Dagje beurs

De laatste zondag van oktober is bestemd voor de jaarlijkse beurs Auto Italia Houten, de beurs voor liefhebbers van Italiaanse automobielen. Op de parkeerplaats voor de deur van het locale expocentrum begint het feest al in volle hevigheid, want alle liefhebbers komen met hun eigen klassiekers en ronkende sportwagens. Rijendik staan scharlaken bolides uit Maranello, met op de neus een steigerend paard, te glanzen in de waterige herfstzon. Luid brullend rijden dikke sportwagens af en aan voor de ingang.
Binnen is het jaarlijks vooral het feest der herkenning. Alle standhouders hebben hun vaste plaats, alle kraampjes zijn vertrouwd, vaste bezoekers komen elkaar weer tegen. Als Alfa Spiderfans ontmoeten wij elkaar op de fraaie nieuwe stand van ons eigen register, om te bomen over de kwaliteiten van onze auto's en de mankementen die er onlosmakelijk mee verbonden zijn. Ik koop tussendoor een heerlijk Italiaans brood met geitenkaas, smakelijke champagnetruffels en een nieuw clubshirtje.

Een aangename beursdag, maar toch heb ik gemengde gevoelens. Broer Jort heeft het niet aangedurfd om mee te gaan. Zijn krachten zijn al zover afgenomen dat hij een ochtend rondlopen door de expohal niet meer kan opbrengen. Jammer, ik had zo gehoopt dat het nog kon.
Na afloop ga ik even bij hem langs. Mager en lusteloos ligt hij op de bank, in de kleine woonkamer van zijn appartement. Zijn joggingbroek slobbert om zijn dunne benen, zijn ogen staan dof. Het gaat niet goed met mijn broer. In hoog tempo is zijn lijf aan het verliezen van de boze cellen die hun slopende werk doen in zijn buik. Eerder hoopte ik nog op enig tussentijds herstel, na het verwijderen van het vocht bij zijn longen. Maar dat is ijdele hoop gebleken. Hoe erg ook om te zeggen, maar de editie 2011 van die autobeurs gaat hij niet halen. 's Avonds thuis, bij het afruimen van de eettafel, huil ik in stilte om het lot van mijn lieve broer. Een lot waar ik met mijn verstand niet bij kan.