Uitwaaien

Ik krijg op kantoor een hart onder de riem gestoken na mijn vorige blogje. Dat doet een mens goed. En de zon schijnt vandaag zowaar, een beetje waterig weliswaar, maar toch. Er is een God. Dat wil ik graag al langer geloven, maar sinds ik mijn broertje heb gezien vlak nadat zijn geest het lichaam had verlaten, weet ik zeker dat er meer is tussen hemel en aarde. Jort was er niet meer, wat achterbleef was een lege huls. Dan moet die geest wel ergens anders zijn.
Mijn geloof gaat van links naar rechts en naar boven en beneden, ik twijfel over alles. Geloof heeft wat mij betreft niks te maken met elkaar kleinburgerlijke leefregeltjes voorschrijven, zoals ik te vaak om me heen zie gebeuren. Ik geloof voorlopig maar op mijn eigen manier en vraag God elke dag om een mooie plek voor mijn broertje. Die golfbaan op de wolken, inderdaad. Als Jort daar niet welkom zou zijn, omdat hij nooit bewust gekozen heeft voor het geloof, dan hebben al die kleingelovigen er in ieder geval ook niks te zoeken. Want ik ken geen vriendelijker en vergevingsgezinder mens dan hij. En dat lijkt me onder aan de streep toch het belangrijkste.

Maar goed, de zon scheen vandaag, als een kleine opsteker na de winterdepressie van gisteren. De Spider stond droog en warm in de parkeergarage bij kantoor, dus was de kap droog. Ik besluit lekker met het dak open terug naar huis te rijden, aan het eind van de middag. Sjaal om, jas dicht, petje en twee ouwe handschoenen opgediept uit het vak achter de stoelen (dus daar waren die handschoenen al die tijd). Verwarming vol op de voeten en gassen maar. Ik krijg de nodige meewarige blikken onderweg op de A2, niet zo gek bij een buitentemperatuur van een graad of 3. Maar wat mij betreft is er niks aangenamers dan uitwaaien in een Italiaanse cabrio, ook als het buiten aan de frisse kant is. Cabriorijden kan het hele jaar. In de file geniet ik van de rood ondergaande zon. Even de geest verzetten. Zou Jort het zien daarboven?