29 november 2010

Nooit meer NIVRA

Ik ben een week thuis gebleven, afgezien van een los uurtje op kantoor eind vorige week en even kijken op de Accountantsdag. Na het overlijden van Jort lijkt alles opeens relatief en onbeduidend. Zaken waar je je normaal druk om zou maken gaan eventjes als nietszeggend voorbij. Na de eerste drukke dagen vol janken en tegelijk geregel blijft nu een dof en onbestemd gevoel hangen; alsof ik nog niet goed besef wat er is gebeurd. De wetenschap dat mijn broertje nooit meer met zijn grote grijns binnen zal komen lopen, dringt nog maar moeizaam tot me door. Ik heb een goed telefoongesprek gehad met neef Robert, die ik eigenlijk veel te weinig zie of spreek. Maar hij weet hoe zo'n verlies voelt, want alweer vijftien jaar geleden heeft hij zijn broer Ed verloren, toen die nog geen 35 jaar oud was. Robert neemt na het gesprek de moeite zijn ervaringen van de afgelopen jaren op papier te zetten en mailt me dat toe. Ik lees het met een onrustig gevoel, want vrolijk word je er niet van. Maar dat was ook niet te verwachten. De pijn verdwijnt, maar het gemis blijft, dat is de centrale boodschap. Ik snap nu al dat hij gelijk zal krijgen. Over dertig jaar mis ik Jort nog steeds.

Maar het leven gaat door, hoe banaal dat ook klinkt. Vandaag is de officiƫle start van de NBA, de nieuwe naam van mijn werkgever. Het resultaat van de voorgenomen fusie tussen NIVRA en NOvAA. Met een onderbreking van vijftien jaar heb ik aardig wat jaren bij het NIVRA gewerkt, dus het is best even wennen, niet alleen voor mij trouwens. Na het officieel hijsen van de vlag voor de deur van het pand trappen we af met een workshop over plezier in het werk en de kracht van humor. Leuke opzet, maar ik voel me even niet de allervrolijkste van het gezelschap. Halverwege de dag ga ik weer naar huis. Op het pand van de werkgever staat alvast een tijdelijk wit bord met de nieuwe naam in grijs en oranje. Nooit meer naar het NIVRA. Daarom een laatste fotootje van hoe het was, for old times sake.
Morgen maar weer wat serieuzer aan de slag, ik hoop dat ik mijn hoofd erbij kan houden.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten