De veertienjarige doet haar best mij te overtuigen. Al haar zakgeld wil ze opgeven om een iPhone te mogen bezitten, dan kan het precies. Natuurlijk moet je dan nog wel een flink bedrag bijbetalen, want twee jaar lang bijna drie tientjes per maand is niet genoeg om het toestel er 'gratis' bij te krijgen. Ik herinner haar er aan dat het abonnement van deze telefoon nog niet afgelopen is en dat iedereen op school toch een BlackBerry heeft. Maar die hype lijkt alweer voorbij. Een Samsung dan? Nee, dat is nep, aldus dochterlief. Een iPhone is de enig juiste optie.
's Avonds aan tafel vraag ik voorzichtig of er al andere kinderen in de tweede klas van haar middelbare school met een iPhone rondlopen. Bij mij in de klas al zes, zegt ze. En acht met een BlackBerry, de rest weet ze niet. Ik suggereer een nieuwe cover en een andere accu. Ze kijkt ongelukkig.
De dag erna zie ik mijn oudste dochter, op stap met een vriendin. Beide zijn zestien jaar oud en zitten in 4 Havo. De vriendin trekt haar iPhone 4 uit haar broekzak. Er zit een barst in het glas en de achterkant wordt alleen nog door een goudkleurige cover bij elkaar gehouden. Hoeveel kinderen in jullie klas hebben een iPhone, vraag ik. Meer dan de helft, antwoordt het meisje.
De beste smartphone op de markt heeft een vanafprijs van zeshonderd euro. Of een meerjarig abonnement dat al gauw dubbel zo duur is als dat van andere merken. Maar op een middelbare school lijkt dat geen bezwaar te zijn. Ouders kopen de liefde van hun kroost blijkbaar graag af met een mobieltje uit de topklasse. Het pingen wordt vervangen door iMessage of WhatsApp en als al je vriendjes omschakelen naar een ander chatsysteem kun jij niet achterblijven. Dus verliest de BlackBerry straks ook zijn laatste strohalm: het schoolplein. Hoe lang nog voordat die kids ook op de iPhone uitgekeken zullen zijn? Volgens mij zijn we collectief de weg kwijt.
WhatsApp werkt ook op Android. En ik heb me altijd afgevraagd hoe iemand het in zijn designerhoofd kon halen om een telefoon te bedenken die je geacht wordt in je broekzak mee te nemen en dat ding dan helemaal van glas te maken. Zelfs al noem je dat 'gorillaglass'. Bij Ericsson (straks helemaal Sony) maken ze ook hele mooie smartphones, kijk maar eens naar een Experia Ray of Arc S. Voor de helft van de prijs van een simlockvrije iPhone.
BeantwoordenVerwijderen'We' zijn inderdaad de weg kwijt, met dank aan Facebook, Ping et al. En hoeveel ouders zullen zich dit soort grappen na nog een paar jaar economische achteruitgang nog kunnen veroorloven?
Frank, als Applefan ga ik er graag van uit dat Apple design en gebruiksgemak nog steeds voor alles laat gaan en de vormgeving dus zo mooi mogelijk wil maken. Helaas is een Apple niet langer een product voor een selecte groep liefhebbers van zulke eigenschappen, maar een apparaat voor de grote massa. Bij ondergetekende ziet een telefoon er na twee jaar gebruik nog steeds netjes uit en mijn 12 jaar oude iMac is nog als nieuw. MacBook idem (goed, die is pas dik een jaar). De schooljeugd heeft behoefte aan smartphones die bestaan uit schuimrubber, want er wordt mee gegooid. Apple zou er inmiddels goed aan doen een range producten op te zetten die voor zo'n doelgroep is bestemd, dus met veel kunststof en plexiglas. Beter voor de prijs ook. Laat die mooie exemplaren met gorillaglas dan maar voor de designliefhebber zijn.
BeantwoordenVerwijderenHallo Marc,
BeantwoordenVerwijderenHet is inderdaad ongelofelijk. Op zich heb ik er niets tegen dat mensen hun kind verwennen, dat doe ik denk ik ook. Wat er met die telefoontjes aan de hand is is idioot. Onlangs kreeg mijn zoon -omdat zijn oude toestel kapot was gegaan (Galaxy Apollo) een nieuw toestel, een Xperia U. Dat vond ik toch wel een aardig toestel. Volgens zijn klasgenoten had hij toch echt even door moeten sparen voor een Iphone die zij ook in grote getalen hebben, en anders zou het toch minstens een Samsung SIII moeten zijn. Er was zelfs een meisje in zijn klas (3e)die eerst een Iphone 4 had, daarna overstapte op de 4s, en nu dus een Iphone 5 heeft. Die ouders hebben vermoedelijk onuitputtelijke reserves, maar zelfs dan is dit bizar.
Zelf spaar ik liever om mijn zoon zijn studie te laten afmaken zonder geld te hoeven lenen of zonder allerlei bijbaantjes te hoeven hebben.
Zijn school is wel een beetje een kakschool, een categoraal gymnasium.
Het zal duidelijk zijn dat ik het volledig met je eens ben, een Xperia U vond ik al ver gaan.