Gilde

Ooit werkte ik tien jaar bij een groot accountantskantoor, de laatste jaren daarvan als lid van een wereldwijd positioneringsteam. Voor een interne marketingconferentie verbleef ik eens een aantal dagen in één van de mooiste hotels van Londen. Mijn hotelkamer was de grootste waar ik ooit in sliep, met een aparte gang naar een riante badkamer, schalen met aardbeien in chocola en behaaglijke badjassen op een bed groot genoeg voor vier. Prijs voor een nachtje slapen was toen al ruim vijftienhonderd gulden. Zonder ontbijt, dat moest je nog apart afrekenen. Dineren deden we in het panoramarestaurant van het Hilton Hotel aan Hyde Park.
Tijden veranderen. In de week dat mijn vroegere werkgever een boete van de AFM aan zijn broek krijgt ben ik voor de huidige ook even in Londen. Vanaf London City Airport gaat het per DLR naar het centrum, langs de glazen torens van de grote bankiers in de Docklands. De organisatie van de Olympische Spelen werpt zijn schaduw vooruit, er wordt volop groot onderhoud gepleegd in het hart van de stad. Het gekozen hotel ligt aan Sussex Gardens, vlak bij Paddington Station. Het heeft een chique gevel, maar de hotelkamer is zo groot als een postzegel en gespeend van iedere luxe. De badkamer heeft het formaat van een flink toilet. De prijs is een tiende van wat ik destijds moest afrekenen, inclusief ontbijt.
Vlakbij St James' Park bezoek ik het jaarcongres van het Britse gilde van speechschrijvers, samen met nog enkele beroepsgenoten uit Nederland. We krijgen inspirerende bijdragen voorgeschoteld over retoriek, presentatietechnieken, de kracht van storytelling en de valkuil van cultuurverschillen bij speeches voor een internationaal gezelschap. Neerlands' beste speechschrijver geeft een inkijkje in de Nederlandse school voor professionele toespraakmakers. Ik ken haar van de speeches die ze schrijft voor opeenvolgende ministers van Financiën. Veel van de circa honderd deelnemers hebben hun roots in de politiek, als tekstschrijver voor presidenten, ministers of staatssecretarissen. Maar één van de eerste bezoekers waarmee ik in gesprek kom werkt als ghostwriter voor de wereldwijde board van mijn oude werkgever. Die slaapt vast in een beter hotel dan ik, is mijn eerste gedachte. Ze woont echter in een appartement om de hoek.
Eten doen we na afloop van het congres gezamenlijk bij een pizzeria. Als beroepsorganisatie moet je netjes omgaan met het geld van je leden. We hebben al genoeg uit te leggen.