De verhalenman

De leukste man die ik tot nu toe in dit leven ben tegengekomen heet Peter van Lindonk. Ooit, in 1995, stapte ik als werknemer van Deloitte zijn kleine uitgeverij binnen, om samen een jubileumboek te gaan maken. Op die dag mocht ik kennismaken met iemand die sindsdien een beetje mijn communicatiegoeroe is geworden. Peter snapt hoe communicatie werkt, hij begrijpt wat er in hoofden van mensen omgaat. En zijn vak is om daar mee te spelen.
Hij is de zeventig al gepasseerd, zijn uitgeverij is verkocht maar stoppen met werken is voor hem geen optie. Hij doet wat hij leuk vindt en gaat daar mee door zolang het kan. En het moet gezegd, hij is de meest energieke pensioengerechtigde die ik ken. Al meer dan tien jaar organiseert hij jaarlijks het beste congres van Nederland, dat door Adriaan van Dis al na de eerste editie werd omschreven als een ideeëndouche. En dat is het ook, ieder jaar weer. Zestien onverwachte sprekers op een podium op één dag, allemaal mensen die niks met je eigen vak te maken hebben maar wel weten te inspireren en te verrassen. Al heel wat keren heb ik sprekers, artiesten en ideeën van dat congres geleend en daarmee bij mijn bazen punten weten te scoren. Van de wereldkampioen kunstfluiten tot een ongelofelijke balansact, van een 14-jarige toppianiste tot een heel kindercongres.
Nog altijd is het een feest om even bij Peter binnen te vallen. Gewoon, in mijn eigen dorpje aan de Vecht, in een fris en kleurig kantoortje boven de locale vestiging van Kruidvat. Op de paarsroze deur staat te lezen 'you won't find the road to creativity on any map'. Achter die wijsheid is alleen een trap naar het kantoor. Midden in de ruimte staat een ovalen oudroze vergadertafel die op vier stapels boeken rust. De grijze meester draagt een trui die ook nadrukkelijk roze is. Dat past bij zijn karakter; de aanwezigheid van zijn echtgenote Nelleke ontzenuwt iedere andere associatie.
Ik neem me voor om hooguit vijf minuten bij hem langs te gaan, even overleg over die prachtige schrijver die hij heeft geregeld voor onze jaarlijkse Accountantsdag. Maar nog nooit is het mij gelukt om binnen een paar minuten weer weg te zijn, uit dat kantoor vol bewijzen van een kleurrijk leven. Want Peter vertelt verhalen en ik hang aan zijn lippen. Hij verhaalt over het theater, over grote cabaretiers en kleine uitgevers, over het circus, waar zijn hart ligt. Vijftien jaar lang was hij, bescheiden maar vol passie, de spreekstalmeester van het Wereldkerstcircus in Carré. Gewoon als hobby, in de decembermaand, even los van het uitgeverschap.
Veel van zijn verhalen staan nu in zijn eigen kleine boekje, dat net is verschenen. In simpel zwartwit, met mooie visuele grapjes tussen de tekst. Ik krijg een exemplaar van de spreekstalmeester zelf, met opdracht voorin: 'Met dank voor bij ons zijn', schrijft hij in frisse groene letters boven zijn naam. Die dank is wederzijds, verhalenman.