Prepensioen

Afgelopen week ging collega Joke met prepensioen, na vijfendertig jaar trouwe dienst. Ze kwam in 1977 binnen; een kleine, aantrekkelijke directiesecretaresse. Zelfbewust en professioneel organiseerde ze haar baas en was niet bang hem waar nodig van repliek te dienen. En dat in een tijd dat bazen nog regenten waren. Zeker als ze een achtergrond hadden aan de Koninklijke Militaire Academie.
Joke zette zich veelvuldig in voor de goede werksfeer en onderlinge verstandhouding binnen 'het bureau', dat toen nog de nodige trekjes van Voskuil in zich droeg. Toen ze veertig werd richtte ze een golden girls-netwerkje op met enkele vrouwelijke collega's. De laatste jaren opereerde ze meer in de luwte, op de ledenadministratie, ondertussen fiscaal vriendelijk sparend voor een eerder pensioen. Anno nu heet een jarenlang dienstverband dat je bij het meubilair hoort en dat is niet vleiend bedoeld. Je kunt ook zeggen dat ze plichtsgetrouw vijfendertig van haar beste jaren schonk aan haar werkgever.
Prepensioen is een verworvenheid uit een tijd dat Nederland voorop liep met zijn stelsel van sociale voorzieningen. Die tijd is geweest. Het is goed dat we eindelijk besloten hebben langer door te werken, want we worden ouder en er zijn steeds minder mensen om ons langjarige pensioen op te hoesten. Ik ben bezorgd over de toekomst voor mijn kinderen. De volgende generatie erft de grote schuldenlast die wij hebben opgebouwd. Geen kans op een vast dienstverband, geen hypotheek bij de bank, een stevige studieschuld en een somber economisch perspectief, waarbij maar te bezien valt wat voor pensioen hen straks nog ten deel valt. Nederland wordt in hoog tempo van Europese voortrekker tot een onbetekenende en zuchtende natie. We maken niets meer, we hebben hooguit een paar hoofdkantoren. Bij het sluiten van NedCar in Born schreef een columnist raak 'Nederland is in toenemende mate een land dat gebakken lucht verkoopt en gelul exporteert, een natie van papierschuivers, vergadertijgers en muisridders. Maar in Born staan ze voor dag en dauw aan de poort, de mannen en vrouwen van de ochtendploeg'.
Joke stond vijfendertig jaar lang elke ochtend aan de poort van het bureau. Met haar Italiaanse echtgenoot toert ze nu in een klassieke auto door het door God geschonken landschap van Sicilië. Hopelijk doet ze dat nog flink wat jaren. Het is haar van harte gegund.