Van tennisbal tot vuilnisman

Twee heel verschillende activiteiten in één etmaal. Op vrijdag ga ik op uitnodiging van mijn immer sympathieke collega Erica met haar mee richting Ahoy in Rotterdam. Erica heeft twee kaarten gekregen voor het ABN AMRO World Tennis Toernooi. Lekker een potje tennis kijken om de drukke week mee af te sluiten.
Ik stuur haar aangename Alfa 159 richting de Maasstad; ze kent mijn voorliefde voor automobielen van het Italiaanse huis. De wat onhandige ingebouwde navigatie voert ons dwars door de stad heen, via de Maastunnel, maar uiteindelijk bereiken we toch het grote Ahoy-complex. Binnen is het luxe en verwennerij wat de klok slaat. De hoofdsponsor van het tennisfeest, nog altijd eigendom van de staat, moet ongetwijfeld heel wat miljoenen investeren in de organisatie. We zijn er op uitnodiging van Reed Business, exploitant van ons maandblad en de bijbehorende website. De uitgever heeft perfecte plaatsen voor ons geregeld: op de allereerste rij langs het center court. Om ons heen vergelijkbaar zakenpubliek, vooral in business-casual: jeans met jasje. Bij iedere rustpauze stromen bezoekers in en uit de tennishal. De smartphones klikken om fotootjes te maken. Terecht, want de partij die we mogen bekijken is niet mals: de harige Marcos Baghdatis uit Cyprus tegen de kale Kroaat Ivan Ljubicic. Leuk mailverkeer tussendoor vanaf onze stoelen met de collega's van het NBA-webteam. Ze plagen ons met de besteding van onze vrijdagmiddag. Uiteindelijk verliest de Cypriotische publiekslieveling na drie lange sets van de slager van de Balkan. De partij is zo spannend dat we de ongetwijfeld smakelijke businesslunch laten voor wat die is. In de vrijdagmiddagfile kruipen we terug richting Amsterdam, nog net op tijd voor een laatste conference call om de werkweek mee af te ronden.

Op zaterdag geen sponsorverwennerij, maar flink werken in de regen. Deze maand is de basisschool van mijn dochters aan de beurt om het oud papier te verzamelen in het dorp. Dat betekent vier vuilnisauto's plus acht vrijwillig aangewezen papa's om de rol van vuilnisman te vervullen. In een oude spijkerbroek en dito jas klim ik achterop de treeplank van de vuilnisauto, om samen met een andere vader het vele oud papier in onze eigen wijk te verzamelen. Het is drie uur lang stevig werken; gelukkig neemt de regen geleidelijk af. De chauffeur duwt de grote vuilniswagen zorgvuldig door de vele krappe straatjes, telkens stoppend voor weer een nieuwe berg papier. De dozen aan de straat maken duidelijk dat Nederland de dertiende maand graag bestemt voor nieuwe computers of een flatscreen-tv. Bij het langzaam langsrijden hollen heel wat bewoners nog snel met de laatste dozen uit hun woning, hopend dat die ook nog mee mogen. Natuurlijk mag dat. Vlak voor het eind, als we aardig vermoeid beginnen te raken, loopt ook een oude dame uit haar huis naar onze vuilnisauto toe. Maar in haar handen geen last-minute stapel oud papier. Ze schenkt ons een grote chocoladereep. Melk met hazelnoot. Engelen bestaan nog...