We zijn weer thuis

De eerste editie van het FD die maandagochtend thuis op de mat valt laat het nog verse vakantiegevoel direct weer verdwijnen. Komkommertijd, voor de plaatsvervangende journalist een kans om lekker op de voorpagina uit te pakken met opgewarmd oud nieuws over accountants, waarbij ook nog eens zaken aan elkaar worden geknoopt die niks met elkaar te maken hebben. Dus zoemt vanaf half acht 's ochtends de mobiele telefoon en knippert het lampje van de inbox tot ver na werktijd.
Na de nachtelijke terugrit van het Gardameer naar ons dorpje aan de Vecht had ik me ingesteld op voorzichtig opstarten, nog nagenietend van herinneringen aan twee warme weken in Noord-Italië. De file op de Brennerpas. De eerste blik op het Gardameer bij Riva. De reeks tunnels langs het water. De kronkelende bergweg omhoog. Een huisje in het groen. Het zwembad glinsterend in de zon. Het enthousiaste gejoel van de dochters bij het springen in het koude water. De boulevard van Limone. Mijn oudste dochter met haar rode koffer arriverend op Malpensa. Het balkon in Verona. De maandagochtendmarkt in Torri del Benaco. De smaak van verse pasta met truffel. Parkeerboefjes bij het San Siro in Milaan. De parfumlucht van de Abercrombiewinkel. Mooie klassiekers in het Mille Miglia museum aan de rand van Brescia. Het gele huis van D.H. Lawrence in Gargnano. Dat eindeloos blauwe meer.
De BlackBerry knippert. We zijn weer thuis.