Zwembadrand

De reis door de nacht richting het Italiaanse meer gaat voorspoediger dan ooit, ondanks horrorverhalen van de ANWB vooraf. De oude trouwe familie-mpv jaagt met slapend kroost achterin over de Brennerpas naar ons favoriete vakantieland. De berghelling naast het Gardameer blikkert bij aankomst op zaterdagmorgen al in de zon.

Het voelt vertrouwd en goed, na de droevige maanden in de privésfeer. Voor het eerst bel ik niet meer met mijn ouders, na het arriveren op de vakantiebestemming. Het ouderlijk huis is stil en leeg. Daags voor vertrek heb ik de bestelling van de steen voor het graf van mijn vader afgerond. Om mijn rechterpols draag ik een armband met de vingerafdrukken van mijn beide ouders. Ik ben een weeskind op vakantie.

De vakantiewoning is even aangenaam als altijd, de pasta even smakelijk, het weer even zonnig en warm. Aan de zwembadrand ontmoeten we een sympathieke advocate, partner bij een ambitieus jong Rotterdams kantoor en gespecialiseerd in milieugerelateerde zaken. Haar man heeft zijn commerciële functie in het bedrijfsleven ingeruild voor een baan met passie in het middelbaar onderwijs. En dan is er de KLM-piloot, met die typerende rust en zelfverzekerdheid die hoort bij zijn beroep. 'Het is vooral knoppen drukken', relativeert hij. Zijn onbezoldigde nevenfunctie als compliance officer bij de Dutch Dakota Association is eigenlijk spannender. Zo gaat het boven de gezamenlijke cappuccino al snel over regelgeving, inzichtelijk onderwijs, communicatie door professionals, blamefree reporting en lerend vermogen. Zo ver weg zijn de dagelijkse beslommeringen op vakantie niet. Het leven gaat door.