Schone slaapsters

Dochter nummer vier is inmiddels drie jaar oud en heeft soms last van wat in Libelle-taal ook wel peuterpuberteit wordt genoemd. Een eigen willetje, je niet meteen neerleggen bij besluiten die anders zijn dan gehoopt en dat duidelijk laten merken aan je omgeving. Het speelt steeds vaker op bij het naar bed moeten. Inmiddels realiseert ze zich dat haar zesjarige zus later mag gaan slapen dan zijzelf. Dat is reden voor enige weerstand en pogingen om het onvermijdelijke moment van te rusten gaan zo lang mogelijk uit te stellen. Een vast ritme helpt enigszins; papa en mama moeten allebei hun aandeel in het slaapproces vervullen, het boekje van Dikkie Dik moet van kaft tot kaft worden gelezen en pas dan geeft ze, gewapend met lappenpopje en speen, toe aan haar moeheid. Onder haar K3-dekbed valt ze in slaap.
Maar daarmee is de kous nog niet af. Rond middernacht huilt ze om haar moeder. Troosten alleen helpt niet, ze is vastbesloten van slaapplaats te wisselen. Het nieuwe doelwit is de echtelijke sponde, lekker warm tussen papa en mama in. Ik wil naar mama toe! Keer op keer klimt ze uit haar bedje. Met ogen vol vuur en een samengetrokken mondje staat ze voor me in haar slaapkamertje, klein maar onverschrokken. Ik moet mijn lachen inhouden, maar leg haar net zolang terug tot het geschreeuw verstomt. Inmiddels ben ik al vijftien jaar zoet met de slaapprobleempjes van mijn kroost, realiseer ik me tijdens het middernachtelijk conflict. Al veel te veel nachten heb ik doorgebracht op een randje van dertig centimeter, terwijl onrustig slapende dochtertjes het grootste deel van het echtelijk bed innamen. Eén meter veertig breed is niet zo veel voor een tweepersoonsbed.
's Ochtends vroeg word ik wakker van de storm die op het huis beukt. Tussen de beide echtelieden liggen twee dochtertjes, alweer. Niets meer van gemerkt, diep in de nacht. Maar hun aanblik in het ochtendlicht maakt dat ik niet boos kan worden. Opvoeden is lastig.