Van oude mensen, de dingen die voorbij gaan

De vrouw in de deuropening heb ik zeker een kwart eeuw niet gezien. Maar haar stemgeluid is onmiskenbaar en ook haar uiterlijk oogt meteen bekend, al zit de herinnering diep. Ooit, in 1959, vestigde zij zich met haar man, net als mijn ouders, op het nieuwe land ten zuiden van Rotterdam, onder de rook van het Botlekgebied. De Meeuwenplaat, een wijk in Hoogvliet. Bescheiden maar keurige nieuwbouwwoningen voor jonge gezinnen, mensen die in Zuid-Holland bijdroegen aan de wederopbouw en groei van Nederland.
Ze werden buren en meer dan dat. Vrienden voor het leven. De wijk groeide op, kinderen werden geboren. Zorgeloos speelden wij als peuters en kleuters op het nog autoloze pleintje van het Meervalpad. Na een paar jaar verschenen er de eerste vervoermiddelen. Een Citroën 2CV voor mijn vader, met deuren die nog naar de verkeerde kant opengingen en een topsnelheid van tachtig kilometer per uur. Maar het was vervoer en tachtig was meer dan hard genoeg. Dus koos ook de vriendelijke buurman voor zo'n eendje. Het waren jaren van hard werken, eenvoud en groot geluk.
Na ruim elf jaar, in 1970, werd mijn vader door zijn werkgever-voor-het-leven overgeplaatst naar Amsterdam. We vertrokken uit de vriendelijke woonwijk en vestigden ons tussen Utrecht en de hoofdstad. De vriendschap met de oude buren bleef, al werd het contact minder. Zij verruilden de hectiek van de regio Rotterdam uiteindelijk voor de rust van Zeeland.
Inmiddels heeft de vrouw haar echtgenoot moeten begraven en woont ze alleen in de geboorteplaats van oud-premier Jan Peter Balkenende. Een rustig, gereformeerd Zeeuws dorpje. Na jaren zoeken we haar weer op, mijn ouders en ik. Ze is grijs en doof en diep in de tachtig. Maar ze heeft nog steeds de energie van de vroegere sportlerares, die ooit de ochtendgymnastiek presenteerde op de nationale radio, als opvolgster van de beroemde Ab Goubitz.
Herinneringen worden opgehaald, fotoalbums komen uit de kast. Elf bewogen jaren deelden ze samen, genoeg voor een leven lang stof voor gesprek. Ze geniet van de conversatie en laat ons met gepaste tegenzin weer gaan. Het afscheid is hartelijk. In de deuropening zwaait ze ons na en pakt tegelijk de post van de deurmat. De Groene Amsterdammer, niet echt typische Zeeuws-gereformeerde post. Tannie van Rossen, oud-gymnastieklerares. Haar geest traint ze nog elke dag.

Update 2018: Niemand heeft het eeuwige leven, zelfs een gymlerares niet. Ruim twee jaar na mijn ouders is ook Tannie uit het leven gegleden. Gelukkig eert Peter de Waard haar in de Volkskrant met een prachtig portret. Rust zacht, buurvrouw.