De jaarlijkse douche

17 mei 2011. De veertigste verjaardag van een prinses die ons koningshuis weer een fris gezicht heeft gegeven. En de duizendste uitzending van DWDD, het ijkpunt aan het begin van de televisieavond, dat ik meestal pas laat 's avonds in de herhaling bekijk. Rond half acht moeten immers de kids naar bed.

Maar 17 mei is vooral de dag van PINC: de jaarlijkse inspiratiedouche in Zeist. Een congres dat inmiddels voor de twaalfde keer werd georganiseerd. Van dat dozijn heb ik er elf mogen meemaken; één keer zat ik in het buitenland. Het is een congres met veel vertrouwde elementen. De locatie: altijd Figi in Zeist. De badge met een koord voor om je nek, het groene programmaboekje, de bandjes om je pols die aangeven hoe vaak je al bent geweest. Het ontbijt met broodjes hagelslag. De boekenstand in de hoek en de circusmuziek bij het begin van het programma. De lunch met altijd aardbeien met slagroom. Het hartige ijsje tussendoor en het smakelijke dinerbuffet aan het slot. Het kadootje bij vertrek en de boekenuitruil tussen de bezoekers onderling.

PINC is een kadootje van de werkgever. Een dag lang helemaal los van de dagelijkse beslommeringen, om te luisteren naar mensen die niks met je reguliere werk te maken hebben. Maar ze inspireren, verbazen of ontroeren wel. Zo vertrouwd als de omlijsting is, zo opmerkelijk de sprekers. Ieder jaar zestien stuks, die elk maar twintig minuten spreektijd krijgen. PINC-baas Peter van Lindonk houdt als dagvoorzitter stevig vast aan dat ijzeren regime. Maakt niet uit of het gevierde redenaars zijn die ook nog van de andere kant van de wereld komen: twintig minuten per persoon, niet meer.
Een bonte stoet van mensen trekt tussen negen uur 's ochtends en zes uur 's avonds voorbij op het toneel. Van psychologische tests door een hoogleraar uit Illinois tot een wat ruwe presentatie van een bijlfabrikant uit Zweden. Van een waanzinnig gave Franse 'hyperfotograaf' tot een libelle-expert en een bouwer van een kartonnen sleepboot, waarmee ook nog het Kanaal is overgestoken. Die boot staat ook zomaar voor de deur van het congreshotel.
Tussendoor zijn er de muzikale hoogstandjes, de opmerkelijke filmpjes, het vaste eerbetoon aan Toon Hermans. Het is een rijk boeket met bloemen, de één wat mooier dan de ander, maar als geheel ieder jaar weer prachtig. De zaal zit vol met communicatiemensen, marketeers, designers, ondernemers en managers, die toe zijn aan een dag vol inspiratie. Daaronder dit jaar drie van mijn collega's, vriend en ontwerper Dick, oud-collega Mireille, broer Frank, goede vriendin Judith en zo nog wat bekenden. Ook oud-sprekers blijven graag terugkomen en dragen tussendoor hun eigen steentje bij: fluitkampioen Geert Chatrou, auteur Adriaan van Dis, tekenaar Ted Scapa. Het kenmerkt de band die ze hebben met het leukste congres van Nederland. Ik geef me deze week meteen op voor editie nummer 13. Ook volgend jaar weer in Figi; in Zeist gelegen aan de saaiste straat van Nederland. 'Zo houd ik mijn kinderen binnen', zegt organisator Van Lindonk graag. PINC moet je immers meemaken van het ontbijt tot en met het toetjesbuffet.