Het slijk der aarde

De bankier is niet langer een keurige meneer. In New York en nu ook in Amsterdam protesteren burgers tegen de handel en wandel van financiële instellingen. Daar plukken velen immers de wrange vruchten van. Maar de banken hebben er niet echt van geleerd.
Ook op de lokale ledenbijeenkomst van de Rabobank Hilversum Vecht & Plassen, waar ik mijn schamele dubbeltjes en decennialange hypotheeklast heb ondergebracht, worden enkele kritische vragen gesteld. De Rabobank is een gezonde bank, dankzij haar coöperatiestructuur en riante berg spaarcenten van de agrarische achterban. Ik frons even de wenkbrauwen, als ik hoor dat ook mijn regionale bankje zomaar voor meer dan twee miljard euro aan kredieten heeft uitstaan. De winst is indrukwekkend, maar aan de rente op de spaartegoeden is dat volgens de aanwezige spaarders niet terug te zien. Het management verpakt het teleurstellende antwoord in wollige zinnen vol corporate jargon.

Ik kom niet voor de jaarcijfers maar voor het coöperatiefonds, dat jaarlijks enkele duizenden euro's te verdelen heeft. Ons basisschooltje en de inpandige peuterspeelzaal hopen op een bijdrage van de bank aan een nieuw smartboard. De aanvraag is volgens het boekje ingediend en gedegen onderbouwd. Als lid van de bank mag ik meestemmen tijdens de jaarlijkse bijeenkomst, in een partycentrum aan de rand van ons dorpje aan de Vecht. Zeven aanvragen liggen er, in totaal voor bijna negen mille. Zes mille is er te vergeven. Komen jullie ook voor de bridgeclub, vraagt een dame bij binnenkomst aan een tafel vol koffiedrinkende bejaarden. Er zijn blijkbaar delegaties geronseld om de belangen te verdedigen. En dat blijkt na de stemming: geen gelijke verdeling van het budget onder alle aanvragers, maar honorering van vijf van de zeven verzoeken. Ons verzoek zit bij de overgebleven twee. Het smartboard voor de kleine scholiertjes is verslagen door een sorteermachine voor de bridgeclub.
Toch heb ik een aardige avond, want ik maak kennis met een enthousiaste e-commerce specialist van de bank, die de aanwezigen een inkijkje geeft in de ontwikkelingen rond mobiel betalen en de kracht van social media. Hij en ik ontmoeten elkaar bij aanvang, met dank aan Foursquare. De e-commerce meneer is makkelijk te herkennen, temidden van het gezelschap van grijze mannen en vrouwen. Hij heeft een kale schedel en een bril zoals social media goeroes die dragen. De iPad op zijn schoot neemt de laatste twijfel weg. Zijn presentatie is enerverend en persoonlijk; hij laat de aanwezigen in verwarring achter. Ik ga naar huis met nieuwe kennis over mobiel bankieren op zak. Maar helaas ook met een lege portemonnee.

R.I.P. koning

De koning is dood. 56 jaar pas, veel te vroeg. Jammer dat mijn blogje van amper zes weken geleden nu al is uitgekomen. Maar ik weet helaas uit eigen ervaring hoe snel het kan gaan. De hele dag volg ik de reacties op de digitale media. Mooie commentaren, veel eerbetoon. Internetjournalist Alexander Klöpping vraagt via Twitter om suggesties voor zijn bijdrage aan de thema-uitzending van DWDD. Ik stuur er drie en zie er twee terug die avond, maar ik was vast niet de enige die ze heeft gesuggereerd. In de VS bestel ik een t-shirt en per mail onderteken ik het condoleanceregister van Apple zelf. Een kaars aansteken bij een Applestore gaat me te ver, maar het doet me zeker wat. Dag Steve Jobs, je was een held. Doe mijn broertje de groeten daar, boven op je iCloud.

Zwembad

Het zwembad zit overvol met trotse papa's en mama's, met camera's gewapend langs de badrand. Blauwe plastic hoezen om de schoenen. De temperatuur is tropisch, de vochtigheidsgraad nog erger. Zeventig spichtige kindertjes, tussen zes en acht jaar oud, komen op muziek naar binnen. Afzwemmen is een feestje geworden. Zelfs de minder goed zwemmende kinderen krijgen allemaal hun diploma mee, de eigenlijke toets heeft al eerder plaatsgevonden. Ook dochter Tamar haalt zonder moeite haar B-diploma, amper drie maanden na A.
Ik ben geboren in Hoogvliet en ging schoolzwemmen in het Sportfondsenbad in Schiedam. Mijn enige nog levendige herinnering daaraan is dat ik, net als veel andere kinderen, met mijn zwemtas probeerde het hoge plafond te raken. Een geruite buidelzwemtas met een wit koord aan de bovenkant, om hem mee dicht te rijgen. Hij rook naar rubber en vochtige kledingstukken. Op een dag bleef mijn tas hangen achter een dikke verwarmingsbuis die langs het plafond liep. Een boze meneer haalde de lange stok met de haak, die ik tijdens de zwemlessen regelmatig in mijn nek heb gevoeld, en tikte daarmee mijn tas weer naar beneden. Dat ik ook in een buitenzwembad les heb gehad en mijn diploma uiteindelijk heb gehaald in Maarssen, nadat we naar de Vechtstreek waren verhuisd, is uit mijn geheugen gewist. Maar die vastzittende tas weet ik als de dag van gisteren. Want de meneer was boos en de vernedering groot. Zou het daarom zijn dat ik het na mijn A-diploma wel genoeg vond?