Stille wateren

Nederland is even in shock, als een nog jonge acteur zichzelf van het leven berooft. Verdriet en ongeloof overheersen in de commentaren van al die BN-ers die opeens ´goede vrienden´ blijken te zijn; Jeroen Krabbé uiteraard (hallo, daar zijn we weer) voorop. Toch waren ze niet genoeg ´goede vriend´ om te zien dat iemand zo´n donkere kant heeft dat hij het ultieme besluit kan nemen daar niet mee verder te willen leven. Voor mensen die niet aan depressies lijden is dat ook niet te bevatten. Er moet toch altijd licht zijn aan het eind van een tunnel. Zelfs als je daarvoor alle schepen achter je moet verbranden, je relatie moet verbreken of aan de andere kant van de wereld gaan wonen als schaapherder.

Zelf heb ik niet zoveel last van stemmingen, al ben ik een enkele keer wel eens lichtgeraakt; meestal om helemaal niks. Maar goed, wie heeft dat niet?
Mijn prachtige oudste dochter Rebecca is tegenwoordig soms een stille. En niet alleen op de momenten dat ze al haar aandacht geeft aan virtuele contacten, via de smartphone in haar hand. Altijd op letten bij tieners, denk ik dan en vraag haar of alles goed gaat. Het antwoord is telkens bevestigend. Ze heeft het ook niet zo simpel, met gescheiden ouders, een stiefmoeder die je achter de vodden zit over je huiswerk, vriendinnen die soms opeens niet aardig meer zijn, een school die een jaar langer duurt dan gehoopt en weet ik wat allemaal.  Evengoed is ze heerlijk sociaal, lacht zich regelmatig stuk en kan ongetwijfeld rekenen op veel mannelijke belangstelling. Haar looks heeft ze immers niet van mij. Voorlopig geniet ik er van als ze op de bank tegen me aan kruipt. In mijn ouwe, veel te grote sweater, die haar uiteraard beter staat dan mij. Ze is een koukleum. Maar ik zou best willen weten wat er in dat mooie hoofd omgaat.