Pokken

Deze blog is gestart in een wat sombere periode. Overal bouwstof van onze verbouwing en een steeds zieker wordende broer. Inmiddels zijn we een half jaar verder. De drang om iedere dag iets te melden aan de rest van de wereld is wat minder geworden. Wellicht komt dat weer als de actualiteit erom vraagt, maar nu hoeft het even niet, alleen als ik zin heb. Ook de wat sombere vormgeving zelf stond me opeens tegen. Misschien scheelt het dat ik de tekst tegenwoordig op een stralendwitte Mac mag dichten. Of omdat 2011 een beter jaar moet worden dan 2010, hoezeer ook het verdriet over Jort blijft. Hoe dan ook, ik heb de zwarte blokken met diapositieve teksten ingeruild voor een frisse witte weblog.  Dat voelt minder naargeestig. Wat op het werk kan, kan hier ook zogezegd; al gaat het thuis wat simpeler.

Minstens zo bleekjes als de pagina's van deze opgefriste blog zijn de twee jongste dames op dit moment. Alle vaccinatieprogramma's ten spijt, de waterpokken komen gewoon nog langs als het er tijd voor is. Zo ook hier, gelukkig precies om ons weekendje in Rome heen, anders waren we vast niet zo relaxed vertrokken als nu. Tamar hield het bij een enkel pokje en een paar wat hangerige dagen, maar Merle pakt de zaak beter aan. Flinke koorts als aftrap en vervolgens letterlijk overnight van top tot teen bedekt met rode blaasjes. Het normaal zo perzikachtige velletje van onze jongste mevrouw lijkt nu meer op een grindtegel. Opmerkelijk dus dat er diverse moeders op school zijn die graag willen dat hun kind ook even wordt aangestoken met het virus. Liever nu dan op vakantie, zo is ongetwijfeld de gedachte. En je kunt zo'n ziekte maar beter als klein kind even krijgen dan op latere leeftijd. Geen probleem, de twee dametjes hebben zich ingespannen om de halve school aan te steken. De incubatietijd is een week of twee, benieuwd of we halverwege deze maand overal grindtegeltjes mogen begroeten...