Goedheiligman

He he, hij is weer weg, als een dief in de nacht. Drie weken lang heeft het hele huis in het teken gestaan van de goedheiligman en zijn getinte brigade. Het geloof van beide dochtertjes in de gulle bisschop van Myra is dit jaar nog onwrikbaar gebleken. Vanaf zijn aankomst half november, met de boot bij het gemeentehuis in ons dorpje aan de Vecht, zijn ze er druk mee bezig geweest. Overal half voltooide kleurplaten, elke dag verplicht kijken naar het Sinterklaasjournaal met de amper ouder wordende maar altijd wat droef ogende Diewertje Blok. We bezoeken gezamenlijk de Sinterklaasfilm van dit jaar, een commercieel wanproduct waarvoor de producent zich diep zou moeten schamen. Zonde van de bioscoopkaartjes. Continu Sinterklaasliedjes in de CD-speler, die alleen in dit seizoen veelvuldig wordt gebruikt. De dikke Intertoysgids is weken vooraf al helemaal verknipt en alle mogelijk geschikte geschenken zijn, op A-viertjes geplakt, aan de Sint kenbaar gemaakt, via de laarsjes die al meteen op de dag van zijn aankomst mogen worden gezet.
Twee keer per week de schoen bij de achterdeur zetten is het devies. De ochtend erna vallen de smurfjes steevast extra vroeg uit hun bedjes om te kijken wat de buit is geworden. Half zes, zes uur stommelen ze op zondagochtend samen naar beneden en hollen een minuut later met hun schoenkado's weer naar boven. Het licht in de slaapkamer van papa en mama aan en de ruw gewekte ouders meteen deelgenoot maken van de kersverse aanwinst. Fijn.
Sint bezoekt de school, de peuterspeelzaal, de turnles en de viering bij mijn werkgever. Tamar is zes en begrijpt inmiddels wel dat op meerdere plaatsen tegelijk zijn fysiek niet haalbaar is. Dus heeft het fenomeen Hulpsint dit jaar voor het eerst opgang gemaakt. De ingehuurde Sint bij de werkgever moest wel een hulpsint zijn, aldus Tamar, 'hij had een veel te lange neus'. De TV-sint is natuurlijk de echte, tegenwoordig via zijn journaalsite ook interactief te benaderen. Ik verbaas me jaarlijks over zijn bedroevende organisatiegraad; altijd zijn de pakjes weg, is het grote boek verdwenen of - zoals nu - de trouwe schimmel spoorloos. Mogelijk past dat in een mediterrane wijze van ondernemerschap, maar erg professioneel is het niet. Kinderen vinden dergelijke scenario's blijkbaar geweldig.
Zo wordt er toegeleefd naar de eigenlijke pakjesavond, die bij ons al op zaterdag is en bovendien bij de schoonouders thuis, maar dat is geen probleem voor de kids. Met mama samen hebben ze een fraaie vlag gemaakt om bij de voordeur op te hangen en zo de gekleurde medewerkers van de bisschop te informeren over hun aanwezigheid. Toen ik klein was verdween tijdens Het Grote Wachten altijd mijn vader even, waarna opeens een witgehandschoende hand met een roodfluwelen mouw van achter de voordeur verscheen en een zak met kadootjes achterliet. Jammer dat papa net de kamer uit was toen Sint langskwam! Bij de schoonouders stond de zak opeens voor de deur. De verzameling nog belijdende koters stort zich er gretig op. Ze gaan naar huis met de zoveelste onmisbare knuffel onder de arm en komen amper in slaap van de opwinding. De dagen erna hebben we het er thuis niet meer over, al moet Sint nog wat adressen af. Opgelucht eten we ons door de restanten kruidnoten en chocola.