Vis moet zwemmen

Ik ben slecht in het onderhouden van mijn kennissenkring. Een dag heeft maar 24 uur en naast een drukke baan en dito gezinsleven blijven er niet zoveel uurtjes over. Dat maakt dat je sommige vrienden en kennissen minder vaak ziet dan je zou willen, of dat ze geleidelijk uit beeld verdwijnen. Gelukkig zijn er tegenwoordig LinkedIn en Facebook, waarmee je contacten makkelijker weer kunt aanhalen.
Kort geleden reageerde oud-collega JP op één van mijn schrijfsels op deze weblog. We belden en spraken af om samen een broodje te eten.
Vandaag was het zover. 14 juli, maar buiten lijkt het wel herfst. Het KNMI geeft een waarschuwing af voor wateroverlast. De regen en wind beuken op mijn kleine Italiaanse autootje, als ik mij spoed richting de rand van Rotterdam, voor een afspraak bij accountants- en adviesorganisatie Mazars. De ventilatie is niet opgewassen tegen al dat water, waardoor het uitzicht langzaam aan wat mistig wordt. En halverwege valt de TomTom uit, lege accu. Gelukkig ken ik het opmerkelijk gevormde Mazarspand nog van een eerder bezoek.
Ik ken JP van mijn jaren bij Deloitte, toen we samen deel uitmaakten van de marketing- en communicatie unit op het Rotterdamse hoofdkantoor.  Hij en ik zijn nog uit de tijd dat die afdeling klein en flexibel was en er veel ruimte werd geboden om zaken op te zetten naar eigen inzicht. Later werd dat anders; groter, professioneler. Maar wellicht ook minder uitdagend. Niet voor niets zijn we allebei elders in dienst getreden. JP is gespecialiseerd in marketinginformatie en rolt binnen Mazars een geavanceerd CRM-systeem uit. Ik heb hem zeker vijf jaar niet gezien. Maar er zijn van die relaties die ook na lange tijd meteen vertrouwd aanvoelen. Nog druipend van de regen sta ik bij de receptie als hij met zijn bekende grijns de lift uitstapt. We begroeten elkaar alsof we gisteren nog samen aan de bar hebben gezeten. Daarna hollen we de luttele meters door de gietregen naar het Zalmhuis, dat naast het Mazarspand is gelegen. Vis moet zwemmen, maar dit is overdreven.
Boven een smakelijk broodje met garnalen praten we bij, over werk en privé. Ik ken weinig mensen met zo'n geweldig gevoel voor humor. JP kan je laten huilen van het lachen; iets wat we bij Deloitte ook heel veel gedaan hebben. Zijn echtgenote is in verwachting. Wanneer is ze uitgerekend, vraag ik. Eind oktober gaan we live, antwoordt hij stoïcijns.
JP leverde een grote bijdrage aan de organisatie van mijn afscheid, begin 2005, waarvoor zelfs een hele aflevering van Debiteuren Crediteuren door collega's werd nagespeeld en op video gezet. Er was aandacht voor mensen, constateren we samen; ook als ze de organisatie verlieten. Het was fatsoenlijk volk, die afdeling van toen.
In september doen we dat broodje in Amsterdam nog eens dunnetjes over. Met beslagen ramen gaat de Spider terug naar mijn werkplek in de hoofdstad. Goed om oude vrienden weer te zien. Goed dat er tegenwoordig Facebook is.