Systeembanken

Tussen de oude papieren zit een beduimeld spaarbankboekje van de Spaarbank Breukelen. Van hun destijds magere inkomen hadden mijn ouders toch nog kleine spaarpotjes opzij gezet, die bij het bereiken van de stemgerechtigde leeftijd aan hun zoons werden toebedeeld. Met dat boekje in je zak zat je op donderdagavond in een klein anoniem kantoortje ergens in een woonwijk van het dorp, de wachtruimte vol met andere spaarders. Opnames of stortingen werden in het boekje handmatig bijgeschreven en later vastgelegd door een lawaaiige matrixprinter, waarna je met een stapeltje guldenbiljetten naar buiten kwam - of ze juist achterliet. De Spaarbank Breukelen en Omstreken bood jarenlang één van de hoogste rentepercentages van Nederland; op zeker moment zeveneneenhalf procent voor een reguliere spaarrekening. Kom daar nu nog maar eens om. Dus trok de bank spaarders uit de hele regio. Alle boeren brachten er hun kapitaal onder. De bescheiden dorpsbank was erg rijk, maar werd geleid door bestuurders zonder beloning. Op lokaal niveau mocht je het best een systeembank noemen. Maar ruim twintig jaar geleden werd de spaarbank overgenomen door Fortis en verhuisde naar een mooi pand in het hart van het dorp. Met de naam en de spaarbankboekjes verdween ook de hoge rente. Ik verhuisde mijn bescheiden dubbeltjes naar een spaarrekening bij de Rabobank aan de overkant van het marktplein. Ook een bank van en voor boeren. Dat bleek achteraf een verstandige keus.
Deze week was ik te gast bij een tennistoernooi in Ahoy, dat de naam draagt van één van de huidige staatsbanken. Een sponsorfeest dat miljoenen kost, met gastenlounges, business seminars en winkeltjes vol kleding en luxegoederen. Ik kreeg een VIP-plaats voor de auto, smakelijke hapjes als diner en een stoel op de tribune, om Roger Federer te zien verliezen van een fransoos. Ik voelde me niet schuldig bij al die verwennerij. De systeembank is immers ook voor een stukje van mij. Al heb ik er dan geen spaarbankboekje.