Jankpost

Het zijn dure tijden. Een volle tank benzine kost inmiddels al snel honderd euro. Met dank aan de onrust in het Midden-Oosten jaagt de benzineprijs in hoog tempo naar de recordhoogte uit 2008 en zal daar moeiteloos voorbij gaan ook. Twee euro per liter halen we straks ook nog wel. Vier gulden veertig noemden ze dat destijds en ik denk niet dat we ten tijde van de eerste oliecrisis van 1973 ooit hadden geloofd dat we zoveel voor een litertje brandstof zouden moeten betalen. Ondertussen gaat de Tweede Kamer een onderzoek doen naar de brandstofprijzen, want Nederland is het duurste land ter wereld in dat opzicht. Misschien kan de Kamer beginnen met het teruggeven van het Kwartje van Kok, want dat werd in 1991 gepresenteerd als tijdelijke accijnsverhoging. Inmiddels zijn we twintig jaar verder en heeft de staat er bijna 20 miljard extra aan verdiend. Kassa, zeggen we dan.

Natuurlijk is dure benzine niet leuk, maar anderen in de wereld hebben het heel wat moeilijker dan wij. Daarom proberen we jaarlijks het een en ander te geven aan goede doelen. Het is de tijd van de belastingaangifte, dus het onderwerp giften is weer even actueel. Geven aan een goed doel doen we graag, maar toch krijg ik er wel eens gemengde gevoelens bij. De zaterdagpost is bij ons vrijwel uitsluitend 'jankpost': de wekelijkse berg brieven van allerlei organisaties die afhankelijk zijn van giften. Als je één keer een tientje naar ze overmaakt, wordt je de jaren daarna overstelpt met brieven vol zielige verhalen, met daarbij de bekende acceptgiro en meteen een uitnodiging om een machtiging in te vullen. Ik verdenk de goede doelen-organisaties er van dat ze de adressen van hun donoren onderling doorverkopen, want ik krijg ook post van clubjes die ik nog nooit een cent heb gegeven.

De berg jankpost vraagt om keuzes maken, iets wat ik in 2011 nog wat nadrukkelijker ga doen dan voorheen. Liever een paar organisaties goed steunen dan een heleboel een beetje, is het voornemen. De selectie is niet zo moeilijk: alle jankpost waar een kadootje in zit, kan meteen de prullebak in. Organisaties die blijkbaar het geld hebben om mij kaarten met bijbehorende enveloppen te sturen, of leuke stickertjes met ons eigen huisadres erop, hebben duidelijk nog geld beschikbaar voor zulke onzin. Liever een goeie, eerlijke brief die me raakt dan allerlei prullaria.
Ook opvallend is dat alle organisaties die rond de Kerst nog een donatie hebben gekregen, daarop steevast reageren in de sfeer van 'dank voor uw bijdrage, hier is onze nieuwe acceptgiro, dus graag nog een keer schuiven'.
Maar het kan nog ongegeneerder. De Maag Lever Darm Stichting heeft blijkbaar ook eens een tientje van ons gehad en maant mij nu ijskoud om de vaste contributie maar even over te maken: 'denkt u aan uw jaarbijdrage 2011?', schreeuwt de envelop me toe en dat wordt op de brief zelf nog maar even herhaald. Jaarbijdrage? Welja. Een incidentele donatie is geen excuus om me bijna bestraffend te gaan manen waar de jaarlijkse centen blijven! Een beetje respect graag, onbeschaamde handophouders. Kinderen die vragen worden overgeslagen. In de prullebak ermee!