NS wil liever dat ik de auto neem

Ik ben een typische automobilist. Ooit, in oktober 2008, organiseerde de ANWB een speciale dag die filevrij had moeten worden. Er stonden meer files dan normaal, maar ik liet me van mijn beste kant zien en nam een keer de trein naar het werk. Het werd een drama: seinstoringen, wisselstoringen, enorme vertragingen heen en terug. Zie je wel, dacht ik en klom nog gemotiveerder dan daarvoor weer in mijn oude Alfaatje.
Deze week, dik twee jaar verder, waag ik een nieuwe poging. Nu om een meer praktische reden: na een avondje whisky proeven moet je niet meer in je auto willen stappen.
Ik wapen me met een geladen OV-chipkaart en reisinformatie die, het moet gezegd, perfect wordt gepresenteerd via 9292OV; ook in mobiele vorm. In de vroege vrieskou van woensdagmorgen wandel ik naar het NS-station in Breukelen en wapper met mijn chipkaart voor de kaartlezer onderaan de trap naar het perron. Meteen het eerste probleem: de lezer weigert dienst. Dus toch maar een kaartje uit de automaat halen; € 8,60 voor een retourtje Breukelen-Amsterdam RAI. Maar goed, parkeren in Amsterdam is duurder en met de chipkaart kost het dat ook, alleen zie je dat minder.
Blauwbekkend op het perron komt de volgende tegenvaller: de trein heeft tien minuten vertraging. 'Dat geclaimde percentage op tijd rijden haalt NS nooit', is mijn eerste gedachte, samen met een 'zie je wel, daar gaan we weer'-gevoel. En inderdaad, daar gaan we weer. Tien minuten te laat komt er een stokoude stoptrein binnenrijden. Smerig van buiten en van binnen en natuurlijk overvol. Ook op het balkon is geen zitplaats meer voorhanden, dus lekker het FD lezen op weg naar kantoor zit er niet in.
Maar dat is het ergste niet. Na station Abcoude willen de deuren van de trein niet meer open. Dus is er oponthoud op ieder volgend station, omdat het treinpersoneel handmatig de deuren moet openen. Uiteindelijk komt de trein tot station Bijlmer, waar na minutenlang stilstaan de speaker op het perron aankondigt dat de volgende stoptrein (die van een half uur later) in aantocht is. Alle passagiers stormen uit de oude boemel en hollen naar het naastgelegen perron, om daar nog precies in de volgende trein te kunnen springen. Ik ook. Als haringen in een ton gaat het verder naar station Duivendrecht, waar ik overstap op een andere trein voor het laatste stukje naar de RAI. Dat stukje gaat redelijk, al stopt ook deze trein nog even onderweg om een intercity te laten passeren.
In plaats van de aangegeven veertig minuten duurt de reis zo in totaal anderhalf uur, terwijl mijn autootje 's ochtends minder dan een half uurtje nodig heeft om de werkplek te bereiken. Ik weet weer genoeg, zeker als 's middags de chipkaart weer foutmeldingen krijgt bij het uitchecken uit een metro. Gelukkig verloopt de reis naar huis, na zeven glaasjes smakelijk Schots water in Amsterdam-Centrum, wel uitermate voorspoedig en zowaar ook nog met prachtige aansluitingen tussen tram en trein. Het kan wel. Maar ik heb alweer gegeten en gedronken met de NS: die willen mij gewoon in die auto hebben, blijkbaar.