Meteoriet

Ik had het einde der tijden toch maar even in de agenda gezet. Wel zo belangrijk immers, afgezet tegen de gemiddelde vergadering. 12.10 uur 's middags op 21 december netjes als waarschuwing ingesteld op de iPhone, precies één minuut voor het volgens de experts geplande slotakkoord. Net genoeg om je schrap te zetten voor de inslag. Vooraf 's ochtends beide oudste dochters nog maar even via een Whatsappje extra laten weten hoeveel ik van ze houd en de twee kleintjes en mijn vrouw een wat steviger knuffel gegeven bij vertrek naar de werkplek. Je weet maar nooit met die voorspellingen.
Als het dan toch moest gebeuren, dan liefst een stevige meteoriet bovenop het hart van de Amsterdamse Zuidas; dat zal ze leren, al die bovenmatig declarerende advocaten. En aan het raam van ons kantoor zit ik dan eerste rang. Maar er gebeurde niets, we werden niet weggevaagd tijdens het eten van de gebruikelijke vrijdagse Kwekkeboomkroket in het bedrijfsrestaurant van de werkgever. Nog even dachten we dat we ons vergist hadden in de tijd en dat het toch GMT-tijd moest zijn, maar ook om elf minuten over één 's middags geen Armageddon. Mogelijk heeft de VS in stilte toch tijdig ingegrepen en Bruce Willis ingezet om korte metten te maken met een aanstormend rotsblok uit de ruimte. Of de Maya's hadden het eind van die kalender toch anders bedoeld destijds.
Het bleef dus bij communicatief geweld op de Twittertijdlijn. Toch was het weer zo'n momentje waarbij een bijna tweeënvijftigjarige zich opnieuw afvraagt waartoe hij op aarde is, wat er goed is gegaan en wat minder en welke zaken er nog op het verlanglijstje staan allemaal. Dat zijn er genoeg. Misschien heet zoiets ook wel gewoon penopauze. Maar ik ben toch blij dat onze mooie aardkloot er nog is.