Ballenbak

Aan de rand van Utrecht, op een onaanzienlijk industrieterrein, staat een grote hal. Ernaast een parkeerterrein, voor de deur een bushalte. Een bord met felgekleurde letters boven de ingang. Bij binnenkomst beklim je eerst een aantal stalen trappen. Daarna kom je binnen in wat bedoeld is als het paradijs voor twee-tot-twaalfjarigen. KidzCity, de ultieme ballenbak.
Nog een paar dagen, dan zit de kerstvakantie er op en dus was het hoog tijd voor een bezoekje aan de speelhal, om de twee jongste kids een paar leuke uurtjes te bezorgen. Vriendinnetje van Tamar mocht mee ter verhoging van de feestvreugde.
Ik ken de hal nog uit de tijd dat ik in scheiding lag, in 2001. Het is een typisch gescheiden-mannen-toevluchtsoord, een soort natuurlijke habitat voor weekendpapa's. De manier om je rol als lieve vader waar te maken en tegelijk de markt van nieuwe mogelijke levenspartners te verkennen. Je kiest een stoel aan een tafeltje temidden van de attracties, gunt de kids een paar uur speelplezier en beziet ondertussen het jachtterrein van jonge vruchtbare moedertjes om je heen.
Inmiddels zijn we bijna tien jaar verder en heeft de speelhal ook de functie van flexkantoor gekregen. FD of NRC Next mee, kinderen laten spelen en hup: de BlackBerry uit de binnenzak. Bellend en mailend brengen de ouders hun tijd door in het speelparadijs. Zelf ben ik geen uitzondering, want ik gebruik de tijd om ook eens wat apps te downloaden voor mijn eigen RIM-smartphone. De functie van ontmoetingsplek heeft KidZCity voor ondergetekende allang niet meer, want ik ben goed voorzien met mijn veel jongere echtgenote. Niet dat ik destijds echt scoorde hier overigens, maar toch.

Vroeg komen is het toverwoord bij dit soort attracties in vakantietijd. Vlak na opening om 10 uur staan we binnen, waarna de hal zich in razend tempo vult met kleine aardbewonertjes en hun ouders. Utrecht is een grote stad, dus het gros van de rondrennende kindertjes is inmiddels van allochtone afkomst. Volop Fatima's met hoofddoekjes ter begeleiding om me heen. Het jachtterrein van vroeger is niet meer wat het geweest is.
Na drie uurtjes vol glijbanen, klimattracties, mini-autootjes en een patatje met kroket staan we weer buiten. De kleintjes gewapend met een suikerspin, goed voor kleverige handjes en een roze baard op de terugweg, maar dat mag de pret niet drukken. Dochter Tamar is overtuigd: hier wil ze straks haar verjaardagsfeestje vieren. Maar dat duurt nog drie maanden; niets veranderlijker dan een kind.