Albatros

Hoog op de wolken loopt een blonde man over het frisgroene gras, langs licht glooiende heuvels en zoet geurende appelbomen. De lucht is stralend blauw. De zachte ochtendzon verwarmt zijn vriendelijke gezicht.

Hij draagt een grote tas met stokken, de een wat langer dan de ander. Zijn tas weegt niets. Hij zet hem neer, op twee uitklappende pootjes, vlak naast een kleine witte bal op de grond.

De man pakt een stok uit de tas, gaat naast het balletje staan, zwaait de stok naar achteren en slaat. Zijn grote lichaam beweegt met de soepelheid van een jonge panter.

Met een metaalachtige tik raakt de stok het kleine balletje, dat met een prachtige hoge boog door de lucht vliegt, tot bijna uit het zicht. In de verte staat een kleine vlag in de grond geprikt. Het balletje landt er vlakbij, op het kort geschoren gras.

De vriendelijke man pakt zijn tas, die niets weegt, en wandelt tevreden en rustig richting de vlag. Zijn grijsblauwe ogen glanzen van geluk. Hij is 45 jaar, voor altijd. Vanuit de heuvels slaat een grote witte vogel zijn vleugels uit en stijgt op over het prachtige land.

Dag Jort. Wacht op ons. Het volgende rondje samen lopen we op de wolken.

Vandaag was de crematie van mijn jongste broertje. Ik heb bovenstaand verhaal gelezen, want ik hoop van harte dat ik hem ooit weer zie. Ondertussen worstel ik met mijn geloof.