Het oog wil ook wat

Mijn vader is inmiddels 84 jaar, een beetje doof en soms vergeetachtig, maar evengoed nog altijd lichamelijk en geestelijk zeer gezond. Met mijn moeder samen gaat hij door een moeilijke periode, want ook zij zien hoe Jort snel slechter wordt en dat grijpt ze erg aan.
Maar ook andere zaken zijn van invloed op zijn gemoed, zoals de staaroperatie die hij al een tijd nodig had, maar die er maar niet van kwam. Hij is net als ik: een natuurlijke weerstand tegen artsen en ziekenhuizen. Toch moest het er nu van komen. Nerveus zit hij naast me in de auto, op weg naar Zonnestraal in Hilversum, een gespecialiseerd oogziekenhuis gelegen op een landgoed in de bossen. Het voelt als een chique privékliniek.
De ontvangst, net als bij de eerdere controles, is hartelijk en persoonlijk. Wachttijden lijken hier niet te bestaan, een verademing. "Ik kom in mijn oog laten snijden", zo meldt vaderlief zich aan de balie. "Nou, dat valt nogal mee hoor", antwoordt de vriendelijke receptioniste. En inderdaad. We zitten amper in de wachtruimte, of de krasse grijsaard mag mee voor een razendsnelle staaroperatie. Na een uur is hij weer terug, met een ooglap als was hij een oorlogsveteraan. En al snel heeft hij weer het hoogste woord, over de charmante zusters, over de laserbehandeling, over de snelheid en het feit dat je er niets van voelt. Bibberend naar binnen, als een bink met babbels weer naar buiten. Dat is achter de rug. Blijft alleen de vraag: wie is toch die aantrekkelijke blondine één tafeltje verder?