Kreukelig

Ook de laatste editie van het FD in 2011 ziet er op de deurmat uit alsof er een bus overheen is gereden. Gisteren kwam de bezorger langs met een kaartje, om ons namens de krant een gelukkig nieuwjaar te wensen. Mijn vrouw deed open en gaf hem vijf euro. Jammer, hij was al weg toen ik het merkte. Ik had hem graag voor het komend jaar tien euro beloofd, op voorwaarde dat hij beter zou omgaan met een krant die op jaarbasis vierhonderdvijftig euro (duizend gulden!) moet kosten. De zwakste schakel in de hele productieketen is de fietsketting van de bezorger, hoorde ik eens tijdens een rondleiding bij De Telegraaf, temidden van eindeloze rollen papier en razendsnel bewegende drukpersen. Ben ik een ouwe zeur aan het worden, als ik verwacht dat mijn krant netjes en op tijd in de bus wordt geschoven 's ochtends vroeg?
Zeker is dat ik me zelf ook wat kreukelig voel, aan het einde van dit jaar. De vele goede voornemens voor 2011 zijn bij voornemens gebleven.  Gezonder eten, vaker golfen, vroeger naar bed, meer tijd voor het gezin, een kinderboek schrijven: het is allemaal niet gelukt in het afgelopen jaar. Moet ik die zaken nu weer op het lijstje zetten voor 2012?
In economisch opzicht wordt het nieuwe jaar vast niet makkelijk, voor zo'n voorspelling hoef je geen hoogleraar te zijn. De kreukelige krant predikt alleen somberheid, aan de vooravond van de tiende verjaardag van de euro. We mogen hier onze handen dichtknijpen, met allebei een baan bij een fatsoenlijke werkgever. Over het pensioen dat mij over vijftien (?) jaar wacht denk ik maar niet al te veel na; de krant meldt daarover al genoeg rampspoed. Ons huis is net verbouwd, verhuizen is dus niet aan de orde en ook daar hoeven we niet rouwig om te zijn. Er staan al te veel te koop-borden in de wijk en de bank geeft niet thuis als het om je hypotheek gaat.
Maar meer dan over de economie heb ik zorg over de wereld waarin mijn kinderen moeten opgroeien. Onze samenleving wordt meer en meer gekenmerkt door eigenbelang, intolerantie en korte lontjes. De jaaroverzichten van de afgelopen week stonden allemaal stil bij Alphen a/d Rijn, Oslo en Luik. Campagnes op tv pleiten voor fatsoen richting hulpverleners, want ambulancepersoneel aanvallen is blijkbaar gewoon geworden. Niet zo gek, als New Kids Nitro in de bioscoop als voorbeeld voor een nieuwe generatie moet dienen.
Ergens halverwege dit jaar heb ik de foto bij mijn profielen op de social media en deze blogsite vervangen. Dat lachende hoofd met vorige bril van zes jaar terug kon echt niet langer. Nu kijk ik wat droefgeestig over het toetsenbord van mijn MacBook de wereld in. Hopelijk komt er ergens komend jaar een vrolijker hoofd voor terug. In ieder geval ben ik niet langer afhankelijk van een kreukelige krant. Hij komt voortaan ook binnen op de nieuwe iPad. Goed nieuws bij het begin van het nieuwe jaar.