Lentekriebels

Dit jaar is het tien jaar geleden dat ik mijn lief ontmoette. Op onze trouwdag, twee jaar later, reed ik met haar rond in een vuurrode klassieke Alfa Romeo Spider. Ik hield al van het Italiaanse merk, maar was na die dag voorgoed verkocht. Enkele weken na de geboorte van Tamar, toen Mirjam nog met haar hoofd in de moederwolken was en geen vragen stelde, kocht ik mijn eerste eigen Alfa Spider bij een schadebedrijf in Nieuwegein. Na reparatie van de geblutste neus heb ik drie jaar lang met dat donkergroene autootje rondgereden. Toen was het tijd om iets verstandiger te worden, want inmiddels had ik ettelijke duizenden euro's gespendeerd aan onderdelen waarvan ik tot de aankoop van de Spider nog nooit had gehoord.
Momenteel ben ik twee Alfa's verder en ook mijn huidige vervoermiddel is bedoeld om dakloos door het leven te gaan. De techniek is enigszins aangepast aan de eisen van deze tijd, wat niet wil zeggen dat hij praktisch, betrouwbaar en zuinig is. Bij een mooie vrouw met wie je heerlijk de liefde kunt bedrijven vraag je ook niet of ze goed kan koken of het sanitair kan poetsen.

Nu de lange, donkere winter van dit jaar eindelijk voorbij lijkt, is het tijd om die huidige automobiel onder handen te laten nemen. De jaarlijkse APK-keuring combineer ik met het maken van een testverslag voor het magazine van de club van dakloze Alfa's, waarvan ik in de vrije tijd hoofdredacteur ben. Dus blijft de eigen zwarte auto achter bij de vertrouwde garagist en krijg ik een mooi rood exemplaar mee uit vervlogen tijden. Tweeentwintig jaar oud, maar technisch gebaseerd op een model dat al in 1966 het licht zag. En dat merk je. De binnenruimte is minimaal, de besturing bij het parkeren vraagt om een abonnement op de sportschool en het autootje trilt en rammelt dat het een lieve lust is. Het zal wel, ik geniet met volle teugen. Het weer werkt mee en met het dak eraf toer ik via locale kronkelwegen richting het werk en 's middags weer terug. Tussendoor een paar keer een korte stop voor het maken van foto's. Lentekriebels, vlinders in de buik. Onderweg waarderende blikken en opgestoken duimen - ook van het leger pakkendragers dat de Amsterdamse Zuidas bevolkt en zich verplaatst in agressief ogende voertuigen die niets meer van doen hebben met dat ranke, trillende autootje uit het verleden. Een enthousiast regeltje op Twitter over mijn rijervaringen maakt dat ik meteen wordt gestalkt door een verzekeraar in klassieke automobielen. Zo gaat dat tegenwoordig.
De garagist heeft twee dagen nodig om mijn eigen vervoermiddel weer APK-proof te maken. Een uitlaatdemper, drie draagarmen en een remslang verder mag ik het oude pruttelende Spidertje weer omruilen voor de meer eigentijdse opvolger. Dat gaat met gepaste tegenzin en niet alleen omdat ik het voorjaar begin met een APK-rekening van ruim duizend euro. Oude liefde roest niet. Nou ja, een beetje dan.