Als je haar maar goed zit

Over enkele maanden word ik vijftig jaar. Onbegrijpelijk hoe snel een mensenleven gaat. Het voelt als gisteren dat ik een kwart eeuw terug op mijzelf ging wonen, vijftien jaar terug mijn oudste dochter kreeg, zeven jaar geleden opnieuw in het huwelijk trad en ga zo maar door. Maar mijn grijze haardos bewijst genadeloos dat de beste helft in dit aards bestaan er wel zo´n beetje opzit.
De eerste grijze haren kreeg ik toen ik een jaar of zes-, zevenentwintig was. Inmiddels ben ik gewoon een grijze duif. Om dat bejaarde haar wat in bedwang te houden ga ik al drie decennia naar dezelfde kapper in Utrecht. Vanaf het eerste bezoek heb ik dat ervaren als een ontspannend uurtje voor mijzelf, dat veel meer is dan alleen het op de grond doen belanden van een deel van die haardos. Een enorme tegenstelling met het dorpskappertje wat ik in een heel wat minder grijs verleden bezocht.
Ik moet er vroeg voor op, want ik reserveer altijd een afspraak aan het begin van de zaterdagochtend. En ik moet er voor naar de achterkant van Utrecht, over de rondweg en langs knooppunt de Berenkuil. Een klein halfuur rijden en daarna ook nog betaald parkeren op de Maliebaan. Dat laatste wordt steeds ingewikkelder. Vroeger (ik ben immers grijs ) gooide je een gulden in een parkeerautomaat en dan kwam er een kaartje uit. Nu sta je voor een betaalautomaat die via een touch screen vraagt om je kenteken, de voorkeur van je betaalwijze, de geplande tijdsduur en ga zo maar door. Je bent minuten verder voor je dat bonnetje krijgt. En waarom willen ze mijn kenteken weten? Is dat om te voorkomen dat ik, als aardig sociaal gebaar, wellicht eens een kaartje doorgeef aan een parkeerder die net aankomt als ik weer vertrek en nog tijd over heb op mijn parkeerbewijs? Dat geeft de indruk dat ook hier de landelijk verkeersofficier aan het werk is geweest.

Maar goed, na dergelijke inspanningen arriveer ik bij de kapper. Haarmode Schiffer in Utrecht. Een zaak in een oud pand, maar van binnen fraai gemoderniseerd, ruim, licht en smaakvol ingericht. Zelfs de achtergrondmuziek is met zorg gekozen. De knippende brigade is gedegen getraind. Nieuwkomers die de kappersvakschool net hebben doorlopen mogen er alleen haren opvegen en koffie brengen. Eerst intern verder leren voor ze aan je haar mogen komen. Eigenaar Cees Temming heeft na jaren voorbereiding uiteindelijk de zaak overgenomen van de naamgever. Door de kwaliteit en goede reputatie heeft de kredietcrisis geen vat gekregen op deze toch niet al te goedkope barbier. Natuurlijk is het een voordeel dat je haar altijd wel groeit, maar er zijn genoeg mannen die hun haar laten knippen voor een derde van het bedrag wat ik hier iedere zes weken achterlaat. Het zal wel. Voor vijftig euro krijg ik naast een geknipt hoofd ook een heerlijke hoofd- en nekmassage, aangename conversatie en verse espresso van Illy.
Vandaag word ik geknipt door Sofia, een aantrekkelijke half-Spaanse kapster die al jaren in de zaak werkt. Met haar weelderige donkere krullen en slanke verschijning geef je haar makkelijk tien jaar jonger dan de veertig-plus die ze is. Tijdens het knippen praten we over onze wederzijdse tienerdochters.
Mijn haar is te droog, zegt ze, maar daar is iets aan te doen. Een andere borstel gebruiken bijvoorbeeld, liefst met haren van een everzwijn. Nadat ze me geknipt heeft laat ze de borstel zien. ´Duur?´, vraag ik voorzichtig, terwijl ik al reken met een bedrag van zo´n vijftien tot twintig euro. ´Een beetje wel, maar hij gaat heel lang mee. Vierentachtig euro´ antwoordt ze en schenkt mij nog een prachtige Zuid-Europese glimlach. ´Laat maar even zitten´, zeg ik, inwendig naar adem happend. Minder grijs word ik er toch niet van. Maar dat uurtje bij de verwenkapper, iedere vijf, zes weken, dat nemen ze me niet af.