Universum

'Ik wil niet weten in welk universum u leeft'. Onverschrokken sprak de jonge Groen Links-politicus Jesse Klaver de overrijpe bankiers tegenover zich streng toe. Fijntjes wees hij ze er nog even op dat ze allemaal gered waren door de Nederlandse belastingbetaler, toen het er echt op aankwam aan het begin van de kredietcrisis. Niet de grote Amerikaanse beleggers, maar de gewone burger had tweeduizend euro per persoon gelapt om de chique bankiers van ABN Amro overeind te houden. De president-commissaris van de staatsbank, Rik Baron van Slingelandt, was dat voor het gemak even vergeten. Hij kwam de achterlijke politici graag nog een keertje uitleggen dat een tonnetje extra voor bestuurders van een staatsbank heel redelijk is en eigenlijk een fooi, vergeleken met de beter betaalde collega's in de Londense City of over de grote plas aan Wall Street.

De baron vergat ook even dat gewone stervelingen soms nog wel eens een krant lezen of naar het journaal kijken. Onze politieke vertegenwoordigers hadden niet gemist dat de staatsbank het gewone balievolk ondertussen de laan uitstuurt of hooguit op de nullijn houdt. Afspraak of niet, dan is een ton extra - meer geld dan een gemiddeld mens ooit per jaar verdient - toch een beetje raar signaal. 

Je kunt het de baron eigenlijk niet echt kwalijk nemen. Hij weet immers niet beter. Als man van adel en bankier sinds 1971 heeft hij zijn hele bestaan gesleten in villa's in Wassenaar of Aerdenhout, met als enige gesprekspartners de andere grootverdieners bij de lokale hockeyclub of de golfbaan. Grijze Rik beziet het eenvoudige gepeupel alleen vanaf de achterbank van zijn geblindeerde limousine, op weg naar de Rotary of de Librije.

Klaver was even mijn held van de dag, hoezeer de baron na afloop met opgeheven vingertje nog probeerde om deze snotneus met zijn krulhoofd op betere gedachten te brengen. Die foto zien we nog wel even terug bij de Zilveren Cameraverkiezing van dit jaar. Je zou bijna weer in de politiek gaan geloven, als de zetelrovers en feestdeclareerders tussendoor niet regelmatig de stemming zouden verpesten.

Deze week mocht ik als eenvoudige communicatiejongen bij de SAN Accentjury oordelen over de reclamecampagnes van bankiers en verzekeraars uit 2014. Herstel van vertrouwen, daar ging het in alle toelichtingen om. 'De klant centraal'. Het leverde krampachtige campagnes op van grootbanken die wanhopig op zoek zijn naar maatschappelijke rechtvaardiging voor hun handel en wandel. Maar met zulke vrienden in de top heb je geen vijanden nodig. Ook de duurste campagne voor een bank blijft voorlopig weggegooid geld.