PvdA-boegbeeld Diederik Samsom mist op de partijposter het bovenste deel van zijn hoofd. Tegelijk ogen zijn slapen behaarder dan op televisie. De communicatieadviseurs van de PvdA hebben blijkbaar geadviseerd zijn vleespet niet al te prominent in beeld te brengen. De voormalig Greenpeace-activist lijkt zijn partij inmiddels richting regeringspluche te kunnen duwen en steekt zich daarom in strakke pakken, met dikke stropdassen van Oger. Geleerd van een eveneens kale politicus die tien jaar geleden vlak voor de stembusgang tegen een kogel van een dierenactivist opliep. Fortuyn koos zijn kostuums richting de verkiezingsdatum behoudender, om meer de uitstraling van een premier te verwerven.
NRC Next besteedde afgelopen week twee hele pagina's aan het uiterlijk van de lijsttrekkers. Terecht, want in deze visueel georiënteerde samenleving is het beeld voor de kiezer bepalender dan de inhoud - of we dat nou leuk vinden of niet. Dus wordt het niks met die slungelige looks, te grote neus en tanden en veel te lange naam van CDA-lijsttrekker Sybrand Buma. Ook niet met de wat feeksachtige uitstraling van Jolande Sap, die de vrouwelijke charme van haar Groen Links-voorgangster niet kan evenaren. Niks met de kleurloosheid van CU-principaal Arie Slob. Ook de pedante D66-voorman Alexander Pechtold oogt wat vermoeid op zijn poster. En nu vooruit, staat er onder zijn hoofd te lezen. Ja, nogal wiedes, achteruit is niet echt een optie.
Ik ben een zwevende kiezer. Ooit plakte ik postertjes voor D66, toen Jan Terlouw die partij aanvoerde. Het redelijk alternatief, luidde de slogan. Dat vond ik wel een mooie kreet. En Terlouw schreef leuke kinderboeken. Maar al zeker tien jaar weet ik het niet meer. Het politieke landschap is versnipperd; iedere idioot is zijn eigen partij begonnen. Ik probeer me vast te klampen aan de inhoudelijke boodschap van de partijen. Maar tijdens ontelbare tv-debatten komen de lijsttrekkers amper verder dan ingestudeerde holle oneliners, ingeklemd als zij zitten in genadeloze formats vol korte statements, een-op-een gesprekjes, rode lopers en ieders eigen afsluitende zestig-seconden-boodschap voor de kijker; om nog maar te zwijgen van het 'we gaan er even tussenuit voor de reclame'. De presentator is steevast het meest aan het woord. Ik kan er niets mee, net zomin als met de digitale stemwijzer, die ik samen met twee komma zeven miljoen landgenoten heb ingevuld. Het stemadvies komt telkens uit bij partijen die volgens de peilingen zullen worden weggevaagd, of die op het stemformulier aangeven dat ze best een lijstverbinding willen met de stijve mannenbroeders van Van der Staaij. De gezellig-mollige Brabander Roemer is geen optie; onder zijn regie wordt alles in dit land inkomensafhankelijk, tot de prijs van een liter benzine aan toe. PVV-regent Wilders duwt ons landje in hoog tempo richting de rand van het Europese continent en zijn lijst van kandidaat-Kamerleden telt bovendien zorgwekkende types als Dion Graus. En de altijd lachende premier heeft ook bij mij krediet verspeeld met zijn zwalkende gedoogregering. Zijn hoofd is op de VVD-posters vervangen door puntige oneliners. Dat bevalt me als tekstschrijver in ieder geval beter dan al die fletse gezichten op een rimpelig verkiezingsbord. Qua affiche kies ik voor de VVD. Maar verder weet ik het echt niet. 'De verkiezingen zijn een Voice of Holland op de ruïnes van de verzuiling', schreef de Volkskrant. Ik ga stemmen. Maar geef mij maar zo'n mooie speech van Michelle Obama, als het om kiezers trekken gaat.
Update 12 september: vanmorgen gestemd met hulp van de briljante Stembreker, ideetje van de G500-denkers. Met hulp van een sms-je met een dwingend stemadvies richting stembus, om te stemmen op de Groenechristenarbeidsvolks66-coalitie. Hoop dat het werkt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten