decennium van zorg en droefenis, ondanks vier prachtige dochters, een goede baan, fijne collega’s en een behoorlijk welvarend bestaan. Maar ik kon niet vermoeden dat ik de jaren tien, die ik inging als lid van een familie van vijf, zou uitkomen met alleen nog een oudste broer. Al bijna tien jaar geleden gleed mijn lieve jongste broer uit het leven, kansloos tegen een rottige ziekte. En zes jaar later bracht ik, met amper twee maanden tussenruimte, allebei mijn lieve ouders weg naar hun laatste reis. We begroeven een goede vriend, tevens mijn gewaardeerde communicatiegoeroe. Dochter Amber kreeg een moeilijk bericht maar won van haar ziekte, mijn ex-echtgenote werd meteen daarna ziek. Gelukkig kunnen artsen ongelofelijk veel anno nu.<br />
Ik hoop op een beter decennium, op een vrolijke, liefdevolle jaren twintig, maar ik maak me vooral zorgen. Over een overvolle planeet, een stormachtig klimaat, een harde samenleving waarin iedereen gaat voor zichzelf. Over een wereld die zucht en die ik straks achterlaat voor mijn nageslacht. Maar wie weet. De meeste mensen deugen. En hoop doet leven.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgdV_7tIhscXcefnTugjw-d1UOE8ye_tclTjK8byoR_SG3Ane_eFqDaJX4AAfmReslTDrGoqN-pZg5LG_9YXDLYMyNxV-AmduGcWhkeZXpYnk6OJoJ4dpKzwVC4QOztUvw9KRNwgGLjhdMJ/s1600/FF00077B-C5C8-4505-862D-9C5EA593A2E8.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1200" data-original-width="1600" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgdV_7tIhscXcefnTugjw-d1UOE8ye_tclTjK8byoR_SG3Ane_eFqDaJX4AAfmReslTDrGoqN-pZg5LG_9YXDLYMyNxV-AmduGcWhkeZXpYnk6OJoJ4dpKzwVC4QOztUvw9KRNwgGLjhdMJ/s320/FF00077B-C5C8-4505-862D-9C5EA593A2E8.jpeg" width="320" /></a></div>
<div style="caret-color: rgb(69, 69, 69); color: #454545; font-family: UICTFontTextStyleBody; font-size: 19px;">
<br /></div>
Marc Schweppehttp://www.blogger.com/profile/05390927521175379084noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-2091178757849972843.post-2499132994900364792019-10-05T12:40:00.000+02:002019-10-05T12:40:20.407+02:00BurgemeesterMijn vader was de zoon van een keurige ambtenaar. Als gewone Amsterdamse jongen voltooide hij in oorlogstijd de Mulo, werd laborant bij Shell en zette vervolgens zijn schrijftalent in als bedrijfsjournalist. Al tijdens zijn loopbaan had hij affiniteit met de lokale politiek en de boven hem gestelden: lokale adel, ondernemers, politici. Zijn rol als persmuskiet hielp daarbij. Door zijn inzet, aangeboren nieuwsgierigheid en schrijfkwaliteiten werd hij uiteindelijk raadslid in ons dorpje aan de Vecht, lid van de historische kring en secretaris van de Oranjevereniging. In die functie ontving hij onder meer Koningin Beatrix, toen die op Koninginnedag 1987 ons dorp aandeed. De opvolgende burgemeesters van ons dorp waren goede bekenden voor hem en op zijn laatste reis werd hij naar zijn graf gedragen door zijn drie beste vrienden: een ondernemer, de makelaar en de oud-gemeentesecretaris.<br />
Op 1 oktober stond zijn jongste kleindochter Merle op een kistje achter het spreekgestoelte in de theaterzaal van het lokale combinatiegebouw, waar ook de plaatselijke middelbare school in huist. Ten overstaan van de voltallige gemeenteraad, burgemeester en wethouders van Stichtse Vecht sprak de elfjarige met heldere stem haar eerste speech uit, als nieuwe <a href="https://www.stichtsevecht.nl/bestuur/persberichten_42531/item/merle-schweppe-geinstalleerd-als-nieuwe-kinderburgemeester-van-stichtse-vecht_72244.html" target="_blank">kinderburgemeester </a>van de gemeente. Een kleurige ambtsketen hing om haar kleine schouders. Ze had speciaal een nieuwe blouse gekocht en haar lange blonde haar opgestoken. Ze vond haar nieuwe rol 'superleuk' en verheugde zich op de samenwerking.<br />
Na die dappere speech van amper twee minuten schudde ze het voltallige gezelschap keurig de hand, naast haar pittige voorgangster, die in een jaar opbloeide tot een zelfbewuste jonge meid. Het komende jaar is de agenda van onze Merle goed gevuld. En vanaf zijn wolk kijkt opa glimmend van trots op haar neer. Zijn kleindochter is de burgemeester.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiwkD9p73dtd38TDlUkLiwGMReKhTYfW1-uxT6c1hXHlBNOOwiaifmwAx6EgbdLGH9FZEtPH_OEJQXV5UKihQL0eZKhRb8NKuMxyY2BWE2Dx9qu2LG0MMp0WILwctwQVacgbIZNsmnezAlv/s1600/Merle+installatie+speech.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1261" data-original-width="1280" height="315" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiwkD9p73dtd38TDlUkLiwGMReKhTYfW1-uxT6c1hXHlBNOOwiaifmwAx6EgbdLGH9FZEtPH_OEJQXV5UKihQL0eZKhRb8NKuMxyY2BWE2Dx9qu2LG0MMp0WILwctwQVacgbIZNsmnezAlv/s320/Merle+installatie+speech.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
<br />Marc Schweppehttp://www.blogger.com/profile/05390927521175379084noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2091178757849972843.post-12754357860211776832019-08-21T15:56:00.001+02:002019-08-21T15:56:17.421+02:00Land of the FreeDe hete lucht begint al te wennen, ‘s avonds aan de rand van de grote vijver. Voor ons voeren de fonteinen van The Bellagio hun beroemde dans op. Achter ons zingt een kwartet jonge Amerikaanse mannen uit volle borst mee met ‘God bless the USA’ van Lee Greenwood.<br />
Kippenvelmomentje, aan het begin van onze vakantie. Met een jaar vertraging en een weer gezonde dochter in ons gezelschap van zes zijn we in Las Vegas alsnog begonnen aan onze ontdekkingsreis door <i>The Land of the Free</i>. Bij elke plaats die we in het vervolg van onze eerste week per <i>RV</i> binnenrijden, worden we onthaald op een zee van <i>stars and stripes </i>in de tuinen van de bewoners. Amerikanen zijn trots op hun land, hoewel ook daar de vrijheid onder druk staat en sommige media door de president worden beschimpt om hun kritische berichtgeving. Buiten de grote steden aan de west- en oostkust rijden bewoners nog altijd het liefst in hun Ford F150 pickup, is 1 op 5 als gemiddeld brandstofverbruik niks om je voor te schamen en krijg je bij de Walmart je boodschappen nog in twintig plastic tasjes mee. En je kunt daar met alleen je rijbewijs voor driehonderd dollar ook gewoon een geweer kopen. Tijdens ons verblijf zijn er <i>mass</i> <i>shootings</i> in Texas en Ohio. Er valt genoeg af te dingen op de VS.<br />
Maar wat hebben we er van genoten. Van die fonteinen in Sin City. Van de gezelligheid in onze reuzencamper. Van de ongelofelijke uitzichten aan de rand van Bryce Canyon en Grand Canyon. Van het maanlandschap in Death Valley. Van de pier van Santa Monica. Van Highway 1 langs de kust in een Chevy Suburban. Van het fietsen over de Golden Gate brug. Van de historie van Alcatraz. Van het 360 graden zicht bovenop New York vanaf One World Observatory. Van de hectiek van Times Square. Van Central Park en het Guggenheim. Maar vooral van ons allemaal samen. Alle zes in goede gezondheid. De herkansing die we kregen, die maakte Amerika extra bijzonder.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhFNiWKmp86kn0AKFbwntlC8lZ2RsHDxdCA_wTaK-sNzbNowHqS6dcG2Oi4iMd6xGrMQAiAXMTS27OuVg-AglWP5SXsSssxccldrWdHpDvHAhd0eHlarNRC_VDQ0Cm1TxEMhCyu5qKjtFxE/s1600/C68B2D54-A73C-4879-9C5B-FEF4AD7BCA6D.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1200" data-original-width="1600" height="239" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhFNiWKmp86kn0AKFbwntlC8lZ2RsHDxdCA_wTaK-sNzbNowHqS6dcG2Oi4iMd6xGrMQAiAXMTS27OuVg-AglWP5SXsSssxccldrWdHpDvHAhd0eHlarNRC_VDQ0Cm1TxEMhCyu5qKjtFxE/s320/C68B2D54-A73C-4879-9C5B-FEF4AD7BCA6D.jpeg" width="320" /></a></div>
<br />Marc Schweppehttp://www.blogger.com/profile/05390927521175379084noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2091178757849972843.post-78295864507002207632019-02-14T13:52:00.001+01:002019-02-15T10:04:21.330+01:00Trots<br />
<div class="MsoPlainText">
Ze slaapt nog. Haar prachtige donkere krullen liggen in een
knot op het kussen, waarop ook een paar vegen donkerrood bloed zitten. Ze ademt
rustig. Heel af en toe doet ze even haar ogen iets open en zakt dan weer weg.
De narcose is nog niet uitgewerkt.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoPlainText">
Vroeg in de ochtend is dochter A. voor de tweede keer
geopereerd. Er zat nog een uitzaaiing in een lymfeklier, die bij de eerste
ingreep was gemist. Gelukkig konden ze erbij via de al eerder gemaakte snee in
haar hals, dat scheelt een extra litteken. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoPlainText">
Na de diagnose schildklierkanker, in de warme zomer van
vorig jaar, heeft ze het ziekenhuis veelvuldig van binnen gezien. Van het
Antonius ging het naar het UMC. Alsof het zo moest zijn kwam ze daar terecht
bij misschien wel de beste specialist van Nederland, als het gaat om
schildklieroperaties. Geen zorgen, zei hij monter tegen haar bij het eerste
bezoek. “Je bent knetterjong, je gaat echt niet dood.” Een beetje lomp, maar
wel duidelijk.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoPlainText">
Inmiddels loopt ze rond in de enorme ziekenfabriek alsof
ze er werkt. Moeiteloos vindt ze haar weg, rustig en volwassen doorstaat ze
menig onderzoek, dapper slaat ze zich door de behandeling, nu al ruim een half
jaar. Een stevige, urenlange operatie, waarbij de schildklier en vijftien lymfeklieren zijn weggehaald; nooit geweten dat je er zoveel hebt. Een behandeling met radioactieve jodium, inclusief enkele dagen eenzame opsluiting achter een loden deur. En steeds weer naar die prikpoli. Zonder gemor. </div>
<div class="MsoPlainText">
De noodzaak van een tweede
operatie was een flinke domper, maar ook daar kwam ze snel overheen. Vooruit
maar, op naar de eindstreep. Woensdagochtend om zeven uur lopen we de afdeling op,
voor de vervolgoperatie. Twee uur later belt de altijd enthousiaste
chirurg, om te zeggen dat alles goed is gegaan.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoPlainText">
Daarna ligt ze in het ziekenhuisbed, te midden van
onrustige patiënten, in en uit lopende verplegers en piepende apparaten. Maar
ze slaapt. Soms draait ze haar hoofd even de andere kant op, verder is ze stil.
<o:p></o:p></div>
<div class="MsoPlainText">
Ik eet een broodje onderin het grote ziekenhuis en keer
weer terug naar haar afdeling, C4 Oost. Ze is wakker. Hoe gaat het, vraag ik.
Goed, antwoordt ze. Ze wil naar huis en snapt inmiddels de criteria: eten, drinken, toiletbezoek, zelf aankleden. Het mag, aan het eind van de dag. Ik
wil je niet nog een keer zien, zegt de montere arts bij het afscheid. Om zes
uur ‘s avonds stapt ze thuis naar binnen, alsof ze even naar de stad is
geweest voor een boodschap. Het zit er op, afgezien van het balanceren van de medicatie en een
regelmatige controle. Sterk, rustig en zelfbewust van begin tot eind. Ik ben nog nooit zo trots op mijn dochter geweest als in het
afgelopen halfjaar.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoPlainText">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjTBmAglGhwjjS2U59ZuF2wGaOqDIdPixJaiP-2GlPAwnkO9iLqbRhUSLImU3WlBHV4SIn6qvaZyguQ7o0LdguoBARwUp8tRZu4MhdHdhabtRfhGuCH6JjIUljQ4TXEF5dolYzkFfwgY16q/s1600/Amber+kussen+umc.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="480" data-original-width="640" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjTBmAglGhwjjS2U59ZuF2wGaOqDIdPixJaiP-2GlPAwnkO9iLqbRhUSLImU3WlBHV4SIn6qvaZyguQ7o0LdguoBARwUp8tRZu4MhdHdhabtRfhGuCH6JjIUljQ4TXEF5dolYzkFfwgY16q/s320/Amber+kussen+umc.jpg" width="320" /></a></div>
<div class="MsoPlainText">
<br /></div>
<br />Marc Schweppehttp://www.blogger.com/profile/05390927521175379084noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-2091178757849972843.post-73068921264930311852018-07-13T18:20:00.002+02:002019-02-14T13:55:20.585+01:00Beer is terugOoit begon ik met deze weblog als een soort therapie, in het jaar dat mijn lieve jongste broer in hoog tempo uit het leven werd gerukt. Alweer acht jaar geleden inmiddels. Te midden van allerlei stukjes over trivialiteiten mocht ik daarna ook schrijven over een mooi huwelijk, de nodige paarse krokodillen, vakantieperikelen en het verlies van mijn ouders. Maar tegelijk liep het aantal berichten de laatste jaren flink terug. Ik schreef niks over de dolende politiek, over het haastige afscheid van het referendum (schande D66, ik schaam me dat ik dertig jaar geleden ooit posters voor jullie plakte) en amper over die blonde proleet in het Witte Huis. Dat krijg je als schrijven ook al je journalistieke dagtaak is.<br />
Ik schreef dit voorjaar zelfs niks bij het vertrek van mijn prachtige oudste dochter uit het ouderlijk huis, richting de grote boze stad. Toch wel een ijkpunt in het leven van een vader van vier dochters. En wat doet ze het goed daar, in die studentenwoning in 030.<br />
<br />
Ook over de naderende <i>once in a lifetime</i> vakantie van ons hele gezin samen in de VS zette ik nog niks op het digitale papier, terwijl we daar toch al een half jaar flink mee bezig zijn. New York, Las Vegas, met een <i>RV </i>door de grote parken, met een <i>minivan </i>via Death Valley naar Los Angeles en tot slot via de kust omhoog naar San Francisco. Drie geweldige weken in het verschiet, een passende bestemming van een deel van de erfenis van mijn ouders. 'Ik ben stikjaloers', kreeg ik van diverse collega's en kennissen te horen, als ik over dat reisschema vertelde.<br />
Die jaloezie is niet meer nodig. Op donderdagochtend zit ik met mijn ex-echtgenote en mijn mooie twintigjarige dochter A. in het Sint Antonius ziekenhuis in Leidsche Rijn. Even de uitslag horen van het onderzoek naar die opgezette klieren in de hals van mijn dochter. Ik ga op zwart, als de eerste woorden uit de mond van de vriendelijke vrouwelijke internist rollen. Naast mij barsten dochterlief en haar moeder in tranen uit. 'Papillaire schildklierkanker'. Nooit te oud om nieuwe woorden te leren. Endocrinoloog, ook zo'n woord.<br />
De rest van de donderdag is een achtbaan van emoties. Familie, vrienden, vriendinnen: de tuin zit vol met mensen die A. komen troosten en bijstaan. Hoe meer je moeilijk nieuws deelt met anderen, hoe minder zwaar het op je schouders rust. Wat is ze flink. 's Middags gaan we langs bij het reisbureau, dat net enthousiast had gemeld dat de tickets klaar lagen. De droomvakantie schuift een jaartje op.<br />
's Avonds appt A. een fotootje door: 'hulp van een oude bekende ook maar ingeschakeld'. Op de foto staat het kleine beertje, dat ze drie jaar geleden van mij kreeg toen ze te lang in een ziekenhuisbed moest verblijven wegens een moeizame blindedarmoperatie. Beer is terug. Het wordt een andere zomer dan gedacht.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg0bYfqWFn-NDV2gYa87DwTnB1jORQLwZ6NAt3hZ7kVRH75byzsYKAyqSupXS-ObgedZN099pXlgzaVvUdQQsrQ86EGMWH44_iB5fPYqCHxRta6WU9OBGnQPPVIfoCSIxfHjX4fQJ5fXT0O/s1600/beer.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="720" data-original-width="657" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg0bYfqWFn-NDV2gYa87DwTnB1jORQLwZ6NAt3hZ7kVRH75byzsYKAyqSupXS-ObgedZN099pXlgzaVvUdQQsrQ86EGMWH44_iB5fPYqCHxRta6WU9OBGnQPPVIfoCSIxfHjX4fQJ5fXT0O/s320/beer.jpg" width="292" /></a></div>
<br />Marc Schweppehttp://www.blogger.com/profile/05390927521175379084noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2091178757849972843.post-41054017168506490222018-03-11T12:10:00.000+01:002018-03-18T09:00:59.038+01:00Van oranje naar groenHet ING-bankkantoor in mijn dorpje aan de Vecht maakt een plezierige indruk. Het is er ruim en licht en het vele oranje geeft een warme sfeer. De medewerkers zijn vriendelijk, behulpzaam en denken met mij mee. Ik kwam er voor het eerst rondom het afscheid van mijn ouders, omdat die er ook een rekening aanhielden. De bank deed niet moeilijk en zorgde er voor dat ik zonder problemen noodzakelijke betalingen kon blijven doen. Aan de overkant van de straat bij de Rabobank, waar ik al decennialang bankier, mijn hypotheek betaal en alle andere financiële zaken doe, ging dat een stuk moeizamer. "Uw vader is overleden? Dan is nu de rekening geblokkeerd." Bij de ING ging dat anders: "heeft u nog geen akte van overlijden? Dan weten wij nog even van niets, dan kunt u nog gewoon betalingen doen. Komt u maar langs als u alle nodige documenten heeft." Wellicht niet helemaal volgens de genadeloze bankregels van nu, maar wel zo aardig.<br />
Ik heb er daarom zelf een rekening geopend en ook wat spaargeld neergezet. Stuivers weliswaar, maar soms handig als je dingen doet die niet echt passen in het familiebudget. Klassieke autootjes oplappen en zo.<br />
Toch ga ik nu weg bij diezelfde aardige oranje bank. In de top van de ING hebben ze namelijk niet begrepen dat een bank geen gewoon bedrijf is, maar een instelling waar je als eenvoudige particulier je geld onderbrengt met de vraag er goed op te passen. Een instelling die vertrouwen met hoofdletters hoort te schrijven, omdat dat de basis is van hun bestaan. Een instelling die tien jaar geleden nog met vele miljarden door de staat gered moest worden, omdat omvallen tijdens de kredietcrisis nu eenmaal geen optie was. Ook van mijn belastinggeld. Goed, die tien miljard heeft ING inmiddels terugbetaald, met een stevige rente bovendien. Maar dat maakt ze nog altijd geen gewoon bedrijf.<br />
Ondernemers mogen van mij de wereld verdienen, mits ze fatsoenlijk zakendoen en anderen niet beschadigen. Daarvoor nemen ze immers risico's. Maar een topman van een bank is geen ondernemer, die is gewoon in dienst en wordt nog gered door de staat ook als het spannend wordt. Die moet niet zomaar opeens een miljoen extra salaris per jaar krijgen, omdat hij anders misschien elders aan de slag gaat. Dat de raad van commissarissen van ING de <a href="https://www.mccg.nl/?page=5178" target="_blank">regels voor goed ondernemingsbestuur</a> zorgvuldig gelezen heeft, wil nog niet zeggen dat je tot het gaatje moet gaan.<br />
Heel Nederland valt over de beloning van ING-topman Ralph Hamers heen, maar de bank is geen overheidsinstelling. Hoe hard alle politici ook schande roepen, het maakt ING niks uit, net zomin als al die boze commentaren in de media. Allemaal keurig ingecalculeerd vooraf, want ING heeft uitstekende communicatiemensen, pr-adviseurs, strategen en hoe ze ook mogen heten. Even laten overwaaien en dan vrolijk elk jaar drie miljoen euro overmaken naar meneer Hamers. Voor de vorm komt straks de president-commissaris nog even langs in de Tweede Kamer, glimlacht vriendelijk, mompelt wat over marktconforme beloning en dat is het dan.<br />
Het enige wat ING zeer doet is stemmen met de voeten. En dus hef ik mijn rekening bij dat vriendelijke, lichte, warm-oranje kantoor in ons dorp op en stap over naar een <a href="https://www.triodos.nl/nl/particulieren/?gclid=CjwKCAiAxJPVBRB4EiwAsCA4aRMkQT3hkrzC-FIVRfDN43lYG8RfqLDxfb7YLGxDDfLFKoNlp1BrwxoCriYQAvD_BwE" target="_blank">duurzame bank</a> met een lelijk logo. Het zijn maar stuivers, het is geen opoffering. Maar het is het enige wat ik kan doen. Een bank is geen gewoon bedrijf, een bank moet je vertrouwen. Dag oranje, ik ga naar groen.<br />
<br />
Update13 maart: dreigen met nieuwe wetgeving helpt, ING door de bocht. Maar ik ga niet terug.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjLwzYWcibT2EBa8MPN3hPPew4ZoH4lHsoQ334IIdgO1n-OlzZ6qPjznK_M8FC7nu_cdLfyQjCd7j2zhCVg0wmdfnmx9U-Je7iAJfB8K7YqDU-YtmtmX9DgNhsGAD4LYcM4STC4jOJMUOdu/s1600/schaar+ing.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="480" data-original-width="640" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjLwzYWcibT2EBa8MPN3hPPew4ZoH4lHsoQ334IIdgO1n-OlzZ6qPjznK_M8FC7nu_cdLfyQjCd7j2zhCVg0wmdfnmx9U-Je7iAJfB8K7YqDU-YtmtmX9DgNhsGAD4LYcM4STC4jOJMUOdu/s320/schaar+ing.jpg" width="320" /></a></div>
<br />Marc Schweppehttp://www.blogger.com/profile/05390927521175379084noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-2091178757849972843.post-14287398057934161702017-10-23T10:16:00.001+02:002017-10-23T10:30:52.311+02:00Sunset<div style="color: #454545; font-family: UICTFontTextStyleBody; font-size: 17px;">
<span style="text-decoration: -webkit-letterpress;">Het partyseizoen is over. Alleen de grote billboards met namen van dj’s als Martin Garrix, Afrojack en Armin van Buuren herinneren nog aan de recente end-of-season-weken van de grote clubs. In ons <a href="https://nl.hotels.com/ho238651/?dateless=true&hotelid=238651&rffrid=sem.hcom.NL.google.003.00.02.s.kwrd=c.196214220936.45499426994.680120558.1t1.aud-178550943639:kwd-296089023066.1010631.20287.hotel%20hawaii%20ibiza.Cj0KCQjwprbPBRCHARIsAF_7gDYJsg-fOb4Z5ZjqKGBO4be3xwtoQBLLFe-uUkezK7iAFPNcOtvWKzYaArBZEALw_wcB.aw.ds&gclid=Cj0KCQjwprbPBRCHARIsAF_7gDYJsg-fOb4Z5ZjqKGBO4be3xwtoQBLLFe-uUkezK7iAFPNcOtvWKzYaArBZEALw_wcB&gclsrc=aw.ds" target="_blank">hotel </a>hangen vooral getatoeëerde Britse huisvaders aan de bar; hun oranje all-inclusive bandjes maken onbeperkte inname van bier en andere alcoholische geneugten mogelijk. Ze vermaken zich met potjes darts, luchtbuks- en boogschieten, georganiseerd door het animatieteam. ‘s Avonds doet een coverbandje zijn best de hotelgasten te vermaken met imitaties van de </span>Four Tops.</div>
<div style="color: #454545; font-family: UICTFontTextStyleBody; font-size: 17px; text-decoration: -webkit-letterpress;">
Maar het weer is half oktober nog heerlijk, afgezien van een enkele wolk en één ochtend Pluvius. Het hotel is aangenaam, het eten in buffetvorm prima, het kamermeisje verzorgt onze verblijfplaats op haar best en zingt nog bovendien. Ibiza in oktober is relaxed en vriendelijk. De overjarige hippies verzamelen zich op woensdag in hun kraampjes op de <a href="http://www.hippymarket.info/index.php?lang=en" target="_blank">markt </a>in Punta Arabi, waar een inmiddels wat beverige mevrouw niet al te beste henna tattoos tekent op de armen van mijn jongste dochters. Gelukkig wassen die er binnen tien dagen wel weer af.</div>
<div style="color: #454545; font-family: UICTFontTextStyleBody; font-size: 17px; text-decoration: -webkit-letterpress;">
Op donderdagavond beleef ik mijn geluksmomentje op het terras van <a href="http://www.cafedelmaribiza.es/" target="_blank">Café del Mar</a> in San Antonio. Boven een rondje dure drankjes zien we de zon feloranje wegzinken achter de horizon. Als de allerlaatste zonnestralen verdwijnen aan de einder klinkt applaus vanuit de rijen toegestroomd publiek. “How I wish you were here”, klinkt Pink Floyd uit de luidsprekers. Mijn kinderen en mijn echtgenote zitten aan mijn zij om van het schouwspel te genieten. De natuur biedt ons onbetaalbaar vermaak. En de volgende dag komt de zon gewoon weer op. </div>
<div style="color: #454545; font-family: UICTFontTextStyleBody; font-size: 17px; text-decoration: -webkit-letterpress;">
Die volgende dag lees ik in één middag aan het zwembad eindelijk het veelgeroemde <a href="https://www.bol.com/nl/p/mijn-dinsdagen-met-morrie/666746628/?Referrer=ADVNLGOO002008L-F6FIXNTCRXFSK-178536488152&gclid=Cj0KCQjwprbPBRCHARIsAF_7gDYZZJK3IPYG5L0oj-K00CA15BENOrAj6TGJ_7fT_ZJrZsZmg4VTZGUaAsiKEALw_wcB" target="_blank">boekje </a>van Mitch Albom ‘Mijn dinsdagen met Morrie’, over een voormalig student die in een aantal weken afscheid neemt van zijn aan ALS stervende vroegere sociologiedocent. Een eigenzinnige man die leraar blijft tot de laatste dag, college gevend over het leven zelf. Met tranen in mijn ogen haal ik de laatste bladzij. Wat het leven ook nog brengt, dat feestje van moeder natuur de dag ervoor, dat neemt niemand mij meer af. </div>
<div style="color: #454545; font-family: UICTFontTextStyleBody; font-size: 17px; text-decoration: -webkit-letterpress;">
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh05EsVb8MVCj3I0fGWiCjbRa1Kqqvt8HEJ1HqrIU3yvY985qJfXMFYMrPCmx2GQfIdGF7PDejj3d2IlehkmrNIl5LgO8EF-_QgZxOoF8xc_2hmUaqPc4VLrySvJXI_LsruOf2LBlk96z5F/s1600/Sunset+Ibiza+okt17.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="480" data-original-width="640" height="300" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh05EsVb8MVCj3I0fGWiCjbRa1Kqqvt8HEJ1HqrIU3yvY985qJfXMFYMrPCmx2GQfIdGF7PDejj3d2IlehkmrNIl5LgO8EF-_QgZxOoF8xc_2hmUaqPc4VLrySvJXI_LsruOf2LBlk96z5F/s400/Sunset+Ibiza+okt17.jpg" width="400" /></a></div>
<br /></div>
<div style="color: #454545; font-family: UICTFontTextStyleBody; font-size: 17px; text-decoration: -webkit-letterpress;">
<br /></div>
Marc Schweppehttp://www.blogger.com/profile/05390927521175379084noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2091178757849972843.post-50512561378056111962017-04-30T01:20:00.001+02:002017-05-05T23:09:52.548+02:00WaggieVanuit het keukenraam van onze doorzonwoning zie ik hem staan, in helder wit met zwart, hoog op zijn grote, stoere wielen. De zijkanten en de randen van de wielkasten zijn beschermd met zwarte kunststof. Op het dak staan zwarte draagrelings, bedoeld om surfplanken of mountainbikes mee te vervoeren. De half in zwart uitgevoerde pronte bumpers zijn extra versterkt met lichtgrijze <i>urban</i> stootranden, om je makkelijker een weg door de stadsjungle te kunnen banen. Achter het stuur kijk je uit over een brede, geribbelde neus en zit je hoog verheven boven je mede-weggebruikers. Alsof je met een witte Jeep op pad bent als onderdeel van een VN-missie in een ver conflictgebied. De naam van ons nieuwe familievervoer verwijst niet zomaar naar een nomadenstam uit Iran.<br />
<div>
Moderne huisvaders verplaatsen zich in automobielen die zich bedienen van aanduidingen als <i>Sports</i> <i>Utility</i> <i>Vehicle</i> of 'crossover'. Pronte voertuigen die hinten op een avontuurlijk leven, vol fysieke uitdaging en verkenning van gebieden <i>where no man has gone before</i>, ver weg van onze vaderlandse rubberentegelmaatschappij. De MPV, het busjesachtige familietransport van weleer dat stond voor ruim en praktisch, komt alleen nog voorrijden bij de gereformeerde kerk. Hij is ingeruild voor een vervoermiddel dat de kantoorklerk van nu weer het gevoel moet geven man te zijn. Niet alleen een brave chauffeur van zijn broedsel, maar een coole gast wiens leven alleen tijdens kantooruren is gevuld met laptops, spreadsheets en <i>scrum</i> <i>meetings</i>. Daarna is het tijd voor brandingsurfen, paragliden of kanovaren. Daarom kies je anno nu niet langer voor een Renault Grand Scenic, maar voor een Toyota C-HR.</div>
<div>
De realiteit is dat onze witte Qashqai, door Nissan tien jaar terug gelanceerd als grondlegger van de huidige generatie <i>crossovers</i>, ook gewoon 's ochtends en 's avonds aanschuift in de file op de A2 tussen Utrecht en Amsterdam, of geparkeerd staat bij een basisschool in een braaf klein dorpje. Dat de steile oprit van de parkeergarage waarschijnlijk zijn spannendste te nemen hindernis wordt. En dat de achterbank niet bestemd is voor een surfoutfit, maar voor het vervoer van twee dochters die net als voorheen hun koekkruimels over de zetels uitstrooien. Maar toch, het voelt anders bij het instappen. De oude trouwe zwarte Peugeot, met desnoods plek voor zeven of een berg bagage, die ons twaalf jaar lang door Europa bracht, is voor een appel en een ei ingewisseld voor een avontuurlijk statement op achttien inch wielen. Op naar de <i>urban</i> <i>jungle</i>!</div>
<div>
<br /></div>
<div>
<div class="separator" style="clear: both;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEijjM1QTd0DD6y9Ponbn8EU9IC4WVEBTgN9VyZfSXik2vhHillK9gWgPx4O7-BU-kYt5h7OXVICoMepSNOMSrOrliUas3PukL9RaoymR4jNP4DXDkOSNj7k2puQ2kyWncuN2GnZuEMJN-Dq/s640/blogger-image-1410326806.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="300" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEijjM1QTd0DD6y9Ponbn8EU9IC4WVEBTgN9VyZfSXik2vhHillK9gWgPx4O7-BU-kYt5h7OXVICoMepSNOMSrOrliUas3PukL9RaoymR4jNP4DXDkOSNj7k2puQ2kyWncuN2GnZuEMJN-Dq/s400/blogger-image-1410326806.jpg" width="400" /></a></div>
<br /></div>
Marc Schweppehttp://www.blogger.com/profile/05390927521175379084noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2091178757849972843.post-31978223967426449212017-03-10T20:57:00.001+01:002017-03-10T21:59:11.155+01:00House for sale<span style="color: rgb(69 , 69 , 69); font-family: "uictfonttextstylebody"; text-decoration: -webkit-letterpress;">Geschakeld herenhuis in hart van Nederland, eigendom van koninklijk onderscheiden oorlogsveteraan</span><span style="color: rgb(69 , 69 , 69); font-family: "uictfonttextstylebody"; text-decoration: -webkit-letterpress;"> annex begenadigd journalist en zijn muze; inmiddels 47 jaar in familiebezit. In oorspronkelijke staat, nooit gerestaureerd, veel originele elementen. Met genoeg ruimte voor het opvoeden van drie kinderen. Knusse salon, zeer geschikt voor de liefdevolle opvang van kroost na een lange schooldag. Ook passend voor gloedvolle vergaderingen van lokale politieke partijen en voor inspirerende middernachtelijke tekstproductie. Ruim genoeg voor het herbergen van vele meters lezenswaardige boekwerken.</span><br />
<div>
<span style="color: rgb(69 , 69 , 69); font-family: "uictfonttextstylebody"; text-decoration: -webkit-letterpress;">Praktische keuken, optimaal ingericht voor het bereiden van de lekkerste nasi goreng van Nederland en voor goede gesprekken tijdens de afwas, want niet voorzien van afwasmachine.</span></div>
<div>
<span style="color: rgb(69 , 69 , 69); font-family: "uictfonttextstylebody"; text-decoration: -webkit-letterpress;">Eerste etage met drie slaapkamers, vol mogelijkheden voor het inrichten van meerdere puberale <i>man</i> <i>caves </i>met zitzakken, stereo installaties en visnetten met opgezette krabben aan het plafond. </span><span style="color: rgb(69 , 69 , 69); font-family: "uictfonttextstylebody"; text-decoration: -webkit-letterpress;">Decennialang tevens gebruikt als privémuseum, vol herinneringen aan donkere perioden uit de vaderlandse geschiedenis in de twintigste eeuw, zowel in Nederland als in overzeese gebiedsdelen. </span></div>
<div>
<span style="color: rgb(69 , 69 , 69); font-family: "uictfonttextstylebody"; text-decoration: -webkit-letterpress;">Zolderetage goed geschikt voor parttime bewoning door familieleden woonachtig in het buitenland of tijdens moeizame echtscheidingen. Ook handig als logeerruimte voor 24-uurs-zorghulpen. Nog altijd voorzien van klassieke donkere kamer.</span></div>
<div>
<span style="color: rgb(69 , 69 , 69); font-family: "uictfonttextstylebody"; text-decoration: -webkit-letterpress;">Voor- en achtertuin jarenlang vol aandacht verzorgd door deskundige natuurgids. Rustgevende antieke grasmaaier nog aanwezig. Huis wordt geleverd inclusief vriendelijke buren. Parkeerhaven voor de deur zeer bruikbaar voor oude Citroëns of als vaste verblijfplaats van niet langer in gebruik zijnde Ford Fiësta. </span></div>
<div>
<span style="color: rgb(69 , 69 , 69); font-family: "uictfonttextstylebody"; text-decoration: -webkit-letterpress;">Woning wordt met tegenzin aangeboden wegens overcompleet. Voorwaarde voor overname is belofte van goed huisvaderschap, met respect voor <i>heritage</i>.</span></div>
<div>
<span style="color: rgb(69 , 69 , 69); font-family: "uictfonttextstylebody"; text-decoration: -webkit-letterpress;"><br /></span></div>
<div>
<span style="color: rgb(69 , 69 , 69); font-family: "uictfonttextstylebody"; text-decoration: -webkit-letterpress;">Het bord staat in de tuin, het ouderlijk huis is te koop. Ik heb weer even gehuild.</span></div>
<div>
<span style="color: rgb(69 , 69 , 69); font-family: "uictfonttextstylebody"; text-decoration: -webkit-letterpress;"><br /></span></div>
<div>
<span style="color: rgb(69 , 69 , 69); font-family: "uictfonttextstylebody"; text-decoration: -webkit-letterpress;"></span><br />
<div class="separator" style="clear: both;">
<span style="color: rgb(69 , 69 , 69); font-family: "uictfonttextstylebody"; text-decoration: -webkit-letterpress;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjuZF2p_CKk2O6pSq92V9ugDDGGQqx5GpsLxu_emnQ9gBQS0TabYNqZPAFMa1ViVPaHoFXEdmpKQs1w2NZlnGhrBLE-WP2F5XWvW41JlfCZWUvW-WD8GetWDCyUVrDCrDFal1mV8jdGMk2y/s640/blogger-image-1069714142.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="300" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjuZF2p_CKk2O6pSq92V9ugDDGGQqx5GpsLxu_emnQ9gBQS0TabYNqZPAFMa1ViVPaHoFXEdmpKQs1w2NZlnGhrBLE-WP2F5XWvW41JlfCZWUvW-WD8GetWDCyUVrDCrDFal1mV8jdGMk2y/s400/blogger-image-1069714142.jpg" width="400" /></a></span></div>
<span style="color: rgb(69 , 69 , 69); font-family: "uictfonttextstylebody"; text-decoration: -webkit-letterpress;"><br /></span></div>
Marc Schweppehttp://www.blogger.com/profile/05390927521175379084noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2091178757849972843.post-2129598149614943122017-01-13T11:33:00.001+01:002017-01-13T12:59:16.882+01:00Emo-tvHet is stil in het ouderlijk huis. Ik sta tussen verhuisdozen vol boeken, fotoalbums en serviesgoed. Langzaam worstel ik me door het afscheid nemen van de spullen die mijn ouders gedurende heel hun huwelijk hebben verzameld. Ik vind bankafschriften uit 1968, kopjes en glazen uit de jaren vijftig. Ze gooiden nooit iets weg, maar nu moet het toch.<br />
Om de stilte te verdrijven zet ik de televisie aan, die er nog staat. Het abonnement is al opgezegd, maar bij de Ziggo's van deze wereld gaat dat nooit meteen goed, dus hij werkt nog. Het is daags na de eerste persconferentie van <i>president elect</i> Donald Trump, die bij die gelegenheid een CNN-reporter grof de mond snoerde wegens het verspreiden van '<i>fake news</i>'. Ergens kan ik me The Donald veel beter voorstellen in een protserig Russisch hotel, met zijn uitgezakte witte billen te midden van enkele dure prostituees die hem trakteren op een <i>golden shower</i>, dan als president van het machtigste land ter wereld. Maar goed, de tijd zal het leren.<br />
<br />
Op CNN filosoferen de verslaggevers nog wat na over dat opstootje daags ervoor, als er live wordt overgeschakeld naar president Obama, die afscheid neemt van zijn vice-president Joe Biden. Dat gaat op een manier die alleen Obama gegeven is: een prachtige speech vol verwijzingen naar hun hechte samenwerking, hun families en het vele goede werk dat de vice-president heeft verricht. Een verhaal doorspekt van persoonlijke herinneringen, humor en waardering, waarin ook Biden's echtgenote en nazaten niet worden vergeten. <i>"To know Joe Biden is to know love without pretense, service without self-regard and to live life fully"</i><span style="color: rgba(0 , 0 , 0 , 0.901960784313726); font-family: "lft etica" , "lucida sans" , "lucida grande" , "lucida sans unicode" , "arial" , sans-serif;"><span style="background-color: white;">.</span></span><br />
De tranen stromen de vierenzeventigjarige Biden over de wangen, zeker als de president hem daarna <a href="http://edition.cnn.com/2017/01/12/politics/biden-awarded-presidential-medal-of-freedom/" target="_blank">eert </a>met de hoogste burgermedaille die hij kan uitdelen: de Presidential Medal of Freedom. Ook het dankwoord van de VP mag er wezen. Ik vergeet de dozen vol kopjes en glazen en kijk een half uur naar de mooiste emo-tv die ik in lange tijd zag.<br />
De Obama's stonden acht jaar lang voor inhoud, stijl en klasse, zonder incidenten en schandalen. Het doet zeer om afscheid te moeten nemen van <i>The Coolest President Ever</i>. Wat een mooie televisie, in dat verder zo stille ouderlijk huis.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiO557qf_vUyLLDu9fr6sYiEgK6CJFGEFZbb6N9lg9Ni8ZB0ZhyphenhyphenqD5m3QrUFjxzEsWxcyiFtCZpgMoVs4QNpHdiV9uPGCKbw42rsIx3mJtWhieb0zjrdgjVm_59767RBzdUB4j_p2PHviQN/s1600/Joe+Biden+TV.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiO557qf_vUyLLDu9fr6sYiEgK6CJFGEFZbb6N9lg9Ni8ZB0ZhyphenhyphenqD5m3QrUFjxzEsWxcyiFtCZpgMoVs4QNpHdiV9uPGCKbw42rsIx3mJtWhieb0zjrdgjVm_59767RBzdUB4j_p2PHviQN/s320/Joe+Biden+TV.jpg" width="320" /></a></div>
<br />Marc Schweppehttp://www.blogger.com/profile/05390927521175379084noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2091178757849972843.post-22292657116647531062016-12-26T11:12:00.001+01:002016-12-26T11:20:59.515+01:00Praying for time2016 zit er op, eindelijk. Precies op eerste kerstdag verruilt ook de zanger van <i>Last Christmas</i> nog even het tijdelijke voor het eeuwige. Grootheden als David Bowie, Prince en Leonard Cohen gingen hem dit jaar voor. Het aantal overleden beroemdheden was zo groot dat ik er maar een paar kon uitkiezen voor de jaarlijkse fotopresentatie bij de kerstlunch van mijn werkgever. Een klusje dat gedurende het jaar vraagt om regelmatige beeldresearch; even terug naar mijn jonge jaren als bureauleider van een klein fotoagentschap. Leuk om te doen, dat graven naar de beste nieuwsfoto's op internet.<br />
<div>
De selectie van beelden van belangrijke gebeurtenissen voor boven een feestelijke kerstlunch vraagt om voorzichtigheid, '<i>cause we're eating, after all</i>. Dan kun je niet alles laten zien van de verschrikkingen die dit jaar langskwamen: Aleppo, Mosul, aanslagen in Brussel, Istanbul, Orlando, Nice en vlak voor kerst nog Berlijn. En er was meer. De opeens zichtbare klimaatverandering. Opkomend populisme, de brexit, de verkiezing van Trump, de snel verhardende samenleving. Gelukkig was kleine Tijn er nog, al zat die presentatie toen al in elkaar.</div>
<div>
In de persoonlijke sfeer was het voor alles het jaar waarin ik afscheid nam van allebei mijn ouders. Snel, onverwacht, heftig en droevig. Ik troost me met de gedachte dat ze na 62 jaar huwelijk niet meer zonder elkaar konden en nu weer samen zijn, op een plek waar alles goed is. </div>
<div>
Op de eerste dag van mijn nieuwe functie begroef ik mijn vader. In de tweede helft van het jaar was er het grote verdriet van en met mijn gewaardeerde, trouwe eindredactrice, die haar jongere zus en vlak daarna haar vader verloor. Er waren gezondheidsproblemen bij diverse vrienden en kennissen; het zal wel de leeftijd zijn, die met gebreken komt. Maar toch. Je beseft dat je alweer 55 bent.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
George Michael valt tussen wal en schip, hij mist de meeste jaaroverzichten, ook die plaatjesverzameling van mij. Maar er kon nog wel een kaarsje bij, na zo'n moeizaam jaar. Op naar 2017, in de hoop dat ons weer wat betere tijd wordt gegund.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
<div style="text-align: start;">
<span style="background-color: rgba(255 , 255 , 255 , 0); text-align: center;"><i>It's hard to love there's so much to hate</i></span></div>
<i style="background-color: rgba(255, 255, 255, 0);"><span style="text-align: center;">Hanging on to hope when there is no hope to speak of</span></i><br />
<div style="text-align: start;">
<span style="background-color: rgba(255, 255, 255, 0); font-style: italic; text-align: center;">And the wounded skies above say it's much too late</span><br />
<span style="background-color: rgba(255, 255, 255, 0); font-style: italic; text-align: center;">So maybe we should all be praying for time</span></div>
<span style="-webkit-text-size-adjust: auto; background-color: rgba(255, 255, 255, 0);"><i><span style="text-align: center;"></span></i></span><br />
<div style="text-align: start;">
<span style="-webkit-text-size-adjust: auto; background-color: rgba(255, 255, 255, 0);"><i><span style="text-align: center;"><br /></span></i></span></div>
<span style="-webkit-text-size-adjust: auto; background-color: rgba(255, 255, 255, 0);"><i><span style="text-align: center;">
<div style="text-align: start;">
<div class="separator" style="clear: both;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgZnDWPVqBYXessGnRKc-FWiZBX-z-kYUJG9NMzW12t5F7ibxypuW09f2I_H-oUVIf5CM1qQKCDk1EVI4Rhg5Bwtw-CbvzFQgNVke6RZUizSDPvIeroKVTvKXlvXwWrSunc7Z6FfYZBbmzI/s640/blogger-image-1482099739.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgZnDWPVqBYXessGnRKc-FWiZBX-z-kYUJG9NMzW12t5F7ibxypuW09f2I_H-oUVIf5CM1qQKCDk1EVI4Rhg5Bwtw-CbvzFQgNVke6RZUizSDPvIeroKVTvKXlvXwWrSunc7Z6FfYZBbmzI/s320/blogger-image-1482099739.jpg" width="320" /></a></div>
<br /></div>
</span></i></span></div>
Marc Schweppehttp://www.blogger.com/profile/05390927521175379084noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-2091178757849972843.post-49254986226456312572016-08-22T09:11:00.001+02:002016-08-22T17:15:53.823+02:00Net-niet-gamesIedere vier jaar speelt het even door mijn hoofd. Ik zat in de zesde klas, in een tijd dat de kleuterschool nog bestond en de basisschool zes klassen telde. Wekenlang hadden we bij de start van het nieuwe schooljaar gewerkt aan het project. Krantenknipsels in schriftjes geplakt, geleerd over De Gedachte dat meedoen belangrijker is dan winnen. Tot de meester op een ochtend binnenkwam met het nieuws dat die gedachte wreed was verstoord door een aanslag op de Israëlische ploeg. München, september 1972. Ik was elf jaar. Ons Olympische schoolproject werd die dag abrupt gestopt. 'Zie maar of je er zelf mee verder wilt gaan', zei meester Harland en hij ging door met de rekenles.<br>
<div>
<br></div>
<div>
Bij alle volgende edities van de Spelen komt dat moment even voorbij. De Olympische Gedachte is allang verdwenen, net als de vroeger vanzelfsprekende amateurstatus van de deelnemers. Winnen is waar het om gaat. Zo bezien was de 2016-editie in Rio voor TeamNL - waarom zou je onze nationale ploeg immers Nederland noemen - toch een beetje een tegenvaller. Maandenlang zijn we door alle media verwend met de blonde <i>hardbody </i>van Dafne, het gespierde zwempak-lijf van Ranomi, het goedlachse krulhoofd van Epke. Eénentwintig medailles of meer, daar was het dit keer om te doen. Dat twintigtal uit 2012 moest immers verbeterd worden. Sommige gouden plakken hoefden we alleen maar op te halen, zo leek het.<br>
Maar de <i>golden girls</i> verlieten het zwembad met lege handen, Epke viel op zijn gezicht en Dafne smeet woedend met haar dure loopschoenen. De hockeymeiden huilden om het zilver (hockey wordt gespeeld door meiden) en Yuri deed zijn ringenoefening uiteindelijk op Lowlands. Weggestuurd om een gemiste training na een nachtje stappen, de zelfgekozen beloning voor het halen van zijn finale. Die boze coach had natuurlijk ook zelf kunnen vertrekken: 'Yuri, als je er toch schijt aan hebt, zoek je het volgende week maar lekker zelf uit'. Maar nee, discipline voor alles binnen TeamNL, dat hooggespannen verwachtingen moest waarmaken. Deelnemers die klaar waren en geen medaille hadden konden tussentijds naar huis met de <i>losers</i>vlucht, want al die relaxte gasten, dat zou niet goed zijn voor de concentratie. Samen uit, niet samen thuis. </div>
<div>
Tien keer werd Nederland vierde, de plek die niemand op de Spelen wil. Ja, natuurlijk, er waren zeilers, surfers en roeiers met goud, van wie we nu allemaal alweer de naam vergeten zijn. Er was een wielrenster die goud pakte als eerbetoon aan haar keihard gevallen teamgenote. Mooi. Er was een grote man die zilver won met kinderfiets rijden op een hobbelbaan en zo nog wat. Leuk, knap, goed gedaan, welverdiend. Er was de aanstekelijke blijdschap om zijn vijfde plek van hardloper Martina. Maar door de beeldvorming vooraf voelde het op veel momenten toch als de net-niet-games. Olympische legendes worden immers gemaakt in het zwembad, de atletiekbaan en de turnhal. Fanny Blankers-Koen, Bob Beamon, Mark Spitz, Nadia Comaneci, Michael Phelps, Usain Bolt.<br>
Juist in die koninklijke arena's wilde het met Nederland niet zo lukken als vooraf gedacht. Op een klein, spichtig blond meisje na, dat bij het turnen op de balk de pronte Amerikaanse Simone-<i>from-the-block</i> van een vierde gouden plak afhield.<br>
Sanne Wevers stond vooraf niet meters hoog afgebeeld op een muur, of in goud gehuld op de <i>cover </i>van Vogue. Maar ze stond wel symbool voor de verrassing die deze Spelen kenmerkte. En ondanks een zomer vol terreur werden ook dit jaar alle schoten alleen door het startpistool gelost. Zo bezien ging toch eigenlijk alles goed. Meedoen is immers <a href="https://www.vn.nl/hoe-maurits-hendriks-live-de-olympische-gedachte-vakkundig-om-zeep-hielp/" target="_blank">belangrijker </a>dan winnen.<br>
<br>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjzVqtzqkiLnn8UTSYPU1_AEdXE62VNvIBIsE8fLfaI4-PrTqeqRU3GsflXiIULwR7YLGe5bQEGz63DYvKz1krWpk0l6Kp9J5KeVIkTjycLdqG43aH41AGzdJh7eDhmqMz58zo9a6JCoRsk/s1600/dafne+schippers+vogue.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjzVqtzqkiLnn8UTSYPU1_AEdXE62VNvIBIsE8fLfaI4-PrTqeqRU3GsflXiIULwR7YLGe5bQEGz63DYvKz1krWpk0l6Kp9J5KeVIkTjycLdqG43aH41AGzdJh7eDhmqMz58zo9a6JCoRsk/s320/dafne+schippers+vogue.jpg" width="246"></a></div>
<br>
<br></div>
Marc Schweppehttp://www.blogger.com/profile/05390927521175379084noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-2091178757849972843.post-52949077962793130762016-08-10T17:39:00.000+02:002016-08-10T19:57:36.835+02:00All inclusiveIk had natuurlijk beter moeten weten. Als iets te goed klinkt om waar te zijn, is het meestal niet waar. Een week in een Oostenrijks hotel, met vrouw en twee kinderen, voor minder dan honderd euro per dag, <i>all inclusive</i> - dat kan ook eigenlijk niet. En iedere branche heeft zijn eigen jargon. Een huis dat de makelaar aanprijst vanwege 'originele elementen' is immers gewoon een bouwval.<br />
<div>
Voor de tweede week van onze zomervakantie boekten we een scherpe aanbieding bij Travelbird. Zeven nachten in een <i>gasthof </i>in Tirol, met verblijf op basis van 'all inclusive light'. Volgens de reisvogel betekent dat een 'uitgebreid ontbijt', een 'kleine lunch', een 'viergangendiner met klein saladebuffet' en tot acht uur 's avonds zonder meerkosten drinken. </div>
<div>
All inclusive, dat ken ik nog van een paar trips naar de Turkse Rivièra, toen dat nog kon. Eindeloze buffetten, met eten zover het oog reikt en voor elk wat wils. Sinds de Erdocratie zijn donkere kant laat zien waag ik het er als kersvers journalist maar niet meer op. Oostenrijk was natuurlijk ook ooit het geboorteland van een griezel met een snorretje, maar toch. Een mooi en opgeruimd landje. Wel zo makkelijk ook, na een week in Noord-Italië.</div>
<div>
De eigenaar van de <i>gasthof </i>ziet er uit als de snorloze broer van de harige Amerikaanse <i>adult movie actor</i> Ron Jeremy in zijn vadsige nadagen. En ook een beetje als Mario Bros, als hij zijn donkerblauwe salopette aan heeft althans. Bij binnenkomst wijst hij ons direct op het genadeloze voedertijdregime: ontbijt tussen acht en negen, de kleine lunch tussen twaalf en één en het diner tussen zes en zeven. Hmm, uitslapen is geen optie deze week. En vier gangen binnen een uur wordt haastig eten. Maar goed, de gedachte aan krakend krokante Kaiserbroodjes, verse jus d'orange en dito koffie iedere ochtend maakt veel goed. Helaas zijn de <i>semmel </i>van eigenaar Mario minder krokant, de jus d'orange niet te vinden en de koffie niet echt baristakwaliteit. </div>
<div>
Overdag gaan we de berg op, genieten van het adembenemende landschap dat Tirol nog altijd te bieden heeft. De kleine lunch laten we graag voor wat die is, ik zorg liever zelf voor de noodzakelijke <i>Kaiserschmarren</i> om de dag mee door te komen.</div>
<div>
Het viergangendiner bij baas Mario gaat, zo blijkt, uit van het <i>this is it</i>-principe. Geen aankondiging van wat er komt, geen keus, geen buffet. Hier, je eten. Het minuscule 'saladebuffet' (een liggende koelkast met bakken gesneden wortel en kool) wordt door de reisvogel waarschijnlijk als vierde gang beschouwd, want verder kom ik echt maar tot drie. Het goede nieuws is dat de kinderen, verstoken als ze zijn van keuzemogelijkheden, alles gewillig opeten. </div>
<div>
Afgezien van een modderige glijpartij in het natte gras tijdens een afdaling zijn de <i>hills </i>nog altijd <i>alive with the sound of music</i>. Oostenrijk is heerlijk. Maar een aanbieding die te mooi is om waar te zijn, die laat ik een volgende keer gewoon gaan.<br />
<br /></div>
<div>
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjnjI731g2GQKxpmMGc3J2EcTZ2oa1Nql_YMilkJhrZ_hV1H4NwgmK4c1uhOBUAoOtRC8L7z6-R44kYKxr0k4vADPX_7Nw4Jbw-vLBFjEuVuEoq04BvywdDRc_HAfDLUYg51zOlpJPvPzZf/s1600/ontbijt+en+diner.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjnjI731g2GQKxpmMGc3J2EcTZ2oa1Nql_YMilkJhrZ_hV1H4NwgmK4c1uhOBUAoOtRC8L7z6-R44kYKxr0k4vADPX_7Nw4Jbw-vLBFjEuVuEoq04BvywdDRc_HAfDLUYg51zOlpJPvPzZf/s320/ontbijt+en+diner.jpg" width="240" /></a></div>
<div>
<br /></div>
Marc Schweppehttp://www.blogger.com/profile/05390927521175379084noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2091178757849972843.post-78264524081571114592016-07-25T20:33:00.001+02:002016-07-27T07:42:28.472+02:00ZwembadrandDe reis door de nacht richting het Italiaanse meer gaat voorspoediger dan ooit, ondanks horrorverhalen van de ANWB vooraf. De oude trouwe familie-mpv jaagt met slapend kroost achterin over de Brennerpas naar ons favoriete vakantieland. De berghelling naast het Gardameer blikkert bij aankomst op zaterdagmorgen al in de zon.<br />
<div>
Het voelt vertrouwd en goed, na de droevige maanden in de privésfeer. Voor het eerst bel ik niet meer met mijn ouders, na het arriveren op de vakantiebestemming. Het ouderlijk huis is stil en leeg. Daags voor vertrek heb ik de bestelling van de steen voor het graf van mijn vader afgerond. Om mijn rechterpols draag ik een armband met de vingerafdrukken van mijn beide ouders. Ik ben een weeskind op vakantie.<br />
<div>
<br />
De vakantiewoning is even aangenaam als altijd, de pasta even smakelijk, het weer even zonnig en warm. Aan de zwembadrand ontmoeten we een sympathieke advocate, partner bij een ambitieus jong Rotterdams kantoor en gespecialiseerd in milieugerelateerde zaken. Haar man heeft zijn commerciële functie in het bedrijfsleven ingeruild voor een baan met passie in het middelbaar onderwijs. En dan is er de KLM-piloot, met die typerende rust en zelfverzekerdheid die hoort bij zijn beroep. 'Het is vooral knoppen drukken', relativeert hij. Zijn onbezoldigde nevenfunctie als compliance officer bij de Dutch Dakota Association is eigenlijk spannender. Zo gaat het boven de gezamenlijke cappuccino al snel over regelgeving, inzichtelijk onderwijs, communicatie door professionals, blamefree reporting en lerend vermogen. Zo ver weg zijn de dagelijkse beslommeringen op vakantie niet. Het leven gaat door.</div>
</div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjQa4fhcjXmuoJE-b6Sx3GyFSCZJ3l0eVA5HGuFM_yw5NQ5zr0UZO-hHmDy2SrR2d9RanzjVH52rWvmq9c19xcaVC6QfEeXyxjkHt9Ppp0yh-zcwOE3Sld4DEPPW3i75hl61-bc1cSsVjG3/s640/blogger-image--723516305.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="300" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjQa4fhcjXmuoJE-b6Sx3GyFSCZJ3l0eVA5HGuFM_yw5NQ5zr0UZO-hHmDy2SrR2d9RanzjVH52rWvmq9c19xcaVC6QfEeXyxjkHt9Ppp0yh-zcwOE3Sld4DEPPW3i75hl61-bc1cSsVjG3/s400/blogger-image--723516305.jpg" width="400" /></a></div>
Marc Schweppehttp://www.blogger.com/profile/05390927521175379084noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2091178757849972843.post-63853918017731040172016-05-31T23:15:00.001+02:002016-06-02T13:10:29.851+02:00LiefdesverdrietMijn vader vergat in de laatste jaren van zijn aards bestaan bijna alles van wat er ooit in zijn geheugen zat. Agenda's, briefjes in zijn zak: met slimme geheugensteuntjes wist hij velen nog lange tijd om de tuin te leiden. Op de palm van zijn hand schreef hij, telkens opnieuw, zijn leeftijd: 1926-2016, negentig jaar.<br />
Die leeftijd heeft hij net niet officieel gehaald. Na het verlies van zijn vrouw, eind maart, gleed het leven in hoog tempo uit hem. Hij sleepte zich voort, tot hij uiteindelijk ook de echtelijke sponde niet meer uitkwam. Krimpend van pijn, zijn handen klauwend in de oude deken, lag hij de laatste dagen in zijn bed. Op 26 mei, om twee uur in de nacht, stokte zijn zware, moeizame ademhaling. <br />
<br />
Hij was een avonturier, die hield van de goede dingen des levens. Een mooie avond met vrienden, een goed glas, een goed pak. In 1950 keerde hij als militair terug uit Nederlands-Indië, sprong over de handdoeken en het servies van de reeds aangeschafte uitzet, verliet zijn oerdegelijke verloofde en kocht een zeilboot. Drie jaar later ontmoette hij een meisje dat net als hij ook jaren in Nederlands-Indië had doorgebracht. Ze werd zijn vrouw en ze hadden tweeënzestig jaar lang genoeg om over te praten.<br />
Hij werd journalist, schreef de blaren op zijn handen voor de lokale krant en voor Neerlands' allereerste bedrijfsblad en profiteerde volop van de vrijheid die bij dat beroep hoorde. Eerst in de omgeving van Rotterdam, daarna jarenlang in zijn geliefde geboortestad Amsterdam. Hij had een scherpe pen en produceerde ook over de eenvoudigste gebeurtenissen prachtige pennenvruchtjes, in een stijl die soms aan de Kronkels van <a href="https://nl.wikipedia.org/wiki/Simon_Carmiggelt" target="_blank">Simon Carmiggelt</a> deed denken.<br />
Na zijn werkzame leven werd hij secretaris van de plaatselijke Oranjevereniging. Zijn hilarisch opgetekende notulen zetten steevast de toon voor weer een gemoedelijke mannenavond, waarbij de Oranjeklanten ook nog even de afspraken voor de naderende festiviteiten doornamen. Verschillende van hen werden boezemvrienden voor het leven. Zo bereikte hij de leeftijd der sterken, tot de geest de geest gaf. Het lichaam volgde vanzelf. Hij stierf aan liefdesverdriet.<br />
Op 1 juni begraven we hem aan de rand van ons dorp. <a href="http://www.varnws.nl/artikel/nieuws/20445/jules_schweppe_overleden__#.V036TPmLS01" target="_blank">Mijn papa</a>, net geen negentig jaar oud, is weer bij zijn lieve vrouw.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjjvEbwCZymRry4RmxPgps6gTl1y2S3ZrX7YjuZ9gYV7pOq09I0LAIaEo9DuSEV9mT5_Tc3Tfs68cpeSYcUZD0ifa6OPZ3l-b4HCoy_Jqji_-AwsUCdl7dziR01Yn5boL-5bvEPYmBNewxt/s1600/9619C769-E46B-4C5F-B9DC-24D8D7C81D4B.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjjvEbwCZymRry4RmxPgps6gTl1y2S3ZrX7YjuZ9gYV7pOq09I0LAIaEo9DuSEV9mT5_Tc3Tfs68cpeSYcUZD0ifa6OPZ3l-b4HCoy_Jqji_-AwsUCdl7dziR01Yn5boL-5bvEPYmBNewxt/s320/9619C769-E46B-4C5F-B9DC-24D8D7C81D4B.JPG" width="240" /></a></div>
<br />
<br />Marc Schweppehttp://www.blogger.com/profile/05390927521175379084noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-2091178757849972843.post-90636563556333864612016-03-31T09:41:00.001+02:002016-03-31T09:48:52.153+02:00EngelHet is nog snel gegaan. Die uitdrukking heeft nieuwe lading gekregen. Op 8 maart bracht ik mijn moeder naar het Zuwe Hofpoort ziekenhuis in Woerden. Even een röntgenfoto maken, even bloed laten prikken. Want de longontsteking had voorbij moeten zijn, maar de pijn bleef. De foto vloog digitaal binnen een minuut na het bekijken ervan van de radioloog naar de longarts. En tien minuten later zaten we aan diens bureau. De afbeelding op de monitor liet ook voor een leek niets aan duidelijkheid te wensen over. Uitzaaiingen, geen hoop op herstel, directe opname. <div>Twee weken lang zocht de brigade van in het wit gestoken engelen op de afdeling Neurologie en Longgeneeskunde naar de beste wijze van pijnbestrijding. Ondertussen gleed de vrouw die mij ooit baarde in hoog tempo naar het einde van haar aards bestaan. Tussentijds sprak de longarts over een levensverwachting van maximaal zes tot acht maanden. Een week later, in het laatste gesprek met de zaalarts en de verpleegkundige, waren daar nog maximaal drie maanden van over. Mijn moeder mocht naar huis, met nog maar één ding om te doen. Een lieve Surinaamse engel van de thuiszorg hielp haar het grootste deel van haar laatste week enigszins draaglijk te maken. </div><div>Op Tweede Paasdag was het genoeg en gaf ook haar lichaam de strijd op. Mijn moeder, vierentachtig jaar oud, die heel haar leven als een engel was voor ons allemaal, is het nu ook officieel. Op de rouwkaart zegt Toon Hermans: Omdat er liefde is / bestaat er geen voorbij / In alle eeuwigheid ben jij.</div><div>Dag mama, dag engel. Groeten aan Jort.</div><div><br></div><div><div class="separator" style="clear: both;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjbiU5KpBWFlxmayRA6UEMZvoTk4n2Nj1ufAPWMTXOlMhsy4qYJ84d7i_bRt42_CGk9cpWwcUlGH4FFSpsdMkaMQJ_Q4OkC7E7Ea1r7ocBkZlHuyib_PWmlEr74Es5KzKu-TtCC7XeGMOFs/s640/blogger-image--1983057007.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjbiU5KpBWFlxmayRA6UEMZvoTk4n2Nj1ufAPWMTXOlMhsy4qYJ84d7i_bRt42_CGk9cpWwcUlGH4FFSpsdMkaMQJ_Q4OkC7E7Ea1r7ocBkZlHuyib_PWmlEr74Es5KzKu-TtCC7XeGMOFs/s640/blogger-image--1983057007.jpg"></a></div><br></div>Marc Schweppehttp://www.blogger.com/profile/05390927521175379084noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-2091178757849972843.post-42105875578409708182016-03-05T21:46:00.000+01:002016-03-05T21:46:32.463+01:00VerlopenIk kon me de smaak van de gomrand op een envelop nauwelijks herinneren. Ergens diep in de kast lagen nog een paar enveloppen. En de overgebleven decemberzegels van vorig jaar zijn vast nog wel bruikbaar. Bijna geen kaarten verstuurd immers, die kerstwens stond toch ook op Facebook.<br />
Moest ik opeens een brief sturen aan een bejaard familielid zonder e-mailadres? Nee hoor, mijn OV-chipkaart, die ik vanmorgen nog vol vertrouwen meegaf aan mijn echtgenote, bleek verlopen. VERLOPEN! 'Kan dat dan?', vroeg ik verbaasd, toen ze met dat bericht terugkwam? Ja dus, een OV-chipkaart, die je eerder hebt gekocht voor het op zich al onbegrijpelijke bedrag van zeven euro en vijftig cent, verloopt gewoon na een paar jaar. Dan doet-ie niks meer. Noppes, ook al staat er - zoals in mijn geval - gewoon nog een tegoed van tientallen euri op.<br />
Ergens in de grote <a href="https://www.ov-chipkaart.nl/home.htm" target="_blank">OV-chip-organisatie</a> heeft een ambtenaar destijds bedacht dat het een goed plan is dat een OV-kaart na een aantal jaren weer verloopt. 'Dan moeten reizigers een nieuwe halen, weer zeven euro vijftig. Katjing!' 'En wat doen we dan met mensen die klagen dat er nog een tegoed op stond?', vroeg zijn wakkere collega. 'Die kunnen dat bij ons terugvragen', antwoordde de ambtenaar, 'maar wel op een onhandige manier, flink omslachtig'. 'Goed plan', juichte zijn collega. 'Dan moeten ze een formulier downloaden van onze site, dat uitprinten, met de hand invullen in van die onhandige vakjes, de verlopen kaart er op plakken en dat formulier via de post aan ons terug sturen". 'Haha, lachte de ambtenaar, 'dat doet echt bijna niemand!'. Ze presenteerden hun plan aan hun superieuren. 'Geweldig idee', oordeelde het management, 'dat levert elk jaar miljoenen op. Gratis geld'.<br />
Zoiets moet het wel geweest zijn, dacht ik vandaag, terwijl ik op zoek was naar een envelop en de laatste postzegels in de keukenla.<br />
Vrienden van het openbaar vervoer, ik heb al een wat moeizame knipperlichtrelatie met jullie. Ik vind die OV-chipkaart op zich best handig, al zijn we inmiddels wel <a href="http://www.volkskrant.nl/binnenland/vervoerders-gaan-inzetten-op-mobiel-betalen-in-ov~a4144809/" target="_blank">toe aan een app-je</a> voor de iPhone. Maar waarom, in hemelsnaam, verloopt zo'n ding na een paar jaar? Dat betekent verspilling van plastic kaarten en onnodige extra kosten en moeite voor de reiziger. En waarom, waarom moet die tegoedprocedure zo middeleeuws? De laatste keer dat ik keek, was het 2016.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEia6eGDrDg3XXFa6zCHscUL1Zt17HOgEvc3qB-RlWFWf2BKzdkrjkUaeNKn1jsx1kZUZ_KM4-X_4e4r1ikHRgP0dSpYVlFE1k-jgZzPzsL2qDAFylZjDyJcsLzdMc0YeJsVu40K3hku-xHZ/s1600/ov+chip+teruggave.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEia6eGDrDg3XXFa6zCHscUL1Zt17HOgEvc3qB-RlWFWf2BKzdkrjkUaeNKn1jsx1kZUZ_KM4-X_4e4r1ikHRgP0dSpYVlFE1k-jgZzPzsL2qDAFylZjDyJcsLzdMc0YeJsVu40K3hku-xHZ/s320/ov+chip+teruggave.jpg" width="320" /></a></div>
<br />Marc Schweppehttp://www.blogger.com/profile/05390927521175379084noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2091178757849972843.post-65588362128467600892016-01-31T15:57:00.001+01:002016-02-04T12:00:52.539+01:00De vierde machtIn de politiek worden al een jaar lang duurbetaalde uren besteed aan sneue debatten over een verloren bonnetje van vijftien jaar geleden. Ik ontmoette vorig jaar Fred Teeven, een aardige man en een bevlogen crimefighter. Hij sprak op onze jaarlijkse toogdag. Volgens mij zou hij de politiek moeten verlaten en weer gaan doen waar hij goed in is: boeven vangen.<br />
<div>
Natuurlijk verdient de Teevendeal geen schoonheidsprijs, maar de jongste berichtgeving daarover toont vooral aan dat er treurige dingen aan de hand zijn in Den Haag. Rapporten over lekken vanuit de Commissie Stiekem leveren niks op, omdat de slager zijn eigen vlees keurt. Kamerleden vertrekken met de noorderzon (en wachtgeld) 'om bij te dragen aan de Clintoncampagne', maar daar <a href="http://www.geenstijl.nl/mt/archieven/2016/01/duim66.html" target="_blank">weten ze van niks</a>. <span style="-webkit-text-size-adjust: auto; background-color: rgba(255, 255, 255, 0);">Ministers beledigen de Kamer door rapporten van hun ambtenaren van voor tot achter met een dikke zwarte viltstift te censureren. </span><span style="font-family: "helvetica neue light" , , "helvetica" , "arial" , sans-serif;">Zie het politie-onderzoek naar de lezing van forensisch onderzoeker George Maat over de ramp met de MH17, toen dat werd 'vrijgegeven' aan de Tweede Kamer. </span>En wat te denken van al die tussentijds verschenen eenmansfracties; afvallige partijleden die liever op het pluche blijven zitten dan plaats maken voor een opvolger. Logisch dat de kiezer geen vertrouwen meer heeft en zijn of haar stem geeft aan een geblondeerde populist die de onderbuik van Nederland aanspreekt.<br />
Ernstiger nog vind ik de huidige minachting van bestuurders voor de pers, die toch niet voor niets regelmatig wordt aangeduid als 'de vierde macht' naast de Trias Politica. Een <a href="http://www.nu.nl/binnenland/4206015/omroep-flevoland-rechter-verordening-luttelgeest.html" target="_blank">no-go-area</a> voor journalisten bij een raadsvergadering over de komst van een AZC. Het gretig omzetten van WOB-verzoeken in 'verzoeken om informatie', zodat je van allerlei lastige verplichtingen af bent. Het onder de pet houden of vernietigen van documenten, het wissen van telefoontaps als dat beter uitkomt. Zoals RTL Nieuws journalist Pieter Klein terecht <a href="http://www.rtlnieuws.nl/columns/column/pieter-klein/geheimzinnigheid-het-echte-beleid" target="_blank">schrijft</a>: 'geheimzinnigheid is het echte beleid'. </div>
<div>
<span style="font-family: "helvetica neue light" , , "helvetica" , "arial" , sans-serif;">We verwijten de Poolse regering dat ze de media probeert te </span><a href="http://www.volkskrant.nl/buitenland/nieuwe-poolse-mediawet-bedreigt-vrijheid-van-media~a4217230/" style="font-family: 'Helvetica Neue Light', HelveticaNeue-Light, helvetica, arial, sans-serif;" target="_blank">controleren</a><span style="font-family: "helvetica neue light" , , "helvetica" , "arial" , sans-serif;">, maar we doen er beter aan naar onszelf te kijken, denk aan de nieuwe mediawet. Voorkomen dat het gevonden wordt, is nog veel erger dan dat bonnetje zelf.</span></div>
<div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgbF0cekcEDgphJfyWsGFJVa2jJK6uuimX0mmgCzLU2OFH1YmBHbkVudVx0boYe9JfzxXa2YFptuAgvbZZ5ZxtVcoiTV9WpJbn-ZCa4kAmwMtMPdSIK0iaV15xsWVePdaIc16csksmWTdo_/s1600/zwartgelakt+document.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="177" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgbF0cekcEDgphJfyWsGFJVa2jJK6uuimX0mmgCzLU2OFH1YmBHbkVudVx0boYe9JfzxXa2YFptuAgvbZZ5ZxtVcoiTV9WpJbn-ZCa4kAmwMtMPdSIK0iaV15xsWVePdaIc16csksmWTdo_/s320/zwartgelakt+document.jpg" width="320" /></a></div>
<br /></div>
Marc Schweppehttp://www.blogger.com/profile/05390927521175379084noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2091178757849972843.post-69465292858115172512015-11-30T21:28:00.001+01:002015-11-30T22:01:30.279+01:00InfuusDochter A is inmiddels achttien lentes. Ze woont bij haar moeder, leert voor schoonheidsspecialiste, denkt al na over een bredere vervolgstudie. Ik houd van haar eigenwijze, zelfbewuste levensstijl, inclusief kleine zondes als een rokertje, een glaasje en enige permanente lichaamsdecoratie. Niet in alle opzichten mijn ding, maar ze heeft haar wijze van in het leven staan en gaat haar stoere eigen gang.<div>Iets te stoer loopt ze dagenlang rond met pijn in haar buik. In het Sint Antonius, een groot ziekenhuis in Nieuwegein, blijkt haar blindedarmontsteking al iets te ver heen. Perforatie, schoonmaken, drie dagen aan een infuus met antibiotica. Twee dagen nadat ze ontslagen is uit de ziekenfabriek moet ze terug omdat de pijn en misselijkheid terugkomen. Nog een dikke week aan het infuus. Haar eetlust keert terug, maar ze heeft weinig op met de ziekenhuismaaltijden. 'Pap, als je straks langskomt, neem je dan even een cheeseburger voor me mee?' </div><div>Ik stop aan de rand van Nieuwegein bij de drive-in van de grote M voor twee cheeseburgers en een frietje. Op 'haar' kamer G209 eten we samen fastfood. Naast haar, achter het witte gordijn, ligt een stevige jongen van vergelijkbare leeftijd. Halverwege onze maaltijd verschijnt zijn vader van achter het gordijn. 'Willen jullie ook een biertje?', vraagt hij, met een Palmpje in zijn vuist. 'Hij heeft er een paar koud staan'. </div><div>Op het bed van mijn dochter ligt een klein beertje, dat ik haar bij de opname gegeven heb. Zonder wil ze in de grote ziekenfabriek nergens heen. Achttien jaar, stoer maar ook weer even mijn kleine meisje. Ze ligt op G2: kindergeneeskunde. Haar beter worden duurt me veel te lang.</div><div><br></div><div><div class="separator" style="clear: both;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjvLbUfRtFksnNehapqs6te8jZu4UzrOmx-vhv5rNV2v3Rgvt73BzvToixIrb3o55DevVwpUa0JQYJ9X-AR9I19pQ_bFmfXaVt_jjxGT3TfcGWzhoZJIua-FokndCa9OgUESpapST9p98rw/s640/blogger-image--2069376355.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjvLbUfRtFksnNehapqs6te8jZu4UzrOmx-vhv5rNV2v3Rgvt73BzvToixIrb3o55DevVwpUa0JQYJ9X-AR9I19pQ_bFmfXaVt_jjxGT3TfcGWzhoZJIua-FokndCa9OgUESpapST9p98rw/s640/blogger-image--2069376355.jpg"></a></div><br></div>Marc Schweppehttp://www.blogger.com/profile/05390927521175379084noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2091178757849972843.post-65237745491555197962015-10-07T15:49:00.000+02:002015-10-07T15:49:02.308+02:00GelukszoekersIn 1970 kwam ik voor het eerst te wonen in ons dorpje aan de Vecht. Naast ons gezin trok een sympathieke Amsterdamse familie in eenzelfde nieuwbouwwoning. De jongste buurjongen werd een vriendje, waar ik later veel mee optrok. Toen we allebei in Amsterdam gingen werken reden we gezamenlijk naar de hoofdstad. Samen waren we jaren actief als teamleden in de ballonsport, die in de jaren tachtig en negentig in ons land snel groeide. Mijn oudste broer is ballonvaarder en wij vonden niets leuker dan hem te helpen. Prachtige ervaringen deden we op, in binnen- en buitenland. Tranen met tuiten hebben we samen gelachen.<br />
Later kwamen er vaste relaties en kinderen. We groeiden uit elkaar, al woonden we in dezelfde woonwijk. Te druk, te volle agenda's, elk in beslag genomen door eigen zorgen en bezigheden. Onbegrijpelijk achteraf, dat verloren gaan van zo'n intensief contact.<br />
<br />
Met zijn Nieuw-Zeelandse vrouw is de vroegere buurjongen afgelopen maand vertrokken naar de andere kant van de wereld. Zijn twee kinderen studeren er gewoon verder en zelfs de kat is veilig getransporteerd. De opbrengst van zijn doorzonwoning in ons dorpje bleek genoeg voor de aanschaf van een vrijstaand huis met twee badkamers,een dubbele garage, een eigen tennisbaan, een olijfboomgaard en tienduizend vierkante meter grond in de buurt van <a href="https://nl.wikipedia.org/wiki/Hastings_(Nieuw-Zeeland)" target="_blank">Hastings</a>, op het Noordereiland. Hij ziet wel wat hij er gaat doen; hij heeft genoeg van de stress van de ICT-sector, waarin hij jaren werkzaam was.<br />
<br />
Op de voorlaatste avond in zijn oude huis heb ik afscheid van hem en zijn vrouw genomen. Hij vond het een goed moment om weg te gaan uit Nederland. De files in de Randstad of het natuurschoon uit <i>Lord of the Rings</i>, dat is niet moeilijk kiezen. Ja, Nieuw-Zeeland is een land met een minder rijke cultuur. Europa is zonder twijfel een prachtig en veelzijdig museum. Maar ongelijk kan ik hem niet geven. Ergens ben ik een beetje jaloers. En een beetje bezorgd over de toekomst van ons eigen werelddeel. Veel geluk daar, Fred. Ik hoop je ooit nog eens te zien.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiKJ7NamU6iXNLPaLrSzFWPfrp5y21mJYhSPZGtv67Lgpe8Ow5JRqgmHXYcAr0vvoaB1SWVGPw5nE_Fe8_sufOAmR_bA_ycrTxdzi13LLo8eTvydNKgyXuNfFcTn0jmc-vmr0gP30Hd_V9Q/s1600/Nieuw+Zeeland.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="212" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiKJ7NamU6iXNLPaLrSzFWPfrp5y21mJYhSPZGtv67Lgpe8Ow5JRqgmHXYcAr0vvoaB1SWVGPw5nE_Fe8_sufOAmR_bA_ycrTxdzi13LLo8eTvydNKgyXuNfFcTn0jmc-vmr0gP30Hd_V9Q/s320/Nieuw+Zeeland.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
<br />Marc Schweppehttp://www.blogger.com/profile/05390927521175379084noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2091178757849972843.post-78680087860172957932015-09-13T23:29:00.002+02:002015-09-13T23:29:43.925+02:00Time fliesToen ik zevenenveertig jaar oud werd schonk hij mij een <a href="http://www.meistersinger.net/collection/detail-view/?model=1" target="_blank">MeisterSinger 01</a>. Een horloge met één wijzer, dat helpt om wat minder gejaagd door het leven te gaan. Hij wist ook wel dat ik het zelf niet zou aanschaffen; veel gezinsleden om te voeden en te kleden maakt de aanschaf van dure luxeartikelen lastiger. Dus kocht hij het spontaan, want mijn broer genoot er van anderen een plezier te doen.<br />
Vandaag had hij vijftig jaar moeten worden. Maar hij is er al bijna vijf jaar niet meer. Ik doe de MeisterSinger om, stap in de auto en rijd met mijn ouders naar zijn oude <a href="http://www.amsterdamsegolfclub.nl/" target="_blank">golfbaan</a> aan de rand van Amsterdam. Daar drinken we koffie met appelgebak, uitkijkend over baan één. Jort's portret staat op tafel, we voelen zijn aanwezigheid. Zijn naam staat als meervoudig toernooiwinnaar op de borden aan de wand. Het clubgebouw is jarenlang een tweede huis voor hem geweest. Hij was een uitstekende golfer, die leefde voor zijn sport.<br />
Er zijn genoeg dagen dat ik niet veel aan hem denk, afgezien van de blik op zijn portret in de huiskamer. Te druk met het dagelijks bestaan. Maar op momenten als deze doet het weer flink zeer. Ik had graag over een kwart eeuw samen met mijn broer aan zo'n tafeltje bij de golfbaan herinneringen opgehaald aan vroeger. We hebben allebei klem gezeten bij de geboorte, hij nog veel meer dan ik. Onze geheugens zijn daardoor niet zo best, maar samen waren we wel een eind gekomen. Het is ons niet gegund. Zijn slopende ziekte maakte dat hij maar vijfenveertig jaar oud mocht worden. De tijd vliegt, zelfs op een horloge met één wijzer. Ik ben al vijf jaar boos en verdrietig. Mijn broer had Abraham moeten zien vandaag.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjwv_e-bgJmvVULlz6mfO803ISVEbHaJbWQvQvFN3xjLlovXGyIEKX0k0KyiNX1c3n7namVWLgpaTm97w0Z4ffHhsbql-VqkMF59GUAnB0iQ50Ottmx74lGIfAw-ROj-tLHPO5NPAEXm2ts/s1600/MeisterSinger.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjwv_e-bgJmvVULlz6mfO803ISVEbHaJbWQvQvFN3xjLlovXGyIEKX0k0KyiNX1c3n7namVWLgpaTm97w0Z4ffHhsbql-VqkMF59GUAnB0iQ50Ottmx74lGIfAw-ROj-tLHPO5NPAEXm2ts/s320/MeisterSinger.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
<br />Marc Schweppehttp://www.blogger.com/profile/05390927521175379084noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-2091178757849972843.post-40919943764676582252015-08-19T10:22:00.000+02:002015-08-19T10:29:48.823+02:00WebcarelessDe kinderen zijn alle vier op stap, echtgenote heeft een dinerafspraak. Ik installeer me rond half tien 's avonds op de bank en kies op de Apple TV voor Netflix: tijd voor een lekkere speelfilm. Helaas: de online filmaanbieder werkt niet. Net zomin als andere internetvoorzieningen in huis: de laptop, de iPad, ze doen niks. Opnieuw opstarten van het modem van Ziggo helpt niet. Geen internet, dat is tegenwoordig bijna net zo erg als totale stroomuitval.<br />
Ik check met de iPhone op 3G op Twitter of het <a href="https://twitter.com/ZiggoWebcare" target="_blank">Ziggo webcareteam</a> iets meldt over een storing. Nee hoor, daar zijn ze gewoon individuele vragenstellers aan het helpen. 'Ah jammer', 'Wat vervelend', 'Supersonisch', 'Als het goed is moet-ie het nu weer doen'. En meer van dat soort geleuter waar webcareteams van grote bedrijven tegenwoordig zo goed in zijn. <a href="http://www.geenstijl.nl/mt/archieven/2015/06/nederlandse_webcareteams_zijn.html" target="_blank">GeenStijl </a>schreef er recent al een verhaal over. Ooit is webcare bedacht om klanten snel te informeren over actuele zaken en vragen via social media te beantwoorden, zodat ook anderen daar hun voordeel mee konden doen. Maar anno nu is het vooral: negatieve geluiden snel afdempen, kritiek in de kiem smoren en reputatie redden; een paar goede webcareteams uitgezonderd.<br />
Ziggo laat zien hoe het niet moet: business as usual op Twitter, tot elf uur 's avonds. Dan plaatst het webteam welgeteld één bericht over een internetstoring door een DDoS-aanval: 'Er wordt met man en macht gewerkt aan de oplossing'. Maar niet meer door het webcareteam, want die gaan gauw naar huis. Ze zijn immers bereikbaar tot elf uur. Op dat moment zijn ruim twee miljoen (!) Ziggoklanten getroffen door de internetstoring, die duurt tot ver na middernacht.<br />
Dat die landelijke storing er was, had ik inmiddels op de telefoon gelezen via de sites van <a href="http://www.rtlnieuws.nl/nieuws/binnenland/ziggo-klanten-weer-online-na-ddos-aanval" target="_blank">RTLNieuws </a>en Nu.nl. Niet bij Ziggo zelf, hoewel in een twitterantwoord op een individuele vraag om kwart voor negen 's avonds al te lezen valt: 'er is inderdaad een storing'. Maar daar wordt ruim twee uur lang op Twitter verder niks mee gedaan door de webcarepeople.<br />
Vanmorgen een e-mail met uitleg van Ziggo in de mailbox, zoals dat hoort richting dik betalende klanten? Een stevige toelichting op de <a href="http://www.ziggo.nl/" target="_blank">homepage </a>van de eigen website wellicht? Nee hoor, niks van dat alles. Slechts één tweet van het webcareteam van Ziggo, liefst negen uur na het vorige bericht over de storing: de storing is rond middernacht (nou, half twee 's nachts) opgelost: 'Internet ze!'<br />
Ga je schamen Ziggo, je webcareteam kan bij het grofvuil.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiCpfPqllok1ozdVDZW8clTi2Uu34Nlq5l8aZCRHsDv74pJr6slW9ecl7kjmcoCxP-R3jseIyDAq8HqSwtOpRrs-Ye4y-GfK0ij8Kkl9zxvAT1uxgXb7YPfbxgx4rYoMx_tTsBqU-zb2uLG/s1600/ziggo+webcare.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="180" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiCpfPqllok1ozdVDZW8clTi2Uu34Nlq5l8aZCRHsDv74pJr6slW9ecl7kjmcoCxP-R3jseIyDAq8HqSwtOpRrs-Ye4y-GfK0ij8Kkl9zxvAT1uxgXb7YPfbxgx4rYoMx_tTsBqU-zb2uLG/s320/ziggo+webcare.jpg" width="320" /></a></div>
<br />Marc Schweppehttp://www.blogger.com/profile/05390927521175379084noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2091178757849972843.post-89133981521130857272015-08-02T19:30:00.001+02:002015-08-11T15:44:52.841+02:00Holle vatenAan de zwembadrand in Italië, ergens boven het Gardameer, lees ik <i><a href="http://www.nieuwamsterdam.nl/de-bekentenis#.VcMjtKTtlTI" target="_blank">De bekentenis</a></i>, geschreven door Volkskrantjournalist <a href="https://www.linkedin.com/pub/tjerk-gualth%C3%A9rie-van-weezel/32/302/900" target="_blank">Tjerk Gualthérie van Weezel</a>. Het is een reconstructie van de Vestia-affaire, beschreven vanuit het perspectief van extern adviseur Arjen Greeven. Hij verdiende ooit vele tonnen per jaar met het afsluiten van complexe derivatenportefeuilles voor de woningcorporatie en betaalde de schatkistbeheerder van Vestia daarvan stiekem een stevig deel. Maar uiteindelijk kreeg hij spijt en koos voor een bekentenis tegenover het Openbaar Ministerie.<br />
<div>
Ik ben een simpele communicatie-adviseur, de beschrijving van complexe derivatenproducten gaat me al snel boven mijn pet. Maar het inkijkje in de financiële sector is zo boeiend dat ik de driehonderd pagina's in krap twee dagen tot me neem op de plastic ligstoel aan de waterkant. Een keurige <span style="-webkit-text-size-adjust: auto; background-color: rgba(255, 255, 255, 0);">verhuurder van woningen voor minderbedeelden wordt in korte tijd een financiële instelling die goochelt met tientallen miljarden. Een miljard, dat is duizend keer een miljoen, denk ik dan altijd weer. </span></div>
<div>
Op een bijeenkomst in de Amsterdamse Stadsschouwburg vertelde <a href="http://www.jorisluyendijk.nl/" target="_blank">Joris Luyendijk</a> dit voorjaar meer over de reacties op zijn bestseller <i><a href="https://www.youtube.com/watch?v=Z95WHJOgy-8" target="_blank">Dit kan niet waar zijn</a></i>. Op dat moment waren er al honderdzestigduizend exemplaren van verkocht. Dat lijkt veel, aldus Joris, maar laten we het in het juiste perspectief zien: het is amper één procent van de Nederlandse bevolking. Wie denkt dat de misstanden in de financiële sector die Luyendijk beschrijft vooral voorkomen in Londen en niet aan de Amsterdamse Zuidas, doet er goed aan ook de pennevrucht van Van Weezel te lezen. <span style="-webkit-text-size-adjust: auto; background-color: rgba(255, 255, 255, 0);">De gretigheid waarmee ook Nederlandse bankiers de woningcorporatie volstopten met onbegrijpelijke schulden, zonder zich ook maar iets af te vragen over de gevolgen, is ontluisterend.</span></div>
<div>
Ergens in de afgelopen decennia keerden <i>financials </i>hun klanten de rug toe en kozen zonder gewetensnood voor schaamteloos gewin en het verhandelen van onbegrijpelijke luchtbel-producten. En wij, onwetende maar gretige consumenten, trapten er met open ogen in, bedwelmd door onze honger naar meer, groter en mooier bezit.</div>
<div>
Het meest opmerkelijk van alles is natuurlijk dat we van dit soort dingen niet heel veel geleerd hebben. De handel in derivaten is niet verboden, de <a href="http://fd.nl/ondernemen/1099130/bonussen-bankiers-eurozone-stijgen-het-hardst" target="_blank">bonussen </a>van bankiers zijn alweer aangenaam hoog en we verheugen ons vanwege <a href="http://fd.nl/economie-politiek/1114138/nederland-geeft-weer-geld-uit" target="_blank">optimistische geluiden</a> over de economie. </div>
<div>
Maar aan de zwembadrand lees ik ook dat een Nederlandse tandarts een rechtszaak wint van een grote bank over <a href="https://www.accountant.nl/nieuws/2015/6/ing-moet-derivatenopslag-terugbetalen/" target="_blank">renteswaps </a>die hem in zijn maag waren gesplitst. Nieuws in komkommertijd dat me voor veel ondernemers relevanter lijkt dan alle berichten over zijn moordlustige Amerikaanse collega met die dooie leeuw.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
<div class="separator" style="clear: both;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjCMuBRK_tvdUz1vmscifsKmZ_1TupGq7TkDUTVlZtdexKBz4fjHI0Wt29wYGLrteAZ9WyxxuzvMv5Ik4NN4o75mE2qR5QAFGaEUO6wntao5rW6IhisUFTOtcuQPqq_nNa3hIxEzhiTDC2q/s640/blogger-image--1278522420.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="309" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjCMuBRK_tvdUz1vmscifsKmZ_1TupGq7TkDUTVlZtdexKBz4fjHI0Wt29wYGLrteAZ9WyxxuzvMv5Ik4NN4o75mE2qR5QAFGaEUO6wntao5rW6IhisUFTOtcuQPqq_nNa3hIxEzhiTDC2q/s320/blogger-image--1278522420.jpg" width="320" /></a></div>
<br /></div>
Marc Schweppehttp://www.blogger.com/profile/05390927521175379084noreply@blogger.com0