Drie bomen

Het is er stil. De vogels fluiten, maar verder hoor je niets. Een eiland van rust en mooie natuur, ingeklemd tussen de aanvliegroutes van Schiphol en industriegebieden langs de randen van Amsterdam en Haarlem. Hoog in de lucht wordt de stilte af en toe verstoord door het geraas van machtige vliegtuigmotoren. Maar het blijft een oase. Zeker op een prachtige voorjaarsavond zoals deze. We hadden geen betere dag kunnen kiezen. De zon gaat langzaam en oranje onder.
Op maandagavond is het clubgebouw gesloten. Er is niemand te zien. Voor de ingang staan twee kleine elektrische wagentjes klaar. Voor ons. We rijden er mee langs het fraai onderhouden gras, tot we op een plek zijn die we passend vinden. Er staan drie grote bomen langs de rand, met struiken er om heen. Hier moet het gebeuren. Voorzichtig maken we het deksel van de grote ronde koker los, die zorgvuldig met tape is afgesloten. Samen zien we hoe zijn as neerdaalt op het gras en wegwaait in de lichte avondbries, tot er niets meer over is. All we are is dust in the wind.
Precies één jaar terug moest mijn broertje van een arts vernemen dat hij ongeneeslijk ziek was. Bijna vijf maanden geleden gaf hij zijn ongelijke strijd op. En vandaag, op een prachtige avond in april, is hij terug op de plaats waar hij het liefste wilde zijn. Op de golfbaan waar hij bijna dertig jaar lang zijn voetafdrukken achterliet. Vanavond hebben we Jort thuisgebracht.